Τέταρτο κουδούνι για τον Theorion

Του
Θάνου Ζέλκα

Το γεγονός ότι κάθε φορά που τα τελευταία χρόνια ο THEORION, η θεατρική ομάδα του Συλλόγου Νέων Παραδεισίου «Ωρίωνας», ανεβάζει μια παράσταση καταφέρνει να τη μετατρέψει σε κοινωνικό γεγονός, δεν οφείλεται καθόλου στον παράγοντα τύχη. Παρά το ότι πρόκειται για μια ερασιτεχνική ομάδα, οι παραστάσεις της δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα αυτές των επαγγελματικών. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Το μεράκι και το ταλέντο ξεχειλίζουν από όλους τους εμπλεκόμενους. Όταν μάλιστα αυτά «ενορχηστρώνονται» με μαεστρία από τον (ας μου επιτραπεί ο όρος) «θεατράνθρωπο» Κωνσταντίνο Μανή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα.

Η φετινή παράσταση του THEORION πέραν των άλλων έγινε σε ένα ιδιαίτερα συγκινησιακό κλίμα, καθώς δεν είναι πολύς ο καιρός από την απώλεια του Πατήρ Μιχαήλ Παπακωνσταντίνου, εφημέριου του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Παραδεισίου, ο οποίος ουσιαστικά παρείχε στέγη στη θεατρική ομάδα. Έτσι όλη η ομάδα «έπαιξε» για τη μνήμη του εκλιπόντος αλλά και θέλοντας να συνεχίσει το φιλανθρωπικό του έργο, παρείχε μέρος των εσόδων του για τη στήριξη άπορων οικογενειών.

Η υπόθεση του έργου που ανέβηκε «8 γυναίκες κατηγορούνται» του Ρομπέρ Τομά είναι η εξής. Σε μια απομακρυσμένη έπαυλη κάπου στην επαρχία, παραμονές Χριστουγέννων, οκτώ γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το φόνο του μοναδικού αρσενικού της οικογενείας. Ποιός όμως είναι ο δολοφόνος αφού κανείς ‘ξένος’ δεν έχει εισέλθει στο σπίτι τους; Ποια η σχέση κάθε μιας απ’ αυτές με το θύμα; Και ποια έχει το ισχυρότερο κίνητρο για να φτάσει στο φόνο; Ένοχα μυστικά, καταπιεσμένοι έρωτες και κρυφά πάθη συνθέτουν το γαϊτανάκι που θα οδηγήσει στη λύση του μυστηρίου.... Ή μήπως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...;

Το εγχείρημα ήταν ιδιαιτέρα δύσκολο. Το σαρκαστικό θρίλερ του Τομά απαιτούσε στο μεγαλύτερο μέρος του έργου 8 ηθοποιούς να βρίσκονται επί σκηνής και να μην αφήσουν την οποιαδήποτε υπόνοια μέχρι το τέλος να διαφανεί ποιος είναι ο δολοφόνος. Η ιδέα είναι όπως εξελίσσεται η πλοκή όλοι να μοιάζουν ύποπτοι παρά το ισχυρό άλοθι που έχουν.

Παρά το ότι η αγωνία χτυπάει κόκκινο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου, δεν λείπουν οι στιγμές εκείνες που ο σαρκασμός των ηρωίδων προκαλεί αυθόρμητο γέλιο. Το έργο είναι ιδιαίτερα γρήγορο, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σκηνή που γίνεται η αποκάλυψη του μυστηρίου, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση στο θεατή.

Κατά κοινή ομολογία οι ενσαρκωτές των ρόλων έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, όπως συμβαίνει άλλωστε κάθε φορά. Στην παράσταση αυτή μάλιστα είδαμε και νέα ταλέντα να ξεπηδούν και να μας εκπλήσσουν ευχάριστα με τις υποκριτικές τους ικανότητες. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα χτενίσματα, το μακιγιάζ, ο ήχος ήταν για ακόμα μια φορά άψογα, αποδεικνύοντας ότι δεν χρειάζεται ο προϋπολογισμός μιας υπερπαραγωγής για να δημιουργήσει κάποιος ένα ωραίο πολιτιστικό δρώμενο.

Το μόνο σημείο που αποτελεί πρόκληση όχι για τη θεατρική ομάδα του THEORION αλλά κυρίως για τους τοπικούς ταγούς, είναι η ολοκλήρωση του λεγόμενου «Πάνω Σχολείου» του Παραδεισίου, ενός χώρου που θα αποτελέσει τη φυσική στέγη του Θεάτρου του Παραδεισίου, όπως άλλωστε συνάδει και με τη μακρά πολιτιστική ιστορία του χωριού.