Συναντήθηκαν ύστερα από 21 χρόνια

Οι απόφοιτοι των Λυκείων της Ρόδου του 1990.

Και το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, ύστερα από είκοσι χρόνια. Την περασμένη Παρασκευή, 25 Φεβρουαρίου 2011, οι απόφοιτοι της Τάξης του '90 όλων των Λυκείων της πόλης της Ρόδου ξανασυναντήθηκαν και …κάηκε το πελεκούδι στο κλαμπ Dome, φέρνοντάς το " στα μέτρα τους". Με μουσική δυνατή – αλλά όχι εκκωφαντική, με φώτα ρυθμικά – αλλά όχι πολύ χαμηλά, με τραγούδια της δεκαετίας του '80, που αποτέλεσε το μόνιμο soundtrack της εφηβείας τους σε μία Ρόδο κάπως διαφορετική από τη σημερινή, αλλά πάντοτε εξ ίσου όμορφη. Η προετοιμασία εκείνης της βραδιάς και ο εντοπισμός όλων των μαθητών της πόλης που πήραν το απολυτήριό τους το μακρινό εκείνο 1990 ανήκει σε μία ομάδα μαθητών του 3ου Λυκείου Ρόδου ("Καπνοβιομηχανία"): Σάββα Συρόπουλο, Μαρία Τσέλιου, Μαίρη Ζαχαροπούλου, Φωτεινή Οικονόμου, Ελένη Τερεζάκη και Τάνια Φραράκη. Τα μηνύματα στο facebook και στο twitter έδιναν κι έπαιρναν μήνες τώρα, με αποτέλεσμα στο πάρτυ αυτό να έρθουν 600-700 παλιοί συμμαθητές και συμμαθήτριες κάνοντας… τη δική τους κατάληψη στην πίστα του Dome μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Χαρακτηριστικό μάλιστα ήταν ότι πολλά παιδιά του '90 πήραν το αεροπλάνο από άλλες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό, για να μην χάσουν εκείνη τη "μαγική βραδιά". Το πάρτυ άρχισε με το γνωστό …κουδούνι της πρωινής προσευχής και τις παρουσίες πήρε επί σκηνής ο αγαπητός φιλόλογος του 3ου Λυκείου κ. Κώστας Κυπριώτης και μετά τη σκυτάλη πήρε το γνωστό ροκ συγκρότημα Escape, στο οποίο συμμετέχουν τρεις αποφοιτήσαντες του '90 – ο Βαγγέλης Τατάκης, ο Λουκιανός Τσαγκάρης και ο Μιχάλης Πανάγος - και αμέσως μετά ο Τάσος Γιασιράνης – κι αυτός παιδί του '90- ανέλαβε να βάλει φωτιά στην πίστα με τις μουσικές του επιλογές, μέχρι τελικής πτώσεως. Μάλιστα, ο τότε δημοφιλής χορός "Μπαμ" – που όπως διαπιστώνουμε μετά από χρόνια, ήταν αποκλειστικά ροδίτικη πρωτοτυπία των εφήβων εκείνης της εποχής – ξεσήκωσε τους πάντες, είκοσι χρόνια μετά! Και όχι, τα βήματα δεν τα είχε ξεχάσει κανείς, ενώ παράλληλα εναλλάσσονταν στο video wall φωτογραφίες από μαθητικές εκδρομές της εποχής και προβλήθηκαν μαγνητοσκοπημένοι χαιρετισμοί των καθηγητών Κ. Κωνσταντίνου από την Κύπρο, Κ. Κούγια από Αθήνα, και του απόφοιτου από το 2ο λύκειο Ν. Παραγιού από την Γαλλία. Στη συνάντηση των αποφοίτων του '90 παραβρέθηκαν επίσης οι καθηγητές: Κ.Κυπριώτης, Α. Κτενά, Σ.Παυλίδου, M.Χαλκίτη, Τ. Μπρουζάκης, Ν. Νάνος, Γ. Ανθιμίδης, Μ. Κοσκινά, Β.Μητσάκη, Χ. Καντιδενού, Μ. Βλαστός, Γ. Νινιός, καθώς και ο τότε φροντιστής τους Η. Χατζηνικολάου που θυμήθηκαν παλιές καλές στιγμές της καριέρας τους μαζί με τους παλιούς τους μαθητές. Ο Γαβριήλ Χαρίτος, επίσης απόφοιτος του ’90 απο το Βενετόκλειο (1ο Λύκειο Ρόδου), περιγράφει με τον δικό του τρόπο το κλίμα που είχε κάθε Γυμνάσιο και Λύκειο εκείνο τον καιρο, στο προσωπικό του ιστολόγιο alloukiallou.blogspot.com. Αν και ...θετικά προκατειλημμένος προς το σχολείο του, η περιγραφή του τότε κλίματος δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα: Στα χρόνια μου, στη Ρόδο υπήρχαν τέσσερα μόνο Λύκεια. Ήταν και τα τρία τους δημόσια, κακοδιατηρημένα, με τις πόρτες ψιλοκατεστραμμένες, με καναδυό σπασμένα τζάμια -όπως όλα τα ελληνικά σχολεία πάνω κάτω δηλαδή- αλλά όλα τους πολύ όμορφα και με διαφορετικό στυλάκι το καθένα. Κι αρχίζω από το 3ο Λύκειο, που ήταν γνωστό ως... "Καπνοβιομηχανία". Όχι επειδή το ποσοστό των καπνιζόντων εκεί ήταν υψηλότερο -αν και ως προς αυτό ας μην πάρω κι όρκο-, αλλά επειδή το κτήριο στο οποίο στεγαζόταν ήταν εργοστάσιο τσιγάρων που προορίζονταν για την τοπική ροδιακή αγορά, από τα χρόνια της Ιταλικής κατοχής και μέχρι τις πρώτες χρονιές μετά την Ενσωμάτωση. Γιατί αρχίζω από την "Καπνοβιομηχανία"; Όπως και να το κάνουμε -και παρά το ότι εγώ σαν παιδί του "Βενετοκλείου" ίσως δεν θα έπρεπε να το λέω έτσι ανοιχτά- ήταν πολύ πιο προχωρημένο από μάς, από κάθε άποψη. Το γενικότερο στυλάκι εκεί ήταν πολύ πιο.. "πρωτευουσιάνικο", πολύ πιο.... Μπέβερλυ. Το καταλάβαινες από τα πάρτυ τους, την παντελή απουσία ροδίτικης υποψίας στην εκφορά του λόγου (πόσο καλύτερα θα μπορούσα να το διατυπώσω..), τα μέρη που έβγαιναν, ήταν γενικά -πώς να το θέσω τώρα- πολύ πιο "χάι" απ'όλους εμάς τους πληβείους (κοινώς: πλέμπα) στα άλλα δύο Γενικά Λύκεια και στο Τεχνικό. Η ονομασία του 2ου Λυκείου ήταν ένα θέμα από μόνο του. Η ρετσινιά του "Γυμνασίου Θηλέων" από τη γενιά των γονιών μας δεν έλεγε να φύγει από πάνω του. Έτσι, ακόμα και στα χρόνια που πηγαίναμε εμείς σχολείο και η διάκριση αρρένων-θηλέων αναγόταν σε αρχαίες εποχές, η φράση "τα παιδιά του Θηλέων" αναφερόταν στο εξαιρετικά εσωστρεφές κλίμα που επικρατούσε εκεί, τουλάχιστον για τη δική μας φουρνιά. Η δεύτερη ανεπίσημη ονομασία που είχε το 2ο Λύκειο ήταν "Καζούλειο", επειδή είχε κτισθεί από την ομώνυμη γνωστή ροδιακή οικογένεια εξ Αιγύπτου. Και είναι γεγονός ότι εκεί, στο "Θηλέων", είχε δημιουργηθεί μια πιο κουλτουριάρικη μαγιά ήδη από το Γυμνάσιο του ίδιου σχολείου -με θεατρική ομάδα, με παραστάσεις και άλλα τέτοια πνευματικά- και γενικώς εκείνοι ασχολούνταν με τον εαυτό τους και κάπου εκεί τελείωνε το όλο θέμα. Σαφώς πιο... ήπιο το κλίμα εκεί, χωρίς σπουδαίο νταβαντούρι. Εν κατακλείδι, καλά θα ήταν κι εκεί φαντάζομαι,δε λέω – αλλά περί ορέξεως.. Και ήρθε η σειρά του 1ου Λυκείου, δηλαδή του "Βενετοκλείου", εκεί δηλαδή που ήμουν εγώ. Το σχολείο μας κτίσθηκε κατά την Ιταλική κατοχή, με την γνώριμη αυστηρή αρχιτεκτονική της εποχής κι όσο για τη φουρνιά μας: εξαιρετικά ετερόκλητη. Δεν βαριόσουν ποτέ, γιατί πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να μάς ομαδοποιήσει. Καθένας μας είχε βρει τη δική του "θέση". Οι "πάκκοι" με το μαλλί-φούντα τύπου ροδίτικο καμάκι, τα "φυτά" με τα γυαλάκια, οι "κουλτουριάρηδες" άνευ ειδικότερου φαινότυπου (συγκαταλεγόμουν ανάμεσα στις δύο τελευταίες κατηγορίες), το καπνιστήριο από πίσω από το Κυλικείο ήταν διάσημο σε όλα τα υπόλοιπα Λύκεια της εποχής, και -γιατί να μην το παινευτούμε δηλαδή;- είμασταν ΚΑΙ του σαλονιού -με τις πολύ καλές μας επιδόσεις στα μαθήματα και στις πανελλαδικές εξετάσεις- αλλά...ΚΑΙ του λιμανιού με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εμείς του "Βενετοκλείου" σνομπάραμε φανερά το "Θηλέων", νιώθαμε ένα κρυφό ..δέος για την χάη-κλαςς "Καπνοβιομηχανία", αλλά στο πολύ βάθος, σαν το "Βενετόκλειο" δεν υπήρχε σε Όλον τον Ντουνιά. Κι ας μην είχαμε αναπτύξει την ομαδικότητα που έβλεπες στα άλλα σχολεία. Κι ας ανήκαμε σε... λογιών λογιών "φράξιες". Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μη σάς πω ότι τελικά, μάς άρεσε που καθένας μας είχε το ..δικό του μπαϋράκι και δεν έμπαινε ο ένας στα χωράφια του άλλου. Θες να'σαι μάγκας; Ok Θες να'σαι «φύτουλας»; Με γειά σου, με χαρά σου! Live and Let Live ένα πράμα. Ε, όσο για το Τεχνικό Λύκειο, ομολογώ ότι είχαμε μηδαμινές σχέσεις, επειδή βασικά ήταν στην άλλη άκρη της πόλης -σε αντίθεση με τα υπόλοιπα τρία Λύκεια που η απόστασή τους δεν κρατούσε περισσότερο από ένα τέταρτο με τα πόδια. Κρίμα πάντως. Πολλοί συμμαθητές μας από το Γυμνάσιο είχαν συνεχίσει εκεί, και τους περισσότερους έκτοτε, εγώ τουλάχιστον δεν ξαναείδα, λες κι η Ρόδος είναι τόσο τεράααααστια που θα μπορούσες να χαθείς ανάμεσα στις λεωφόρους... (πού είστε παιδιά;;;) Η εκδήλωση στηρίχθηκε αποκλειστικά από μαθητές εκείνης της φουρνιάς των σχολείων της πόλης μας: τον Γιώργο Τσιάμη (ένας από τους συνιδιοκτήτες του κλαμπ Dome), τον Σάββα Διακοσάββα (καταστήματα Lacoste), τον Φίλιππο Παπαφιλίππου (σουπερμάρκετ Κυψέλη), τον Γιώργο Βασιλόπουλο (ξενοδοχείο City Center), την Πόπη Περίδη (από τα καταστήματα Vodafone), τον Γιώργο Κεσίσογλου (καταστήματα Κεσίσογλου), την Αντωνία Κάτρη-Χαζίρη, τον Μιχάλη Τρικοίλη (κατάστημα "Μπουκέτο Μπαλόνια), την Μαίρη Τοδουλάκη (κατάστημα Apliger). Την ηχητική κάλυψη ανέλαβε το Music Center – Φώτης Γιακουμάκης. Οι απόφοιτοι της Τάξης του '90 ανανέωσαν το ραντεβού τους για το καλοκαίρι, όταν και οι υπόλοιποι "ξενιτεμένοι" συμμαθητές τους θα βρίσκονται στο νησί μας!