Ο άνθρωπος δίπλα σε τρεις δημάρχους!

Pοδούλα Λουλουδάκη

Ο Μίμης Σαρρής, ο πιο στενός συνεργάτης του Πετρίδη, του Βρούχου, και του Αυγουστάκη

Τα έζησε όλα από μέσα! Και τα καλά, και τα μαχαιρώματα, και τις συγκινήσεις όταν οι σχεδιασμοί γίνονταν έργα, και τις απογοητεύσεις από τους πολέμους που ήταν ανηλεείς και τότε και πάντα για τη νομή της εξουσίας.
Ο Μίμης Σαρρής, ο άνθρωπος δίπλα σε τρεις δημάρχους τις εποχές που η Ρόδος αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς και έργα υποδομής που την έκαναν πρότυπο στην Ελλάδα, σήμερα κοιτάζει τις παλιές φωτογραφίες, αλλά δεν νοσταλγεί, μόνο θυμώνει καμιά φορά για τον πόλεμο, που όπως λέει, γινόταν στον Πετρίδη, τον «δήμαρχο των δημάρχων» που κυνηγήθηκε, που σταματήθηκε, αλλά δεν σταμάτησε να γεννά ιδέες και κυρίως να τις υλοποιεί.
Τα 11 χρόνια που ήταν δήμαρχος, από τον Ιανουάριο του 1955 ως το 1966 που ο θάνατος έκοψε το νήμα της ζωής του, η ανάθεση της κατασκευής του Κολοσσού, το άνοιγμα προς τις ξένες χώρες και η έκρηξη του τουρισμού, συνδέθηκαν με τη διαδρομή του.
Ο Μίμης Σαρρής, που τιμήθηκε για την προσφορά του με Αργυρούν Σταυρό από τον οικουμενικό πατριάρχη Αθηναγόρα, διευθυντής τότε και του Ήχος και Φως και της Γιορτής Κρασιού και τόσων ακόμα δράσεων, σήμερα ανοίγει πόρτα στις θύμισες και μιλά για τους τρεις δημάρχους στους οποίους κοντά θήτευσε: τον Πετρίδη, τον Βρούχο, τον Αυγουστάκη!

Είστε από τα κομβικά πρόσωπα στη νεώτερη ιστορία της Ρόδου! Ο άνθρωπος δίπλα στους δημάρχους! Να ξεκινήσουμε όμως απ’ την αρχή! Πού μεγαλώσατε;
Νιοχωρίτης, στην οδό Ορφανίδου γεννήθηκα. Το Νιοχώρι τότε ήταν η αριστοκρατική συνοικία της Ρόδου. Ο «Πάνω Γιαλός», όπως τον έλεγαν γιατί είναι από την πάνω πλευρά της θάλασσας. Δημοτικό σχολείο πήγα στην Αμαράντειο και γυμνάσιο στο Βενετόκλειο. Γράφτηκα στο Πάντειο πανεπιστήμιο, αλλά δεν πήγα γιατί δρομολογούσα το να φύγω στην Αφρική. Έστειλα λεφτά σε Ροδίτη της Αφρικής, να μου στείλει πρόσκληση, ούτε πρόσκληση μου έστειλε, ούτε λεφτά πίσω. Δεν απογοητεύτηκα, μόνο λυπήθηκα για τη συμπεριφορά του. Στο Δημαρχείο πήγα επί Μιχαήλ Πετρίδη, ως διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του και υπεύθυνος για τις δημόσιες σχέσεις του Δήμου.

Ο Μίμης Σαρρής

Μιλήστε μου για τον αείμνηστο Πετρίδη, γιατί όλοι τον έχουν ως πρότυπο;
Ο Πετρίδης ήταν γιατρός ωτορινολαρυγγολόγος, με ντοκτορά στη Γαλλία. Χειρουργούσε κόσμο και όταν τον ρωτούσαν τι να πληρώσουν, εκείνος φρόντιζε να μάθει την οικονομική τους κατάσταση και δεν τους έπαιρνε λεφτά. Τον κυνήγησαν πολλοί! Ο Ζίγδης ήταν από τους πιο δυνατούς του εχθρούς. Τον έλεγαν «φιλοϊταλό»! Όταν δημιουργήσαμε το Ήχος και Φως και ο Πετρίδης παραχώρησε τον δημοτικό ανθόκηπο για να γίνει, οι αντιδράσεις αυτών που τον κυνηγούσαν ήταν τέτοιες που το θέμα ήρθε στη Βουλή. Υπήρχαν άνθρωποι στη Ρόδο που έλεγαν ότι μ’ αυτό που κάνει θέλει να φέρει πίσω τους καβαλιέρηδες! Ήμουν ο Διευθυντής του Ήχος και Φως, το οποίο ανήκε στον ΕΟΤ. Η μεγαλύτερη επιτυχία μας ήταν που η μετάδοση γινόταν σε πέντε γλώσσες, και κάθε γλώσσα είχε ηχογραφηθεί από ηθοποιούς της χώρας εκείνης, στο εξωτερικό, και όχι στην Ελλάδα. Και μετά το Ήχος και Φως το έκλεισαν με τη δικαιολογία ότι είχε παθητικό! Εγώ όταν το είχα, έστελνα στον ΕΟΤ 4,5 εκατομμύρια το χρόνο, κι έκανε με τα λεφτά αυτά τις γιορτές της Επιδαύρου!

Γιατί έφτασε το θέμα του Ήχος και Φως μέχρι τη Βουλή, ποιο ήταν το πρόβλημα;
Επειδή το Ήχος και Φως παρουσίαζε την ιστορία των Ιπποτών της Ρόδου. Τότε εγώ έστειλα την κασέτα του Ήχος και Φως στη Βουλή των Ελλήνων η οποία στο τέλος έλεγε: «Δόξα στον άγιο και περήφανο λαό της Ρόδου»! Και τότε όλη η Βουλή χειροκρότησε και το θέμα έληξε εκεί. Έψαχναν τα πάντα για τον Πετρίδη, μέχρι στην Ασφάλεια πήγανε να βρουν στοιχεία εναντίον του. Τίποτα δεν υπήρχε. Τον Φώτη Φωταρά, τον οποίο διαδέχτηκε νικώντας τον στις εκλογές, παρότι αντίπαλός του, τον πήρε και τον έκανε αντιδήμαρχο και μετά νομικό σύμβουλο του Δήμου. Δεν είχε κακίες. Και τον Βασίλη Χατζήπαππα, που ήταν αντίπαλός του κι αυτός, τον έκανε κι αυτόν νομικό σύμβουλο. Πίστευε στο «η ισχύς εν τη ενώσει». Επί των ημερών του η Ρόδος κατέκτησε το μεγάλο βραβείο της Ευρώπης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που έδινε τότε η Γαλλία. Απ’ όλη την Ευρώπη επιλέγει η Ρόδος ως πρωτοπόρος. Αυτό υπήρξε και το πρώτο βραβείο που πήρε δήμος της Ελλάδος. Υπάρχει η πλάκα μέχρι σήμερα στο Δήμο.

Ο κόσμος τον ψήφιζε, παρά τον πόλεμο που δεχόταν!
Είχε συντριπτικά ποσοστά στις εκλογές! Την πρώτη φορά, το 1954 κέρδισε τον Φώτη Φωταρά από τα Κοσκινού, με ποσοστό 71%. Την άλλη τετραετία, αντίπαλός του ήταν ένας δικηγόρος, ο Λογοθέτης και πήρε 81%, το μεγαλύτερο ποσοστό που πήρε ποτέ δήμαρχος. Τον κυνηγούσαν όμως του κάνανε δικαστήρια! Ο Πετρίδης αν ζούσε θα έβγαινε συνέχεια. Πέθανε, πέθανε ενώ ήταν δήμαρχος.

Ο Μιχαήλ Πετρίδης σε εκδήλωση. Δεξιά ο Μίμης Σαρρής

Εσείς ήσασταν προσωπική του επιλογή, ο πιο στενός του συνεργάτης, μαζί με τον Λίλο Δημητράκη!
Εγώ του είχα κάνει τον προεκλογικό του αγώνα πριν γίνει πρώτη φορά δήμαρχος. Ήμουν 23 χρονών τότε! Παιδί ακόμα. Η μειοψηφία δημιούργησε θέμα που ήμουν υπάλληλος του Δήμου και του έκανα τον αγώνα του έξω. Με θέσανε σε αργία. Αλλά είχε ένα Νομάρχη τότε τον Παπακώστα, στον οποίο κατέφυγα και επανήλθα στη θέση μου. «Στην υπηρεσία μου δεν είμαι εντάξει, τους λέω, τι ασχολείστε με το τι κάνω έξω από δω;» Μετά, η πεθερά του Πετρίδη, η Διακογιάννη, έλεγε τον Πετρίδη «σίντι» που σημαίνει δήμαρχος στα Ιταλικά, κι εμένα «βίτσε σίντι», δεύτερο δήμαρχο! Το ιατρείο του και το σπίτι του ήταν κοντά στην Αμαράντειο. Η γυναίκα του, η Σεβαστή, ήταν η καλύτερη γυναίκα του κόσμου. Η πόρτα της ανοιχτή για όλους. Είχε δύο κόρες, την Ελενίτσα που έγινε σύζυγος του Τάσου Υψηλάντη, μητέρα του Βασίλη Υψηλάντη και την Άννα Τσουβαλά.

Δεν πέρασε εύκολα λοιπόν ο Πετρίδης!
Ήταν ο πρώτος δήμαρχος που έκανε δημοτικό συσσίτιο. Κάναμε απογραφή και είδαμε ποιοι ήταν που δεν είχανε να φάνε. Το ξεκινήσαμε στην Παλιά Πόλη. Και γι’ αυτό κατηγορήθηκε. Κάποιοι λέγανε ότι έρχονται, παίρνουν το φαγητό και το ρίχνουνε στους χοίρους. Έβλεπε μπροστά πάντα. Σε μία από τις γιορτές για τον πολιούχο της Ρόδου, τον Κωνσταντίνο τον Υδραίο, όπου έρχονταν όλοι οι Μητροπολίτες της Δωδεκανήσου να παραστούν, περάσαμε κατά την περιφορά από το σημερινό νεκροταφείο του Ταξιάρχη και του λέει ο Μητροπολίτης Καλύμνου-Λέρου-Αστυπάλαιας: «δεν κάνεις έναν δημοτικό ανθόκηπο εδώ;»... Του απαντά ο Πετρίδης, «η Ρόδος από πάρκα και ανθόκηπους, έχει πολλούς. Τόπο για την τελευταία κατοικία δεν έχει».

Ο Πετρίδης έκανε το νεκροταφείο του Ταξιάρχη;
Ναι, και το είχε καύχημα. Έβλεπε 20 χρόνια μπροστά. Το νεκροταφείο του Αγίου Δημητρίου ήταν πολύ μικρό, ο πληθυσμός μεγάλωνε. Οι καταγγελίες που του έκαναν είχαν φτάσει μέχρι τον Καραμανλή. Ο Καραμανλής δεν δεχόταν να γίνει νεκροταφείο μπροστά στην παραλία και ποτέ και κανείς δεν του έφερνε αντίρρηση σ΄ ό,τι κι αν έλεγε. Ο Πετρίδης είπε «εγώ θα το κάνω, κι ας λέει ο πρόεδρος όχι»… Εκεί ήταν άμμος και βούλιαζε το έδαφος. Στην άμμο δεν λιώνει το σώμα του νεκρού, αλλά εμείς φέραμε τόνους χώμα από το Γεννάδι, και ρίξαμε για να καλύψουμε την άμμο. Γι αυτό και στη φωτογραφία του, που έβαλε στο καφενείο του νεκροταφείου, έγραψε: «ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με»!… Η επιθυμία μ΄ έτρωγε αν δεν το έκανα. Έκανε και την αίθουσα του Ροδινιού ως συνεδριακό κέντρο και θα φερνε και τα μηχανήματα για ταυτόχρονη μετάφραση σε ξένες γλώσσες. Το πάρκο υπήρχε από τους Ιταλούς, εμείς το μεγαλώσαμε για να παρουσιάζεται το Δημοτικό Μπαλέτο μας εκεί, είχαμε κάνει και Δημοτικό Μπαλέτο και κάθε βράδυ το καλοκαίρι χόρευε και συγκεντρωνόταν κόσμος και τουρίστες. Δεν ήταν του γραφείου ο Πετρίδης! Το πρωί ερχόταν για λίγο κι έφευγε. Το απόγευμα ερχόταν και δούλευε μέχρι αργά το βράδυ. Το πρωί ήταν έξω και άκουγε τι του έλεγε ο κόσμος ή ήταν στα έργα που γίνονταν!

Στο γραφείο του που βρισκόταν στην αίθουσα εθιμοτυπίας του Δημαρχείου

Ποια ήταν τα σημαντικά έργα που προχώρησε;
Άνοιξε τους δρόμους της Ανάληψης, μεγάλωσε την πόλη, πλακόστρωσε την οδό Σωκράτους, κι ήταν συνεχώς σε καυγάδες με την Αρχαιολογική Υπηρεσία. Έδιωξε το καρνάγιο, κι έφτιαξε τα μαγαζιά εκεί που είναι το Νεώριο. Τα μαγαζιά της Νέας Αγοράς δούλευαν όλα ρολόι, κανένα δεν χρώσταγε στο Δήμο δραχμή. Κι αυτό που τον απασχολούσε, κι επιδίωκε ήταν το άνοιγμα της Ρόδου προς το εξωτερικό. Χειριζόταν προσωπικά τις επαφές με την Αγγλία και τη Γαλλία αφού γνώριζε καλά αυτές τις γλώσσες όπως και την Ιταλική. Είχε πολλές γνωριμίες στο εξωτερικό τις οποίες διατηρούσε. Έρχονταν και τον έβρισκαν για διακοπές οι φίλοι του δήμαρχοι των Παρισίων, των Βρυξελλών, της Αθήνας… Κάναμε λαμπρές γιορτές, με λίγα έξοδα. Το 1961 κάναμε στη Ρόδο το Πανορθόδοξο συνέδριο. Και βέβαια για τους τουρίστες μας, αλλά και τους ντόπιους, είχαμε τη Γιορτή του Κρασιού, της οποίας εγώ ήμουν διευθυντής. Τα μπαλέτα μας χόρευαν κάθε βράδυ όλο το καλοκαίρι, κι έκαναν και παντομίμες με τα ήθη και τα έθιμα της Ρόδου, στο Εθνικό Θέατρο. Κατάμεστο κάθε βράδυ το Εθνικό από τουρίστες, πολλά τα έσοδα που είχαμε απ΄ αυτό.

Και βέβαια είχε προχωρήσει τις διαδικασίες για την ανέγερση του Κολοσσού!
Είχε όραμα για τη Ρόδο και τον τουρισμό της. Πήγε στις Βρυξέλλες και συνάντησε τον κατασκευαστή του Ατόμιουμ , στον οποίο και ανέθεσε την κατασκευή του Κολοσσού. Πήγε και βρήκε χορηγούς στην Αγγλία οι οποίοι δέχτηκαν να χρηματοδοτήσουν το έργο και συμφώνησε να έρθουν στη Ρόδο στα εγκαίνιά του, δωρεάν 3.000 Άγγλοι καλεσμένοι! Η Επιτροπή που θα χρηματοδοτούσε το έργο θαύμασε την πρότασή του για την κατασκευή του Κολοσσού, και τη μεγαλοφυΐα του. Φέραμε τον καθηγητή Γεωλογίας, τον Γεωργαλά. Λέγαμε να στήσουμε τον Κολοσσό στο Ενυδρείο ή στο Μαντράκι, στην είσοδο του λιμανιού. Έκανε γεωλογική έρευνα, και λέει , «έχει νερό από κάτω»! Καταλήξαμε να τον στήσουμε στο Ενυδρείο. Η πρόβλεψη ήταν να ολοκληρωθεί το 1970 με 1972, με υλικά που θα έρχονταν από το εξωτερικό. Όταν ο Πετρίδης πέθανε ξαφνικά, στείλαμε γράμμα στον κατασκευαστή του Ατόμιουμ και τον ρωτούσαμε για την πορεία της υπόθεσης του Κολοσσού. Η απάντησή του ήταν: «δεν ενδιαφέρομαι πλέον για τον Κολοσσό». Είχε αναλάβει δήμαρχος ο Ηλίας Ζαχαριάδης, σύμφωνα με τον κώδικα, αγράμματος εντελώς, και χωρίς κανένα όραμα για τη Ρόδο. Η Ρόδος είχε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει ξανά το έβδομο θαύμα του κόσμου και να εκτοξευτεί ο τουρισμός της!

Και τελεφερίκ σχεδίαζε να κάνει!
Κι αυτά τα σχέδια είχαν προχωρήσει πολύ. Προβλεπόταν να γίνει από το Μόντε Σμιθ προς τη Φιλέρημο. Ήταν εύκολο να γίνει. Αλλά από τότε που πέθανε, κανένα μεγάλο έργο δεν έγινε στην πόλη.

Σε δεξίωση που παρέθεσε ο δήμαρχος Πετρίδης στο ξενοδοχείο των Ρόδων στο βασιλικό ζεύγος (διακρίνεται πίσω του)

Βλέπω τα κάδρα των δημάρχων, στην αίθουσα εθιμοτυπίας του Δήμου. Πρόσωπα, ημερομηνίες…
Εγώ τα έκανα τα κάδρα. Είχαμε τότε το ζωγράφο τον Γιώργο Ζηδιανάκη. Του αναθέσαμε δουλειές παρότι δεν ήταν υποστηρικτής του Πετρίδη. Έκανε σπουδαίους πίνακες για το Δημαρχείο, κι έκανε και το εκκλησάκι το οποίο επί Πετρίδη λειτουργείτο, κι έγιναν και πολλοί γάμοι εκεί.

Ήταν οι εποχές που η Ρόδος προσέλκυε κινηματογραφικούς αστέρες απ΄ όλο τον κόσμο, κι εσείς πηγαίνατε ως αντ΄ αυτού και τους υποδεχόσασταν στ’ αεροδρόμιο !
Όταν γυρίζονταν τα Κανόνια του Ναβαρόνε, ήρθε με βρήκε η Ειρήνη Παπά και τους πήγα στην Παναγιά Τσαμπίκα, την ψηλή. Ήταν κοπιαστική η ανάβαση. Γκρέκορι Πεκ, Άντονι Κουίν… Ο Άντονι Κουίν ήθελε ν΄ αγοράσει έναν κόλπο στις Καλυθιές και επειδή ήταν ξένος δεν τον άφησαν οι Καλυθενοί να τον αγοράσει. Επειδή ήταν ξένος! Ήρθε στη Ρόδο και χόρευε Ζορμπά! Θεός συγχωρέσει τον κι αυτόν. Λεβέντης.

Και με τη Βουγιουκλάκη, και με την Καρέζη… Ποιάν προτιμούσατε εσείς;
Για μένα η Καρέζη ήταν και όμορφη και πιο σοβαρή. Η Βουγιουκλάκη ήτανε τσαχπινούλα. Τις έπαιρνα, τις έφερνα... ήταν η Ρόδος τότε το κέντρο.

Και όχι μόνον αυτές! Εσείς φυγαδεύσατε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή! Πώς έγινε και το καταφέρατε;
Ο Καραμανλής κάθε που ήταν η εθνική επέτειος της 7ης Μαρτίου, ερχόταν στη Ρόδο. Ο Καραμανλής είναι γνωστό ότι ήταν χορτοφάγος και είχαν κανονίσει μια φορά, να τον πάρουνε στις Καλυθιές , σε ένα μαγαζί απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου. Κι εγώ τον πήρα, έγιναν έτσι τα πράγματα, και τον πήγα σε εστιατόριο αντιπάλου παράταξης απ΄ αυτήν που ήταν ο Καραμανλής. Τον πήγα στην παραλία των Τριαντών, στου Ταβερνάρη. Είχα βάλει τον ιδιοκτήτη να μαζέψει και να μαγειρέψει χόρτα. Ψάρι και χόρτα έφαγε ο Καραμανλής. Το μαγαζί είχε κόσμο, κι εκείνος ήθελε να βλέπει τη θάλασσα, οπότε γυρνάει και λέει στους θαμώνες: «συγνώμη που θα σας γυρίσω την πλάτη, αλλά αυτή η ομορφιά δεν χάνεται, θέλω να βλέπω το απέραντο γαλάζιο». Όταν το πήρανε χαμπάρι οι δικοί του, τα βάλανε μαζί μου, που πήρα τον Καραμανλή.

Στο γραφείο του που βρισκόταν στην αίθουσα εθιμοτυπίας του Δημαρχείου

Ο Μιχαήλ Πετρίδης πέθανε στα 11 χρόνια της δημαρχίας του, ένα βράδυ του Απριλίου του 1966 ενώ ήταν δήμαρχος! Πώς έγινε, τι θυμάστε;
Είχε την καρδιά του και δεν τον αφήναν ήσυχο. Μέχρι τα δικαστήρια τον πήγαν κατηγορούμενο. Άσε που λέγανε ότι παίζει θέατρο με την καρδιά του. Μέχρις αυτού του σημείου… Κοίτα τι κάνει η πολιτική… Ο μακαρίτης ο Πετρίδης… Ήταν απόγευμα στο γραφείο που πήγε για να δουλέψει. Στο διπλανό γραφείο ήταν ο Λίλος. Τον φώναξε ξεψυχισμένα «Λίλο…»… Είχε σηκωθεί από την καρέκλα του δημάρχου, είχε κάτσει στην πολυθρόνα που έβλεπε στο παράθυρο, προς τη θάλασσα. Εκείνο το βράδυ πέθανε στο σπίτι του, αντί να πάει στο νοσοκομείο, στην εντατική. Μετά το θάνατο του Πετρίδη κυνηγούσαν εμένα οι ίδιοι αυτοί, οι εχθροί του. «Ακολουθείς τη γραμμή του αφεντικού σου…», λέγανε. «Εγώ αφεντικό δεν είχα κανένα, τους έλεγα. Βλέπω τη δουλειά μου, και κάνω αυτό που νομίζω σωστό...»...

Μείνατε στο Δήμο και συνεχίσατε να είσαστε διευθυντής άλλων δύο δημάρχων, του Βρούχου και του Αυγουστάκη! Καθόλου συνηθισμένο αυτό!
Το καλοκαίρι του 1967 ήρθε η δικτατορία και διόρισε δήμαρχο τον Γιώργο Βρούχο, πολύ καλό άνθρωπο και δικηγόρο. Είχαμε υπάρξει συμμαθητές και ήμασταν φίλοι. Μου ΄λεγε «βρε Μίμη, θα σταματήσεις αυτό το δήμαρχε…»… Καλός άνθρωπος, καλός δήμαρχος. Εγώ τον έβαλα να παραιτηθεί όμως επί χούντας, κι ας δέχτηκε τη θέση αρχικά. Του λέω, «είσαι γόνος μιας οικογένειας αγωνιστών, ο αδελφός σου εκτελέστηκε από τους Γερμανούς, εγώ στη θέση σου δεν θα δεχόμουν να με διορίσουν…»… Τους έδωσε την παραίτησή του. Δεν την έκαναν αποδεκτή. Ως δήμαρχο μετά εγώ τον κράτησα στο Δημαρχείο, τον στήριξα.

Μέχρι το 1974 που εξελέγη δήμαρχος ο Γιώργος Αυγουστάκης.
Ο Αυγουστάκης ήταν πολύ καλός. Ήπιος, γλυκομίλητος, είχε υπομονή. Γιατρός της οικογένειάς μου, φίλος καλός. Δούλεψα κοντά του. Ο Αυγουστάκης μου έλεγε: «Γιατί δεν κατεβαίνεις δήμαρχος;». Του έλεγα: «είσαι με τα καλά σου, γιατρέ;»… Και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Λέω, να έχω εγώ αυτά; Άρρωστος ο Πετρίδης με την καρδιά του και τον κυνηγούσαν να του κάνουν δικαστήρια. Να τραβήξω εγώ αυτά; Όταν τον Πετρίδη τον έβαλαν σε αργία, πήγαμε στην Αθήνα, τον συνόδευσα στο Καρδιολογικό… Δεν μπορούσα να καταλάβω ποτέ τα μίση! Ήταν τα κόμματα που έκαναν κουμάντο, αυτά κινούσαν τα νήματα. Ο μακαρίτης ο Πετρίδης, πρώτα επέλεγε να πάρει αντίπαλο για κάποια θέση που είχε και μετά δικό του άνθρωπο!

Μπρελόκ με το Θεό Ήλιο, το έμβλημα του δήμου, που φιλοτεχνήθηκε επί δημαρχίας Πετρίδη

Βλέπω εδώ, στην κορνίζα να σας έχει απονεμηθεί ο «Αργυρούν Σταυρός» από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα «για τις υπηρεσίες και για το μόχθο σας»! Μεγάλη τιμή την οποία δεν εκμεταλλευτήκατε, αντίθετα αποσυρθήκατε από το Δήμο επί δημαρχίας Βενετοκλή!
Έκατσα κανένα καλοκαίρι και μ’ αυτόν. Αναγκάστηκα να παραιτηθώ γιατί δεν έβρισκα ησυχία. Ερχόμουν στο σπίτι να ξεκουραστώ, κι αντί να ξεκουραστώ με περίμενε κόσμος…

Νοσταλγείτε σήμερα, θυμάστε;
Α, αυτά πια πέρασαν.