Αντάμωσαν μετά από 49 χρόνια δύο αδέλφια

Rodiaki NewsRoom

Δάκρυα χαράς και συγκίνησης από τη συνάντησή τους

Δύο ετεροθαλή αδέλφια (από τον ίδιο πατέρα) που είχαν συναντηθεί μια και μοναδική φορά στη ζωή τους πριν από 49 ολόκληρα χρόνια, έσμιξαν ξανά πριν από μερικές μέρες, όπου μέσα σε δάκρυα χαράς και συγκίνησης, είχαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τη ζωή τους.

Όλα ξεκίνησαν το 1954 στην Κωνσταντινούπολη, όπου δύο νέα παιδιά 18 και 16 ετών αντίστοιχα, ερωτεύτηκαν και παντρεύτηκαν, παρά τις αντιρρήσεις που είχαν από τις οικογένειές του εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας τους.

Λίγους μήνες αργότερα έφεραν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί, τον Μάκη Ιγγλέση. To ζευγάρι όμως χώρισε και οι γονείς ακολούθησαν ο καθένας τον δικό του δρόμο. Η μητέρα έμεινε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον γιο, ενώ ο πατέρας επέστρεψε στην Ελλάδα όπου και δημιούργησε νέα οικογένεια.

«Το 1964 όταν άρχισαν οι απελάσεις των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης αναγκαστήκαμε εγώ και η μητέρα μου να φύγουμε από την πόλη», είπε μιλώντας στη «Ροδιακή» ο Μάκης Ιγγλέσης.

«Ακολουθήσαμε και εμείς τον δρόμο της προσφυγιάς και ήλθαμε στην Ελλάδα με δύο βαλίτσες αρχίζοντας τη ζωή μας από την αρχή. Εγώ τότε ήμουν 9 χρονών.

Το 1974 και στα 19 μου χρόνια μετά από έρευνες κατόρθωσα και βρήκα τον πατέρα μου και την αδερφή μου που τότε ήταν στην ηλικία των 11 χρονών.

Όμως η μοίρα και η ζωή μάς έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι που δεν θα ήθελα να περιγράψω, με αποτέλεσμα να χάσουμε και πάλι την επαφή μας.

Κάναμε και οι δύο προσπάθειες να βρεθούμε και μάλιστα πάρα πολλές αλλά δυστυχώς απέβησαν άκαρπες. Όμως μέσω ενός μακρινού κοινού ξαδέλφου και συνονόματου, του Ιωάννη Ιγγλέση, η αδερφή μου με εντόπισε και έτσι ανταμώσαμε μετά από μισό σχεδόν αιώνα.

Αν και χειρίζομαι καλά την ελληνική γλώσσα, αν με ρωτούσατε να περιγράψω τα συναισθήματα που έζησα, που ζήσαμε όταν βρεθήκαμε και αγκαλιαστήκαμε, δυστυχώς δεν θα μπορέσω να το κάνω. Κανείς νομίζω δεν μπορεί να το αποτυπώσει αυτό.

Είναι ανεξήγητο, γιατί είναι τόσο μαγικό και τόσο όμορφο. Πιστεύω ότι ήταν ένα δώρο ζωής και για τους δυο μας. Η αγκαλιά έγινε μέγγενη και τα δάκρυά μας ποτάμι! Δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Αυτό που στερηθήκαμε τόσα χρόνια το βρήκαμε ξανά έστω και μισό αιώνα μετά.

Εγώ στη Ρόδο ενώ η αδελφή μου η Βίκυ ζει με την οικογένειά της στη Ζάκυνθο.

Τα χρόνια που χάθηκαν είναι τόσο πολλά που δεν αναπληρώνονται, αλλά δώσαμε μία υπόσχεση, ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας να συναντιόμαστε πιο συχνά, αφού ζούμε αρκετά μακριά ο ένας από τον άλλον.

Θέλω να ευχαριστήσω την εφημερίδα «Ροδιακή» για το ενδιαφέρον της. Θέλουμε και οι δύο να σας ευχαριστήσουμε, που δημοσιοποιείτε μια ιστορία και μια αγωνία ζωής. Της δικής μας ζωής».