Γιώργος Βρούχος: ο μεγάλος απών

Γιώργος Βρούχος: από την περασμένη Τρίτη, ο μεγάλος απών. Ο καλός αγαθός Ο αξιοπρεπής. Ο ουμανιστής. Ο λόγιος. Ο ιστορικός και πατριδογνώστης. Ο σεμνός. Ο ολιγόλογος. Ο χαμογελαστός. Ο οικείος. Ο επιστήμων. Ο καλός οικογενειάρχης. Ο φίλος. Ο πατριώτης. Ο συγκαταβατικός. Ο αψεγάδιαστος. Ο άνθρωπος που μας δίδαξε τη βαθιά σιωπή ως την υψηλότερη αρετή. Ο άνθρωπος που αγάπησαν όλοι οι ροδίτες. Κι ας τους πόνεσε η δικτατορία σαν όλους τους άλλους έλληνες, όπως ακριβώς και τον ίδιο. Ο άνθρωπος που μας έμαθε πως ακόμη κι από τη θέση του διορισμένου από τη δικτατορία δημάρχου μπορούσε κανείς να ωφελεί τον τόπο του και τους ανθρώπους του. Ούτε ένας ροδίτης δεν μπορεί να καταμαρτυρήσει ότι βλάφτηκε στο απειροελάχιστο από τον δήμαρχο της επταετίας. Αντίθετα: έσωσε και βοήθησε ποικιλοτρόπως κατά κοινή ομολογία κόσμο και κοσμάκη, φτωχούς και κυνηγημένους. Προσωπικώς, αισθάνομαι ευτυχής, γιατί είμαι ένας από αυτούς που συνέβη να γνωρίζουν σημαντικά πράγματα για τον ίδιο και τις ιδέες του, καθώς και για το πνευματικόιστορικό του έργο. Ο Γιώργος Ζαχαριάδης, τελευταία, στο ένθετο της «Ροδιακής» τον σκιαγράφησε αρκετές φορές κατά τον αντικειμενικότερο και ασφαλέστερο τρόπο, καταθέτοντας μάλιστα με παρρησία την πληροφορία πως δήμαρχος δέχτηκε να γίνει τους χαλεπούς εκείνους καιρούς με την συναίνεση και προτροπή του Κεντρώου πολιτικού Ιωάννη Ζίγδη. Εγώ να προσθέσω μόνον, πως αισθάνομαι υπερήφανος, γιατί μαζί με τον δήμαρχο Γιώργο Γιαννόπουλο και τον Μανώλη Γλυνό, πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου, πριν λίγα χρόνια, αξιολογώντας όλην αυτή την ανεκτίμητη προσφορά του στον τόπο που αγάπησε ο ίδιος όσο λίγοι, τον επισκεφτήκαμε στο γραφείο του, χωρίς καμιά τυμπανοκρουσία, για να του επιδώσουμε την τιμητική διάκριση που ο Δήμος αποφάσισε. Αυτό που θα μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου βαθιά χαραγμένο, ως διδασκαλία ήθους παντοτινή, είναι πως ο ίδιος θέλησε η τιμητική διάκριση να μην γίνει στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου όπως θα ταίριαζε κι όπως γίνεται πάντα, αλλά ούτε καν με την παρουσία τρίτων.Κάποτε θα χρειασθεί να επανέλθουμε με λεπτομέρειες για τη μνήμη του. Νομίζω, του το οφείλουμε ως άνθρωποι που υπηρετήσαμε τον ίδιο τόπο, ως μαθητές τέτοιων μεγάλων ανδρών. Είμαι βέβαιος πως η φιλόξενη ροδιακή γη θα τον συντροφεύει με τη στοργή της στο μακρινό του ταξίδι ως το σεμνότερο ίσως άξιο τέκνο της.