Λουκία Ρικάκη: Ένα χαμόγελο της Τέχνης, που θα μας λείψει!

Γράφει ο Κώστας Ε. Σκανδαλίδης Δεν ξέρω, κάτι τέτοιες ώρες, να ξεδιαλύνω το λογικό από το παράλογο, γιατί τα όρια ανάμεσά τους είναι δυσδιάκριτα. Πάντως, θέλω να σου πω Λουκία, πως η ημέρα της διαφυγής σου από τα εγκόσμια δεν με αφορά. Και δεν επιθυμώ καμιά διαχωριστική γραμμή σε Πάνω και Κάτω Κόσμους, γιατί αλλιώς, όλες σου οι χάρες και οι ομορφάδες και οι ιδέες και οι αξίες σου θα πάνε στράφι, θα χαθούν. Κι εγώ αυτό, δεν το θέλω. Θέλω ν’ αφήσω τα πράγματα όπως κυλούσαν όλα τα χρόνια, καιρό πολύ τώρα, από τότε που βρέθηκες στη Ρόδο, για να πεις τα σχέδιά σου στον Γιώργο κι εκείνος να σε πιστέψει, να τα διαδώσει στην πόλη και να τα κάνει πράξη, κάθε Ιούλιο, εκεί μέσα στη βουή και το τουριστικό λεφούσι, στο κέντρο της πόλης, να ορθώνει το ανάστημά του ο Πολιτισμός και δίπλα του το Περιβάλλον, με τη θερμή παρουσία όλου του πλανήτη. Σ’ άρεσε πάντα, να δημιουργείς γεγονότα, αλλά που να ‘χουν στον πυρήνα τους τον Πολιτισμό και την Τέχνη. Διακαής σου πόθος, η Ρόδος να γίνει το επίκεντρο ενός παγκόσμιου διαλόγου για τον πολιτισμό και το περιβάλλον. Θυμάσαι τα λόγια σου και τα λόγια μας; n Πολιτισμός είναι να είμαστε καλύτεροι ο ένας απέναντι στον άλλον. n Αυτό, είναι πλούτος στην καθημερινότητά μας, είναι ζωή, είναι ελπίδα για το μέλλον των παιδιών μας, είναι όραμα, είναι ευχή για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του. Να λοιπόν, ένας λόγος που ο θάνατός σου δεν με αφορά. Εγώ σε θέλω όπως σε γνώρισα. Λεβέντισσα, ζωντανή παρουσία, με μαλλιά ίδια αφάνα στο κεφάλι και τα γυαλιά στο πρόσωπο, μ’ ένα χαμόγελο μοναδικό κι ατέλειωτο, ανυπόκριτο κι αδελφικό. Θυμήσου τι έλεγες: n Θέλουμε να έχουμε συνέχεια στα χείλη, ένα χαμόγελο. Κι ακόμα, σαν σε τσιγκλούσε κανένας υπηρεσιακός παράγοντας για τις συμφωνίες πάνω στα θέματα της δουλειάς σου, για θυμήσου και πάλι τι έλεγες; n Η χαρά τού να προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου, η χαρά τού να παλεύεις για τον τόπο σου, δεν ανταμείβεται με χρήματα. Αλλά και δεν μπορεί να στην πάρει πίσω κανείς με τίποτα. n Σου προσφέρει μια ζεστασιά, έναν πλούτο, που όμοιός τους, δεν υπάρχει. n Δεν μας ταιριάζει η μιζέρια εμάς. Είμαστε περήφανοι. Λες κι ο τόπος αυτός, ο δικός μας, ήταν και δικός σου. Η Ρόδος, κι η Κως στη συνέχεια που τόσο αγάπησες. Κι αγάπησες και τους ανθρώπους όλους και σ’ αγάπησαν κι εκείνοι τόσο πολύ. Είχες βρει και στις δυο πόλεις έναν Γιώργο Γιαννόπουλο κι έναν Γιώργο Κυρίτση με «ευήκοον ους», «σαν έτοιμους από καιρό», για όσα εσύ σχεδίαζες κι ονειρευόσουν. Να ξέρεις πως ό,τι παρουσίασες και στη Ρόδο και στην Κω, θα ‘ρθει μια μέρα και πάλι, που ο σπόρος τους θα ξαναφυτρώσει. Και σαν σε βρήκε το κακό και σου άνοιξαν το κεφάλι για να σου αφαιρέσουν την αρρώστια, ακόμα και τότε όλα τα έβλεπες όπως πάντα. Με αισιοδοξία και όνειρα για το μέλλον. Και προπαντός με χιούμορ. Και μέσα στον ορυμαγδό της πορείας σου προς τον θάνατο, είχες το κουράγιο να κάνεις την αρρώστια σου θέμα κινηματογραφικό και με περισσό θάρρος να το αναρτήσεις στο διαδίκτυο, γιατί πίστευες πως όλα κινούνται γύρω από την Τέχνη του Θεάτρου και του Κινηματογράφου που τόσο υπέροχα υπηρέτησες και σε τοποθέτησαν οι ομότεχνοί σου τόσο ψηλά στο στερέωμα του Ελληνικού Πολιτισμού. «Δεν ξέρω πότε θα ξαναπιάσω δουλειά πάλι επαγγελματικά -έλεγες-… Ασε που ‘χω το άλλοθι. Βρε, μου άνοιξαν το κεφάλι, οπότε λίγο τρέλα δεν βλάπτει με επιστημονική κάλυψη! Και σφραγίδα Siemens… χαχα». Και σαν ανέβασες στο διαδίκτυο το φιλμάκι με τον εγκέφαλό σου, πάλι με το γνώριμο χιούμορ σου, έγραψες από κάτω: «Ενα ροζ σύννεφο εγκαταστάθηκε στον εγκέφαλο. Ένα αρχαίο παράπονο που κατοικούσε εκεί μαζί μου και δεν έβρισκε τρόπο-χώρο να εκφρασθεί μέχρι που ήρθε η στιγμή και τα τίναξε όλα, διεκδίκησε τον χώρο του με μια ηλεκτρική εκκένωση, που λέγεται και επιληψία και τον κατέκτησε… Αυτή τη φορά έπρεπε να ακούσω. Δεν είχα και άλλη εναλλακτική» Αυτή, λοιπόν, τη Μεσόγειο που κουβαλούσες πάντα στις αποσκευές σου, (Μεσόγειος, ναι! Γιατί όλα σου μύριζαν Ελλάδα και Μεσόγειο- μου θύμιζες την Μελίνα φορές, φορές!), εγώ την θέλω ζωντανή, να συνεχίζει τους παφλασμούς και τα παιχνιδίσματα σε μια ζωή αιώνια χωρίς τελειωμό για τον πλανήτη. Δεν μπορεί να χάνεται η Τέχνη έτσι ξαφνικά μ’ ένα θάνατο. Να γιατί ο θάνατός σου δεν με αφορά, αγαπημένη μου Λουκία. Κι όταν θυμάμαι την τελευταία τηλεφωνική μας συνομιλία, λίγο καιρό πριν από τον θάνατό σου, έρχεται στον νου μου, πως ήταν μια Κυριακή πρωί, την ώρα που μαζεύαμε τις ελιές μας στη Νότια Ρόδο, σαν χτύπησε το τηλέφωνο…Κι ύστερα, η φωνή σου…Και μετά τα αναφιλητά της χαράς σου που σε νοιάστηκα στην αρρώστια σου…Και στο κατόπι η αγωνία σου για την αυριανή μέρα και τον αγώνα σου με τον σύντροφό σου να αγοράσετε ένα ειδικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις σου. Και τέλος η λαχτάρα σου για τη ζωή και την Τέχνη σου…Να μπορείς να τα συνεχίσεις όπως πριν… Δεν έγιναν όπως τα ήθελες κι εσύ κι εμείς Λουκία. «ʼγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου». Κι οι ατέλειωτες προσευχές σου από τότε που σε βρήκε το κακό; Καλή μου Λουκία! Δεν άφησες μοναστήρι για μοναστήρι στην Ελλάδα όλη, για τη σωτηρία της ψυχής σου. Θυμάμαι την καταφυγή σου στους ύμνους της εκκλησίας μας για μήνες ολόκληρους. Συγκλονιζόμουνα κάθε φορά. Εκείνες οι καθημερινές αναρτήσεις εκκλησιαστικών κειμένων, αγιογραφιών, εικόνων, μοναστηριών και σκηνοθετημένων συνθέσεων με κατανυκτικές προσευχές χωρίς τελειωμό, δεν θα φύγουν από το μυαλό μου ποτέ. Και θυμάμαι, κάθε μέρα έψαχνες να βρεις ύμνους με περιεχόμενο που να σε θέτουν υπό την σκέπη και την προστασία τους. Η σελίδα σου στο F/B είναι ο αψευδής μάρτυρας των προσευχών και αυτής της βαθειάς θρησκευτικής σου πίστης. Ο θάνατός σου Λουκία, εμένα δεν με αφορά. Με αφορά και με νοιάζει, το έργο σου να βρει συνεχιστές σαν κι εσένα, ανθρώπους που να τους περισσεύει το χαμόγελο, η ψυχή και η Τέχνη. Είθε, ο σύντροφος και η οικογένειά σου να βρουν εκεί ακριβώς την εξ ύψους παρηγοριά. Υστερόγραφο: 1.-Σε μια συνέντευξή της η Λουκία Ρικάκη στις 14.1.2011 με ερώτημα τι πρέπει να κάνουμε για την αντιμετώπιση της κρίσης, θα πει: «Εγώ θα πρότεινα ανασυγκρότηση δυνάμεων, ορθολογική σκέψη, αναζήτηση των βασικών αξιών και της ομορφιάς της ζωής, πέρα από εφήμερα φτιασίδια. Προτείνω ακόμη ένα μικρό μανιφέστο της κάθε μέρας κάτι σαν μια προσευχή. …Να απολαμβάνεις κάθε πρωί την Ανατολή του ήλιου σαν προσευχή στη μέρα που ακολουθεί, να ταξιδεύεις με το νου και το κορμί πάντα ανοιχτά στην ευωδιά της φύσης, να σφίγγεις δυνατά το χέρι στους τρυφερούς ανθρώπους που συναντάς και να αγκαλιάζεις τους βαθειά ανυπότακτους να γελάς δυνατά με τον παλμό της χαράς κι όταν κλαις να μη φοβάσαι τη γεύση των δακρύων σου, πάντα κάτι έχουν πάντα να σου πουν αυτά τα εφήμερα στολίδια των ματιών.» 2.-Η Λουκία Ρικάκη, δεν ήταν μόνο διακεκριμένη σκηνοθέτρια και παραγωγός, αλλά και εξαιρετική συγγραφέας. Οι εκδόσεις της: α.- Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις, σενάριο, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1994, β.- Σουρεαλέρως, θεατρικό, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995, γ.- Σ’ αγαπώ γιατί σ’ αγαπώ, λεύκωμα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1995, δ.- Σ’ αγαπώ ακόμα γιατί, λεύκωμα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996, ε.- Σου γράφω γιατί σ’ αγαπώ, λεύκωμα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997, στ.- Συμφωνία χαρακτήρων, σενάριο, Μπλε εκδόσεις, 1999, ζ.- Ένα μήνυμα για σένα, λεύκωμα, Εκδόσεις Λιβάνη, 1999, η.- Κράτησέ με, Εκδόσεις Πολύτροπον, 2006. θ.- Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας, εκδόσεις Απόπειρα, 2010