Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η σύσκεψη του ΠΑΜΕ Ρόδου για τις συλλογικές συμβάσεις‏ εργασίας

Rodiaki NewsRoom

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 8 Αυγούστου η σύσκεψη που οργανώθηκε με πρωτοβουλία της Γραμματείας Ρόδου του ΠΑΜΕ με θέμα την οργάνωση της πάλης για την κάλυψη των απωλειών που είχε η εργατική τάξη την περίοδο της κρίσης τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων που να απαντάνε σε αυτό το αίτημα, αλλά και την απόκρουση της νέας επίθεσης που ετοιμάζεται το επόμενο διάστημα.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ. Την εκδήλωση παρακολούθησαν συνδικαλιστές και Σωματεία του Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα με ενδιαφέρον.

Μιλώντας για το ζήτημα των ΣΣΕ ο Ν. Παπαγεωργίου τόνισε ανάμεσα σε άλλα (…) « Με τις ΣΣΕ εννοούμε τους μισθούς και τα μεροκάματα και γενικότερα τους όρους για την προστασία των εργαζομένων από την εκμεταλλευτική μανία του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό χρειάζεται κάθε εργαζόμενος να μάθει τί είναι ΣΣΕ (Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), τί περιλαμβάνει, γιατί είναι σημαντική για τη ζωή του μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς.

Οι νέοι ιδιαίτερα πρέπει να γνωρίζουν ότι μέσα από τη συλλογική σύμβαση δεν περνά μόνο ο μισθός, αλλά και ο χρόνος δουλειάς, αφού σε αυτόν αναφέρεται η τιμή που πουλά την εργατική του δύναμη.

Από αυτήν την τιμή εξαρτάται όχι μόνο το εισόδημά του σήμερα, αλλά και η σύνταξή του αύριο, η δυνατότητα να αποκαταστήσει την υγεία του. Η ΣΣΕ προβλέπει ένα δίχτυ προστασίας της μητρότητας, μια σειρά από δικαιώματα που σχετίζονται με την υγιεινή και ασφάλεια στο χώρο δουλειάς, με όρους και κανόνες που ξεχωρίζουν έναν εργαζόμενο από ένα σκλάβο. Χωρίς αυτήν όλα είναι σε αμφισβήτηση.

Οι ΣΣΕ αποτελούν μεγάλη κατάκτηση και δεν είναι αυτή χθεσινή. Υπάρχουν από την πρώτη μέρα που γεννήθηκαν τα σωματεία, όταν και δόθηκαν σκληρές και αιματηρές μάχες για αυξήσεις μισθών, για μέτρα που θα ανακούφιζαν τη ζωή των εργαζομένων, αλλά κύρια για τον εργάσιμο χρόνο. Δηλαδή πόσα χρήματα για πόσο χρόνο δουλειάς. Αυτό είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που περιέχει μια ΣΣΕ και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη μάχη μεταξύ του εργοδότη και του εργατοϋπάλληλου.

Στη συνέχεια, κάνοντας μια ανασκόπηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα χρόνια της κρίσης ανέφερε: « (…) Οι αλλαγές στις ΣΣΕ τα τελευταία 6 χρόνια ήταν συντριπτικές! Θα πρέπει να μην ξεχάσουμε οι παλιότεροι και να μάθουν οι νέοι ότι το 2012 με υπουργική απόφαση της τότε κυβέρνησης μειώθηκε κατά 22% ο κατώτερος μισθός της ΕΓΣΣΕ, ενώ για τους νέους κάτω των 25 ετών η μείωση έφθασε στο 32%.

Με τον ίδιο νόμο πάγωσαν τα επιδόματα προϋπηρεσίας, μέχρι το ποσοστό της ανεργίας να πέσει κάτω από το 10%. Με τους νόμους που ψηφίστηκαν τότε καμιά πλέον ΣΣΕ δεν είναι υποχρεωτική για τον εργοδότη. Σήμερα, ένας εργοδότης αποφεύγει πολύ εύκολα την εφαρμογή μιας σύμβασης ακόμα κι αν υπογραφεί είτε γιατί δεν είναι μέλος της εργοδοτικής οργάνωσης, είτε γιατί αποχωρεί από αυτήν.

Με τους νόμους που ψηφίστηκαν δόθηκε η δυνατότητα στους εργοδότες με επιχειρησιακές ΣΣΕ που συνάπτουν με Ενώσεις Προσώπων και με ατομικές συμβάσεις να ανατρέπονται εργασιακές σχέσεις, με άμεση συνέπεια στο ύψος του μισθού. Σκεφτείτε ότι από τα τέλη του 2012 μέχρι τα μέσα του 2014 έχουν συναφθεί (κυρίως με ενώσεις προσώπων) 1.440 επιχειρησιακές συμβάσεις που στην συντριπτική τους πλειοψηφία προβλέπουν μειώσεις μεταξύ 10% - 40%.

Και τελικά σήμερα, 4 χρόνια μετά το 2012, ένα πολύ μεγάλο μέρος των εργαζομένων αμείβεται πλέον με τα κατώτερα μισθολογικά όρια (586 και 511 ευρώ μικτά) που καθορίστηκαν μονομερώς από την κυβέρνηση και γι’ αυτό οι εργοδότες αποφεύγουν να υπογράψουν ακόμα και επιχειρησιακή σύμβαση που να προβλέπει αμοιβές και παροχές πάνω από αυτά που προβλέπονται στην κατάπτυστη ΕΓΣΣΕ.»

Ο Ν. Παπαγεωργίου δεν παρέλειψε να αναδείξει και τις τεράστιες ευθύνες του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού για τη σημερινή κατάσταση:«Η πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, σε μια σειρά Ομοσπονδίες και Σωματεία σταθερά προωθούσαν τη γραμμή του "κοινωνικού εταιρισμού", των "κοινωνικών διαλόγων", την πολιτική της ανταγωνιστικότητας, της επιχειρηματικότητας, της επίτευξης των "εθνικών στόχων", που καθόριζε κάθε φορά για λογαριασμό του κεφαλαίου η εκάστοτε κυβέρνηση.

Σε περίοδο ανάπτυξης υπέγραφαν ΣΣΕ που έκαναν τη μεγαλοεργοδοσία να τρίβει τα χέρια της, αφού οι αυξήσεις ήταν ψίχουλα μπροστά στον παραγόμενο πλούτο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Συνέβαλαν με τους δήθεν διαλόγους στην εξάπλωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, στις περικοπές που δικαιολογούνταν ως «μη μισθολογικό κόστος».

Και τέλος έσπερναν και σπέρνουν αυταπάτες ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να περιμένουν πότε θα έρθει η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, αφού από αυτήν θα είμαστε όλοι κερδισμένοι, κρύβοντας την αλήθεια ότι τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ποτέ και πουθενά δεν ταυτίστηκαν με την ευημερία των εργοδοτών.

Όσον αφορά το πλαίσιο πάλης που αναπτύσσουν τα ταξικά συνδικάτα για τις ΣΣΕ είπε: «Εδώ συνάδελφοι χρειάζεται να δώσουμε μεγάλη σημασία. Δηλαδή ποιο πρέπει να είναι το κριτήριο υπογραφής μιας ΣΣΕ, πώς πρέπει να να καθορίσουμε τις απαιτήσεις μας, που πρέπει να γίνουν διεκδικήσεις. Και σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να επανακαθορίσουμε τί αποτελεί για τον εργαζόμενο και την οικογένειά του σύγχρονη ανάγκη. Ο παραγόμενος από τον εργατοϋπάλληλο πλούτος είναι πολλαπλάσιος από αυτόν περασμένων δεκαετιών.

Ο τουρισμός για παράδειγμα παγκόσμια το 2014 ξεπέρασε το 1,1 δις τουρίστες και τα 1,5 τρις δολάρια σε έσοδα. Τη χώρα μας θα επισκεφτούν φέτος συνολικά πάνω από 25 εκατομμύρια τουρίστες, όταν το 1980 μόλις και ξεπερνούσαν τα 5 εκατομμύρια. Από την άλλη σημαντικά έχουν συμβάλει στο επίπεδο της ζωής του ανθρώπου η εξέλιξη των τεχνολογιών και της επιστήμης. Μπορούμε λοιπόν σήμερα να μην προσαρμόσουμε τις απαιτήσεις μας με βάση τα όσα παράγουμε; Μπορούμε αρκεστούμε σε όσα θεωρούσαμε ανάγκες, πριν από 40, 30 ή ακόμα και 20 χρόνια;

Αν δεν πάμε με αυτά ως κριτήριο, αν δεν προτάξουμε αυτές τις ανάγκες, τότε είναι εύκολο να συμβάλλουμε κι εμείς να μένουν χαμηλά οι απαιτήσεις μας, να χάνουμε κάθε χρόνο και περισσότερα, να συμφωνούμε επί της ουσίας με το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω».

Για τα καθήκοντα που απορρέουν για το εργατικό κίνημα από την κατάσταση και τις εξελίξεις ανέφερε: «η συλλογική σύμβαση ήταν και είναι αποτέλεσμα του συσχετισμού δύναμης μεταξύ των δύο μερών που αφορά η υπογραφή της: των εργαζομένων και των εργοδοτών. Όσες φορές το κίνημα παρουσιαζόταν δυνατό και ρωμαλέο, κατάφερε να αποσπάσει κατακτήσεις, να βελτιώσει σημαντικά τη θέση των εργαζομένων, τη ζωή τους. Αντίθετα όταν το κίνημα υποχωρούσε, οι εργοδότες έβρισκαν ευκαιρία να επιβάλλουν τους όρους που ήθελαν για να αυξάνουν τα κέρδη τους. Πρωταγωνιστής σε αυτήν την υπόθεση ήταν πάντα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Κι ο ρόλος μας αυτός μας γεμίζει με καθήκοντα σοβαρά και επείγοντα.

Αναλογιζόμενοι αυτήν την ευθύνη, ταξικές Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα απεύθυναν κάλεσμα προς το συνδικαλιστικό κίνημα και τους εργαζόμενους όλης της χώρας, να οργανώσουμε με τόλμη, το μεγάλο μέτωπο αγώνα για τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαμε σε μισθούς, μεροκάματα, συντάξεις και κυρίως την κατάργηση των αντεργατικών νόμων που περιορίζουν ή καταργούν τις ΣΣΕ. Πρόκειται για τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ που μαζί με εκατοντάδες σωματεία έδωσαν πολύμορφους αγώνες, με θέσεις που στήριζαν τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα έδειχναν τις αιτίες και το ποιος πρέπει να πληρώσει την κρίση.

Με μεγάλες απεργίες, συλλαλητήρια, με πρωτοβουλία και σχέδιο, το κίνημα έδειξε ότι είναι όρθιο, ζωντανό, μαχητικό, παρά τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές από τους ανθρώπους της εργοδοσίας και των κυβερνητικών κομμάτων. Αποδείχτηκε ότι μπορεί να ανασυνταχθεί, να γίνει δυνατό και ρωμαλέο, να φτάσει σε σημείο να ταρακουνά κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους, να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους, τη βαρβαρότητά τους, να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή ζωή. Αυτό ακριβώς μας καλούν να ενισχύσουμε σήμερα κιόλας, αυτήν την προοπτική με τη στάση και τη δράση μας, τη συμμετοχή μας. Για αυτό και το κείμενο το έχουν μέχρι τώρα υπογράψει 189 συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Μετά την εισήγηση υπήρξε ζωηρό ενδιαφέρον με αλλεπάλληλες ερωτήσεις και τοποθετήσεις.

Η Γραμματεία Ρόδου του ΠΑΜΕ, ήδη έχει καταρτίσει και προχωρά σχέδιο δράσης αυτές τις μέρες με καθημερινές εξορμήσεις και παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς. Μόνο την τελευταία εβδομάδα συνεργεία του ΠΑΜΕ περιόδευσαν στο αεροδρόμιο, σε ξενοδοχειακές μονάδες της Ιξιάς, της Κρεμαστής και των Κολυμπίων.

Οι εξορμήσεις, οι περιοδείες και οι πολύμορφες δράσεις θα συνεχιστούν όλο το επόμενο διάστημα με στόχο την πλατιά ενημέρωση των εργαζομένων, την ανάδειξη των προβλημάτων των εργαζομένων της περιοχής και την οργάνωση της πάλης.