Ο Πλάτανος γράφει τη δική του ιστορία...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο αρχιτέκτονας Αγαπητός Ξάνθης

Σήμερα είναι πλακόστρωτο. Σήμερα αποτελεί αυλή ενός διωρόφου νεόδμητου κτίσματος.
Σήμερα δεν διαθέτει την αγκαλιά στον άνεμο.

Σήμερα δεν έχει χώρο για τις καρδερίνες της Άνοιξης να κελαηδούν τον ερχομό του καλοκαιριού στα κλαδιά του. Έχει πνιγεί στη δύναμη της μεγέθυνσης, στη ισχύ του πλουτισμού, στο νέο γκρίζο τοπίο.
Σήμερα δεν υπάρχει η πλούσια φυλλωσιά της καλοκαιρινής δροσιάς και του χειμερινού θροΐσματος.
Ήταν ο Πλάτανος που κουβαλούσε χρόνια, αναμνήσεις, θύμισες.

Ήταν ο Πλάτανος που γύρω από αυτόν κάθε δεκαπενταύγουστο μαζευόταν όλη η οικογένεια για να ανταλλάξει ευχές για την γιορτή της Παναγίας. Γιόρταζε η Κυρία του πλινθόκτιστου Πύργου στα Τριάντα. Και ο Πλάτανος ήταν δικό της, ήταν το δεύτερο παιδί της. Ήταν ένα κομμάτι από το σπίτι της, από τη ψυχή της, από την υπερηφάνεια της.

Είχε πολλές αδελφές και αδελφούς, μεγάλο σόι. Ο πατέρας της, μεγαλοέμπορας στη Ρόδο. Η μάνα της νοικοκυρά, ταγμένη στην πολυπληθή οικογένεια της.

Τα τότε χρόνια, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, Tην έκαναν να ξενιτευτεί στην Αιθιοπία και μετά από πολλά χρόνια ξενιτιάς, ο νόστος της πατρίδας Την έπεισε να επιστέψει με την μοναχοκόρη της και με τον άντρα της να αφήνει την τελευταία του πνοή λίγο πριν από την μεγάλη επιστροφή.

Σήμερα η μοναχοκόρη φροντίζει το καινούργιο σπίτι που ανεγέρθηκε με αντιπαροχή, μέσα από τη μοντέρνα αντίληψη του χρόνου που ισοδυναμεί με κέρδος.

Η μάνα της, η Κυρία του Πύργου, άφησε αυτόν το μάταιο κόσμο στο χρόνο του πρώτου θεμέλιου σαν να ήθελε να στείλει το μήνυμα της απόσυρσης του χθες, της κατεδάφισης του παρελθόντος και της παλιάς αίγλης για το νεωτεριστικό, το μοντέρνο, το τσιμεντένιο.

Έγινε αντιπαροχή που θυσίασε τον Πλάτανο για να φτιαχτεί η ισόγεια πλακόστρωτη βεράντα.
Η «φωνή του» εξαφανίστηκε μαζί με την Κυρία του σαν να πηγαίνουν αγκαλιά σ΄ ένα νέο ταξίδι στο άγνωστο. Ίσως να είναι και καλυτέρα και για τους δύο.

Η ερωτική συνομιλία τελείωσε με τα πρώτα σίδερα να σκίζουν τη γη για να σηκωθεί ο σκελετός του νέου σπιτιού. Αυτά τα άκαμπτα μαύρα σίδερα στέγνωσαν το χώμα και ο λεβέντικος πλάτανος συνοδεύοντας την Κυρία του, εξαφανίστηκε για να αφήσει στο πόδι του τη βουβαμάρα, την ατομικότητα, την αχρωμία.

Δεν ξέρω εάν τα δένδρα έχουν καρδιά, έχουν όμως ύπαρξη, έχουν ταυτότητα και πάντως δηλώνουν τη ζωή στο χρόνο. Όταν φεύγουν, φεύγει και ένα κομμάτι από την ιστορία που διέτρεξαν.

Κάθε κουφάλα από τον Πλάτανο ζωγράφιζε τα χρόνια της Κυρίας του.
Κάθε φύλλο τα λόγια της. Κάθε κλαδί τις πράξεις της.

Η καινούργια Κυρία, κόρη της αποθανούσας, ας κρατήσει τις μνήμες ενός Πλάτανου που δήλωνε αρχοντιά.

Και ας γίνει και αυτή η νέα αρχόντισσα χωρίς τον Πλάτανο, αλλά με το πνεύμα του.

Υ.Γ. το παρόν είναι εργασία στο πλαίσιο του Εργαστηρίου της Δημιουργικής Γραφής του Δήμου Ρόδου.