«Γονάτισε» η Ελλάδα από θλίψη και συγκίνηση για τον πρόωρο θάνατο του Νεκτάριου Σαντορινιού

Rodiaki NewsRoom

Στη Ρόδο ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, δεκάδες βουλευτές και υπουργοί

«Πάγωσε» ο χρόνος χθες το μεσημέρι στη Ρόδο και τα υπόλοιπα νησιά της Δωδεκανήσου, καθώς εκατοντάδες κόσμου συνέρρεαν από παντού για τον ύστατο αποχαιρετισμό στον δικό τους άνθρωπο, τον σύντροφο, τον βουλευτή, τον υπουργό, τον συνάδελφο, τον μέντορα, τον σύζυγο και πατέρα, Νεκτάριο Σαντορινιό.

Από τις 11:00 το πρωί που μεταφέρθηκε η σορός του για λαϊκό προσκύνημα στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Ρόδου, δεκάδες συμπολίτες μας προσέρχονταν για να αποτίσουν φόρο τιμής στον πολιτικό, τον φίλο, τον επιστήμονα, τον συνοδοιπόρο, που έφυγε τόσο νωρίς. Μέχρι το μεσημέρι οι άνθρωποι αυτοί είχαν γίνει εκατοντάδες, μια λαοθάλασσα που ο Μητροπολιτικός Ναός της Ρόδου αποδείχθηκε πολύ μικρός για να χωρέσει.

Κλάμα βουβό από όλους συνόδευσε τον Νεκτάριο Σαντορινιό στην τελευταία του κατοικία, δεκάδες τα στεφάνια στην είσοδο του Ναού. Το πένθος και η απέραντη θλίψη δεν έκαναν διακρίσεις ανάμεσα σε φίλους του, σε συναδέλφους του από τον δήμο, σε συναδέλφους του μηχανικούς, σε συντρόφους, σε αντιπροσωπεία της αγαπημένης του ομάδας, της ΑΕΚ, σε δημάρχους, στον περιφερειάρχη, σε βουλευτές και υπουργούς. Στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πριν από την εξόδιο ακολουθία μετέβη στο σπίτι τού εκλιπόντος για να συλλυπηθεί του οικείους του.

Ούτε κι εκείνος μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του κατά τον επικήδειο που εκφώνησε. Ο πρώην υπουργός Αλέξης Χαρίτσης, με τον οποίο τους συνέδεε η αλληλοεκτίμηση και μοιράζονταν πολλά κοινά στη δουλειά τους, δεν σταμάτησε να κλαίει με λυγμούς. Ασύλληπτος ο πόνος που ήταν έκδηλος στα πρόσωπα της οικογένειάς του, της συζύγου του Ματίνας και των δυο μικρών παιδιών του, της Μελίνας και του Κωνσταντίνου, όπως και όλων των οικείων του. Όλοι όσοι βρέθηκαν χθες εκεί για να τον αποχαιρετίσουν έγιναν «ένα» στον πόνο για τον χαμό του.

Στην εξόδιο ακολουθία που πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού Ρόδου παρευρέθηκαν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος της Βουλής κ. Κωνσταντίνος Τασούλας, ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Γιάννης Πλακιωτάκης, όλη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, δεκάδες πρώην υπουργοί, νυν και πρώην βουλευτές όλων των κομμάτων, ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου κ. Γιώργος Χατζημάρκος, ο δήμαρχος Ρόδου κος Αντώνης Καμπουράκης και αρκετοί δήμαρχοι από τα νησιά της Δωδεκανήσου.

Μεταξύ των πρώτων βουλευτών που έφθασαν στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ήταν οι πρώην υπουργοί, Νίκος Παππάς, Δημήτρης Τζανακόπουλος, Γιώργος Κατρούγκαλος, Χρήστος Σπίρτζης, Παναγιώτης Κουρουμπλής, Ευάγγελος Αποστολάκης, Κατερίνα Νοτοπούλου, ο Αλέξης Χαρίτσης και πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλων κομμάτων, τους οποίος υποδέχθηκαν ο πρώην βουλευτής Δωδεκανήσου κος Δημήτρης Γάκης και ο γραμματέας της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ στα Δωδεκάνησα κος Αποστολίδης.

Εκτός από τον περιφερειάρχη Νοτίου Αιγαίου κ. Γιώργο Χατζημάρκο και τον δήμαρχο Ρόδου κ. Αντώνη Καμπουράκη που κατέφθασαν στον Ιερό Ναό με τον υπουργό κ. Πλακιωτάκη, παρέστησαν επίσης, αντιπεριφερειάρχες και περιφερειακοί σύμβουλοι καθώς επίσης και δήμαρχοι από πολλά νησιά του νομού μας, μεταξύ των οποίων ο δήμαρχος Σύμης κ. Λευτέρης Παπακαλοδούκας, ο πρώην δήμαρχος Καλύμνου κος Γαλουζής, ο δήμαρχος Νισύρου Χριστοφής Κορωναίος, ο δήμαρχος Λειψών κ. Φώτης Μάγγος κ.ά. Επίσης, παρευρέθηκαν και εκπρόσωποι της ΑΕΚ, της αγαπημένης του ομάδας.

Επίσης, οι βουλευτές Δωδεκανήσου κ.κ. Μάνος Κόνσολας, Βασίλης Υψηλάντης, Γιάννης Παππάς και Μίκα Ιατρίδη, καθώς επίσης και ο γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας κος Παύλος Μαρινάκης, και φυσικά πρόεδροι Επιμελητηρίων, φορέων, συλλόγων και εκατοντάδες πολίτες που διαδοχικά είπαν το στερνό «αντίο» στο Νεκτάριο Σαντορινιό.

Δάκρυσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας, εμφανώς συγκινημένος επισήμανε στον επικήδειο που εκφώνησε:
«Αποχαιρετούμε σήμερα το δικό μας Νεκτάριο. Τον σύντροφο, τον συνοδοιπόρο, τον φίλο. Μαζί με όλο τον ΣΥΡΙΖΑ που είχε κλεισμένο στην καρδιά του, την οικογένειά του που λάτρεψε, τους συμπατριώτες του αλλά και όλους τους νησιώτες της πατρίδας μας που υπηρέτησε με πάθος και αγάπη. Ο Νεκτάριος είναι εκπρόσωπος μιας γενιάς που μεγάλωσε με δεδομένη την ήττα των ιδεών που συγκλόνισαν τον κόσμο, αλλά ποτέ δεν τις εγκατέλειψε.Και είχε την τύχη να ζήσει τη θριαμβευτική επιστροφή τους με την ιστορική πρώτη φορά, τις χαρές αλλά και τις μεγάλες δυσκολίες. Σε όλα έδωσε το «παρών». Με εντιμότητα, ανιδιοτέλεια, αφοσίωση και πολλή δουλειά. Όταν η πλαστή ευφορία που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεοκοπία έδινε υπόσταση σε επιχειρήματα ότι οι ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης, η ιστορία, η αριστερά, είχαν τελειώσει, ο Νεκτάριος ήταν παρών.
Όταν αργότερα ήρθε ο ζόφος των μνημονίων και ο ελληνικός λαός μάς ανέθεσε να βγάλουμε τη χώρα από το βάλτο, ο Νεκτάριος ήταν παρών. Όταν δίναμε καθημερινά τη μάχη με τους δανειστές και τους εγχώριους αντιπροσώπους τους, που θεωρούσαν την επιτροπεία ευκαιρία για να επιβάλλουν την αδικία ως καθεστώς, ο Νεκτάριος ήταν παρών. Παρών μέχρι τις τελευταίες του στιγμές, όταν είχε το θάρρος να δίνει τη μάχη του με την αρρώστια, και ταυτόχρονα να μην αφήνει τη θέση του στις πρώτες γραμμές μας. Παρών με τη σεμνότητα, την ευγένεια, τη νηφαλιότητα, που τον χαρακτήριζε.

Παρών με το χαμόγελο και την αισιοδοξία ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. «Προσωπικά, δίνοντας μια παράλληλη και δύσκολη μάχη με τον καρκίνο, δηλώνω παρών στον αγώνα να αναπνεύσει και πάλι η χώρα και να σταθεί όρθια η κοινωνία.
Παρών στα νικηφόρα ψηφοδέλτια της παράταξής μας.
Παρών στην προσπάθεια να ανατραπεί το καθεστώς που μαυρίζει τις ζωές μας.

Παρών πάντα για τις ανάγκες των νησιών και των νησιωτών μας.
Όποιο και αν είναι το προσωπικό μας άχθος, έχουμε χρέος απέναντι στην Ιστορία και τις επόμενες γενιές να σταθούμε στη σωστή πλευρά του ποταμού και να παλέψουμε για την Αλλαγή.

Γιατί χωρίς Δημοκρατία και Δικαιοσύνη, δεν μπορούμε να κοιτάξουμε το μέλλον.
Αυτό θα κάνω και εγώ, παρά τον δύσκολο αγώνα που δίνω, και σας καλώ να παλέψετε όλοι και όλες για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ που θα σημάνει τον σχηματισμό μιας ισχυρής προοδευτικής κυβέρνησης».

Αυτά είναι τα δικά του λόγια στη δική του τελευταία ανάρτηση. Στις πιο δύσκολες στιγμές, που έδινε τη μάχη για τη ζωή του, δεν εγκατέλειψε τη μάχη για τις ζωές των άλλων. Γιατί ο σύντροφός μας, που αποχαιρετούμε σήμερα, δεν ήταν λαθρεπιβάτης της ιστορίας.
Ούτε επαγγελματίας της εξουσίας. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο ΕΜΠ.

Αλλά ερωτεύτηκε από τα νεανικά του χρόνια και τη χημεία της δικαιοσύνης. Κόλλησε πολλά ένσημα ως επιτυχημένος μηχανικός. Αλλά φιλοδόξησε από μαθητής και φοιτητής να είναι και μηχανικός της ελευθερίας. Οργανώθηκε στην Κομμουνιστική Νεολαία.
Πήρε τη θέση του στις πρώτες γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος.

Αργότερα στρατεύτηκε στο Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αναδείχτηκε συντονιστής του κόμματος στα Δωδεκάνησα και μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής. Και ύστερα, στη μάχη για τη λύτρωση από τη θηλειά των μνημονίων, αναδείχτηκε το 2015 βουλευτής της Δωδεκανήσου.
Και σε συνέχεια γίνεται υφυπουργός και αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής. Για να δώσει όσο περισσότερα μπορούσε, να δώσει τον εαυτό του και την ψυχή του, στα Δωδεκάνησα αλλά και σε όλα τα νησιά και τους νησιώτες που αγαπούσε.

Να συνδέσει το όνομά του με το Μεταφορικό Ισοδύναμο. Και να αποδείξει ότι δεν μας αφορά όλους το στερεότυπο ότι η εξουσία διαφθείρει. Παραμένοντας σεμνός, αταλάντευτος στις ιδέες του και αφοσιωμένος σε όσους εκπροσωπούσε στη Βουλή. Πιστός ως το τέλος σε όσα πίστευε και καθόρισαν τη ζωή του.

Ο Νεκτάριος ήταν ένας από τους πιο αποτελεσματικούς υπουργούς της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Και ίσως ένας από τους καλύτερους υπουργούς Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής που έχει περάσει από αυτό το υπουργείο. Δεν το λέω σήμερα Νεκτάριε, το είπα πολλές φορές γιατί αυτή ήταν η αλήθεια. Και την τελευταία φορά που το είπα δημόσια, το καλοκαίρι που μας πέρασε, γύρισες και μου είπες πως υπερβάλλω. Δεν είναι υπερβολή, είναι η αλήθεια.

Που η σεμνότητά σου δεν άφηνε καν να ειπωθεί. Και ήταν η αλήθεια γιατί ήξερες να δουλεύεις στο πεδίο. Να είσαι δίπλα στους ανθρώπους και στις ανάγκες τους. Να βάζεις μπροστά το δίκιο, το δικό τους το δίκιο αλλά και τις δικές σου τις αξίες. Να βρίσκεσαι δίπλα στους νησιώτες σε κάθε δυσκολία, μικρή και μεγάλη. Να δίνεις μάχες για τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια της άγονης γραμμής. Να συντονίζεις άυπνος και ακούραστος τις επιχειρήσεις διάσωσης.

Και ταυτόχρονα να έχεις το όραμα αλλά και το πείσμα, για μια πολιτική δικαιοσύνης που μπορεί να γίνει πράξη ακόμη και στις δυσκολότερες συνθήκες, όπως κάναμε με το μεταφορικό ισοδύναμο σε καιρό μνημονίων. Αυτός ήταν ο δικός μας Νεκτάριος Σαντορινιός. Αυτός ΕΙΝΑΙ ο δικός μας Νεκτάριος Σαντορινιός. Γιατί ο Νεκτάριος θα είναι παρών.

Όπως το δήλωσε στην τελευταία του ανάρτηση. Θα είναι παρών στις γραμμές μας στις μάχες που έρχονται. Παρών στην ομορφιά της δικαιοσύνης και στη δικαιοσύνη της ομορφιάς. Με το χαμόγελό του να δίνει στο δύσκολο ή λιγότερο δύσκολο δρόμο μας, το φως που καίει. Ξέρω ότι δε μπορούμε να απαλύνουμε με λόγια την οδύνη της οικογένειας που λάτρευε. Της Ματίνας, της Μελίνας και του Κωνσταντίνου. Το μόνο που μπορούμε είναι να μοιραστούμε την οδύνη και το πένθος τους. Να είμαστε στο πλευρό τους. Και να υποσχεθούμε ότι θα αγωνιστούμε να κάνουμε πράξη το όραμα του Νεκτάριου. Για μια κοινωνία δικαιοσύνης. Νεκτάριε με τη ζωή σου μας έμαθες να αγαπάμε τους ανθρώπους και να παλεύουμε για το δίκιο. Με το φευγιό σου, μας έμαθες να παλεύουμε για τη ζωή και να αψηφάμε το θάνατο.

Μέχρι το τέλος. Σου υποσχόμαστε ότι και εμείς θα παλέψουμε μέχρι το τέλος. Στις μάχες μας, θα αγωνιζόμαστε και για σένα.
Στις λύπες, θα στεναχωριόμαστε και για σένα. Στις χαρές μας θα χαμογελάμε και για σένα Θα είσαι δίπλα μας. Παρών, για πάντα. Καλό σου ταξίδι, σύντροφε αγαπημένε.»

Ο πρόεδρος της Βουλής Κωνσταντίνος Τασούλας
«Ως πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων η οποία πριν ελάχιστες μέρες, με συγκλονισμό και υπόκλιση αναγνωρίσεως, άκουσε το θλιβερό άγγελμα του θανάτου του Νεκτάριου Σαντορινιού, του τόσο άξιου όσο και αγαπημένου συναδέλφου.

Εκφράζω σύσσωμα τα συλλυπητήρια των μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας, η οποία από δω και πέρα στερείται της παρουσίας του, στερείται του πείσματός του, στερείται της πολιτικής του αξίας αλλά δεν στερείται αυτό που σήμερα μας υποδέχθηκε εδώ, το χαμόγελό του. Αυτό που αντικρίσαμε σε μια φωτογραφία η οποία τον αντιπροσωπεύει απολύτως. Σε μία φωτογραφία η οποία στέκει πάνω στην ελληνική σημαία, πάνω στη σημαία της παρατάξεώς του, και είδαμε, και βλέπουμε, και θα θυμόμαστε αυτή την όψη, του Νεκτάριου Σαντορινιού: Με το χαμόγελο και τη χαρά της αφθαρσίας μέσα στα μάτια, να μας αποχαιρετά από το μάταιο τούτο κόσμο αλλά να μη μας αφήνει να τον λησμονήσουμε. Ο Νεκτάριος Σαντορινιός υπήρξε τα τελευταία χρόνια ένας μαχητικός, αποτελεσματικός πεισματάρης πολιτικός, που τιμήθηκε από το λαό της Δωδεκανήσου κατ’ επανάληψη. Και τιμήθηκε δικαίως και ευλόγως. Κι ήταν αναμενόμενο να τιμηθεί, γιατί εκπροσώπησε σε δύσκολα χρόνια αυτός ο αυτοδημιούργητος άνθρωπος, εκπροσώπησε επάξια, προσδοκίες, αναμονές, αναγνωρίσεις, ενός λαού μιας δύσκολης περιοχής, η οποία θέλει τη στοργή της πολιτείας, θέλει τη στοργή και το «νοιάξιμο» των αντιπροσώπων της. Για αυτό και όταν επιλέγει τους αντιπροσώπους της το κάνει με ακριβά, δύσκολα κριτήρια. Και ήταν άξιος αυτών των κριτηρίων ο Νεκτάριος Σαντορινιός. Προσγειωνόμενος μαζί με περίπου 100 συναδέλφους και τον πρόεδρο κ. Τσίπρα σήμερα στο αεροδρόμιο «Διαγόρας», έβλεπα το «ανήριθμον γέλασμα των ποντίων κυμάτων του Αιγαίου», ένα «γέλασμα κυμάτων» που ο Νεκτάριος το έβλεπε συχνότατα, όπως συχνότατα το βλέπουν όλοι οι συνάδελφοι της Δωδεκανήσου. Το «ανήριθμον γέλασμα», το «αμέτρητο γέλασμα των ποντίων κυμάτων του Αιγαίου» ας συνοδεύει αυτόν τον αποτελεσματικό, πεισματάρη, γόνιμο, άξιο και αγαπητό συνάδελφο στο επέκεινα, στην άλλη ζωή και από τη Βίγλα της Σύμης, να είναι βέβαιος, ότι από δω και πέρα θα αντικρίζει εκ μέρους όλων μας μία σκυταλοδρομία, η οποία θα επιδιώκει και άλλα όνειρα να μην είναι «ἀπατηλότερα». Αιωνία του η μνήμη».

Συγκίνησε η συνεργάτιδά του Αγγελίνα Χατζοπούλου
Η διευθύντρια του Πολιτικού γραφείου του Νεκτάριου Σαντορινιού κα Αγγελίνα Χατζοπούλου επισήμανε:
«…τις αγωνίες, τις μακριές ώρες εργασίας και το πείσμα σου για να «γίνει πολιτική ουσία» όπως έλεγες. Ο αποχωρισμός είναι στυφός και άμοιρος . Κοίτα τη Μαρία σου, τη Γιώτα, την Αθηνά, την Ελένη, το Γιάννη, τον Νίκο, τον Κώστα, την Τάνια, το Θανάση, την Άννα, την Πόλυ. Είναι όλοι, όλοι εδώ με τα πρησμένα μάτια και με ψυχή γεμάτη πόνο. Γιατί εσύ μας αγκάλιασες, μας ενέπνευσες, μας αγάπησες. Και όπως ήξερες πολύ καλά με τη σειρά σου, σε αγαπήσαμε όλοι σαν πατέρα, μέντορα και φίλο.

Άλλωστε η αλήθεια είναι ότι ήξερες πώς να κερδίζεις τους ανθρώπους. Με την αλήθεια και τις «καθαρές» κουβέντες και με το να τους κάνεις συμμέτοχους στο όραμά σου. Η απλότητά σου, οι αξίες σου, η ζωή σου σε καμία φάση της δεν ήταν εύκολη, το πάθος σου για δουλειά την οποία δεν φοβήθηκες ποτέ, αυτά ήταν όλα όσα σε έκαναν να ξεχωρίσεις.

Η Αριστερά ήταν για σένα η αφετηρία, το ταξίδι και ο προορισμός. Δόθηκες σε αυτήν, πίστεψες σε αυτήν και την υπηρέτησες μέχρι τέλους. Χωρίς να παρεκκλίνεις από το δρόμο ούτε για μία στιγμή. Χωρίς αμφιταλαντεύσεις και δισταγμούς, έκανε πράξεις τις αγωνίες των νησιωτών, νοιάστηκες για όσους μέχρι τότε δεν είχαν φωνή.

Αγάπησες τα νησιά όσο κανένας άλλος! «Έκλεβες» χρόνο από τον εαυτό σου και την οικογένειά σου για να είσαι πάντα παρών, για να ακούς και να βρίσκεις λύσεις! Γιατί πίστευες ότι η νησιωτικότητα είναι «δίκοπο μαχαίρι»: Απέραντες γαλάζιες ομορφιές αλλά και έλλειψη ευκαιριών και ανισότητες.

Κοίτα τώρα που ο στίχος αντιστράφηκε: Με το κεφάλι σκυμμένο σε αποχαιρετούν τα Δωδεκάνησα, γιατί έπαψε να χτυπά η καρδιά εκείνου που τα συμμεριζόταν πάντα!

Αγαπημένε μου, είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι για σένα, χωρίς εσένα όμως πια. Αλλά και πάλι ξέρω τι θα έλεγες. Ακούω συνέχεια τη φωνή σου σε κάθε βήμα μου, βλέπω μπροστά μου ακόμη και το διπλό γελάκι που θα έσκαγες στα χείλη σου. Γιατί αυτό ήμασταν, «καθρέφτης» ο ένας του άλλου στη δουλειά.

Όμως «αφεντικό», γιατί έτσι σε έλεγα, για μένα δεν ήσουν μόνο αυτό: Ήσουν ο συνοδοιπόρος μου, ο φάρος μου, η έμπνευσή μου, ο αδελφός που δεν είχα!

Είναι η πρώτη φορά που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις σύντροφέ μου και δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, να είμαι στο πλευρό σου. Χωρίς εσένα είμαι μισή, ο χωρισμός μας δεν μου φέρνει μόνο δάκρυα αλλά και οργή. Οργή γιατί την πάλεψες την αρρώστια από την πρώτη μέρα με μανία. Όμως αυτή τελικά σε νίκησε και τώρα πρέπει η Ματίνα σου, που η αγάπη της για σένα σε κράταγε ζεστό όλα τα βράδια της ανημποριάς που αναγκάστηκες να υπομείνεις, η Μελίνα σου, ο Κωνσταντίνος σου και εγώ πρέπει να ζήσουμε χωρίς εσένα, πράγμα δύσκολο και βαρύ!

Νεκταριάκη μου, βοήθησέ με και σήμερα, αυτή την πιο μεγάλη ώρα σου, γιατί μου είναι δύσκολο να δεχτώ το σκοτάδι, ενώ εσύ ήσουνα φως, πίστη και ελπίδα. Με τι καρδιά να σε αποχαιρετίσω αδελφέ μου, εσένα που κίνησες βουνά για να ζήσεις, που θέρισες σε άγονο έδαφος, που έλαμψες μέσα στις δυσκολίες, που χαμογέλασες μέσα στην πίκρα, που περπάτησες ταπεινά αλλά έχτισες όνειρα ψηλά, εσένα που δεν θα βγάλουμε ποτέ από τη μνήμη και την ψυχή μας, εσένα που δεν μπορείς να ξεχαστείς ποτέ!».