Έγκλημα και Τιμωρία

Γράφει ο Θάνος Ζέλκας Το περιστατικό με τον πολιτικό που απασχόλησε τον τύπο την τελευταία εβδομάδα είναι χαρακτηριστικό μιας Ελλάδας που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε. Μιας χώρας έρμαιου των διαθέσεων της εξουσίας και των πελατειακών σχέσεων. Μιας κρατικής δομής που καταπάτησε την αξιοκρατία της, την αξιοπιστία της και την ίδια της την αξιοπρέπεια για να “βολέψει” τους ημετέρους και να μπορεί να τους χρησιμοποιεί κατά το δοκούν ώστε να ξεπληρώσει τις προεκλογικές της επιταγές. Ο περί ου ο λόγος είναι γνήσιο τέκνο του σαθρού συστήματος που άνθισε την δεκαετία του 80 και κυρίως της νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο εκτός από αυτούς που είναι υπεράνω και που ανέθρεψε γενιές ολόκληρες με το σκεπτικό ότι το “μέσο” είναι ισχυρότερο από τις αξίες και από την ίδια τη λογική. Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία κατόρθωσε να παραμείνει κραταιά μέχρι τις μέρες μας. Τις συνέπειές της πλέον της βλέπει ακόμα και ο πιο δύσπιστος. Παρόλ' αυτά το μάρμαρο θα το πληρώσουν άλλοι και όχι αυτοί που ευθύνονται για τη σημερινή μας κατάντια. Προσωπικά δε με ξένισε η συμπεριφορά του. Στο μυαλό του φαίνεται να μην υπάρχει η λέξη παράβαση. Στην ιδιοσυγκρασία του μάλλον δεν υπάρχουν οι έννοιες της συγνώμης και της τιμωρίας. Αδυνατεί κατά τα φαινόμενα να πιστέψει ότι η αυτού μεγαλειότητα έπρεπε να οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα και να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες όπως ο κάθε πολίτης που θα παραβίαζε το νόμο. Βέβαια και πάλι στα μαλακά έπεσε διότι ο απλός πολίτης θα ήταν στο αυτόφωρο ενώ ο εν λόγω κύριος αφέθηκε ελεύθερος, όμως ακόμα και το να υποστεί για λίγο τις συνέπειες του νόμου, του τσαλάκωσε τον γιγάντιο εγωισμό του. Αυτός ο άνθρωπος που αντί να ζητήσει συγνώμη από όλο τον ελληνικό λαό για την απρεπή συμπεριφορά του και να αποτελέσει ο ίδιος παράδειγμα προς μίμηση ζητώντας από τη δικαιοσύνη να μην γίνει καμία εξαίρεση στο πρόσωπό του, όχι μόνο δεν το έκανε αλλά τα έβαλε και με τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης που συνεχάρη τους αστυνομικούς που έπραξαν το καθήκον τους. Αυτός που αποκάλεσε “κουλοχέρη” έναν άνθρωπο που έχασε το χέρι του στον αγώνα κατά της Δικτατορίας επειδή τόλμησε να διαφωνήσει με τον τότε πρόεδρο του κόμματός του. Αυτός που εξελίχθηκε στην κομματική δομή με τη μέθοδο του σαλιγκαριού, που υπήρξε πρωτεργάτης της αποσάθρωσης του ελληνικού κράτους, παριστάνει τώρα το θύμα. Αυτός ο άνθρωπος μας εκπροσωπούσε για χρόνια στο Κοινοβούλιο και κατάφερε να φθάσει ακόμα και στα ψηλότερα αξιώματα. Δυστυχώς όμως δεν είναι ο μόνος “απόφοιτος” αυτής της σχολής. Απλά το απύθμενο θράσος και ο υπέρμετρος εγωισμός του δεν τον αφήνουν να χωνέψει ότι ο ελληνικός λαός τον έστειλε σπίτι του. Αυτή είναι ίσως και η μεγαλύτερη τιμωρία. Να μην τον ακολουθούν πια κουστωδίες υποτακτικών. Να μην τον πλησιάζουν πια φιλόδοξοι σύντροφοι για να τους κάνει τις συστάσεις στον πρόεδρο. Να μην του δίνουν πια χαρτάκια με “αιτήματα” οι ψηφοφόροι του για να έχει λόγο ύπαρξης. Να τον έχει μετατρέψει η κακιά του η τύχη σ' έναν απλό πολίτη σαν όλους τους υπολοίπους. Σ' αυτή την παλιά φρουρά της αλαζονείας, της θρασύτητας, της αναξιοκρατίας, της φαιδρότητας, της φαυλότητας και όλων των παθογενειών που έφερε σ' αυτό εδώ το κράτος, αυτή η τιμωρία της αξίζει. Η παντελής αδιαφορία στην ύπαρξή της και στην “ένδοξη” πορεία της. Ούτως ή άλλως η ιστορία αργά ή γρήγορα θα την στείλει στα χρονοντούλαπα, δίπλα στους ιστούς με τις αράχνες και τα ξεφτισμένα οράματα που τάχα παρουσίαζε για μια ισχυρή χώρα, ενώ το μόνο που επεδίωκε ήταν η προσωπική της προβολή και η υστεροφημία. Εκεί στα σκοτάδια είναι η θέση της. Η Ελλάδα πρέπει να αναπνεύσει και πάλι...