Πέθανε η δασκάλα Μαίρη Ζαγοριανού - Παρπέρη

Αυτοί που φεύγουν

Η ζωή συνεχώς προχωρεί. Ο παγκόσμιος νόμος της διαδοχής των πραγμάτων διαγράφει την τροχιά του. Εκείνο που σήμερα ζει αύριο τελειώνει τον προορισμό του και αποθνήσκει. Η ανθρώπινη ζωή μοιάζει πολύ με τη ζωή των φύλλων. Έχει την άνοιξη και τον χειμώνα της. Μέσα στο χειμώνα της ζωής φύσηξε δυνατός ο άνεμος του θανάτου και απέσπασε το φύλλον από το δένδρο της ζωής και η γηραιά διδασκάλισσά μας στα Κοσκινού Μαίρη Ζαγοριανού- Παρπέρη έφυγε από τη ζωή. Απέθανε και στο πρόσωπό της εξέλιπε μια φυσιογνωμία της εκπαίδευσης. Η Μαίρη Ζαγοριανού ήταν από τους διδασκάλους οι οποίοι συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και γίνονται για τοςυ νεώτερους χρυσή γέφυρα για το μέλλον σε μόρφωση σε πείρα σε φωτεινότητα σε ευγένεια. Αλλά η παρηγοριά γίνεται πιο ισχυρή όταν ο θάνατος έρχεται να επιστεγάσει μια ζωή η οποία άδειασε το περιεχόμενό της για κάτι ωραίο και υψηλό τη μόρφωση των παιδιών. Διεσπάσθησε η λήκυνθος, αφού προηγουμένα είχε προσφέρει το περιεχόμενό του. Γι’ αυτό η λύπη των μαθητών της είναι βαθιά. Η θλίψη που αισθάνεται η ανθρώπινη καρδιά είναι πάντοτε ανάλογη με την αξία του προσώπου που θρηνεί την απώλεια. Γιατί στο πρόσωπο της δασκάλας μας Μαίρης συναντήθηκαν σ’ ένα αρμονικό σύνολο η βαθιά πίστη στο έργο της με την μόρφωσή της, η χρηστότητα με την αγνή ζωή της, η συνειδησή της με την παράδοση, η κοινωνική εμφάνιση με την ταπεινοφροσύνη, η πραότητα με τη χριστιανική αυστηρότητα, ο ζήλος στο έργο της με την παραδειγματική αφοσίωσή της στο καθήκον παρά την αντιμετώπισή της από συναδέλφούς της. Η Μαίρη Ζαγοριανού γεννήθηκε στο χωριό Κοσκινού - Ρόδου τον Οκτώβριο του 1923 από Κοσκινιάτες γονείς, τον Εμμ. Ζαγοριανό και την Ευαγγ. Κέντρου. Με το τέλος φοίτησής της στο Δημ. Σχολείο Κοσκινού έκλεισαν τα σχολεία το 1937 και φοίτησε το 1937-1943 στο Ιταλικό Διδασκαλείο και πήρε το πτυχίο 1944-1945 υπηρετεί στο σχολείο Δαματριάς. 1945-48 υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Κοσκινού. 1947-49 φοιτά στο Νυκτερινό Γυμνάσιο Ρόδου, 1949-1951 υπηρετεί στο Δημοτικό Σχολείο Κοσκινού. Σεπτέμβριος 1951-30 Ιουνίου 1952 μετεκπαιδεύεται στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου και με δύο πτυχία υπηρετεί από 1950-75 στο Δημοτικό Σχολείο Κοσκινού. Τα έτη 1967-1975 προάγεται και υπηρετεί ως διευθύντρια στο Δημ. Σχ. Κοσκινού. Το 1974 συνταξιοδοτείται. Η προσφορά της είναι μεγάλη στον πολιτιστικό τομέα του χωριού της. Οργάνωσε τις ομάδες Ερυθρού Σταυρού (1952-1967). Οργάνωσε και πλούτισε τη σχολική βιβλιοθήκη. Το 1974 έγραψε λαογραφική μελέτη για την ιστορία και τα ήθη και έθιμα Κοσκινού. Ως θρησκευόμενη εφρόντισε για την ανέγερση του Μοναστηρίου των Αγ. Κων/νου και Ελένης. Πήρε πολλούς τιμητικούς επαίνους για το έργο της. Το 1960 παντρεύτηκε το Βασ. Παρπέρη λογιστή με τον οποίον απέκτησε τρία παιδιά την Ευαγγελία, τον Φώτη και τον Εμμανουήλ καλά αποκαταστημένα. Αλησμόνητη δασκάλα Μαίρη, στη μνήμη σου καταθέτω την αιώνια ευγνωμοσύνη μου για την προσφορά σου στα δύσκολα χρόνια, που με ‘μαθες ανάγνωση και γραφή στο Κατηχητικό Σχολείο και Παιδεία στο σχολείο. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στον σύζυγό σου Βασίλειο και τα παιδιά τους. Ο παλιός μαθητής της Γεώργιος Χρ. Μπάρδος Θεολόγος