Δημήτρης Προκοπίου: Προορισμοί και διαμονή

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Δημήτρης Προκοπίου

Σε μια χώρα που στηρίζει την οικονομική της ανάπτυξη στον τουρισμό, παρατηρείται μια σκληρή αντίφαση: στις πιο δημοφιλείς –και πιο ακριβές– τουριστικές περιοχές, οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στέγασης, επιβίωσης και επαγγελματικής αξιοπρέπειας.

Το περιστατικό που καταγράφηκε πρόσφατα στα Χανιά, με εκπαιδευτικό που απομακρύνθηκε πρόωρα και βίαια από το ενοικιαζόμενο κατάλυμά της, δεν είναι μεμονωμένο. Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου που αφορά πολλούς συναδέλφους της, οι οποίοι καλούνται να διδάξουν, να θεραπεύσουν και να προσφέρουν σε κοινότητες που δεν τους παρέχουν τα στοιχειώδη: μια στέγη.

Οι εικόνες είναι γνωστές: δάσκαλοι να μένουν σε αυτοκίνητα ή κάμπινγκ, γιατροί να κοιμούνται σε κέντρα υγείας, εργαζόμενοι να φιλοξενούνται σε κοντέινερ. Επαγγελματίες με ευθύνη απέναντι στην κοινωνία εργάζονται χωρίς τη δυνατότητα να στεγαστούν με αξιοπρέπεια, ενώ το κόστος ζωής σε τουριστικούς προορισμούς παραμένει απαγορευτικό.

Ποιος θα θελήσει να υπηρετήσει σε μια νησιωτική περιοχή όταν το ενοίκιο για ένα μικρό διαμέρισμα φτάνει τα 700-800 ευρώ τον μήνα, ενώ ο καθαρός μισθός ενός νεοδιόριστου εκπαιδευτικού δεν ξεπερνά τα 1.000 ευρώ; Πώς μπορεί να στηθεί μια σταθερή σχολική κοινότητα όταν οι εκπαιδευτικοί μετακινούνται κάθε χρόνο; Πώς να χτιστεί σχέση εμπιστοσύνης με τους μαθητές όταν κάθε Σεπτέμβριο οι τοπικές κοινωνίες περιμένουν με αγωνία αν θα φτάσουν οι αναπληρωτές;

Οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές: στην εκπαίδευση, στην ποιότητα ζωής, στην κοινωνική συνοχή. Και δυστυχώς, η απαξίωση δεν σταματά εκεί. Η συνεχής υποβάθμιση της εκπαίδευσης ως επαγγελματικής προοπτικής αντικατοπτρίζεται και στις χαμηλές βάσεις εισαγωγής σε παιδαγωγικά και καθηγητικές σχολές. Οι νέοι δεν βλέπουν το μέλλον τους στην εκπαίδευση. Κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει βαθιά.

Υπάρχουν βέβαια και θετικές πρωτοβουλίες. Ορισμένοι δήμοι, όπως της Ύδρας, των Σπετσών, της Λευκάδας, της Ρόδου και της Μυκόνου, προσφέρουν επιδόματα ή διαθέτουν υποδομές για τη φιλοξενία των εκπαιδευτικών. Όμως αυτές οι λύσεις είναι αποσπασματικές και, συχνά, προσωρινές. Χρειάζεται ένας ενιαίος, εθνικός σχεδιασμός που να διασφαλίζει στέγαση και υποστήριξη σε όσους υπηρετούν τη δημόσια εκπαίδευση, την υγεία και την ασφάλεια σε τουριστικές περιοχές.

Δεν μπορεί ο τουρισμός να θεωρείται επιτυχία μόνο με βάση την πληρότητα των ξενοδοχείων και την επισκεψιμότητα των νησιών. Τουριστική ανάπτυξη χωρίς ποιοτικές υπηρεσίες, χωρίς παιδεία, χωρίς κοινωνική ισορροπία, είναι μια ανάπτυξη εύθραυστη και κοντόφθαλμη. Όταν τα σχολεία αποδυναμώνονται, όταν οι δάσκαλοι αποθαρρύνονται, το πλήγμα δεν είναι μόνο για την εκπαίδευση – είναι για ολόκληρη την κοινωνία.

Αν επιθυμούμε μια Ελλάδα που να προοδεύει ουσιαστικά, πρέπει να φροντίσουμε πρώτα εκείνους που την υπηρετούν. Να τους δείξουμε πως δεν είναι προσωρινοί «επισκέπτες» στον τόπο εργασίας τους, αλλά πολύτιμα μέλη των τοπικών κοινωνιών. Και αυτό ξεκινά από το πιο απλό αλλά θεμελιώδες: μια αξιοπρεπής στέγη για κάθε δάσκαλο και κάθε λειτουργό του κράτους.