Αντώνης Κυζούλης, ο μαέστρος «της άφιξης των σκιών της Αγάπης»

Γράφει ο αρχιτέκτονας μηχανικός Αγαπητός Ξάνθης Μία από τις εκπληκτικότερες παραστάσεις απήλαυσαν οι ρόδιοι στο Αίθριο του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου (Καστέλο) την προηγούμενη Κυριακή. Ο δικός μας Αντώνης Κιζούλης παρουσίασε στο κοινό ένα μελοποιημένο έργο από τα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη με τίτλο «Για να ΄ρθουν της Αγάπης οι σκιές». Η αύρα από την θάλασσα και το αεράκι της Ρόδου περιέλουσαν το αίθριο από την φυσικότητα εμπλουτισμένη από ήχους και τόνους θεσπέσιας παρουσίας. Οι καλλιτέχνες απέδωσαν το μείγμα ξεφεύγοντας από τη συνήθεια μιας τετριμμένης παρουσίας για το ανώτερο ψυχικό ευφραίνεσται. Σαν μια φωνή όλοι απέδωσαν τη δημιουργία σε συνδυασμό εικόνας, χορού, μουσικής, απαγγελίας. Η συνένωση όλων αυτών μάγεψε το κοινό σε μια κατεύθυνση μακριά από την καθημερινή μιζέρια και δυστοκία των αριθμών. Ταξιδέψαμε, πατάξαμε, ανοίξαμε παραθύρια καβαφικής ηδονής… Ο πλούτος των ποιημάτων ανασταίνει ανεξιχνίαστα βάθη. Η κατανόηση της δράσης του ποιήματος ακολουθεί δύο άξονες φαινομενολογικής ανάλυσης: ο ένας προς τα πλούτη του πνεύματος και ο άλλος προς τα βάθη της ψυχής. Η ποιητική γλώσσα του Καβάφη είναι μια ανάδυση της γλώσσας, βρίσκεται πάντα λίγο ψηλότερα από τη σημαίνουσα γλώσσα. Ακούγοντας και ζώντας τα ποιήματα αποκτάμε την εμπειρία της ανάδυσης. Αναδύσεις ανανέωσης και επιβίωσης. Οι γλωσσικές εξάρσεις του ποιητή που βγαίνουν πηγαίες από τους στίχους του είναι μικρογραφίες της ζωτικής ορμής. Ο Αντώνης μας έκανε να φανταστούμε, να κερδίσουμε ψυχικά με την συνεργασία των δύο λειτουργιών του ανθρώπινου ψυχισμού: τη λειτουργία του πραγματικού και τη λειτουργία του μη πραγματικού. Μια χρωματική ύφανση πραγματικού και μη πραγματικού που δίνει μέσα από την μουσική το δυναμισμό του ονείρου με την διπλή δραστηριότητα του της σήμανσης και της ποίησης. Με την ποίηση και την μουσική, η φαντασία τοποθετείται σε κείνα τα περιθώρια όπου ακριβώς έρχεται η λειτουργία του μη πραγματικού να γοητεύσει ή να ανησυχήσει τον άνθρωπο που έχει αποκοιμηθεί μέσα στους αυτοματισμούς του κέρδους και των αγορών. Οι εικόνες του ευτυχισμένου χώρου γεμίζουν από τις μελωδίες και τις γλυκές φωνές του ποιητή. Ο χώρος αυτός είναι ο χώρος της φαντασίας, είναι ο χώρος της ζωής ο οποίος πάντοτε μας γοητεύει ή μας απογοητεύει όταν φθίνει με τους συμβιβασμούς. Η φιλοσοφία της ποίησης πρέπει ν΄ αναγνωρίσει ότι η ποιητική πράξη δεν έχει παρελθόν, αλλά είναι μια συνεχή βιωματική άσκηση. Ποιητής και μουσικός έχουν γεννηθεί φαινομενολόγοι. Και οι δύο βρέθηκαν στη ίδια θέση εκείνο το βραδινό της Κυριακής σε πρόσωπα ακτινωτά, σπινθηροβόλα, αρμονικά, καλλιτεχνικά. Ζούμε συνεχώς μια προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν χωρίς το φτερούγισμα της ψυχής, χωρίς το τίναγμα της σκέψης, χωρίς το συμβολισμό του ονείρου. Αυτό το όνειρο γευτήκαμε. Ευχαριστούμε Αντώνη και όλους τους συντελεστές της παράστασης για την απογείωση στα ύψη, στο μη πραγματικό και παράλληλα την ανακάλυψη των σκιών της Αγάπης…