Φίλιππος Τσαλαχούρης: Μια όπερα από το Α μέχρι το Ω

Εκκλησιαστικό όργανο, δύο πιάνα και σύνολο κρουστών είναι η μουσική συνοδεία που επέλεξε ο 46χρονος συνθέτης για το λιμπρέτο της όπερας «Ιούλιος Καίσαρ», που ανεβαίνει σε παγκόσμια πρώτη στην Αθήνα

Συνθέτης, μαέστρος, σκηνοθέτης, δάσκαλος, δημιουργός, διοργανωτής. Ολους αυτούς τους ρόλους κουβαλάει μαζί με τις παρτιτούρες του ο Φίλιππος Τσαλαχούρης, ο οποίος προετοιμάζει εντατικά την πρώτη του όπερα με τίτλο “Ιούλιος Καίσαρ” που ανεβαίνει την ερχόμενη εβδομάδα στο Μέγαρο Μουσικής. «Η δυσκολία τού να ανεβάζεις ένα πρωτότυπο έργο βρίσκεται στην εκτέλεση, επειδή δεν έχεις άλλη αναφορά. Η παρτιτούρα μπορεί να έχει όλες τις πληροφορίες αλλά δεν παύει να είναι κάτι που το βλέπεις για πρώτη φορά», λέει ο δημιουργός.

Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον τρόπο να ξεπεράσει τις δυσκολίες με έναν αρκετά δημιουργικό τρόπο. «Από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να βλέπω το έργο σαν να είναι δικό μου και άρχισα να το αντιμετωπίζω σαν να είναι ενός άλλου που πρέπει να υπηρετήσω» τονίζει.

Συμμάχους στο ιδιαίτερο πρότζεκτ του έχει τους 150 μουσικούς, επαγγελματίες ή φοιτητές, που ετοιμάζονται να πατήσουν τη σκηνή του Μεγάρου.

«Εχουμε δώσει στο έργο και μια εκπαιδευτική διάσταση αφού η χορωδία είναι από σπουδαστές του Ωδείου Αθηνών όπως και πολλοί από τους εκτελεστές, μαζί με όλους τους σπουδαστές της Δραματικής Σχολής» υπογραμμίζει.

Εχοντας άλλωστε 25ετή πείρα ως δάσκαλος μουσικής σε δραματικές σχολές είναι συνηθισμένος στο να δουλεύει με με νέους ανθρώπους. «Ο σκοπός του δασκάλου πρέπει να είναι να τον ξεπεράσει ο μαθητής του. Αν δεν το επιθυμεί, τότε δεν είναι καλός.

Ο καλός δάσκαλος πρέπει να είναι βαθιά καλλιεργημένος. Και να έχει αμφιβολίες για την απόδοσή του. Εγώ έχω τρομερές αμφιβολίες κάθε φορά που βγαίνω από την αίθουσα για το αν ήμουν επαρκής».

ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ
Η θητεία του στο θέατρο έχει αφήσει το αποτύπωμά της στη μουσική που συνθέτει. «Πολλοί βλέπουν στη μουσική μου έναν έντονο συναισθηματισμό, έως και ρομαντισμό. Ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ σκληρό.

Εγώ τη χαρακτηρίζω πολύ θεατρική. Εχει μια δραματουργική πλοκή γιατί ακολουθεί το πατρόν ενός λογοτεχνικού έργου κάθε φορά. Δεν γράφω ποτέ αφηρημένα ούτε αφαιρεμένα».

Η λογοτεχνία, από την άλλη, έχει πάντα έντονη παρουσία στα έργα του, μια και ο ίδιος είναι φανατικός αναγνωστής.

«Το μεγαλύτερο ποσοστό της έμπνευσής μου είναι από τη λογοτεχνία. Διαβάζω δύο βιβλία την εβδομάδα. Για μένα η μουσική κοιμάται μέσα στα βιβλία. Αν την ώρα που διαβάζω ξυπνήσει, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μου ξεφύγει.

Και συνήθως είναι ακαριαίο, κεραυνοβόλος έρωτας» προσθέτει. Προσπαθώντας να μεταφέρει στη μουσική τις λογοτεχνικές εικόνες έχει στο μυαλό του πάντα στο κοινό απευθύνεται.

«Προσπαθώ να περάσω στο κοινό το έργο μου με την αλήθεια. Και μ’ ενδιαφέρει το ελληνικό κοινό, η κοινωνία όπου ζω. Ξέρω πολύ καλά πως αυτό που κάνω είναι για λίγους ανθρώπους και αυτό με καθησυχάζει.

Οπως είχα αναφέρει παλιότερα, αν έβλεπα ουρές έξω από την αίθουσα για να δουν το έργο μου θα σοκαριζόμουν. Θα πίστευα ότι κάτι είχα κάνει, κάτι μου είχε ξεφύγει« καταλήγει.

(Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ)