«Η ανθρωπότητα αυξάνεται, μα η ανθρωπιά μας φθίνει..»

Rodiaki NewsRoom

Ένα ροδιτόπουλο, μόλις 17 χρονών, γράφει ποίηση

Η σισύφειος προσπάθεια, είναι ένας όρος ο οποίος ερμηνεύει την προσπάθεια που ασκεί ο Άνθρωπος σωματικά. Κοινωνικά, συναισθηματικά και επικοινωνιακά ακόμα, ώτε να κατορθώσει να ζήσει και να επιζήσει, με σισύφειος άθλο.

Ο αγώνας του Ανθρώπου έχει διαχρονικότητα. Και γράφουμε με άλφα κεφαλαίο τον Άνθρωπο, έτσι όπως διδαχθήκαμε από τον καθηγητή μας στο Λύκειο (Βενετόκλειο) Παναγιώτη Χαμουζά. Ο Άνθρωπος είναι… ζώο πολιτικό: ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικὸν ζῷον (ζῷον: ζωντανός οργανισμός). Η γνωστή αυτή φράση δε σημαίνει ότι ο άνθρωπος από τη φύση του δραστηριοποιείται πολιτικά, αλλά ότι ασχολείται φυσικά με την πολιτική δραστηριότητα, ότι δηλ. η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια, ώστε μόνο σε μια πόλη να μπορεί να επιτύχει την ολοκλήρωσή του. Κι ο Άνθρωπος συκώνει το δικό του Σταυρό, τη δική του πέτρα, ανεβαίνει το δικό του Γολγοθά. Αγωνίζεται συνεχώς.

Ο αγώνας αυτός έχει αναγωγή, από τις πρωτόγονες έως τις νεότερες και νεότατες κοινωνίες, με τα ίδια και επάλληλα χαρακτηριστικά. Ιδιαίτερα, στον 21ο αιώνα, οι αιτίες και οι αφορμές όχι μόνο παραμένουν υπαρκτές, αλλά παρουσιάζονται συχνά–πυκνά στη κοινωνία ανεξάρτητα από την ταξική διαστρωμάτωση και κατάσταση.

Οι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, αυτοί που νομίζουμε ότι έχουν ευαισθησία και ευήκοα ώτα για την προσπάθεια, για τον πόνο και το δράμα γενικά του κάθε ατόμου, καταγράφουν, αποτυπώνουν και σκιαγραφούν, τον σισύφειο αγώνα που αναφερθήκαμε.

Ένας νέος της εποχής μας, μόλις 17 χρονών, ο Κώστας Κατεβαίνης, έγραψε την πρώτη ποιητική συλλογή του, που έχει τίτλο Νερώνια, με 76 σελίδες από τις φροντισμένες εκδόσεις Βερέττα. Πρόκειται για ένα μικρού σχήματος βιβλίο, με ένα εντυπωσιακό εξώφυλο: ένα γέρικο δέντρο νά’χει πιάσει φωτιά.

Από τις πρώτες κιόλας λέξεις των ποιημάτων, ο αναγνώστης αισθάνεται πως κρατά στα χέρια του μια αξιόλογη ποιητική συλλογή, θαρείς γραμμένη από ηλικιωμένο ποιητή, γεμάτο βιώματα.

Να ένα δείγμα:
Μόλις οι οφθαλμοί σου κάνουν τον κόσμο πηγάδι,
Θα επιχειρείς να ψάχνεις στο βάθος κάτι σταγόνες ( σελ. 11).
Από μια πρώτη ανάγνωση των στίχων του ποιητή, μπορεί κανείς να κατατάξει τον όγκο- κάθε σελίδα σχεδόν και ένα ποίημα- σε διάφορα κεφάλαια, ως μια προϋπόθεση για να κωδικοποιήσει και να πλησιάσει ο αναγνώστης τα νοήματα και τους χρωματισμούς του.

Στο βιβλίο Νερώνια, ο αναγνώστης θα διαπιστώσει:
1.Τον αποφθεγματικό λόγο,
2.Τον ανατρεπτικό συλλογισμό,
3.Τη μουσικότητα των λέξεων και ακόμα
4.Το ποιητικό καθαρά πεδίο.

Να ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Ο Κώστας Κατεβαίνης, πιστεύει πως ο Άνθρωπος εκεί που λέει πως γλύτωσε από μια καταιγίδα, νάσου και παρουσιάζεται μια νέα αντάρα, μια καινούργια καταχνιά. Ξαναζεί μια νέα φουρτούνα, λιγότερη ή περισσότερη επικίνδυνη. Γι’ αυτό εκεί που υπάρχει ο ήλιος συνυπάρχει και το σκοτάδι. Ούτε τον ήλιο μπορούμε να δούμε κατάματα, ούτε να κοιτάξουμε μέσα στο σκοτάδι. Γιατί είμαστε άνθρωποι, απαντά ο ίδιος ο ποιητής. Εκεί που υπάρχει το σκοτάδι, η νύχτα, η σκιά, υπάρχει το ξημέρωμα, το φως, άρα η ίδια η ζωή με διαφορά χρόνου.

Ο ποιητής παίζει πολλές φορές με τις λέξεις, όμως με συγκεκριμένο στόχο. Γράφει μίσος και μισός, θάνατος και αθάνατος, κλονισμός και κλωνισμός, πόνος και άπειρο κ.ό.κ.

Ως ελπιδοφόρος επίγονος στιχουργός, στέκεται ψηλά και από εκεί γράφει παν-ανθρώπινα, από το σύμπαν, από τη σελήνη, από τον πλανήτη, χωρίς να πετά στα σύννεφα. Αν και Κατεβαίνεις, ο 17χρονος ανεβαίνει ψηλά όπως οφείλει να πράξει και από εκεί καταγράφει. Ψηλά από εκεί που ο Σίσυφος προσπαθούσε να ακουμπήσει την πέτρα.

Δεν περιορίζει τον ποιητικό του λόγο, σε προσωπικά βιώματα και συναισθηματισμούς. Ας μην ψάξει ο αναγνώστης για ερωτικές αγκαλιές, λουλούδια και καρδούλες κόκκινες. Τον ποιητή τον απασχολεί το αδιέξοδο και η μοναξιά του Ανθρώπου. Επομένως έχει μια επιπλέον αξία η συλλογή του: Είναι διαχρονική και ξεφεύγει από εκείνα τα ποιήματα της εφηβικής ηλικίας.

Ανάμεσα σε τόσους που φέρνουν ψυχές κι οστά/ υπάρχει κι εκείνη που φέρει τον εαυτό της. Λένε δεν έχει όνομα, και ντύνεται κομψά/ και πως η μοναξιά πλησιάζει το είδωλό της (σελ.41).

Σε πολλές στροφές των ποιημάτων του συνηπάρχει ο γνωμικός, ο αποφθεγματικός λόγος. Μια συμπυκνωμένη σοφή σκέψη. Να μερικά δείγματα:
Η ανθρωπότητα αυξάνεται, μα η ανθρωπιά μας φθίνει (σελ. 11)
Όπου γεννιέται η τέχνη, ο ρεαλισμός πεθαίνει (σελ. 14).
Ο επιμένων νικά μα ο υπομένων μαθαίνει (σελ.14).
Αν αγαπάς τη θάλασσα, αγαπάς και τη φουρτούνα (σελ. 27).
Όσο πιο πολύ βραχείς, τον ήλιο τόσο θα αγαπήσεις (σελ. 56).
Όποιος δεν φεύγει δεν έχει μάθει και να γυρίζει (σελ. 58).

Άλλοτε πάλι ο προσεχτικός αναγνώστης, θα παρατηρήσει το ανατρεπτικό ποιητικό στοιχείο να κυριαρχεί:
Νιώθεις μισος; Δεν έχει σημασία που ‘ναι ο τόνος,/Και στις δυο περιπτώσεις πάντα θα είσαι μόνος (σελ. 20).


Η αντίληψη πενθεί όταν τα μάτια κυβερνούν (σελ. 57).

Ας γίνουμε όλοι ποιητές να γράφουμε στα τζάμια/Γιατί λίγοι μονάχα βλέπουν την βροχή και ελπίζουν (σε. 21).
Ο ποιητής σε ορισμένες περιπτώσεις, αναζητώντας την ομοιοκαταληξία, στερεί την ελεύθερη ροή και το ρυθμό των λέξεων. Ωστόσο αξίζει να συνεχίσει και θα έχει λαμπρά αποτελέσματα στο μέλλον. Γνωρίζει βέβαια πως η ικανότητα της αφαίρεσης του περιττού, είναι Τέχνη και μάλιστα πολύ δύσκολη. Κι αυτή η αφαιρετικότητα ενυπάρχει ως πλεονέκτημα στη Νερώνιά του.

Θα συμφωνήσουμε με τον ποιητή, στα μεσημεριανά ταξίδια του, πως: Τα δένδρα φέρανε ελπιδοφόρους απογόνους,/Αυτοί της φύσης που της κρατάνε μια πίσω θέση (σελ. 24).

Αλήθεια χρειάζεται η Ποίηση σε μια χώρα που αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα; Τι ωφελεί η ποίηση σε τούτη την υλόφρονη και κυνική ζωή; Ωφελεί γιατί ωθεί τον Άνθρωπο σε μια δημιουργική σύζευξη του εσωτερικού όντος με το Ον, το μόνο και αεί υπάρχον, στην τεχνουργία του γήινου και του Συμπαντικού πανοράματος.