Έφυγε από τη ζωή ο Θοδωρής Παστρικός. Ο αγωνιστής της αριστεράς που δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του

Rodiaki NewsRoom

Σε ηλικία 76 ετών, έφυγε χθες από τη ζωή και αναμένεται να κηδευτεί τη Δευτέρα, ο συμπατριώτης μας και επί σειρά ετών αγωνιστής της Αριστεράς Θοδωρής Παστρικός.

Ο ίδιος, έδινε τα τελευταία χρόνια σκληρή μάχη με σοβαρά προβλήματα υγείας, την οποία δυστυχώς δεν κατάφερε να κερδίσει.

Η κηδεία του, όπως ανακοίνωσε η σύζυγός του Μαρία Χατζημάρκου, θα γίνει τη Δευτέρα 1η Απριλίου  στη 1μ.μ στον Ταξιάρχη.

Το συλλυπητήριο μήνυμα το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ν. Δωδεκανήσου:

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Ν. ΔΩΔ/ΣΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΣΤΡΙΚΟ

Η Νομαρχιακή Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Νότιας Δωδεκανήσου αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον Θοδωρή Παστρικό, ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς στον τόπο μας, που έφυγε χθες από κοντά μας.

Γεννημένος το 1948, άνθρωπος της βιοπάλης από πολύ μικρός σε εκείνα τα «πέτρινα χρόνια» που τα αριστερά πολιτικά φρονήματα και ο συνδικαλισμός, έφερναν στην οικογένειά του πείνα, ανεργία και λυσσαλέα περιφρούρηση. Πάντα θα θυμόμαστε τις ιστορίες που μας έλεγε, για τη διαδικασία της πολιτικής του ωρίμανσης ενώ ήταν νεαρό παιδί, του εντατικού διαβάσματος, της αγάπης του για την διαλεκτική και τον ιστορικό υλισμό.

Πάντα θα θυμόμαστε τις περιπέτειές του όταν, π.χ. λειτούργησε ως «ταχυδρόμος», όταν μετέφερε κρυφά στον κόρφο του την εφημερίδα «Αυγή» ή κουπόνια ή τις υπογραφές για την απελευθέρωση του Γλέζου, όταν τον συλλαμβάνανε με κάθε αφορμή... Έγινε ιδρυτικό μέλος και γραμματέας της πρώτης αριστερής νεολαίας στη Ρόδο, συμμετέχοντας στο 1ο ιδρυτικό συνέδριο των "Λαμπράκηδων" στην Αθήνα το 1965. Στο στρατό, έμαθε από πρώτο χέρι τι σημαίνει Χούντα, καταστολή και βασανιστήρια. Πολλά χρόνια μετά, έγραφε στην ιστοσελίδα του: «Τα σημάδια τους τα κουβαλώ για πάντα. Αν και πέρασε μισός αιώνας τα ονόματα των βασανιστών μου τα θυμάμαι ακόμα». Πόσες κα πόσες ιστορίες, μνήμες, αγώνες!

Οι αρχές και οι αξίες της Αριστεράς από τη μακρά πορεία του αγαπημένου μας Θοδωρή Παστρικού στο πεδίο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, τον συνόδευσαν ως το τέλος. Άνθρωπος ξεχωριστός, της καλής παρέας και συντροφικότητας, της διάθεσης για προσφορά, των αγώνων για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, άφησε το αποτύπωμά του στην τοπική κοινωνία.

Όλοι και όλες εμείς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε και να συμπορευτούμε μαζί του, θα τον έχουμε είναι πάντα στις καρδιές και στη σκέψη μας. Καλό ταξίδι Θοδωρή μας!

Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας στην αγαπημένη του σύζυγο, Μαρία Χατζημάρκου, στα δύο παιδιά τους, Αιμιλία και Γιάννη και στους οικείους του.

Η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΣΤΡΙΚΟ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Νέα Αριστερά Δωδεκανήσου αποχαιρετά με οδύνη, θλίψη και σεβασμό, τον αριστερό αγωνιστή Θοδωρή Παστρικό.

Ο σύντροφός μας Θοδωρής ήταν πάντα μπροστάρης σε όλους τους αγώνες για το καλό και την προκοπή του τόπου μας, υπερασπιζόμενος με θάρρος το δίκαιο από μικρή ηλικία. Παρ’ όλες τις στερήσεις και τους αποκλεισμούς, στάθηκε όρθιος βοηθώντας με ανιδιοτέλεια όποιον και όποτε χρειάστηκε. Άνθρωπος με ξεχωριστό ήθος ο Θοδωρής Παστρικός ήδη από την ένδοξη εποχή των Λαμπράκηδων, μέχρι τα τωρινά χρόνια, δεν σταμάτησε να αγωνίζεται, δεν υποχώρησε ποτέ στις απόψεις του, δεν εξαργύρωσε την ιστορία του. Άνθρωποι από τέτοια στόφα σαν τον Θοδωρή είναι η πυξίδα μας στους δύστροπους καιρούς που ζούμε, η συνέχεια των αγώνων για όσα πίστευε και όσα έπραττε, είναι το δικό μας χρέος, ο δικός μας φόρος τιμής στον σύντροφο Θοδωρή Παστρικό που μας άφησε.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένειά του, την γυναίκα του Μαρία και τα παιδιά του Αιμιλία και Γιάννη.

Δ. Γάκης: Ο δρόμος της τιμής και του αγώνα έχει κόστος.

Συλλυπητήριο μήνυμα του πρώην βουλευτή Δωδεκανήσου Δ. Γάκη για τον Θ. Παστρικό

Ήταν αργά το βράδυ 29 Μάρτη 2024.

“Έφυγε πριν λίγο ο σύντροφος Θοδωρής Παστρικός, το παιδί των κανονιών”, μου ανακοίνωσε ο Στέργος. Το αίμα μου πάγωσε, το μυαλό μου σταμάτησε, η ψυχή μου μαύρισε. Μόνο τα μάτια λειτουργούσαν και άφησαν δυο δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα και να βουίζουν το μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Αργότερα όλα αυτά μετατράπηκαν σε ένα μηχανισμό θύμισης. Μια μεγάλη κινηματογραφική ταινία αναμνήσεων με αγώνες, με θυσίες, με προσφορές αλλά και με ζωή, κέφι και παρέες του Θοδωρή άρχισε να ξετυλίγεται. Στο τελείωμα της δεν έγραφε ΤΕΛΟΣ έγραφε ΤΙΜΗ.

Με τη στάση ζωής του ο Θοδωρής προστέθηκε στο πάνελ των αριστερών αγωνιστών της Δωδεκανήσου. Μετά τον Πάνο Μιχαηλίδη, τον Γιάννη Γιαννέζο, τον Θανάση Αναπολιτάνο, τον Μπάμπη Σαρρή χάνουμε άλλο ένα ιδεολογικό αποκούμπι και μια ιδεολογική σταθερά της αριστεράς.

Ο Θοδωρής ήταν ένα παιδί βγαλμένο από τα σπλάχνα της αριστεράς.

Γεννήθηκε την μέρα που η Ρόδος γιόρταζε την πρώτη επίσημη εκδήλωση ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου, 7 Μαρτίου 1948. Όπως μας έλεγε, οι φίλοι του τον φώναζαν “το παιδί των κανονιών” γιατί γεννήθηκε την ώρα των πανηγυρισμών. Και έφυγε χθες 29 Μαρτίου, δυο μέρες πριν την πραγματική ημερομηνία της ενσωμάτωσης στις 31-3-1947.

Ο πατέρας του και όλη η οικογένεια του ήταν “η σκάφη” μέσα στην οποία ζυμώθηκε ο Θοδωρής. Μια οικογένεια από εκείνες που με περηφάνια, αλλά και με κόστος, δεν έκρυβε ποτέ τις πολιτικές της τοποθετήσεις. Δεν συμβιβάστηκε. Ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές με καμάρι δήλωνε παντού ότι ανήκει στο κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδας. Μας μιλούσε με συγκίνηση και περηφάνια για τον πατέρα του ο Θοδωρής, τον μπάρμπα Γιάννη. Εκεί μέσα, σ´ αυτή την οικογένεια, σφυρηλατήθηκε η προσωπικότητα του Θοδωρή Παστρικού. Εκεί μέσα έμαθε ότι η αριστερά είναι ο εκφραστής της ισότητας, της δικαιοσύνης, των αδικημένων, της ζωής και του Ανθρώπου. Ο μηχανισμός δράσης της είναι οι αγώνες και ο χώρος της ο δρόμος και τα πεζοδρόμια.

Ο Θοδωρής ήταν αυτοδίδακτος αριστερός που είχε αναφορά την καρδιά του και την ψύχη του.

Σ’ όλη του τη ζωή στάθηκε σαν ένας πραγματικός κομμουνιστής και αριστερός. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος, ο σύντροφος εκείνος που σε κατακτούσε όχι με λόγια θεωρητικά, αλλά με πράξεις. Ηταν εκείνος ο σύντροφος που είχε μεταφράσει την Ιδεολογία στη γλώσσα του παραδείγματος και την ώρα της συζήτησης τα χρησιμοποιούσε. Ένας αριστερός θυμόσοφος, σταθερός ιδεολόγος που έπαιρνε τη ζωή, την έστυβε και έβγαζα ιδεολογία.

Ο Θοδωρής δεν ήταν απλά παρών σε όλες τις δράσεις της αριστεράς, ήταν αυτός που τις έπαιρνες στην πλάτη του και τις έκανε πράξεις. Τον θυμάμαι όταν κρεμόμαστε στα τείχη της μεσαιωνικής πόλης και κατεβάζαμε το πανό που έλεγε ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ. Τον θυμάμαι όταν την ημέρα της παρέλασης στις 7 Μάρτη κατεβάζαμε το πάνω στο Εθνικό Θέατρο και διαμαρτυρόμασταν για τον πόλεμο στο Ιράκ NO WAR τον θυμάμαι σταθερά πρωτοπόρο στους αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος, των ελεύθερων χώρων, των παραλιών.

Δεν ξεχνάμε βέβαια και την άλλη εικόνα, την εικόνα του Θοδωρή με το ποδήλατο και την φωτογραφική μηχανή, την εικόνα του Θοδωρή της μουσικής και του θεάτρου, την εικόνα του Θοδωρή των μπαρ και το γλεντιών.

Ο Θοδωρής ήταν η επιτομή της ανιδιοτέλειας, της προσφοράς, της θυσίας, του αγώνα, της μάχης, του κεφιού, της παρέας. Αυτά ήταν τα στοιχεία που συγκρότησαν όλη του την πορεία.

Η ταπεινότητα ήταν το μεγαλείο της ζωής του.

Ποτέ δεν ζήτησε, ήταν αδιανόητο εξάλλου αυτό για το Θοδωρή, να εξαργυρώσει τους αγώνες του. Μόνο την εκτίμηση μας ήθελε να του εκδηλώνουμε.

“Ο δρόμος της τιμής και του αγώνα έχει κόστος”, έλεγε.

“Πιάστε τα όνειρα σας. Η ουτοπία είναι εφικτή”.

Ο Θοδωρής Παστρικός έφυγε χθες για να ανταμώσει το Νίκο Μπελογιάννη και τον Μανώλη Γλέζο που έφυγαν μια μέρα αργότερα, στις 30 Μάρτη και να γιορτάσει μαζί τους την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στις 31 Μάρτη.

Ο σύντροφος Θοδωρής πήρε μαζί του ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μας και να ενα δισάκι με τις πανανθρώπινες αξίες της αριστεράς και μας έκανε φτωχότερους.

Σε αποχαιρετούμε σύντροφε με το πνευματικό εμβατήριο του Σικελιανού που τόσο πολύ σου άρεσε. https://youtu.be/sblVA9vVLps?si=WJzE7gyb4ISjmUKq

Θερμά συλλυπητήρια και μια μεγάλη αγκαλιά στην οικογένεια του, στη Μαρία, στην Αιμιλία και στο Γιάννη.

Ρόδος 30-3-24

Δημήτρης Γάκης

πρώην Βουλευτής Δωδεκανήσου

Στις 20 Φεβρουαρίου 2018 ο Θοδωρής Παστρικός είχε παραχωρήσει συνέντευξη στη «Ροδιακή», για την πολυτάραχη, αγωνιώδη και συναρπαστική ζωή του. Μίλησε για τον ίδιο, για τους αγώνες του στην Αριστερά, τις διώξεις και τα πέτρινα χρόνια που έζησε ο ίδιος κι η οικογένειά του στον τόπο μας:

Μια ζωή πολυτάραχη. Μια οικογένεια, συνεχώς υπό διωγμό. Τι θυμάται ο Θοδωρής Παστρικός από τα πρώτα χρόνια της ζωής του;
Γεννήθηκα στη Ρόδο στις 7 Μαρτίου 1948. Τι σύμπτωση! Η επίσημη μέρα της Ενσωμάτωσης. Για αρκετά χρόνια με συνόδευε το προσωνύμιο " Εσύ που γεννήθηκες με τις κανονιές". Με εντολή της προσωρινής Διοίκησης ο πατέρας μου ήταν φρουρούμενος σε "κατ' οίκον" περιορισμό για λόγους ασφάλειας της Βασιλικής οικογένειας.
Εμείς εμφύλιο πόλεμο δεν είχαμε, αλλά οι επιπτώσεις του μεταφέρθηκαν στα νησιά μας. Δωσίλογοι και μαυραγορίτες που κανονικά θα έπρεπε να είναι φυλακή κάθονται στο σβέρκο μας αναλαμβάνοντας θέσεις κλειδιά, στην νεοσύστατη προσωρινή διοίκηση. Camicie nera και ajudi carabinieri φοράνε τώρα τον μανδύα της εθνικοφροσύνης.

Πόσο ταλαιπωρήθηκε η οικογένεια Παστρικού; Τι σήμαινε για την εποχή εκείνη να είναι κάποιος ενταγμένος στην αριστερά και να το «φωνάζει» κιόλας;

Οι συνθήκες της εποχής, φτώχεια, ανεργία, υποσιτισμός. Η φυματίωση και η αδενοπάθεια κάνουν θραύση. Ο πατέρας μοχθεί κάθε μέρα για τον επιούσιο. Ψαρεύει με βάρκα κουπιά, και πανί, Ρόδο Τήλο, και επιστροφή, η Τουρκία όπου τα νερά είναι παρθένα. Οποιαδήποτε προσπάθειά του να βρει μια μόνιμη και σταθερή δουλειά είναι μάταιη. Το πρωί γίνεται η πρόσληψη, το μεσημέρι παρεμβαίνει η ασφάλεια, με τον εκβιασμό της αγορανομίας στον εργοδότη, το βράδυ η απόλυση. Το 1956 η οικογένεια αποκτά το πέμπτο της μέλος. Ο "Τούρκαλης" το καλύτερο εστιατόριο, αψηφά της απειλές και προσλαμβάνει τον πατέρα χειμώνα καλοκαίρι στη δουλειά! Τον Απρίλη του 57 πλήττει τη Ρόδο ο εγκέλαδος, 6,8 το βράδι και 7,3 το πρωί. Τρόμος, πανικός, εγκαταλείπουμε το σπίτι για τρείς μήνες.
Η τύχη χτυπά και μια φορά τη πόρτα μας! Μας κοινοποιείται επίσημο έγγραφο από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας ότι κληρώθηκε στον πατέρα μου εργατικό σπίτι! Η χαρά δεν κράτησε πολύ, ένα δεύτερο έγγραφο με ημερομηνία 15 Νοέμβρη του 57 ακυρώνει την κλήρωση, για λόγους κοινωνικών φρονημάτων, και διαγράφεται ο δικαιούχος του "οικείου πίνακα"!
Η οργή ξεχείλισε. Η μάνα αναλαμβάνει δράση, με το μωρό στην αγκαλιά, και δυο παιδιά να την κρατούν από το φουστάνι αρχίζουμε επίθεση. Πρώτος στόχος ο Διοικητής της ασφάλειας Χρήστος Δρεμπέλας.
Στις αιτιάσεις της γιατί τον κατατρέχουν αφού είναι δουλευταράς, δίκαιος, έχει κύρος και τα ζευγάρια όταν έχουν διαφορές, τους λύνει τα προβλήματα! Απάντησε "Ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους φοβόμαστε κυρά μου".
Δεύτερος στόχος ο Μητροπολίτης. Τώρα έχουμε άλλο ύφος. Μας ακούει προσεχτικά. Η απάντηση στερεότυπη. Η εκκλησία δεν ανακατεύεται με την πολιτική, και ζητά από τον οδηγό του να μας δώσει 200 δρχ. Ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε! Αγριεύει η μάνα! Για ποια με πέρασες του λέει, για ζητιάνα; Του πετάει στα μούτρα το διακοσάρι λέγοντάς του ότι δεν έχει καμιά σχέση με τον Χριστό! Ο Σπυρίδωνας έγινε κόκκινος σαν το παντζάρι! Από θυμό, από ντροπή δεν ξέρω.

Ο Θοδωρής Παστρικός εγκαταλείπει το σχολείο στην έκτη δημοτικού; Πώς καταφέρνει στη συνέχεια, να μπορεί να μιλά τόσες γλώσσες, να είναι καθοδηγητής σε οργανώσεις, να γράφει προκηρύξεις και να στέκεται επάξια σε οποιαδήποτε συζήτηση και με οποιονδήποτε;

Κρίσιμη ερώτηση σε καίριο σταυροδρόμι της ζωής μου, σε κομβικό σημείο της ποιοτικής μεταβολής στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, σε κρίσιμο σημείο για τον επαγγελματικό μου προσανατολισμό.
Είμαι οπαδός του ιστορικού υλισμού, και χρησιμοποιώ την διαλεκτική, ως χρήσιμο εργαλείο για την ανάλυση γεγονότων στο χώρο πάντα σε συνάρτηση με τον χρόνο.
Είμαστε στο 60, οι ηττημένοι του εμφυλίου, έχουν μαζέψει τα κομμάτια τους, και κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα αξιόμαχο κόμμα την ΕΔΑ μπροστάρη στους αγώνες μας. Έχουν προηγηθεί οι εκλογές του 1958, όπου η ΕΔΑ καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση με ποσοστό 24,42% και 79 έδρες.
Τελειώνω το δημοτικό, οι γονείς μου έχουν ήδη αποφασίσει το επαγγελματικό μου μέλλον, θα απασχοληθώ στον τουριστικό κλάδο. Ο πατέρας μου μαθαίνει να στρώνω και να ξεστρώνω τραπέζια, να κουβαλώ δίσκο γεμάτο πέτρες. Αρχίζω ιδιαίτερα εντατικά μαθήματα Αγγλικών, ήδη κατέχω αρκετά Ιταλικά, γιατί οι γονείς μου τα μιλάνε άπταιστα.

Το σπίτι μας μοιάζει με κυψέλη, ένα πολύβουο μελίσσι μπαινοβγαίνει διαρκώς ειδικά τα βράδια, γνωστές και άγνωστες φιγούρες κουβαλάνε έντυπα και πολλά βιβλία, ατέρμονες συζητήσεις, πλάνα αυτομόρφωσης, σχέδια, ακρόαση ξένων σταθμών. Η παιδική περιέργεια στο ζενίθ, αρχίζω να τα σκαλίζω, δεν βρίσκω άκρη, οι ποσοτικές αλλαγές μέσα μου αυξάνουν. Ένα βράδυ μας επισκέφτηκε ο Συμιακός επιστήμονας και αγωνιστής Παρασκευάς Φουντουραδάκης, μου χάρισε το βιβλίο του Nikolai Ostrovsky, αυτό το αριστούργημα του Σοσιαλιστικού ρεαλισμού. "Πως δενότανε τ 'ατσάλι". Αυτό το βιβλίο ήταν ο καταλύτης, η θρυαλλίδα της πολιτικοποίησης μου.
Το αποφάσισα θα γίνω επαναστάτης! Ο Κομσομόλος Pavel Korchagin και ο εφηβικός του έρωτας Tonia Toumanova είναι οι νέοι μου ήρωες, Η αρχή είναι το μισό των πάντων. Πάμε στο επόμενο δέχομαι συμβουλές. Το βιβλίο του Georges Politzer Στοιχειώδεις αρχές της φιλοσοφίας (Μαθήματα διαλεκτικού υλισμού). Σιγά σιγά πάμε στους κλασικούς του Μαρξισμού.
Ήδη η οργάνωση με χρησιμοποιεί σαν ταχυδρόμο, μεταφέρω στον κόρφο μου την "ΑΥΓΗ" κουπόνια, δελτάρια συλλογής υπογραφών, για την απελευθέρωση του Μανώλη Γλέζου, σε περιφρουρημένα σπίτια, κάτω από τη μύτη της ασφάλειας.

Το ντροπαλό φοβισμένο παιδί αποκτά σε ένα βράδυ αυτοπεποίθηση, ωριμάζει πολιτικά η κάμπια που είχα μέσα μου τρυπάει το κουκούλι που φώλιαζε για χρόνια βγαίνει η χρυσαλίδα στον αέρα, και ανοίγει τα φτερά της. Την οπλίζω με το Πάντ'ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα, τα μάτια της ψυχής μου, φτάνει στα πέρατα της οικουμένης, και στέλνει μηνύματα στην καρδιά μου, για να συγχρονιστεί με της καρδιές των ταπεινών, και καταφρονημένων όλου του κόσμου. Προσγειώνομαι. Πάντα δούλευα από μικρός, ζαχαροπλάστης, λαντζέρης, παγωτατζής, πωλητής στο σινεμά Έσπερος. Επίσημη πρώτη το 60 στο νυχτερινό κέντρο Ροδίνη πωλητής τσιγάρων από τις 5.00 μ.μ. έως τις πρωινές ώρες. Πήγαινε έλα με το ποδήλατο. 1961 η οικογένεια γίνεται 6μελής. Ιβίσκος 1962 σερβιτόρος ο πατέρας βοηθός εγώ. Πολλά τα λεφτά, μόνο από δικά μου φιλοδωρήματα περνάμε όλο το χρόνο!
Παράλληλα συνεχίζεται η μόρφωση 63-64 Γερμανικά 65-67 Γαλλικά. Παίρνω πτυχίο εστιατορικής τέχνης από ταχύρρυθμη σχολή όπου διδάσκουν καθηγητές της ΑΣΤΕΡ.
Μελετώ την τέχνη του Μπάρμαν μαθαίνω τα 200 καλύτερα κοκτέιλ και δουλεύω Β Μπάρμαν-Σαλονιέρης, ανεβαίνω γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας, γίνομαι περιζήτητος, πάραυτα δεν επαναπροσλαμβάνομαι τρεις φορές για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω. Τους χειμώνες δεν σταυρώνουμε τα χέρια, σ 'ένα εργαστήρι φτιάχνουμε φύλλο κανταΐφι και πουλάμε χοντρική λιανική.

Πότε συλληφθήκατε για πρώτη φορά και γιατί;

Πάμε πίσω στο 58 αξέχαστη χρονιά. Έξω από το" ΕΛΛΗ " όπου διασκεδάζουν Αμερικάνοι ναύτες, κάτι παιδιά πειράζουν τα ποδήλατά τους. Κάποιος καλεί την τροχαία. Φεύγουν όλοι, εκτός από μένα που είμαι αμέτοχος. Με ρωτάνε πως λέγομαι. τίνος Παστρικού, του συνδικαλιστή: Ναι!, Α! Το πουλάκι μου! Έλα δω, και αρχίζουν να με σέρνουν από το αυτί, να σπαράζω από τον πόνο και τον τρόμο. Νόμιζα ότι έκανα κάτι κακό, και μεπάνε φυλακή.
Με παραδίδουν στον Δρεμπέλα στην ασφάλεια. Η χαρά του δεν περιγράφεται! Δεν χάνει καιρό, παίρνει τηλ. τον πατέρα μου. Παστρικέ έλα να καμαρώσεις το βλαστάρι σου που βγήκε από τώρα στο κλαρί!
Σαν βολίδα εισβάλει ο πατέρας μου αρπάζει τον δερβέναγα από τα πέτα τον τραντάζει αποκαλώντας τον φαρμακερή οχιά! Άνανδρε δειλέ δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μαζί μου και τα βάζεις με το παιδί μου, πάω τώρα στον εισαγγελέα να σε μηνύσω για κακοποίηση ανηλίκου. Τα σημάδια της κακοποίησης εμφανή. Με πήρε αγκαλιά και μου μίλησε για πρώτη φορά σαν άντρας προς άντρα! Ο δρόμος της τιμής και του αγώνα έχει κόστος!
Ωρίμασαν οι συνθήκες για ίδρυση αριστερής νεολαίας στη Ρόδο. Πρώτος πυρήνας παιδιά αριστερών, αυγατίζουμε, αναδεικνύομαι ηγέτης με οργανωτικές και ιδεολογικές αρετές, παμψηφεί γραμματέας, και σύνεδρος στο 1ο ιδρυτικό συνέδριο των "Λαμπράκηδων" που θα γίνει τον επόμενο χρόνο 1965, Μάρτη στην Αθήνα.
Εμφανίζομαι! Σοκ και δέος! Προσωπικότητες που διάβαζα μόνο στα έντυπα τώρα μπροστά μου με σάρκα και οστά! Εμβληματική φυσιογνωμία ο Μίκης. Αντιπροσωπείες απ' όλο το κόσμο, συμπολεμιστές του Fidel, και του Che Guevara, presente! Ο ανθός της παγκόσμιας νεολαίας. Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ο μικρότερος σύνεδρος μόλις 17, φυσικά και δεν πέρασα απαρατήρητος. Βαρύ το φορτίο για τους ώμους μου.
Για τις 23 Μάη 65 διοργανώνεται στην Αθήνα μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Το Σάββατο 22 αναλαμβάνει η οργάνωση να μοιράσει προκηρύξεις. Αρχίζουμε περιμετρικά της Ρόδου, και συγκλίνουμε προς στο κέντρο. Η ασφάλεια συλλαμβάνει, εμένα και τον σ. Μιχάλη.
Μας κλείνουν στο κρατητήριο, την Κυριακή πάμε στην σήμανση. Την Δευτέρα στο αυτόφωρο. Λίαν επιεικώς 40 μέρες φυλάκιση με τριετή αναστολή. Την Τρίτη είμαστε πρωτοσέλιδο σε όλες τις τοπικές εφημερίδες, Φυσικά η επιχείρηση που δούλευα δεν με ξαναπήρε στη δουλειά, είναι το δεύτερο κρούσμα, μετά το 64 που κάναμε απεργία στο Ιβίσκος.

Ο Στρατός; Δυσάρεστη και τραυματική εμπειρία;

Παραθέτω απόσπασμα από την προσωπική μου ιστοσελίδα. Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που παρουσιάστηκα στο Συγκρότημα Μηχανικού στο Ναύπλιο, ΚΕΜΧ σήμερα, με την ειδικότητα του οπλοπολυβολητή- σκαπανέα . Η χούντα με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες και με περιποιήθηκε δεόντως. Έζησα κυριολεχτικά σκηνές Μακρονήσου. Τελικά ο σωματικός πόνος αντέχεται, αυτό που δεν υποφέρεται είναι η δημόσια διαπόμπευση, ο εξευτελισμός, και η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Τα σημάδια τους τα κουβαλώ για πάντα. Αν και πέρασε μισός αιώνας τα ονόματα των βασανιστών μου τα θυμάμαι ακόμα.
Ο λοχαγός μου, εκτός από χουντικός ήταν και ανισόρροπος σαδιστής. Αντί για άρβυλα φόραγε καουμπόικες μπότες. Με μισούσε θανάσιμα, αλλά και θαύμαζε για τις γνώσεις και τη γλωσσομάθεια μου. Όταν με καλούσε στο γραφείο του δεν ήξερα αν θα με πλακώσει στο ξύλο, ή με ήθελε για να εξασκήσει τα Αγγλικά του!
Εισβολή στη Τσεχοσλοβακία, ξύλο εγώ, απόπειρα δολοφονίας του Αλέκου Παναγούλη στον Παπαδόπουλο, βούρδουλα σε μένα γιατί ο Αλέκος ήταν φαντάρος, και είμασταν λέει συνένοχοι! Από νύχια του με έσωσαν ο διμοιρίτης μου, και ένας λοχαγός γιατρός από την Τήλο.

Η Χούντα πού σας βρήκε; Από τους πρώτους που σας πέρασαν χειροπέδες ήσασταν. Μαζί με τον πατέρα σας κι άλλους αγωνιστές της εποχής.

Η σύλληψή μου έγινε την πρώτη μέρα με κράτησαν 8 ώρες στο κρατητήριο, με επιβίβασαν σε περιπολικό, με πήγαν στο σπίτι μας, έκαναν έρευνα και κατάσχεσαν πολύτιμο υλικό. Αρχεία συνεδρίου, μητρώο μελών, φωτογραφίες, δίσκους, κουπόνια κ.τ.λ.
Μεγάλη Πέμπτη συλλαμβάνουν το πατέρα, το θείο μου, και τους υπόλοιπους, σύνολο 19. Πρωτομαγιά, δεύτερη μέρα του Πάσχα τους επιβιβάζουν στο αντιτορπιλικό Λέων, με τελικό προορισμό τη Γυάρο. Μόλις 19 χρονών έγινα προστάτης εξαμελούς οικογένειας, με το μικρότερο να είναι 6 χρονών, να δουλεύω σε δυο δουλειές, για να τα βγάλω πέρα, και να φοβάμαι την απόλυση. Τον επόμενο χρόνο έπρεπε παρουσιαστώ στο Στρατό! Απελπισία! Τελικά δεν έγινε η επαναπρόσληψη μου, τρίτη φορά και φαρμακερή.
Τα χρόνια περνούν αργά και βασανιστικά. Ο Παπαδόπουλος κάνει ένα άνοιγμα το 73, δήθεν εκδημοκρατισμού. Ανέλπιστα μου δίνουν διαβατήριο! Αποφασίζουμε μια μεγάλη παρέα να πάμε οδικώς στη Γαλλία. Κυριακή 12-11 φτάνω στην Αθήνα. Με φιλοξενεί ένας φοιτητής από τη Λάρισα. Μου λέει τα ευχάριστα νέα, κάτι συγκλονιστικό συμβαίνει στο Πολυτεχνείο! Πάμε, αμέσως! Η σχολή τελεί υπό κατάληψη. Ένα αντιδικτατορικό πανηγύρι έχει αρχίσει, κόσμος πολύς! Η απουσία της αστυνομίας εμφανής. Πέμπτη ξεκινάμε για το ταξίδι, η σφαγή έγινε την Παρασκευή, το μάθαμε στη Γαλλία την Κυριακή. Πρώτη είδηση, το Παρίσι συγκλονίζεται από τις διαδηλώσεις.

Το ΚΚΕ; Τι ήταν για την οικογένεια Παστρικού; Σας είδαμε να κρατάτε ως κειμήλιο στα χέρια σας, την κομματική ταυτότητα υπογεγραμμένη από τον Χαρίλαο Φλωράκη.....

Μου δίνεται την ευκαιρία να τιμήσω δημόσια, μια μεγάλη επέτειο, τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας, και μετά την προσχώρηση του στην Γ' Διεθνή, με τον οριστικό τίτλο ΚΚΕ. Από τις δεκαετίες του 50 έως την δεκαετία του 90 πάντα το επίθετο Παστρικός ήταν συνώνυμο του ΚΚΕ, τι και αν το κόμμα ήταν παράνομο, εμείς αγωνιζόμασταν με βάση την ιδεολογία του. Δεν κρύψαμε ποτέ την ταυτότητά μας.
Ήμουν απόλυτα ταυτισμένος ιδεολογικά για 17 χρόνια ως οπαδός, και 17 χρόνια μέλος, σύνολο 34. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου! Δεν ήταν απλά ένα κόμμα, ήταν τρόπος σκέψης, στάση ζωής, τρόπος ζωής, ήταν εφαλτήριο για την αυτομόρφωσή μου, ένα μεγάλο σχολείο της ζωής, ακόμα και την οικογένεια στήσαμε με βάση αυτές τις αρχές.
Κανένα άλλο κόμμα στη σύγχρονη ιστορία δεν πρόσφερε τόσες θυσίες, εκατόμβες θυμάτων, για την λευτεριά αυτού του τόπου, η απονομή του κομματικού βιβλιαρίου, αποτελεί την υπέρτατη τιμή μέχρι αυτή τη στιγμή στη ζωή μου.

Η μεταπολίτευση; Πώς υποδέχθηκαν εδώ στη Ρόδο τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974 οι αριστεροί;
Η μεταπολίτευση με βρήκε στην Κω ντυμένο στο χακί με επιμονή δική μου πήγα εθελοντικά. Ακούγαμε πολύ ραδιόφωνο, Deutsche Welle , BBC. Καμιά εμπιστοσύνη στα Ελληνικά μέσα. Μετά τον Β' Αττίλα χαλαρώνουμε. Νομιμοποιείται το ΚΚΕ! Επανακυκλοφορεί ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ". Νέες συνθήκες νέα καθήκοντα! Αγοράζω τους πλεονάζοντες Ριζοσπάστες και τους μοιράζω στις σκηνές των επίστρατων.
Μετά από τρεις μήνες απολύομαι. Εμφανίζομαι την πρώτη μέρα στα γραφεία του ΚΚΕ. Υπάρχει η θολούρα της διάσπασης του 68, και δεν ξέρουμε ποιος είναι με ποιόν. Ταμπέλα δεν έχει απ' έξω.
Συναντώ τον αείμνηστο Πάνο Μιχαηλίδη. Ανταλλάσσουμε απόψεις, συμφωνούμε, εντάσσομαι άμεσα στη ΚΝΕ. Τέλη Οκτώβρη εκδήλωση συμπαράστασης για την Κύπρο στο "Παλλάς", ζητούν οι διοργανωτές από τα παρευρισκόμενα κόμματα να χαιρετήσουν, ο Πάνος πετά τη μπάλα σε μένα με την αιτιολογία ότι είμαι φρέσκο πρόσωπο νεολαίου.
Τα πόδια μου έτοιμα να λυγίσουν, το μέταλλο της φωνής σπασμένο, αισθάνομαι σαν τον Άτλαντα που κρατά στις πλάτες του τον ουράνιο θόλο! Το κείμενο λειψό, αναλαμβάνω να συμπληρώσω με δικά μου λόγια! Δεν θυμάμαι τι είπα, ένα ήταν σίγουρο, ξεσήκωσα θύελλα ενθουσιασμού! Αυτή ήταν η πρώτη δημόσια εμφάνιση του ΚΚΕ στην ιστορία της Ρόδου.

Τα κομματικά μέλη λιγοστά, δίνουμε βάρος στη νεολαία. Σε λίγα χρόνια έχουμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Ο σπόρος που σπείραμε φύτρωσε, και τα πρώτα φυντάνια μεταφυτεύονται στο Κόμμα με πλειάδα στελεχών. Σταδιακά καλύπτουμε όλους τους τομείς της κοινωνίας, πρώτιστα στον συνδικαλισμό, τοπική αυτοδιοίκηση, πολιτισμό κτλ. Εκείνη η εποχή σηματοδοτείται από την άνοδο του λαϊκού κινήματος με αξιοσημείωτες νίκες σε παγκόσμιο επίπεδο, οι λαϊκές δυνάμεις κερδίζουν συνεχώς έδαφος.
Σταθμός στην ιστορία της Ρόδου τα γεγονότα το Μάη του 76 που έμειναν στη συλλογική μνήμη ως "Αντιαμερικάνικα". Ανεπανάληπτη εμπειρία το ταξίδι μου στη Σοβιετική Ένωση για ένα δεκαήμερο. Πρωτομαγιά, Κρεμλίνο, Κόκκινη πλατεία, μαυσωλείο Λένιν, πρωτομαγιάτικη παρέλαση!
Λένινγκραντ παραμονή στο Αστόρια, εκεί που ήθελε να πιει καφέ ο Χίτλερ. Χάρη στις θυσίες του Σοβιετικού Λαού δεν τα κατάφερε. Το τίμημα 23 εκατομμύρια νεκροί, χάρη σε αυτούς δεν μιλάμε σήμερα Γερμανικά. Είμαι ώριμος για οικογένεια, αποφασίζουμε με τη άξια συντρόφισσα Μαρία το 1982 να ενώσουμε τις ζωές και τους αγώνες μας. Μου χαρίζει δυο αξιολάτρευτα παιδιά, την Αιμιλία, και τον Γιάννη, ότι πιο πολύτιμο στη ζωή μας!

Συγκροτείται το 1989 ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, με πρόεδρο το σ. Χ. Φλωράκη. Ένα όνειρο του κάθε αριστερού από το 1974. Επική η προεκλογική συγκέντρωση με ομιλητή τον Χαρίλαο, ενώθηκε η Β. Σοφίας, το Σύνταγμα, η Ομόνοια, η Σταδίου, η Πανεπιστημίου! Ήρθε η ώρα της Αριστεράς! Παράλληλα μια φράξια συγκροτείται στο εσωτερικό του ΚΚΕ που κατατρώει τα σωθικά του κόμματος. Ατυχώς ο ουρανός σκοτείνιασε, μαύρα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό της ανατολικής Ευρώπης ξέσπασε καταιγίδα. Άρχισε το ντόμινο της κατάρρευσης που κράτησε τρία βασανιστικά χρόνια. Θεωρούμε τη ΕΣΣΔ τελευταίο οχυρό είναι η χώρα πρότυπο και το κόμμα της οδηγό. Αν πέσει και αυτή τετέλεσται.
Αυτό που δεν κατάφεραν οι σιδερόφραχτες μεραρχίες του Χίτλερ το κατάφερε η νομενκλατούρα σε λίγες ώρες! Ο Μπορίς Γιέλτσιν μέλος του Politburo κηρύσσει το κόμμα του παράνομο στη Ρωσική επικράτεια, για να εξουδετερώσει τον Γκορμπατσώφ, διαλύοντας τη ΕΣΣΔ! Τραγική φιγούρα ο κοσμοναύτης που ταξιδεύει στο διάστημα, και το κράτος που τον έστειλε δεν υπάρχει πια! Δεν υπάρχει νομικά η οντότητα να τον κατεβάσει, και μένει αμανάτι περιμένοντας μάταια. Το οστικό κύμα χτύπησε και την πόρτα μας. Ένα μαχαίρι έκοψε στα δυο το κόμμα. Από την κεντρική επιτροπή, έως την τελευταία οργάνωση.
Την διάσπαση του 56 την μελέτησα, του 68 την αφουγκράστηκα, και με πλήγωσε βαθιά, ακόμα μία δεν θα την αντέξω. Είμαι μετέωρος, το συναίσθημα λέει από δω, η λογική λέει από εκεί, ακολουθώ τη σολομώντειο λύση. Αποχωρώ από το κόμμα 9 μήνες πριν τη διάσπαση, θέλω να αποφύγω τους κανιβαλισμούς, να κατακάτσει ο κουρνιαχτός, και με νηφαλιότητα να αποφασίσω.