Δικαιώθηκε εταιρεία για το ΔΗΦΟΔΩ

Rodiaki NewsRoom

Είχε προσφύγει εναντίον του Δήμου Καλύμνου

Με απόφασή του που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου, έκανε δεκτή την προσφυγή Εταιρίας από την Κάλυμνο και ακύρωσε την εγγραφή στους βεβαιωτικούς καταλόγους του δημοτικού φόρου Δωδεκανήσου του Δήμου Καλύμνου οφειλής ποσού 52.642 ευρώ!

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα όσα έγιναν δεκτά, το Δικαστήριο κρίνει ότι πρέπει να γίνει δεκτή η προσφυγή, να ακυρωθεί η εγγραφή της προσφεύγουσας στους βεβαιωτικούς καταλόγους του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ. του Δήμου Καλύμνου για την ένδικη οφειλή ποσού 52.642 ευρώ, ως στηριζόμενη στην ανίσχυρη διάταξη του άρθρου 60 του ν. 2214/1994, δηλαδή του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ., και να επιστραφεί στην προσφεύγουσα το ποσό του δημοτικού φόρου -που έχει ήδη αχρεωστήτως καταβάλλει, νομιμοτόκως, με το επιτόκιο που ίσχυσε για τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου τρίμηνης διάρκειας από την κατάθεση της προσφυγής μέχρι την πλήρη εξόφλησή της. Επίσης, πρέπει να διαταχθεί η απόδοση του καταβληθέντος παραβόλου στην προσφεύγουσα.

Πιο αναλυτικά, το δικαστήριο συνήλθε στις 2 Δεκεμβρίου του 2013, για να δικάσει την προσφυγή μίας ανώνυμης Εταιρίας που εδρεύει στην Κάλυμνο και με την οποία στρεφόταν κατά του Δήμου Καλύμνου και κατά του Ελληνικού Δημοσίου. Μετά τη συνεδρίαση το Δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη και αφού μελέτησε τη δικογραφία, σκέφθηκε κατά το νόμο.

Μεταξύ άλλων, το σκεπτικό του Δικαστηρίου αναφέρεται στα παρακάτω:
Με την προσφυγή η Εταιρία ζητά να ακυρωθεί η από το 2010 εγγραφή της στους βεβαιωτικούς καταλόγους δημοτικού φόρου Δωδεκανήσου του Δήμου Καλύμνου για οφειλή δημοτικού φόρου για τα οικονομικά έτη 2005 έως και 2009, ποσού 52.642 ευρώ και να της επιστραφεί , νομιμοτόκως, ως αχρεωστήτως καταβληθέν, το ποσό των 52.744,57 ευρώ, το οποίο, όπως ισχυρίζεται, της γνωστοποιήθηκε διά της από 2.12.2010 ατομικής ειδοποίησης του ίδιου Δήμου ως οριστικοποιηθείσα οφειλή, εισπρακτέα κατ’ εφαρμογή του άρθρου 60 του νόμου ν.2214/1994, δηλαδή της διάταξης του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.

Αναφέρει, ακόμη, η δικαστική απόφαση, ότι η προσφυγή δεν θα πρέπει να είχε ασκηθεί κατά του Ελληνικού Δημοσίου το οποίο δεν νομιμοποιείτο παθητικά στη συγκεκριμένη δίκη. Κατά τα λοιπά, πάντως, το Δικαστήριο έκρινε ότι η προσφυγή ασκείται εν γένει παραδεκτώς και είναι περαιτέρω εξεταστέα στην ουσία της.

Στο σκεπτικό της απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου, αναφέρονται, ακόμη, τα εξής:
Παίρνει ως βάση την αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου και επισημαίνει ότι δεν αποκλείεται η διαφορετική φορολογική μεταχείριση κατηγοριών φορολογουμένων, εφόσον όμως αυτή δεν είναι αυθαίρετη.

Στη συνέχεια, γίνεται εκτενής αναφορά στη θέσπιση του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ. και τον τρόπο καταβολής του και το σκεπτικό του Δικαστηρίου φθάνει στις συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή, και αναφέρει: «…Προκύπτει ότι ο επίδικος φόρος, που επιβλήθηκε δίχως μελέτη και επίκληση ειδικών συνθηκών διαφοροποίησης της Δωδεκανήσου έναντι των λοιπών περιφερειών του Κράτους προορίσθηκε να αποτελέσει, και μάλιστα μόνιμα και όχι προσωρινά, «υποκατάστατο» του καταργηθέντος με τη διάταξη του άρθρου 65 παρ. 2 του ίδιου νομοθετήματος τοπικού φόρου κατανάλωσης υπέρ των δήμων καθώς και των εξαγομένων από αυτήν, ο οποίος είχε προβλεφθεί από τα Τοπικά Κυβερνητικά Διατάγματα της Ιταλικής Διοίκησης που διατηρήθηκαν «προσωρινώς» σε ισχύ μετά την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα στις 31/3/1947».

Και συνεχίζει:
«…Ωστόσο, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του χρόνου επιβολής του επίδικου φόρου, 50 περίπου χρόνια μετά την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, είναι προφανώς διαφορετικές εκείνων που υπήρχαν κατά τα αμέσως επόμενα της ένωσης αυτής έτη, και δικαιολογούσαν μία ειδική, έναντι άλλων περιοχών της χώρας με τα αυτά χαρακτηριστικά, μεταχείριση. Τούτο προκύπτει, άλλωστε, και από τη διαφαινόμενη σε σειρά νεότερων φορολογικών ρυθμίσεων μεταβολή της ουσιαστικής εκτίμησης του νομοθέτη, σύμφωνα με την οποία η Δωδεκάνησος δεν αντιμετωπίζεται μεμονωμένα αλλά μαζί με άλλες περιοχές με τα αυτά χαρακτηριστικά, ενιαία».

Επίσης, συνδέει τις φορολογικές ελαφρύνσεις και μειώσεις στην περιοχή μας, μαζί με άλλες, «για λόγους αναπτυξιακούς και εθνικούς» και συμπεραίνει τα εξής:
«…Κατά τα λοιπά, λόγοι που δικαιολογούν, και μάλιστα με πάγιο τρόπο, την επιβολή του ένδικου φόρου υπέρ μόνων των ΟΤΑ Δωδεκανήσου και συνεπώς σε βάρος εκείνων μόνον που ασκούν εκεί οικονομική δραστηριότητα, κατ’ εξαίρεση όλων όσοι την ασκούν στη λοιπή ελληνική επικράτεια, ούτε από τη φύση του φόρου αυτού συνάγεται ούτε, όπως προαναφέρθηκε, από τις προπαρασκευαστικές εργασίες ψήφισης της σχετικής διάταξης, αναδεικνύεται, με αποτέλεσμα η σχετική ρύθμιση να καθίσταται ανίσχυρη, ως αντικείμενη στην αρχή της φορολογικής ισότητας και της καθολικότητας του φόρου.

Μετά από τα παραπάνω δέχεται την προσφυγή και ακυρώνει την εγγραφή της προσφεύγουσας Εταιρίας στους βεβαιωτικούς καταλόγους και διατάσσει τον Δήμο Καλύμνου να επιστρέψει στην Εταιρία το ποσό του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ. που έχει αχρεωστήτως καταβάλει, νομιμοτόκως με το επιτόκιο που ίσχυσε για τα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου τρίμηνης διάρκειας από την κατάθεση της προσφυγής μέχρι την πλήρη εξόφλησή της. Όπως επίσης διατάσσει και την απόδοση του καταβληθέντος παραβόλου».