Στη μονή του Πανορμίτη ανήκουν τα νησιά “Σεσκλιά”

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΜΕΛΟΥΣ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

Λύση στο σοβαρό ζήτημα της ύπαρξης ή μη δημοσίων κτημάτων σε μικρότερα, της Ρόδου και Κω, νησιά του νομού μας δίνει το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου (Τμήμα Πολιτικό) με απόφαση που έλαβε αναφορικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς των νησιών «Σεσκλί» στην Σύμη.

Το δικαστήριο με την υπ’ αριθμ. 143/2014 απόφαση του, που έλαβε πριν μερικές ημέρες, με εισηγητή τον Εφέτη κ. Κωνσταντίνο Μακρή, αποφάσισε ότι τα νησιά ανήκουν στην Ιερά Μονή Πανορμίτη.
Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, αναγνωρίζεται ότι τα νησιά τα οποία νέμονταν η Ιερά Μονή Πανορμίτη σύμφωνα με πράξεις νομής που δικαιολογούν έκτακτη χρησικτησία ακόμη και με Ιταλικό αστικό κώδικα και μετά το 1932, αποτελώντας κύρια πηγή τροφοδοσίας (νερού) της Ιεράς Μονής αλλά και ολόκληρης της Σύμης.

Καθοριστικό είναι δε ότι η απόφαση σημειώνει πως «δεν αποδείχτηκε η βασιμότητα της ένστασης του Ελληνικού Δημοσίου (του εναγόμενου) για την ίδια την κυριότητα των ανωτέρων επίδικων νησιών τα οποία περιήλθαν σε αυτό ως διάδοχο του Ιταλικού Δημοσίου και αποτελούσαν ως εκ τούτου δημόσιες γαίες «αρζιμιρί». Τούτο δε καθόσον οι γαίες αυτές όπως και το δικαίωμα διαρκούς εξουσίασης τους από την εποχή του κατακτητή Σουλτάνου Σουλεϊμάν (1522 μ.Χ.) δεν υπήρξαν ποτέ στα νησιά της περιφέρειας του Κτηματολογικού Γραφείου Σύμης διότι δεν ήταν δορυάλωτα δηλαδή δεν είχαν κατακτηθεί με τα όπλα. Ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής όχι μόνο δεν δήμευσε τη γη των εκτός Ρόδου και Κω νησιών της Δωδεκανήσου, αλλά παραχώρησε προνόμια και δικαιώματα με αποτέλεσμα όλα ανεξαιρέτως τα κτήματα που κατείχαν, νέμονταν και εξουσίαζαν από τότε οι κάτοικοι των νησιών αυτών να ανήκουν στους ιδιοκτήτες τους, ήταν δηλαδή όλα ιδιόκτητες γαίες (Μουλκ).

Για τις σκέψεις αυτές το Εφετείο Δωδεκανήσου παραπέμπει «αντί πολλών» στη απόφαση του Αρείου Πάγου 822/2013, και του Εφετείου Δωδεκανήσου 108/2005, 103/1999 και 220/1997. Επίσης με άλλες σκέψεις αναγνωρίζει ότι «με το αγοραπωλητήριο συμβόλαιο της 8ης Μαρτίου του έτους 1791 που θεωρήθηκε και φέρει την μεγάλη επίσημη σφραγίδα της τότε Κοινότητας Σύμης η δημογεροντία Σύμης με επικεφαλής της τον τότε Πρωτόγερο Μιχαήλ Μίγκλη πώλησε στην ενάγουσα Ιερά Μονή Ταξιάρχου Πανορμίτη το ανώτερο σύμπλεγμα των προαναφερόμενων νησιών με την ονομασία που φέρουν από κοινού (Σεσκλιά) αντί τιμήματος 2.600 γροσίων και έκτοτε η ενάγουσα έχει την νομή και κατοχή της στα ανωτέρω νησιά, ενώ η ανωτέρω αγοραπωλησία βεβαιώθηκε αμέσως με τον από 2 Απριλίου 1791 «Επιτήμιον της νησίου Σεσκλίου» έγγραφο του τότε Μητροπολίτη Ρόδου Καλλινίκου».

Πάντως νομικοί κύκλοι εστιάζουν το τεράστιο ενδιαφέρον της απόφασης τόσο για την Σύμη όσο και για τα λοιπά νησιά, εκτός της Ρόδου και της Κω (αυτά είχαν υποταχθεί δορυάλωτα στους Οθωμανούς), για το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν αναγνωρίζει ότι το Ελληνικό Δημόσιο κατά τη διαδοχή του απέκτησε κατά κυριότητα εκτάσεις στα νησιά αυτά προερχόμενες ακτά αντίστοιχη διαδοχή των Ιταλών από του Οθωμανούς.
Το θέμα αυτό, όπως είναι γνωστό, έχει απασχολήσει έντονα ιδιαίτερα την Σύμη, καθώς με αφορμή την σύνταξη του Κτηματολογίου Σύμης μεγάλες ιδιωτικές εκτάσεις ακόμη και δρόμοι και πλατείες του οικισμού του νησιού καταχωρήθηκαν στο Ελληνικό Δημόσιο ως διάδοχο του Ιταλικού Δημοσίου δυνάμει της Συνθήκης Ειρήνης του 1947, πράγμα πλέον που με την δικαστική αυτή απόφαση είναι νομικά αίολο.
Την υπόθεση χειρίστηκαν για λογαριασμό της Ιεράς Μονής Πανορμίτη Σύμης ο κ. Θεόδωρος Παπαγεωργίου και για το Ελληνικό Δημόσιο η Νομικός Σύμβουλος του Κράτους κ. Μαρία Ελευθερίου.