Κορακόνερο: To Φαρ Ουέστ της Ρόδου!

Rodiaki NewsRoom

Επιστολή διαμαρτυρίας για το... αυτόνομο κρατίδιο στο Καρακόνερο

Στην άσχημη εμπειρία που είχε ένας συμπολίτης μας εκπαιδευτικός, ο οποίος έκανε το… λάθος να στρίψει και να μπει στο δρόμο προς το νέο Καρνάγιο, δίπλα στον καταυλισμό των Τσιγγάνων στο Καρακόνερο, αναφέρεται ο ίδιος με επιστολή που έστειλε στην «Ροδιακή».

Στην επιστολή αναφέρεται συγκεκριμένα:
«Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου από την είσοδό μου στον καταυλισμό των Ρομά στο νέο Καρνάγιο. Ψάχνοντας για την εταιρεία Forthnet, έκανα το λάθος να στρίψω δεξιά από τα φανάρια που ήδη υπάρχουν και λειτουργούν και τα οποία οδηγούν στο νέο καρνάγιο, πιστεύοντας ότι ο δρόμος οδηγεί στο κτίριο της παραπάνω εταιρείας.
Δεν πρόλαβα να διανύσω 30-40 μέτρα και μια ομάδα παιδιών από 4 έως 10 χρονών, άρχισε να μου κάνει νοήματα με τα χέρια να γυρίσω πίσω και να φύγω.

Σταμάτησα και όταν η ομάδα πλησίασε το αυτοκίνητο τους ρώτησα πώς μπορώ να πάω στο κτίριο που έψαχνα. Τα παιδιά ήρθαν γύρω από το αυτοκίνητο (στην πραγματικότητα το πολιόρκησαν), άλλα έβαλαν τα χέρια τους στα ανοιχτά παράθυρα και τα υπόλοιπα απλώς ακουμπούσαν το αυτοκίνητο από όλες τις πλευρές. Άρχισαν να μου ζητούν να τους δώσω κάτι, χρήματα ή ότι άλλο θα μπορούσα. Αφού κατάλαβα ότι δεν ήξεραν να μου πουν πώς μπορώ να πάω στο κτίριο, τους ζήτησα να απομακρυνθούν από το αυτοκίνητο για να μπορέσω να φύγω.

Εκείνα αγνόησαν την παράκλησή μου, και όσα ήταν στις πίσω πόρτες άρχισαν να προσπαθούν να τις ανοίξουν με επίμονο τρόπο (στο πίσω κάθισμα είχα τη τσάντα με τον υπολογιστή μου), παρά τις παρατηρήσεις μου ότι δεν είναι σωστό να το κάνουν αυτό και ούτως ή άλλως οι πόρτες είναι κλειδωμένες και δεν έχει νόημα να συνεχίσουν. Συνέχισα να τους ζητώ να απομακρυνθούν χωρίς αποτέλεσμα και αναγκάστηκα να ανοίξω την πόρτα και να τους ζητήσω να φύγουν με αυστηρό τόνο. Φεύγοντας εκνευρισμένα άρχισαν να χτυπάνε με τα χέρια τους το αυτοκίνητο, άλλα άνοιξαν το καπάκι για την τροφοδοσία της βενζίνης.
Να σημειώσω ότι αυτό έγινε όπως προανέφερα στα πρώτα 30-40 μέτρα, άρα εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι δεν υπάρχει περίπτωση για κάποιον να προχωρήσει παραπέρα.

Από αυτήν τη μικρή περιπέτεια, αυτό που με στενοχώρησε περισσότερο είναι ότι διαιωνίζεται μια κατάσταση εδώ και χρόνια η οποία δεν είναι ευχάριστη για κανένα. Εκτός από τα υπόλοιπα χρόνια προβλήματα με την καύση πλαστικών ή άλλων υλικών, τους αγώνες ταχύτητας των ενηλίκων Ρομά με τα αυτοκίνητα στην περιοχή, μικρά παιδιά υιοθετούν, απαράδεκτες παραβατικές συμπεριφορές οι οποίες δεν μας δίνουν κάποια ελπίδα για μια αλλαγή στο μέλλον.
Χωρίς την παραμικρή διάθεση να διαχωρίσω ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή και τη φυλή, γράφω τα παραπάνω επειδή δεν περίμενα ποτέ στις περιοχές που παλιότερα πήγαινα πολύ συχνά για περίπατο ή για ψάρεμα και οι οποίες ουσιαστικά είναι μέσα στην πόλη, να νιώσω ότι απειλούμαι ή ότι κινδυνεύω. Αυτό μπορεί να καταλάβει κανείς με μια απλή επίσκεψη στο χώρο, είναι ότι στη γύρω περιοχή έχει δημιουργηθεί ένας άβατος χώρος όπου επικρατούν άλλοι κανόνες και νόμοι και ουσιαστικά εμείς οι υπόλοιποι απαγορεύεται να μπούμε.»