Έσβησε ο πλάτανος των Αλωνιών

Το πιο ιστορικό και αιωνόβιο δέντρο εντός του οικισμού του Αρχαγγέλου, θύμα οργανωμένου εγκλήματος, ειδώθηκε να γίνεται παρανάλωμα πυρός από ασυνείδητους συντοπίτες μας και στη συνέχεια να κόβεται με εντολές ανωτέρων δια παντός από τη ρίζα μην αφήνοντας π

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010 και ώρα 16:30 Αρχάγγελος, στον Πλάτανο των Αλωνιών. Το πιο ιστορικό και αιωνόβιο δέντρο εντός του οικισμού του Αρχαγγέλου, ο Πλάτανος των Αλωνιών, θύμα οργανωμένου εγκλήματος, ειδώθηκε να γίνεται παρανάλωμα πυρός από ασυνείδητους συντοπίτες μας και στη συνέχεια να κόβεται με εντολές ανωτέρων δια παντός από τη ρίζα μην αφήνοντας περιθώρια ζωής. Στην αρχή είπαν πως οι εγκληματίες ήταν μικρά παιδιά, στη συνέχεια τα εύκολα θύματα, οι οικονομικοί μετανάστες των Βαλκανίων, οι Αλβανοί. Ο Πλάτανος των Αλωνιών, το πιο φημισμένο δέντρο του Αρχαγγέλου, τόπος συνάντησης, τόπος αντάμωσης μικρών και μεγάλων, σήμα κατατεθέν του τόπου, άρρηκτα συνδεδεμένο με την καθημερινότητα και την ιστορία του Αρχαγγέλου έσβησε. Όταν ακόμη τα ταπεινά, ασπρισμένα με ασβέστη, σπίτια του Αρχαγγέλου απλώνονταν γύρω από την εκκλησία του Ταξιάρχη, λίγα μέτρα πιο δυτικά, στον κάμπο των Αλωνιών, σε ένα χώρο ανοιχτό χωρίς δέντρα, κάθε οικογένεια είχε το δικό της αλώνι. Κάθε καλοκαίρι άντρες και γυναίκες κουβαλούσαν το μόχθο της χρονιάς από τα σταροχώραφα με τα ζώα τους, σχηματίζοντας θημωνιές από στάχια που στη συνέχεια με το ζυγό και τη ρουκάνα αλώνιζαν για να πάρουν τον καρπό. Οι θημωνιές μετατρέπονταν σε σωρούς από σιτάρι με άχυρα. Υπομονετικά περίμεναν να φυσήξει ο μπάτης, το δροσερό μελτέμι της θάλασσας για να διαχωρίσουν το σιτάρι από το άχυρο. Σε όλη αυτή την ιεροτελεστία αγέρωχος αρωγός έστεκε ο πλάτανος των Αλωνιών που με τη δροσερή φυλλωσιά πρόσφερε απλόχερα τη σκιά του στις ζεστές μέρες του αλωνιάρη. Στο δροσιό του ξαπόσταιναν γενιές και γενιές, άνδρες γυναίκες και παιδιά. Μοιράζονταν το προσφάι τους, τα βάσανά τους, τον πόνο τους. Φωνές παιδιών έδιναν νιότη στον πλάτανο, νέοι αντάμωναν μοιράζοντας κλεφτές ματιές από έρωτα. Κάτω από τον πλάτανο ξεχνούσαν τον πόνο τους τραγουδώντας τους αρχαγγελίτικους σκοπούς. Και ποιος δεν γεύτηκε τη δροσιά των φυλλωμάτων του στη διάρκεια του θέρους, όταν ακόμα η οικονομία του Αρχαγγέλου ήταν κατεξοχήν αγροτική, όταν αποκαμωμένες οι γυναίκες επέστρεφαν από το θέρισμα των σταχυών και τον τρύγο των σταφυλιών και κάθονταν στη σκιά του πλατάνου να ξαποστάσουν, να δροσίσουν το λαρύγγι τους με λίγο νερό που κουβαλούσαν στα πήλινα αγγεία, αναδιπλώνοντας τα λευκά μαντήλια τους πάνω στο κεφάλι για να δροσιστεί το ιδρωμένο στέρνο τους. Κάθε καλοκαίρι κάτω από τον πλάτανο στηνόταν και η καλύβα του Γιωργκαλλά της Κατίνας (Γεώργιος Παπαοικονόμου) που μεριμνούσε για τη φύλαξη της σοδειάς. Στις ρίζες του πλατάνου αντάμωναν και τα δύο ποτάμια του ʼι Γιωργιού και των Λιβαδειών. Στα τρεχούμενα νερά τους έπλεναν οι Αρχαγγελίτισσες τα ρούχα τους και τα άπλωναν στα βούρλα και τις λυγαριές για να στεγνώσουν. Εκεί στον Πλάτανο των Αλωνιών, στις αρχές του 20ού έγινε και η συμπλοκή μεταξύ Τούρκων και Αρχαγγελιτών με την απώλεια ενός Τούρκου και ενός Αρχαγγελίτη, του Κανάκη. Μετά τη δεκαετία του ’60 εγκαταλείφθηκε η χρήση του χώρου και τα αλωνίσματα γίνονταν στην περιοχή «Αναγρός». Στη θέση των παλιών αλωνιών ιδρύθηκε το στάδιο του Αρχαγγέλου και εξαπλώθηκε με ταχείς ρυθμούς η ανέγερση νεόδμητων οικιών από οπλισμένο σκυρόδεμα. Ο Πλάτανος ακόμη περήφανος συντρόφευε τους νέους συγκάτοικούς του και θύμιζε στους παλιούς τα περασμένα. Τα τελευταία 25 χρόνια στη σκιά του πλατάνου επιλέχθηκε να οργανωθεί μια παιδική χαρά της κακιάς ώρας χωρίς τις πλέον απαραίτητες προϋποθέσεις ασφαλείας και μέσα στην τρομερή δυσοσμία, που αναδύεται από τα απόνερα, αφού κάθε σπίτι ασυνείδητα εκβάλλει στα δύο όμορα ποτάμια. Έτρεμε το φυλλοκάρδι της μάνας όταν συνόδευε το παιδί της σε αυτήν την παιδική χαρά. Ας είναι. Πολλές φορές οι μάμμες που συνόδευαν τα εγγόνια τους, καθισμένες στα παγκάκια της παιδικής χαράς, αγνάντευαν το γεροπλάτανο και έφερναν στο νου τα παλιά. Ας είναι μακάρια εκείνη η μάμμη που αντικρίζοντας τον Πλάτανο των Αλωνιών και ενθυμούμενη τα παλιά διηγήθηκε στο μικρό εγγόνι της τη δική της ιστορία. Κάθε χωριό και μια πλατεία, κάθε πλατεία με το πλατάνι της. Χάθηκαν τα πλατάνια, χάθηκαν οι πλατείες, χάθηκαν και τα χωριά. Μας κυρίευσε ο μικροαστισμός και ο νεοπλουτισμός και ξεχάσαμε ποιοι είμαστε, ξεχάσαμε την καταγωγή μας. Δεν ξέρουμε πού πηγαίνουμε; Κι όμως ξέρουμε: συνείδηση δεν έχουμε, ανιστόρητοι είμαστε και χωρίς παιδεία. Είμαστε τόσο αγνώμονες που ούτε την ταπεινή ιστορία του τόπου μας γνωρίζουμε και για αυτό ευθυνόμαστε όλοι: γονείς και δάσκαλοι. Δεν φταίνε τα παιδιά μας. Δεν φταίνε για ό,τι κακό συμβαίνει στον τόπο αυτό οι Αλβανοί που έρχονται για ένα κομμάτι ψωμί. Οι πρόγονοι πριν χρόνια δημιούργησαν, εμείς με δόλο και άγνοια καταστρέφουμε. Δεν είμαστε άμοιροι των ευθυνών μας. Ότι πιο όμορφο υπάρχει στον τόπο αυτό εξαφανίζεται από την μνήμη του μέλλοντος. Στο ίδιο έργο θεατές. Θεατές της καταστροφής του μέλλοντος των παιδιών μας. Θεατές διότι μόνο αυτό το ρόλο μπορούμε να παίξουμε, όταν ασθενεί το σύστημα. Θεατές του άρρωστου μέλλοντος που υποδέχεται τα παιδιά μας. «Ήταν να μην γίνει τώρα που έγινε» «ήταν να μην καεί το σπίτι μας τώρα που κάηκε!» Έτσι, με αυτή την στάση οδεύουμε προς το μέλλον. Έτσι, οδεύουμε με την καταστροφή κληρονομιά, παρακολουθώντας τα γεγονότα, μάρτυρες του δυσοίωνου μέλλοντος… Δεν συμμετέχουμε πλέον στο μέλλον των παιδιών μας. Νίπτουμε τα χείρας μπροστά στο έγκλημα. Πού είναι οι υπόλογοι; Ποιοι ευθύνονται; Η εύκολη λεία; Τα παιδιά; Οι Αλβανοί; Εύκολα τους καθίζουμε στο σκαμνί του κατηγορουμένου. Ήταν να μην γίνει βέβαια. Τι ψάχνεις; Μην γίνεσαι γραφικός. Αρχαγγελίτες, όποιος προσπαθεί να σβήσει το παρελθόν του δεν έχει μέλλον. Όποιος καταστρέφει το παρελθόν καταστρέφει τη μνήμη και όποιος δεν έχει μνήμη ασθενεί. Μια ολόκληρη ιστορία έσβησε με το βάρβαρο κάψιμο και την κοπή του ηρωικού Πλατάνου των Αλωνιών. Καταραμένη η νοοτροπία μας, που αντλεί ακόμη και στους καιρούς μας τη δύναμή της από την εποχή της τουρκοκρατίας. Σιωπή. Όλοι συνένοχοι στο έγκλημα που επιτελείται. Μοιάζει με άνθρωπο που τον πυρπόλησαν και αντί να τον θεραπεύσουν του έκοψαν τις ρίζες, του έκοψαν τα πόδια. Οργή και αγανάκτηση που δεν βρίσκει διέξοδο παρά μόνο στη φιλόξενη στήλη της Ροδιακής. Επιτέλους: ΕΛΕΟΣ! αντισταθείτε Αρχαγγελίτες. Ο τόπος σας σβήνει. Ο τόπος μας καταστρέφεται. Με το σβήσιμο της ιστορίας του, Πλατάνου των Αλωνιών έσβησε ένα ιερό κομμάτι της ιστορίας του Αρχαγγέλου. Η αγνωμοσύνη και ανιστόρητη ασυνειδησία μας έσβησε το Γέρο Πλάτανο των Αλωνιών. Ακόμη ηχούν στα αυτιά οι λέξεις του πάππου: «Θα σε πάρω κόρη μου μέχρι τον Πλάτανο των Αλωνιών και μετά συνέχισε μόνη σου». Μέχρι τον Πλάτανο των Αλωνιών. Εκεί άρχιζε και εκεί τελείωνε η μέρα. Εκεί τελείωσε και η ιστορία που γράφτηκε κάτω από τις φυλλωσιές του. Ο Πλάτανος δεν έφταιγε. Φροντίστε να θεραπεύσετε αυτό που έχει απομείνει από το Γεροπλάτανο των Αλωνιών, φροντίστε να φυτέψετε έναν καινούργιο πλάτανο στην αγκαλιά του Γεροπλάτανου αγαπημένοι μου συντοπίτες, και εσείς που στα χέρια σας κρατάτε την εξουσία του τόπου μας φροντίστε σε κάθε παιδική χαρά να υπάρχει και ένα πλατάνι. Ποιος ξέρει, ίσως κάτω από τις φυλλωσιές του γραφτεί μία νέα ιστορία. Γ.Χ.Π, Τ.Α.Κ, Τ.Φ.Ν