Μία απάντηση για τα Ιταλικά αρχεία

“Κύριε διευθυντά Διάβασα στο οπισθόφυλλο της “Ροδιακής” της Κυριακής στην στήλη “Κακίες” τον πόθο του φίλου κ. Τάκη Πότσου για την δημοσίευση των ιταλικών αρχείων. Ίσως ο φίλος κ. Πότσος περιμένει να διαβάσει ονόματα συνεργατών των Ιταλών του τότε που ανήκαν ή ακόμα οι απόγονοί τους ανήκουν σε άλλους κομματικούς χώρους εκτός του κομμουνιστικού ή της ευρύτερης αριστεράς. Αν σήμερα δεν ζούσα σ’ αυτήν την κοινωνία θα είχα δημοσιεύσει εγώ αν όχι όλα, τουλάχιστον αποσπάσματα του αρχείου που φρόντιζε να κρατά ο πενθερός μου αείμνηστος Αργύρης Θεοχάρης που ήταν από πολύ νωρίς (φοιτητής ακόμα) οργανωμένος κατά των Ιταλών, αφού είδε να συλλαμβάνουν τον πατέρα του και παππού μας Χρύσανθο Θεοχάρη οι Ιταλοί και να τον εξορίζουν μαζί με άλλους αγωνιστές στο Καστελλόριζο λόγω της εθνικής του δράσης. Θα έγραφα ονόματα προγόνων σημερινών σημαντικών και μη σημαντικών ατόμων της κοινωνίας μας με τους οποίους συζητώ, καλημερίζομαι, συνδιαλέγομαι, ζητώ την άποψή τους και ζητούν την δική μου για τα διάφορα σημαντικά και μη θέματα και προβλήματα του τόπου. Δεν είναι δυνατόν να σπιλώσω σημερινές υπολήψεις για ενέργειες (όσο σοβαρές κι αν ήταν) των προγόνων. Δεν φταίει π.χ. ο αγωνιστής “πατέρας” Γεωργαλλάς αν ο γιος του έγινε υπουργός της Χούντας. Ο καθένας εξυπηρέτησε τα πιστεύω του. Κι επειδή κ. Διευθυντά μ’ ότι γράφω αποκλείεται να πείσω τον φίλο κ. Πότσο, επιτρέψτε μου να διηγηθώ μια οικογενειακή ιστορία πολύ χαρακτηριστική. Διαδραματίζεται στα λίγα χρόνια της Αγγλοκρατίας (1945-1947) στην Ρόδο. Από τους επικεφαλής της αριστερής οργάνωσης της εποχής με την επωνυμία “Ε.Μ.Π.Α.” ήταν και ο θείος μας αδελφός του Αργύρη Θεοχάρη, Γεώργιος Θεοχάρης. Κάποια από τις φορές που συνευρίσκονταν οι επικεφαλής της οργάνωσης κάποιος από την αγγλική αστυνομία (Κύπριος) ειδοποίησε τον πενθερό μου ότι ένα άτομο των επικεφαλής του “ΕΜΠΑ” τους διηγήθηκε ‘και” ποιοι ήταν στη σύσκεψη “και” τι συζήτησαν. Είχε αποφασισθεί ήδη η σύλληψη του Γεωργίου Θεοχάρη, μαζί με τους υπόλοιπους. Πήρε λοιπόν ο πενθερός μου με το αυτοκίνητό του (Ballila) τον αδελφό του και τον έκρυψε πρόχειρα σε μια βίλα που βρισκόταν απέναντι ακριβώς από “πρεβεντόριο” (σήμερα Αγ. Ανδρέας) μέσα στο σημερινό αεροδρόμιο. Μετά δύο μήνες τον ξαναπήρε με το αυτοκίνητο καθήμενο σκυφτό με προορισμό το λιμάνι της Ρόδου όπου ήταν αραγμένα, ένα γαζολίνι που φόρτωνε βαρέλια με βενζίνη και προορισμό κάποιο νησί κι ένα καΐκι φορτωμένο στο αμπάρι με κάρβουνα. Βρήκε την ευκαιρία να τον κρύψει στο καΐκι όταν επίτηδες ένας συνεργάτης του μουσουλμάνος αχθοφόρος “έριξε κατά λάθος” ένα βαρέλι βενζίνη που άρπαξε αμέσως φωτιά κι όλοι έτρεξαν προς τα ‘κει. Ο Γεώργιος Θεοχάρης βγήκε από το αμπάρι στον Πειραιά, μετά στην Αθήνα όπου βρήκε ένα πολύ μικρό σπιτάκι στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, το οποίο κατά την κρίση του ήταν ασφαλές κι έζησε εκεί έως ότου πέθανε πριν από μερικά χρόνια. Η ιστορία είναι αληθινή, οικογενειακή. Μήπως ο φίλος κ. Τάκης Πότσος θέλει να δημοσιεύσω εγώ το όνομα του “αγωνιστή” κομμουνιστή που κατέδωσε τους συντρόφους του στους Αγγλους; Οχι!! Και να μου το ζητήσει δεν θα το κάνω. Γιατί δεν μου φταίνε σε τίποτα οι απόγονοί του. Δεν μου φταίνε σε τίποτα οι τότε και οι νυν αγωνιστές κομμουνιστές. Δεν μου φταίει σε τίποτα η σημερινή κοινωνία για να την αναστατώσω. Δεν μου φταίνε σε τίποτα οι λύσεις που μονιασμένοι σαν δωδεκανησιακός λαός βρήκαμε και ψάχνουμε τρόπο προώθησης στα προβλήματα που καθημερινά ή διαχρονικά αντιμετωπίζουμε. Δεν μου φταίει σε τίποτα ο εν δυνάμει αγωνιστής απόγονος του προδότη πρόγονου ώστε να ακυρώσω την μελλοντική προσφορά του. Δεν μου φταίει το μέλλον του τόπου των παιδιών και των εγγονών μου, ώστε κοιτάζοντας το παρελθόν να ακυρώσω έστω και μέρος του. Αν μπορούσε κάποιος να με διαβεβιώσει ότι αποκαλύπτοντας σήμερα το παρελθόν η ζωή μου θα ήταν καλύτερη ή ότι σε κάποια κρίσιμη για τον τόπο στιγμή δεν θα ξανάβρισκα τέτοιους ανθρώπους, θα δημοσίευα εγώ όλο το αρχείο με πρόσωπα και διευθύνσεις. Τώρα, όμως, η διαπίστωση είναι ότι υπάρχουμε. Και υπάρχουμε όλοι μαζί ψάχνοντας το καλύτερο του τόπου για το μέλλον κι όχι για το παρελθόν. Κ. Σαρρής