Ζάκυνθος, Χαίρε Ω Χαίρε!

Είναι οι "Πάμε γι’ άλλα", ή αλλιώς, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης. Όλο πάνε γι’ άλλα, κι όμως όλο εδώ γυρίζουν, στο ορμητήριό τους, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ' αυτό τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα" του οποίου αποτελούμε μια ελάχι

Είναι οι "Πάμε γι’ άλλα", ή αλλιώς, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης. Όλο πάνε γι’ άλλα, κι όμως όλο εδώ γυρίζουν, στο ορμητήριό τους, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ' αυτό τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα" του οποίου αποτελούμε μια ελάχιστη λεπτομέρεια.

Η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης μοιράζονται τις εμπειρίες τους από τα δεκάδες ταξίδια τους με παλιούς και νέους φίλους μέσα από χιλιάδες φωτογραφίες απ’ όλο σχεδόν τον πλανήτη. Ανοίγουν κουβέντες αμοιβαίας πληροφόρησης στην υπηρεσία της γνώσης. Είναι κι αυτό ένα ταξίδι. Και μάλιστα με πάρα πολλούς συνταξιδιώτες.

Κάθε εβδομάδα γινόμαστε νοητά συνοδοιπόροι των "Πάμε γι’ άλλα" και περιπλανιόμαστε μέσα και έξω από τα ελληνικά σύνορα.

Ζάκυνθος, Χαίρε Ω Χαίρε!



Χίλια Εννιακόσια Εξήντα Τέσσερα και ήμουν ντυμένος στο χακί. Στραβάδι. Βουλευτικές εκλογές. Κι εμείς, ένοπλη παρουσία σε κάποιο απομονωμένο ορεινό χωριό. Ίσως στη Γύρη, ίσως και όχι. Για ν’ αποτραπούν τυχόν έκτροπα μεταξύ αντιφρονούντων ψηφοφόρων, λέει. Τρίχες! [...]



[...] Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα τέσσερα. Αύγουστος. Διασχίζω μια επίπεδη γη κατά κει που με οδηγεί το κάλεσμα της θάλασσας. Σαν κάλεσμα της Αφροδίτης. ʼρωμα θηλυκής αλμύρας. Ανάμεσα σε μποστάνια, αμπελώνες, κυπαρίσσια, ελιές και τρομαγμένες σαύρες. Ελάχιστα τα κτίσματα, φυτρωμένα σαν μέρος της Φύσης κι αυτά. [...]



[...] Κοάσματα βατράχων με ισοκράτη τον θρήνο των τζιτζικιών. Και, ιδού, αποκαλύφτηκε απέραντη κι ωραία μπροστά μου. Και γαλάζια. Και διάφανη. Και παρθένα. Και… Η θάλασσα του Λαγανά. Διότι περί αυτής πρόκειται. Μέθυσα απ’ τα θέλγητρα και μπήκα μέσα της. Σαν ο πρώτος εραστής. Και σαν ο μόνος. Σαν… Τι αθώος! [...]



[...] Δύο Χιλιάδες Δύο και είμαι πάλι εδώ. Σ’ ένα μέρος που με διαβεβαίωσαν πως είναι ο Λαγανάς. Μα... δεν είναι δυνατόν! Κι όμως. Πρόκειται για μετάλλαξη του αρχαίου έρωτά μου. Κι εγώ, αμήχανος και ξένος. Νοσταλγός και παράταιρος. Μόνος και παρείσακτος. Όλα είναι αλλιώς. [...]



Πρόσεξε τούτο: η ζώνη απόλυτης προστασίας, η περιοχή προστασίας της Φύσης και η παραλία ωοτοκίας, αποτελούν εξοργιστικά μικρές κουκκίδες σε σχέση με τις περιοχές οικισμού και περιφερειακής ζώνης όπου γίνεται το έλα-να-δεις από "ανθρώπινες δραστηριότητες". [...]



[...] Καταστάρι, Σκουλικάδο, Μαχαιράδο, Σαρακινάδο, Βανάτο, Γαϊτάνι... Τα καμπίσια χωριά είναι η άλλη Ζάκυνθος. Η σχεδόν καταπράσινη, για την ώρα. Με φυτρωμένα σαν μανιτάρια και πολλά νεόδμητα αρχοντικά, ή άλλως βίλες. Μερικές από τις οποίες είναι εξαιρετικής αισθητικής, πλην συνθέτουν ένα αλλοπρόσαλλο, και άρα χωρίς ταυτότητα, σύνολο. [...]



[...] ΓΚΡΕΜΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΤΟΠΟΙ ΜΟΥ: Ν’ αφήνεις το τέσσερα επί τέσσερα στο δεν-πάει-άλλο του βασανιστικά διακλαδιζόμενου χωματόδρομου. Να συνεχίζεις καταμεσήμερο, κατακαλόκαιρο και με τον ήλιο κάθετο πάνω απ' το κεφάλι σου. [...] Να μην μπορείς ν’ αντισταθείς στην έλξη του απέναντι πελάγου μέχρι να πατήσει το άρβυλό σου στο χείλος του γκρεμού. Στην κυριολεξία χείλος του γκρεμού. [...]



[...] Να κάθεσαι στο βράχο χωρίς σκιάδι, πουρναριού έστω. Ν’ ανάβεις το τσιμπούκι σου και να κοιτάς το μια σταλιά ιστιοφόρο από κάτω σου. Να σκέφτεσαι μελαγχολικά πως η όποια περιγραφή φτωχαίνει αυτό που βιώνεις. [...]



[...] Όρμος Λιμνιώνα, Όρμος Κατέβασμα, Όρμος Σχίζα, Όρμος Στενίτης, Όρμος Βρώμη, Όρμος Αγίου Γεωργίου στα Γκρεμνά... Και βάλε. Έτσι είναι όλη, πέρα για πέρα, η δυτική ακτή της Ζακύνθου. [...]



[...] Ένας απέραντος βράχος κομμένος κάθετα. Μια συνάντηση πέτρας και θάλασσας. Μια συνάντηση πλουμιστή με νησίδες, θαλασσινές σπηλιές και όρμους. Κάθετους. Μια συνάντηση που μόνον οι γλάροι με τα κρα κρα τους γνωρίζουν το πώς να την υμνήσουν. Και οι καταραμένοι ποιητές. Κι αν νομίζεις ότι μπορείς να την προσεγγίσεις από στεριάς πλανάσαι πλάνην οικτράν. Διότι η μάνα Φύση εδώ έχει θωρακιστεί αρκετά καλά. [...]



[...] Είχα βάλει με τον εαυτό μου ένα στοίχημα: να φωτογραφίσω το Ναυάγιο απ την πιο δύσκολη δυνατή γωνία, συνυπολογίζοντας ότι δεν διαθέτω ταλέντο αναρριχητή. Κι ούτε πρόκειται. Η προσπάθειά μου έφτασε στα όρια πέρα από τα οποία κανένα σωστικό συνεργείο δεν θα μπορούσε να περισυλλέξει τα διαμελισμένα μέλη μου. Και τα θρύψαλα της φωτογραφικής μηχανής μου. [...]



[...] Σπηλιά Δαμιανού, Κοιλιωμένο, ʼγιος Λέων, Ρόξα, Λιμνιώνας, Πλάκα, Καμπί, Έξω Χώρα, Μαριές, Στενίτης, Αναφωνήτρια, Βολίμες, Κορίθι... σε ζάλισα; Ορεινά χωριά και τοποθεσίες για τα οποία δεν πρόκειται να γράψω ύμνους. Φαίνεται πως οι σεισμοί, οι οποίοι πριν από μερικές δεκαετίες ισοπέδωσαν τη Ζάκυνθο, ισοπέδωσαν και το πηγαίο αρχιτεκτονικό ταλέντο των κατοίκων της. [...]



[...] Δεν λέω, κάτι έχει μείνει. Κάποιες πέτρινες πανέμορφες εκκλησιές, ας πούμε, κάποια απέριττα σπιτάκια με αυλές, κάποια παλιομοδίτικα καφενεία, δεν λέω. Αλλά εκείνο που με σημάδεψε είναι ο ιδιαίτερος επτανησιακός πολιτισμός στη συμπεριφορά των κατοίκων που γίνεται ιδιαίτερα αισθητός στα ορεινά χωριά. Ή, έτσι μου φάνηκε. Είναι ένας πολιτισμός με πολύ βαθιές ρίζες. Το νιώθει κανείς. [...]

Διαβάστε περισσότερα στο www.zyrinis.gr.
var switchTo5x=true; stLight.options({publisher: "a62b7025-1c15-422d-b317-4315738b6bb8"});