Διάψευση και απογοήτευση

Rodiaki NewsRoom

Γράφει στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Αλέξης Παπαχελάς

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που διαφωνούσαν πλήρως με την ιδεολογία και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά περίμεναν ότι θα έφερνε ένα κύμα «φρέσκου αέρα» με την έλευσή του στην εξουσία. Πίστευαν ότι θα εγκατέλειπε τις παλαιοκομματικές τακτικές των κομμάτων εξουσίας και θα υιοθετούσε κάποια κριτήρια αξιοκρατίας.

Είχαν την ελπίδα ότι θα επέλεγε νέα, μη κομματικά, πρόσωπα για θέσεις ευθύνης αξιοποιώντας ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα, εντός και εκτός συνόρων. Ονειρεύονταν ότι θα στελέχωνε τον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό εξετάζοντας τα βιογραφικά χιλιάδων ανέργων του ιδιωτικού τομέα.

Περίμεναν ένα πρόγραμμα ανάπτυξης, που θα επέτρεπε στον καθένα να δοκιμάσει την τύχη του χωρίς να δυσκολευτεί από τεχνητά εμπόδια και την αναγκαστική καταβολή «διοδίων» σε διάφορους τύπους. Ηταν λογικό να τα περιμένει όλα αυτά ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης. Γιατί, δυστυχώς, το παλαιό πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να αλλάξει μυαλά και τρόπο λειτουργίας, παρά την κρίση.

Το κακό είναι ότι έως τώρα οι προσδοκίες των ρομαντικών και εκείνων που επιμένουν να ονειρεύονται δεν έχουν επαληθευθεί. Ο κρατικός μηχανισμός σε πολύ μεγάλο βαθμό στελεχώθηκε από κομματικούς, συγγενείς και... κολλητούς. Σε καίριες δε θέσεις έχουν τοποθετηθεί άνθρωποι του παλαιού «καλού συστήματος», από εκείνους, μάλιστα, που γνωρίζουν καλά τα «κόλπα».

Η αντιμετώπιση της λεγόμενης ολιγαρχίας μοιάζει πολύ επιλεκτική, λιγότερο θεσμική, και ενδεχομένως σαν προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας «δικής μας» ολιγαρχίας. Ο αέρας που περίμεναν πολλοί με το... άνοιγμα των παραθύρων δεν μπήκε, και σίγουρα δεν είναι φρέσκος.

Το γιατί είναι το ερώτημα. Η απάντηση βρίσκεται στον ασφυκτικό εναγκαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ με συντεχνίες, συμφέροντα, ομάδες που εξαρτώνται αποκλειστικά από το κράτος. Ο υγιής ιδιωτικός τομέας που δεν ζει από το κράτος και δεν το απομυζεί δεν εκπροσωπείται πολιτικά στο ευρύτερο περιβάλλον του. Και για να πούμε την αλήθεια, δεν μπόρεσε ποτέ να εκπροσωπηθεί επαρκώς ούτε και από τα λεγόμενα αστικά κόμματα.

Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει το «επεισόδιο ΣΥΡΙΖΑ». Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη στην εποχή της μεγάλης κρίσης. Οσοι, πάντως, περίμεναν ένα μεγάλο δημιουργικό μπιγκ μπανγκ μέσα από την έλευσή του αρχίζουν να απογοητεύονται.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα κυριαρχήσει πολιτικά. Σημαίνει, όμως, ότι οι ονειροπόλοι θα χρειασθεί να περιμένουν, αν δεν γίνουν κυνικοί οπαδοί της άποψης πως «τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο».