Στη Δωδεκανήσια συγγραφέα Χρ. Φραγκεσκάκη το βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου

Το Κρατικό βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου 2012 απονεμήθηκε στη Χριστίνα Φραγκεσκάκη, για το βιβλίο της: «Η Ορτανσία φυλάει τα μυστικά». Χειμωνιάτικο βράδυ, και η ντροπαλή κυρία Αριάδνη, που κάποτε ήταν δασκάλα κι είχε όλα του κόσμου τα παιδιά αλλά τώρα ζει μόνη με τη γάτα της και τα βιβλία της, συναντά στην αυλή της κοινής τους κατοικίας τη μικρή Φερστέ. Ποια είναι η Φερστέ και γιατί μένει στο υπόγειο; Γιατί οι γονείς της έχουν λυπημένα μάτια και πώς βρέθηκαν εδώ; Ποιο είναι το μυστικό της κυρίας Αριάδνης και ποιο το μυστικό της Φερστέ; Ποιος φυλάει τα μυστικά τους; Και... γίνονται ποτέ τα όνειρα αλήθεια; Μια ιστορία για τη χαρά της φιλίας και της συνύπαρξης. Για την αλήθεια που ενώνει τις παροιμίες των λαών και τους ορόφους των πολυκατοικιών μας. Μια ιστορία για το ανέλπιστο δώρο της εμπιστοσύνης και της ανταλλαγής... Για τα όνειρα που γίνονται αλήθεια, όπως στα... παραμύθια! H Xριστίνα Φραγκεσκάκη γεννήθηκε στη Ρόδο και μεγάλωσε στη Νίσυρο. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως καθηγήτρια στη δημόσια εκπαίδευση. Παράλληλα, αφηγείται ιστορίες και παραμύθια της προφορικής παράδοσης απ' όλο τον κόσμο. Η Ορτανσία φυλάει τα μυστικά είναι το δεύτερο βιβλίο της. Εκδόσεις «Κέδρος», σελ.70 Πώς προέκυψε η τρυφερή ιστορία της Ορτανσίας σας, που φυλάει τα μυστικά; Ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία για την ντροπαλή κυρία Αριάδνη που ζει με τη γάτα της και τα βιβλία , όταν εκείνη ακριβώς την εποχή ένας μικρός Αφγανός έχασε τη ζωή του με τρόπο τραγικό. Η ιστορία μου τότε άλλαξε κατεύθυνση , πήρε την κυρία Αριάδνη και την οδήγησε εκεί, κοντά σ' αυτούς τους ανθρώπους, για να τους παρηγορήσει , να γίνει γι' αυτούς ένα καταφύγιο. «Η υπομονή είναι πικρή αλλά έχει γλυκό καρπό», λέει ο Αφγανός πρόσφυγας του θλιβερού υπογείου. Πόση υπομονή όμως να χουν κι αυτοί, οι κατατρεγμένοι της γης; Οι ήρωες μου έχουν υπομονή και είναι αισιόδοξοι. Πιστεύουν ότι στο τέλος θα τα καταφέρουν . ʼλλωστε γύρισαν τον κόσμο με σάπιες βάρκες. Έζησαν πολλά κι έχουν τη σοφία της ζωής. Ελπίζουν. Στηρίζονται στην παιδεία τους , στην αξιοπρέπειά τους, στους σπόρους για το γλυκό ψωμί που κουβαλούν μαζί τους από την πατρίδα. Γράφετε για παιδιά, όμως νομίζω ότι τέτοια παραμύθια ζεσταίνουν περισσότερο τις καρδιές των μεγαλύτερων, τις έχουν περισσότερη ανάγκη... Όλοι, μικροί μεγάλοι, έχουμε ανάγκη την παρηγοριά των παραμυθιών , που δεν είναι μια παρηγοριά παθητική. Οι ιστορίες και τα παραμύθια, μας λένε ότι θα τα καταφέρουμε αρκεί να είμαστε ανοιχτοί στο θαύμα. Να εμπιστευόμαστε δηλαδή. Τους άλλους και τη ζωή. Και η δική μου ιστορία είναι μια ιστορία εμπιστοσύνης. Σαν μικρό παιδί στη Νίσυρο είχατε γιαγιά να σας λέει ιστορίες και μήπως θυμάστε καμία από αυτές; Η Νίσυρος που είχα την τύχη να μεγαλώσω, ήταν ένας τόπος που άνθιζε η προφορική παράδοση. Όλοι ήξεραν και έλεγαν ιστορίες, παραδόσεις, παραμύθια... Εγώ γιαγιά κοντά μου δεν είχα , αλλά η μητέρα μου συνήθιζε να μας αφηγείται . Ένα απ' αυτά που θυμάμαι και το αφηγούμαι κι εγώ, είναι το «μελάκι», που όποιος προσπαθεί να το δοκιμάσει κολλάει , μέχρι που κολλάει κι ο παραμυθάς. Συγκρίνοντας τα δικά σας παιδικά χρόνια σε ένα νησί με αυτά του δικού σας παιδιού στην Αθήνα ...Ποιά τα υπέρ ποια τα κατά; Πιστεύω ότι και στην Αθήνα μπορεί να είναι χαρούμενο ένα παιδί , γιατί είναι παιδί κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Παντού μπορείς να παίξεις και να ονειρευτείς. Διδάσκετε σε σχολείο. Τα σημερινά παιδιά διαβάζουν ή το ίντερνετ είναι αρκετό; Δε φταίει τόσο το ίντερνετ , όσο το εκπαιδευτικό σύστημα που είναι βιβλιοκτόνο. Το σχολείο, τουλάχιστον η μέση εκπαίδευση που γνωρίζω, δεν επιτρέπει το ελεύθερο διάβασμα. Όλα υπηρετούν την «υπέρτατη αξία», τις πανελλαδικές εξετάσεις. Βέβαια , πάντα υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθεί μια μικρή ρωγμή και να προκύψουν μικρά θαύματα. Αφηγείστε ιστορίες της προφορικής παράδοσης απ΄ όλο τον κόσμο. Το κοινό σας ποιό είναι. Ηλικιωμένοι, παιδιά; Το κοινό μου είναι συνήθως γονείς με τα παιδιά τους. * Η συνένευξη της Χρ. Φραγκεσκάκη δόθηκε στην ΕΡΤ