Θάλεια Γεωργά: Επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς!

Rodiaki NewsRoom

Η ομιλία της σε εκδήλωση στο πλαίσιο του πανελλήνιου συνεδρίου Ιατρικής

Με επιτυχία ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες του 28ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Γενικής Ιατρικής, διάρκειας 4 ημερών (4-7 Μαΐου 2016), που πραγματοποιήθηκε στην πόλη της Ρόδου, από την Ελληνική Εταιρεία Γενικής/ Οικογενειακής Ιατρικής.

Την Πέμπτη 05 Μαΐου 2016, η Πρόεδρος του Δωδεκανησιακού Συλλόγου Αυτοάνοσων Νοσημάτων Αρθρίτιδας και Λύκου «ΘΑΛΕΙΑ» κα. Θάλεια Γεωργά, έλαβε μέρος ως ομιλήτρια της ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ με θέμα: «Ρευµατικές παθήσεις: Πρώιµη διάγνωση και έγκαιρη αντιμετώπιση», έχοντας εισήγηση με τίτλο «Η επίδραση στην ποιότητα ζωής και οι ανάγκες των ασθενών».

Το Προεδρείο της Στρογγυλής Τράπεζας αποτελούσαν οι ιατροί, Α. Τατσιώνη & Ε. Μανδρακός και τα υπόλοιπα θέµατα που αναπτύχθηκαν ήταν:
• Οι ρευματικές παθήσεις και το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την αντιμετώπιση τους, Π. Τρόντζας
• Σύστημα αναφοράς ρευματοπαθών: Από τον Γενικό Ιατρό στο Ρευματολόγο και τούμπαλιν, Ν. Αφαντενός
• Η αποκατάσταση των ρευματοπαθών, Θ. Αναγνώστης
• Η ορθολογική χρήση των φαρμάκων, ∆. Κούβελας

Η κα. Γεωργά, ευχαρίστησε εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου, την οργανωτική επιτροπή του Συνεδρίου, για την πρόσκληση συμμετοχής και αναφέρθηκε στο προσωπικό της βίωμα με τον “φίλο” της (την ασθένεια) και πως, το γεγονός αυτό, αποτέλεσε το έναυσμα για την δημιουργία του Δωδεκανησιακού Συλλόγου «ΘΑΛΕΙΑ», με την δεκατετράχρονη πλέον δράση του.

Με αφορμή και την Παγκόσμια Ημέρα Λύκου, που κάθε χρόνο γιορτάζεται στις 10 Μαΐου, η κ. Γεωργά τόνισε πως με την συγκεκριμένη εισήγηση, της δόθηκε η ευκαιρία να ξαναθυμηθεί τον δρόμο που διάβηκε, προσπαθώντας να βρει την Ιθάκη της... που όπως είπε νομίζει πως την βρήκε∙

Τις αντοχές, την ανακάλυψη του εαυτού της, την στωικότητα και την δύναμη που κρύβει μέσα της… Ανάμεσα στις καλές και στις κακές στιγμές.
Διότι όπως αναφέρει και ένα κινέζικο απόφθεγμα…
«Επιτρέπεται να πέσεις, αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς!»

Στην ομιλία της η κα.Γεωργά, χαρακτηριστικά ανέφερε:
« Οδηγός μου για την ίδρυση αυτού του Συλλόγου, αποτέλεσε η θέλησή μου να προτρέψω ασθενείς -και μη- να προχωρούν μπροστά με θετική σκέψη, ανοίγοντας τα σύνορά τους, ανεπηρέαστοι από την κατάσταση της υγείας τους, Συμμετέχοντας στην Ζωή Ενεργά!
Θεωρώ τον εαυτό μου, όπως συνηθίζω να λέω, επαγγελματία ασθενή, καθώς από το 1973 έχω διαγνωσθεί με Συστηματικό Ερυθυματώδη Λύκο και βρίσκομαι ανάμεσα στην σφιχτή αγκαλιά σχεδόν όλων των αυτοάνοσων νοσημάτων, και όχι μόνο!

Έχω μιλήσει για το ταξίδι μου στη χώρα του “Λύκου” και θαρρώ πως έχω μιλήσει αναλυτικά και αρκετά. Σήμερα βρίσκομαι ανάμεσα σας, για να μιλήσω εκ μέρους όλων μας…
Για όλους εμάς, που ξημερώσαμε στην γκρίζα ζώνη του «Ανάμεσα»!! Ανάμεσα σε θεραπείες και αποθεραπείες, σε επεμβάσεις και αποδράσεις, σε μέρες και ώρες πόνου, σε μέρες χαράς, σε μέρες δύσκολες. Για όλους εμάς που μάθαμε να ζούμε «Ξανά», «Αλλιώς», η ζωή απέκτησε άλλο νόημα και ο χρόνος άλλες διαστάσεις.

Η ζωή μας δεν είναι εύκολη και πάνω από όλα δεν είναι δεδομένη. Κάθε μέρα διεκδικούμε το κομμάτι μας…. Τι παράξενο!: Όπως ο λύκος την τροφή του!!! Κάθε μέρα παλεύουμε για να μην γίνουμε τροφή του θηρίου, που εμείς εξημερώσαμε…

Φίλοι μου,
Ένα καθημερινό ταξίδι προς το άγνωστο, είναι η ζωή μας… Πορευόμαστε, χρόνια τώρα, παρέα ο καθένας με τον δικό του “φίλο”, που γίνεται σιγά-σιγά κομμάτι του εαυτού του, γνωρίζοντας βαθειά μέσα μας την δύναμη που κρύβει ο άνθρωπος σε στιγμές δύσκολες, σε στιγμές απόγνωσης & πανικού.

Πολλές φορές ο αγώνας φαίνεται άνισος! Το «Δεν μπορώ», γίνεται «Δε θέλω». Και το «δεν θέλω», γίνεται και πάλι «Μπορώ»!
Ο καθένας μας έχει τη δική του ιστορία να αφηγηθεί… Και όσο και αν μοιάζει η μία με την άλλη, ποτέ δεν είναι η ίδια! Γιατί πολύ απλά, η κάθε ανθρώπινη δύναμη έχει τα δικά της όρια και τις δικές της αντοχές.

Για αυτό βρίσκομαι σήμερα εδώ! Για να βοηθήσω να διευρύνουμε το σθένος της αντίστασής μας και των αντοχών μας, εκεί ακριβώς που θα πούμε- και το είπαμε πολλές φορές, θυμάστε; - «Δεν βαστώ πια…! Θα τραβήξω την πρίζα! Απόκαμα!»
Και εδώ ακριβώς συναντιόμαστε με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε πιο στενά, με τους γιατρούς μας!

Στα αυτιά μου βουίζει η φράση παρότρυνσης ενός γιατρού ρευματολόγου μου, «Προχώρησε, αγωνίσου και κάνε σχέδια για το αύριο!» Τι θέλω να πω με αυτό; Πέρα από προσωπική υπόθεση, η κατάσταση της ζωής μας είναι υπόθεση τουλάχιστον δύο παραγόντων… Δική μας, σε συνεργασία όμως με τους γιατρούς μας.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να αναφερθώ στα «ΘΕΛΩ» των ασθενών, συγκαταλέγοντας και εμένα μέσα σε αυτή την σκέψη.
• Ο ασθενής θα ήθελε, ο γιατρός να είναι φιλικός, συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος του. Να θυμάται, πως ο άνθρωπος ως σώμα, ψυχή και πνεύμα, χρειάζεται να αντιμετωπιστεί ως σύνολο, ως οντότητα. Δείχνοντας του τον δρόμο, να συνεχίσει ενεργά την ζωή του.
• Να αφιερώνει χρόνο για να ακούει τον ασθενή και να τον ενημερώνει για την ασθένεια και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Να μην ξεχνά, πως το πρόβλημα είναι του ασθενή και χωρίς την μεταξύ τους συνεργασία, δεν μπορεί να γίνει το επόμενο βήμα της θεραπείας.
• Ο ασθενής θα ήθελε, ο γιατρός να του εξηγεί με κατανόηση και σεβασμό, για ποιον λόγο, και σε τι, χρησιμεύει η λήψη του κάθε φαρμάκου και τις πιθανές παρενέργειές του, ακόμη και με την εμφάνιση μια νέας νόσου.
• Σύμμαχος στον χρόνο που περνά και μέρος της πορείας της ζωής μας, αποτελεί η προσπάθειά μας να περιβάλλουμε με ένα δίχτυ αισιοδοξίας, τους δικούς μας ανθρώπους, για να αποτρέψουμε τον πανικό του άγνωστου στα μάτια τους… Όσο κι αν μας αγαπούν, δεν μπορούν πάντα να μας καταλάβουν…

Γι’ αυτό ο ασθενής, θα ήθελε ο γιατρός, να έχει άμεση συνεργασία και με την οικογένεια του, ώστε με τις συμβουλές του, να τους βοηθήσει να αποδεχθούν το πρόβλημα, απαλλάσσοντάς τους από το κλίμα πανικού και ανασφάλειας που τους προκαλεί το “άγνωστο” της ασθένειας του δικού τους ανθρώπου.
Και εμείς οι ασθενείς, ας θυμηθούμε πως ο γιατρός χωρίς την ενεργή βοήθεια μας, δεν μπορεί να κάνει τίποτε!

Οι καθημερινές ανάγκες των ασθενών, καλώς ή κακώς, δεν σταματούν στην σχέση ασθενή και γιατρού.
1ον. Η έγκαιρη διάγνωση αποτελεί το σημαντικότερο βήμα για την πρώιμη και αποτελεσματική θεραπεία, ασφαλώς σε συνδυασμό με τα ανοσοτροποποιητικά της νόσου φάρμακα.
Επιβεβλημένη ανάγκη στο υπάρχον σύστημα υγείας κρίνεται η συνέχεια στη φροντίδα υγείας των ασθενών και η προαγωγή της συνεργασίας μεταξύ των επαγγελματιών υγείας.

2ον. Η διαρκής εκπαίδευση των ιατρών, καθώς και του συνόλου των μη ιατρικών επαγγελματιών υγείας, κρίνεται επιτακτική λόγω της εξέλιξης των ιατρικών δεδομένων στον τομέα της διάγνωσης και της ιατροφαρμακευτικής αντιμετώπισης.
Οι δράσεις Ενημέρωσης, Υποστήριξης και Ευαισθητοποίησης, που υλοποιούνται από τους ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ των ασθενών ανά την Ελλάδα, με ιατρούς και ειδικευμένους θεραπευτές, δεν επαρκούν για την οργανωμένη εκπαίδευση των ασθενών αλλά και των οικογενειών τους, που αφορά τη φύση και την εξέλιξη των ρευματικών παθήσεων, αλλά και την αντιμετώπιση της καθημερινότητας τους.

3ον. Αξίζει να σημειωθεί πως σε ολόκληρη τη Δωδεκάνησο και ιδιαίτερα στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου ως πρωτεύουσα του Νομού, δεν υπάρχει ρευματολογική κλινική, ούτε και ειδικός ρευματολόγος στο δυναμικό του, ενώ στην πόλη της Ρόδου, δραστηριοποιούνται τρεις ιδιώτες.
Επιβεβλημένη ανάγκη για τους ρευματοπαθείς, κρίνεται ο επανασχεδιασμός του οργανογράμματος και η τοποθέτηση τουλάχιστον ενός Ρευματολόγου, σε κάθε Μονάδα Δημόσιας Υγείας, ανά Περιφερειακή Διοίκηση (Νοσοκομείο, ΠΕΔΥ κλπ), καθώς η πλειονότητα των Ελλήνων ρευματολόγων βρίσκεται στα μεγάλα αστικά κέντρα και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, σε αντίθεση με ποσοστό μικρότερο του 20% που υπηρετεί σε Δημόσια Νοσοκομεία ή Πανεπιστημιακές Κλινικές.

4ον. Στις μέρες μας, εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, μη μπορώντας να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Μεταξύ των ανασφαλίστων συγκαταλέγονται δεκάδες χιλιάδες ρευματοπαθείς, οι οποίοι αδυνατούν να έχουν πρόσβαση στα φάρμακα τους.
Αδυναμία για τη φροντίδα της νόσου τους, παρουσιάζουν όμως και ασφαλισμένοι ρευματοπαθείς εξαιτίας του κόστους συμμετοχής σε εξετάσεις και φάρμακα, μετακινήσεις για την προμήθεια των βιολογικών παραγόντων κλπ.

Επιτακτική κρίνεται η ανάγκη για:
Α. Εύκολη πρόσβαση στην χορήγηση των φαρμάκων υψηλού κόστους, σταματώντας η απίστευτη γραφειοκρατική διαδικασία στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ και
Β. Μείωση του ποσοστού συμμετοχής για τα φάρμακα των συνοδών παθήσεων, κατ’ ελάχιστο στο 10%, ίδιο με το ποσοστό συμμετοχής των φαρμάκων της κυρίας νόσου».