Αποχαιρέτισαν την Π. Νεστορίδου

Η τελευταία βόλτα στην πόλη που αγάπησε, έζησε και έδωσε ό,τι είχε ήταν για τη μεγάλη ευεργέτιδα της Ρόδου, την Πάολα Νεστορίδου, η χθεσινή, αμέσως μετά τη νεκρώσιμο ακολουθία που τελέστηκε στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού, παρουσία εκπροσώπων των τοπικών Αρχών και φορέων, φίλων και όχι πολλών-είναι η αλήθεια-πολιτών του νησιού που αγάπησε και έχτισε τη ζωή της. Η περιγραφή και μόνο των συναισθημάτων της, από την ίδια, όταν για πρώτη φορά αντίκρισε την εικόνα της Ρόδου από το πλοίο που έμπαινε στο λιμάνι, στις 6 Απριλίου του 1951 όταν μαζί με το σύζυγό της, Ιωάννη Νεστορίδη, έφθαναν στο νησί, είναι ικανή για να κατανοήσει κανείς ότι η Πάολα Νεστορίδου ερωτεύτηκε τη Ρόδο αφού από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη εικόνα, η ομορφιά της, της έκοψε την ανάσα (σ.σ. από το αφιέρωμα με συνέντευξή της όταν τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της πόλης της Ρόδου). Σ’ αυτό το νησί έμελλε να περάσει όλη της τη μυθική ζωή, εξήντα χρόνια, να γίνει ιδιαίτερα αγαπητό και γνωστό μέλος της τοπικής κοινωνίας και εκείνη να του το ανταποδώσει δωρίζοντας ό,τι είχε, με ναυαρχίδα το στολίδι του «Νεστορίδειου Μελάθρου», την καρδιά του Μουσείου Νεοελληνικής Τέχνης του Δήμου. Χθες, λοιπόν, η τοπική κοινωνία τίμησε τη μεγάλη ευεργέτιδα της πόλης-όχι πάντως με την παρουσία που θα φανταζόταν κανείς. Ωστόσο, αποδόθηκαν όλες οι τιμές-και βέβαια της είχε αποδοθεί η ύψιστη της πόλης αφού έχει τιμηθεί με το Χρυσό μετάλλιο επί δημαρχίας κ. Χατζή Χατζηευθυμίου. Παρόντες, χθες, ήταν ο Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου κ. Γιάννης Μαχαιρίδης, ο Δήμαρχος Ρόδου κ. Στάθης Κουσουρνάς, η βουλευτής Δωδεκανήσου κα Μίκα Ιατρίδη, ο πρώην βουλευτής κ. Τάσος Καραμάριος, τρεις πρώην δήμαρχοι της Ρόδου, οι κ.κ. Γιώργος Γιαννόπουλος, Χατζής Χατζηευθυμίου και Μάνος Κόκκινος, ο Πρόεδρος του δ.σ. Ρόδου κ. Μανόλης Γλυνός, ο Αντιπεριφερειάρχης Δωδεκανήσου κ. Φώτης Χατζηδιάκος, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας του δ.σ. κ. Γιώργος Χατζημάρκος, ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού-Αθλητισμού κ. Σάββας Διακοσταματίου, ο νεοδιορισθείς Πρόεδρος του Μουσείου κ. Νίκος Φρόνας, η Πρόξενος επί τιμή της Γαλλίας κα Αλίκη Μοσχή, πολλοί φίλοι της εκλιπούσας όπως ο δικηγόρος της κ. Γιάννης Χαρίτος, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι, πρώην Αντιδήμαρχοι και άνθρωποι που την είχαν γνωρίσει από κοντά. Μετά το πέρας της τελετής, αρχικά μίλησε ο εκπρόσωπος του Μητροπολίτη, στη συνέχεια ο κ. Ευαγόρας Νικολάου και, ακολούθως, επικήδειο εκφώνησε ο κ. Μαχαιρίδης, ο οποίος αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και το έργο που αφήνει πίσω της, «ένδειξη μιας φιλοπατρίας που σπανίζει». Ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Περιφερειάρχης: «Σήμερα η Ρόδος αποχαιρετά μια σημαντική κυρία και έναν σπουδαίο άνθρωπο. Μια γυναίκα που λάτρεψε τη ζωή, δεν λύγισε στα δύσκολα και δεν άφησε τις ευκαιρίες να την προσπερνούν. Έξυπνη, ανήσυχη, δημιουργική και διορατική, δεν φοβήθηκε να πρωτοπορήσει. Δεν φοβόταν να δηλώνει «πρωτοπόρος». Θαρραλέα και αποφασιστική, πρότασσε το «θέλω» και το «μπορώ». Και πέτυχε όσα ήθελε και όσα μπορούσε. Αλλά ποτέ δεν έμενε ικανοποιημένη. Μέχρι και πρόσφατα ήταν αισιόδοξη ότι μπορεί να κάνει και να προσφέρει ακόμα περισσότερα. Ευγνωμονούσε τη μοίρα που την έφερε στη Ρόδο. Όταν κερδίζεις από μια κοινωνία οφείλεις κάτι να της επιστρέφεις, έλεγε η Πάολα Νεστορίδου. Πίστευε δηλαδή στο αυτονόητο και το έκανε κορυφαία στάση και επιλογή ζωής. Το έργο που αφήνει πίσω της είναι ένδειξη μιας φιλοπατρίας που σπανίζει και πρέπει να γίνει παράδειγμα. Σήμερα λέμε αντίο σε μια κατ’ επιλογή συμπατριώτισσά μας που ερωτεύτηκε αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους της». Στη συνέχεια, επικήδειο εκφώνησε ο κ. Γλυνός και ακολούθως ο δήμαρχος, ο οποίος μίλησε με συγκινητικά λόγια για την απώλεια αλλά και την προσφορά της εκλιπούσας στη Ρόδο. Είπε, μεταξύ άλλων: «Η Πάολα Νεστορίδου: μια γυναίκα που δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα, που δεν είχε καν ελληνική καταγωγή κι όμως: αν τίτλος του Έλληνα δεν κληρονομείται, αλλά κερδίζεται, τότε η Πάολα Νεστορίδου ήταν πολύ πιο Ελληνίδα από πολλούς. Κάτι άλλωστε που αναγνώρισε η Ρόδος σύσσωμη, όταν μέσω της ομόφωνης απόφασης του δημοτικού συμβουλίου της, της απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης, ενώ δόθηκε και το άνομά της σε δρόμο παρακείμενο στοὸ Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης ενόσω ήταν ακόμα εν ζωή κάτι πραγματικά σπάνιο». Στη συνέχεια, ο Δήμαρχος αναφέρθηκε στο βιογραφικό της εκλιπούσης και τη γεμάτη περιπέτειες ζωή της, από τη ρουμανική τότε και σήμερα ουκρανική πόλη ʼλμπα της Βεσσαραβίας όπου γεννήθηκε, ότι έμεινε ορφανή από μικρή, το γάμο της με τον Ιωάννη Νεστορίδη, μέχρι την άφιξή της στη Ρόδο, στις 6 Απριλίου το 1951 για ένα σύντομο ταξίδι αναψυχής που…κράτησε εξήντα ολόκληρα χρόνια για την ίδια. Συνέχισε ο κ. Κουσουρνάς: «Από τον καιρό ακόμα που ζούσε ο σύζυγός της, προβληματίζονταν με το θέμα της περιουσίας που είχαν φτιάξει. Ο Θεός δεν τους είχε χαρίσει παιδιά, έτσι η σκέψη τους ήταν να προσφέρουν κάτι στη δεύτερη πατρίδα τους, τη Ρόδο, που υπεραγαπούσαν. Η ίδια έλεγε: «Νοιώθαμε Ροδίτες και εγώ εξακολουθώ να νοιώθω Ροδίτισσα, σαν να γεννήθηκα εδώ. Αγαπήσαμε τη Ρόδο και τους ανθρώπους της και αγαπηθήκαμε από αυτούς. Στη Ρόδο κερδίσαμε χρήματα και ζήσαμε μια άνετη ζωή. οφείλουμε να της επιστρέψουμε ό,τι θα περισσέψει από την περιουσία μας, που για μένα δεν θα έχει πια αξία». Αυτή ήταν η αδαμάντινη ψυχή της Πάολας Νεστορίδου και έτσι δεν δίστασε καθόλου να δωρίσει στον Δήμο Ροδίων το έργο των κόπων τους, το ξενοδοχείο Olympic, στις «100 Χουρμαδιές», για να γίνει το Νεστορίδειο, το Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης που στεγάζει τη δεύτερη καλύτερη και πλουσιότερη σε έργα Ελλήνων δημιουργών πινακοθήκη της Ελλάδας, μετά από την Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας. Ένα έργο που εγκαινιάστηκε το 2002, επί δημαρχίας Γιώργου Γιαννόπουλου, που είχε και την ιδέα της δημιουργίας της πινακοθήκης, και πού, κατ' επιθυμία της ίδιας, επεκτάθηκε με τη νέα πτέρυγά του το 2010». Κλείνοντας, ο δήμαρχος δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι, μετά και από την αποπεράτωση της νέας πτέρυγας του Μουσείου, διατύπωνε την επιθυμία της να διαθέσει έστω και μετά θάνατον, όλα της τα υπάρχοντα, όλα όσα της είχαν απομείνει για τη δημιουργία ενός γηροκομείου για άπορους ηλικιωμένους. Αμέσως μετά, το λόγο πήρε ο κ. Φρόνας, ακολούθως ο κ. Χατζηευθυμίου και ο κ. Γιαννόπουλος, ενώ τελευταίος εκφώνησε επικήδειο ο κ. Χαρίτος, ο οποίος αναφέρθηκε όχι μόνο στη ζωή της εκλιπούσας αλλά και στο χρονικό για τη δημιουργία ενός από τα στολίδια της Ρόδου, του Νεστορίδειου Μελάθρου και, στη συνέχεια, της επέκτασης του, για το οποίο του είχε αναθέσει τις συνεννοήσεις με το Δήμο και τη σύνταξη του συμβολαίου της δωρεάς. Ο κ. Χαρίτος αναφέρθηκε στα παραπάνω ως τη «μέχρι τούδε προσφορά της» αφού, όπως τόνισε, «είναι ενδεχόμενον να υπάρξει προσφορά της Πάολας Νεστορίδου και μετά θάνατον, όπως αυτή κατά καιρούς μου είχε εκμυστηρευτεί». Η κα Ιατρίδη προέβη στην ακόλουθη δήλωση για την απώλεια της Πάολας Νεστορίδου: «Η Ρόδος σήμερα αποδίδει το ύστατο χαίρε σε ένα επιφανές μέλος της ροδίτικης κοινωνίας. Η προσφορά και η αγάπη της εκλιπούσης προς τη Ρόδο, ας αποτελέσει το φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Το “Νεστορίδειο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης” θα κρατήσει αιώνια τη μνήμη της όπως και αιώνια θα είναι η ευγνωμοσύνη μας». Από την πλευρά του, ο κ. Χατζημάρκος, προέβη στην παρακάτω δήλωση: «Η Ρόδος σήμερα αποχαιρέτησε με οδύνη αλλά και βαθύ σεβασμό την Πάολα Νεστορίδου. Την εποχή της καθολικής επικράτησης του ατομικισμού, η στάση ζωής της Πάολας Νεστορίδου συνιστά φωτεινό παράδειγμα και βαριά κληρονομιά για όλους μας. Η πόλη που την κέρδισε, η Ρόδος, θα την θυμάται πάντα με σεβασμό και αγάπη. Ας είναι ελαφρύ το ροδιακό χώμα που την σκεπάζει». Μετά το πέρας της νεκρώσιμου ακολουθίας, η πομπή με τη σορό της εκλιπούσας έκανε το γύρο στο κέντρο της πόλης, με συμβολική στάση στο Νεστορίδειο Μέλαθρο και η μεγάλη δωρήτρια της Ρόδου μεταφέρθηκε στην τελευταία της κατοικία, στο κοιμητήριο του Ταξιάρχη όπου διακριτικά τη συνόδεψε η μουσική από το βιολί μίας Ρουμάνας ως κατευόδιο…