Ανοιχτή Πόρτα, Ανοιχτή Σκέψη: η τρομοκρατία είναι θέμα εξώφυλλου;

Της Τζίνας Δαβιλά από το protagon.gr Στις 3 Αυγούστου 2013 θα κυκλοφορήσει το περιοδικό Rolling Stone και, αφού έχει γνωστοποιηθεί το επικείμενο εξώφυλλό του, ήδη προκλήθηκαν αντιδράσεις. Ο βομβιστής της Βοστώνης που σκότωσε στοχευμένα ανυποψίαστους πολίτες που παρακολουθούσαν τον μαραθώνιο, είχε στο παρελθόν δημοσιεύσει στο fb μια φωτογραφία του που θύμιζε τον Jim Morrison. Για πολλούς η φάτσα του βομβιστή στο εξώφυλλο του περιοδικού αποτελεί αρνητικό πρότυπο και προτροπή για τους νέους να υιοθετήσουν συμπεριφορές τρομοκρατικές. Το αυτό είχε συμβεί πριν από αρκετά χρόνια με τον Πάσσαρη που τα κεντρικά δελτία ειδήσεων τον είχαν πρωτοσέλιδο, κύριο θέμα και αφιέρωναν την μερίδα του λέοντος στο κομμάτι της βραδινής ενημέρωσης. Η κυριαρχία των ΜΜΕ . Σύμφωνοι, αν ένα πεντάχρονο παρακολουθεί άπαντες να καθηλώνονται έστω και με απαξίωση ή αηδία μπρος στην οθόνη που έχει πρώτη μούρη τον κακοποιό, έχει ασαφή μέσα του να μηνύματα περί ήρωα. Όπως ασαφή είναι τα όρια ανάμεσα στο super man ή στον spider man. Ο ημερήσιος, περιοδικός ή τηλεοπτικός τύπος δεν έχει το αλάθητο και δεν αποτελεί την νταντά κανενός. Χρειάζεται να είναι κάποιος υπεύθυνος παρόν ώστε να εξηγεί στους μικρότερους αποδέκτες την αλήθεια, εννοώ ποια είναι η πραγματική εκδοχή της κατάστασης. Και επιπλέον να εξηγεί πως κανείς δεν έχει το αλάθητο και ποτέ δεν καταπίνουμε αμάσητες τις μπουκιές. Όσο πιο πολύ είμαστε έτοιμοι να αμφισβητήσουμε τις αυθεντίες, τόσο πιο ενεργοί και υποψιασμένοι πολίτες είμαστε. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο μπορεί να είναι αμφιλεγόμενο, αλλά για σκεφτείτε… μήπως το ίδιο αμφιλεγόμενος δεν ήταν και ο Morrison; Μήπως ο δράστης είχε προειδοποιήσει με αυτόν τον τρόπο για την μελλοντική του συμπεριφορά; Και ποιος ξέρει τι συμπεριφορές θα υιοθετούσε ο Morrison, αν δεν πέθαινε από τα ναρκωτικά; Στην τελική, τι μας φοβίζει: μήπως αναπαράγουμε μέσω του περιοδικού περισσότερους τρομοκράτες; Είμαστε σίγουροι ότι δεν τους έχουμε ήδη αναπαράγει; Ή μήπως για ακόμα μία φορά μπαίνουμε στο πλαίσιο της … «κουλτούρας» του καθωσπρεπισμού και της σοβαροφάνειας;