Η χριστουγεννιάτικη γιορτή στην Ακαδημία

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Χριστουγεννιάτικη γιορτή του 2ου 9/θέσιου Πρότυπου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Ρόδου στην Ακαδημία. Τα παιδιά όλων των τάξεων, χόρεψαν, τραγούδησαν, απήγγειλαν ποιήματα και παρουσίασαν σκετσάκια στο πνεύμα των γιορτινών ημερών, στέλνοντας το δικό τους μήνυμα αγάπης και αλληλεγγύης. Φέτος τα παιδιά του σχολείου μαζί με τους εκπαιδευτικούς τους αποφάσισαν να παρουσιάσουν τα Χριστούγεννα διαφόρων χωρών από όλες τις ηπείρους της γης, καθώς η όλη γιορτή ήταν αφιερωμένη στα παιδιά του κόσμου. Υπέροχες στολές αλλά και καταπληκτικές ερμηνείες από τους μικρούς «πρωταγωνιστές» άφησαν κυριολεκτικά έκπληκτους όλους τους παρευρισκόμενους στο μικρό θεατράκι της Ακαδημίας, και κέρδισαν επάξια το χειροκρότημα του κόσμου! Ευχές απηύθυνε στο χαιρετισμό της η διευθύντρια του σχολείου κ. Σταματία Μαντικού η οποία και αναφέρθηκε σε έναν αρχαίο κινέζικο θρύλο μέσα από τον οποίο αποδεικνύεται ότι «η αλληλεγγύη στις μέρες μας αποκτά ιδιαίτερη σημασία γιατί στην κρίση των ημερών, στην ανεργία και στην έλλειψη βασικών στοιχείων επιβίωσης, η αλληλεγγύη μπορεί να μας κρατήσει όρθιους». Ο κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;» Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή κι ωστόσο, έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση». Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή. «Έλα» είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. «Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο». Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως εκεί όλοι ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι. «Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής. «Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;» «Δεν το κατάλαβες;», χαμογέλασε ο δάσκαλος. «Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».