Κράτησε ψηλά τη σημαία της παράδοσης

Γράφει ο δημοσιογράφος ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ Η ΑΝΝΑ της θάλασσας συγκλόνισε και πάλι!... Η μοναδική ʼννα Σαρρή-Καραμπεσίνη που τραγούδησε με την αγέραστη φωνή της τον έρωτα, τη χαρά, τη λύπη, την ξενιτιά, τον πόνο, την αγάπη, τα νησιά μας, κυριολεκτικά μάγεψε όσους την άκουσαν την περασμένη Κυριακή από το κανάλι της ΕΤ3 να ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της και να ξαναζωντανεύει ανεπανάληπτα τραγούδια που μέχρι και σήμερα κρατούν ζωντανή τη μουσική μας παράδοση!.. Η ʼννα στα 89 της χρόνια σήμερα, εξακολουθεί να είναι η Μούσα του Αιγαίου, που σε πείσμα των καιρών και όλων των αηδιαστικών φαινόμενων της σημερινής εποχής, μας δείχνει τον δρόμο της Ελλάδας των νησιών της που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε… Μιας Ελλάδας της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, του πολιτισμού και της παράδοσης που δεν θα πρέπει να χαθεί. Και αυτό κάνει και σήμερα η ʼννα από την Αντιμάχεια της Κω που συνεχίζει να παλεύει μέσα στα θηρία της παγκοσμιοποίησης με αποκλειστικό στόχο να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι οι ποικιλώνυμοι τραγουδοποιοί των καναλιών και των δισκογραφικών εταιριών, αλλά ότι ο πολιτισμός της βρίσκεται στην παράδοση και στο νησιώτικο τραγούδι που με πάθος υπηρέτησε, ανέδειξε και διέσωσε. Η Ελλάδα, η Δωδεκάνησος, η Κως πρέπει να νιώθουν υπερηφάνεια για την ʼννα Σαρρή-Καραμπεσίνη. Γιατί εάν η Κυρά της Ρω, η Δέσποινα Αχλαδιώτη, κράτησε ψηλά την ελληνική σημαία στα χρόνια της κατοχής, η ʼννα Σαρρή-Καραμπεσίνη κράτησε ψηλά τη σημαία της μουσικής παράδοσης των νησιών του Αιγαίου, της Ελλάδας. Και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Σήμερα παρά την μεγάλη ηλικία της, την ακούσαμε να τραγουδά με τον ίδιο ανεπανάληπτο τρόπο την «περβολαριά», «όλες τις παπαρούνες», «το δυοσμαράκι», «το παραπονιάρικο μου» και όλα τα άλλα τραγούδια που από το 1952 που ανέβηκε στην Αθήνα κατόρθωσε να τα αναδείξει και να τα κάνει κτήμα του ελληνικού λαού που μόνο γιατί, μέσα από τα δύσκολα χρόνια της κατοχικής περιόδου, μπόρεσε να τα κρύψει στην καρδιά της και να τα διασώσει, θα πρέπει να της χρωστάμε ευγνωμοσύνη!... Για πολλά χρόνια μπόρεσε με τη βοήθεια του σπουδαίου μουσουργού Σίμωνα Καρρά, να προσφέρει μοναδικές στιγμές παραδοσιακής μουσικής κατάνυξης ακόμη και σε ξένες χώρες εκεί όπου ο ελληνισμός της ξενιτιάς ήθελε να γευτεί την γλυκιά γεύση της πατρίδας και που τόσο απλόχερα χάρισε με τη φωνή της η ʼννα. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο για να δώσει χαρά στους ξενιτεμένους μας, αν και η μοίρα της επεφύλαξε ένα άσχημο παιχνίδι, καθώς ο θάνατος της αγαπημένης αδελφής της Έφης, την βρήκε στην Αυστραλία κοντά στους Δωδεκανήσιους συμπατριώτες. Και όμως εκείνη τη μέρα έκανε την καρδιά της πέτρα και τραγούδησε για τους Κώους, τους Ροδίτες, τους Συμιακούς, τους Καλύμνιους, τους Νισύριους, τους Καρπάθιους «το τζιβαέρι» και «το σ΄αγαπώ γιατί είσαι ωραία» και έκανε όλους τους συμπατριώτες να ζήσουν στιγμές νοσταλγίας και πόθου να γυρίσουν κάποτε στα αγαπημένα τους νησιά!.. Από την εκπομπή της ΕΤ3 κρατούμε την συγκλονιστική στιγμή που η ʼννα πάνω στον τάφο του άνδρα και της αδελφής της, χύνει ένα μπουκάλι άσπρο κρασί από την Κω «για να πιούμε όπως κάναμε στις καθημερινές διασκεδάσεις και τα γλέντια» και μάλιστα τραγουδώντας ένα νησιώτικο μοιρολόι για το χαμό των αγαπημένων της προσώπων… Η ʼννα Σαρρή-Καραμπεσίνη ζει σήμερα μόνη της στο φτωχικό σπίτι της στην Κω με μια μικρή σύνταξη από το ΙΚΑ. Συντροφιά έχει όλους τους δίσκους που κυκλοφόρησε όλα αυτά τα χρόνια μαζί μ΄ένα πικ-απ . Φίλοι την επισκέπτονται και της κάνουν συντροφιά και πάντα έχει γλυκό ντοματάκι να τους προσφέρει και όταν έρθουν στο κέφι λένε και κανένα νησιώτικο τραγούδι απ΄αυτά που με ανεπανάληπτο τρόπο τραγούδησε η ʼννα. Η εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης ήταν ένας οφειλόμενος ελάχιστος φόρος τιμής για μια γυναίκα της παράδοσης, της λεβεντιάς. Και είναι τραγικό ότι το ανάλγητο ελληνικό κράτος δεν αξιώθηκε να της δώσει μια τιμητική σύνταξη όπως έκανε για τόσους άλλους, που ίσως και κάποιοι δεν το άξιζαν. Σημειώνουμε την γλαφυρή αφήγηση της ζωής της ʼννας από τον κ. Μηνά Χατζηαντωνίου, αλλά και την «αδυναμία» της εκπομπής να δώσει και το ανάλογο μερίδιο της προβολής στους λαϊκούς οργανοπαίκτες που με τόσο γλυκό τρόπο συνόδευσαν την ʼννα στα τραγούδια της.