Υπέροχο μάθημα ζωής από τη θεατρική παράσταση «Στα βήματα του Αλέξη Ζορμπά»

Rodiaki NewsRoom

Αφήσαμε να περάσουν μερικές μέρες, να κατακάτσει η αστερόσκονη από τις εντυπώσεις που μας άφησε η θεατρική παράσταση «Στα βήματα του Αλέξη Ζορμπά», την οποία παρουσίασε τη Δευτέρα 11/12/1017 στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης μας, η Θεατρική Ομάδα της «Αδελφότητας Κρητών Ρόδου Ψηλορείτης».

Κι αυτό, επειδή τα συναισθήματα που μας κατέκλισαν, ήταν ανάμικτα. Αφενός θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας αυτά που «εισπράξαμε» από την παράσταση, και αφετέρου να συνειδητοποιήσουμε το «βαθύτερο» νόημα της ζωής μας, όπως μας το έδωσε η παράσταση που παρακολουθήσαμε.

Το προαναφερόμενο θεατρικό έργο, όπως αναφερόταν στο πρόγραμμα που διένειμαν δωρεάν, παρουσιαζόταν στα πλαίσια των εορτασμών για τη συμπλήρωση εξήντα χρόνων από τον θάνατο του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη και εντασσόταν στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν στη Ρόδο, σαν τιμητική ανάμνηση του παγκόσμια αναγνωρισμένου διανοητή. Άλλωστε το έτος 2017 έχει χαρακτηριστεί ως έτος Νίκου Καζαντζάκη.

Πριν αναφερθούμε στην ερμηνεία των ρόλων, οφείλουμε να πούμε ότι το κείμενο ήταν μια ευφυής συμπυκνωμένη απόδοση αποσπασμάτων από το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που με γνώση και ευαισθησία είχε αποδώσει και επιμεληθεί ο Πρόεδρος της Αδελφότητας, Γιάννης Νιωτάκης. Η επιλογή των διαλόγων και των κειμένων, εστίαζαν το ενδιαφέρον του θεατή στα πολυεπίπεδα μηνύματα που υπήρχαν στους διαλόγους του έργου, ταυτιζόταν με τους ήρωες του, και μοιραζόταν τα συναισθήματα και τις μύχιες σκέψεις, έτσι και τόσο, που μαζί με τον ηθοποιό ανελισσόταν σε υψηλότερα επίπεδα διανόησης.

Η εμπνευσμένη σκηνοθεσία του έργου από τον αναγνωρισμένο σκηνοθέτη Γιάννη Φλώρο, δεν αναδείκνυε μόνον την υποκριτική τέχνη των ερμηνευτών όλων των άξιων ηθοποιών που ενσάρκωναν τους ρόλους, αλλά έδινε την ευκαιρία με απλό και κατανοητό τρόπο, να κατανοηθούν οι βαθύτερες έννοιες των κειμένων. Οι κινήσεις των ηθοποιών επί σκηνής, ήταν φυσικές, εξέπεμπαν αυθορμητισμό και δύναμη, έτσι με αμεσότητα και υψηλή υποκριτική τεχνική, και με την έμπειρη, γεμάτη ευαισθησία, καθοδήγηση του σκηνοθέτη Γιάννη Φλώρου, επιτεύχθηκε ο βαθύτερος στόχος - της ανάδειξης της αλήθειας μέσα στα κείμενα του Νίκου Καζαντζάκη.

Την μουσική επένδυση είχε επιμεληθεί ο π. Εμμ. Σκλιβάκης και έδινε πειστικά, την ατμόσφαιρα της εποχής. Τα περισσότερα μουσικά κομμάτια ήταν δημιουργίες του μεγάλου λυράρη Κώστα Μουντάκη, ενώ η μελωδική και ιδιόμορφη φωνή της Έντιθ Πιάφ, μετέφερε τον θεατή στα χρόνια του αθεράπευτου ρομαντισμού της κοινωνίας της «Μπελ Επόκ».

Το Νοέμβρη, στα πλαίσια των εκδηλώσεων για το «έτος Νίκου Καζαντζάκη», είχαμε την ευκαιρία να προσεγγίσουμε ακόμα περισσότερο το έργο του μεγάλου συγγραφέα, από τα αφιερώματα που πραγματοποιήθηκαν στη Ρόδο. Εξαιρετική και η παρουσία και η συμμετοχή του σπουδαίου Κώστα Γεωργουσόπουλου, όπως και η προβολή του κινηματογραφικού έργου «Νίκος Καζαντζάκης» του Γιάννη Σμαραγδή. Η Θεατρική Ομάδα του Ψηλορείτη, με το θαυμάσιο και πρωτότυπο έργο: «Στα βήματα του Αλέξη Ζορμπά», ήρθε να προσθέσει, ευχάριστα και με μοναδικό τρόπο, τη δική της πολύτιμη ψηφίδα στη συνολική εικόνα, που απόλαυσε η Ροδιακή κοινωνία.

Η παράσταση της Θεατρικής Ομάδας του «Ψηλορείτη», είχε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως γνησιότητα που έκανε τον θεατή να ταυτίζεται συναισθηματικά με τον ρόλο των ταλαντούχων ηρώων, καθώς με πειστικότητα υποδύονταν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί και οδηγούσαν τους θεατές, στη συναισθηματική ταύτιση με τους αυθεντικούς ήρωες του μυθιστορηματικού Ζορμπά.

Είναι σημαντικό, που οι θεατές, κατέγραψαν στο νου και στην καρδιά τους, την προσωπικότητα του κάθε ήρωα, όπως συγκινητικά ερμήνευσαν οι ηθοποιοί της Θεατρικής Ομάδας του «Ψηλορείτη».

Ο γήινος χωρικός/βοσκός (Αντ. Ευαγγ. Ξεπαπαδάκης), είναι ο εκφραστής της ζωής του σήμερα. Με μια λιτή αποστροφή του λόγου του, μας κάνει να κατανοήσουμε την τεράστια αρνητική επίδραση ακόμα και επιβλαβών έξεων, όπως είναι και το τσιγάρο. Ο γέροντας διαβάτης (Γιάννης Νιωτάκης), με την απλοϊκότητα που τον διακρίνει, επισημαίνει ποια πρέπει να είναι η επιδίωξη ενός πραγματικού Χριστιανού:

«Να απαρνηθεί την ύλη, για να κερδίσει το μεγάλο μαργαριτάρι - τη σωτηρία της ψυχής του». Κάτι αντίστοιχο κάνει και η ζητιάνα (Μαρία Παπαδάκη), που με πειστικότατα εκφράζει την πεμπτουσία της Χριστιανικής Πίστης, περιγράφοντας τον Θεό της μετάνοιας και της συγχώρεσης. Ο καφετζής (Μανώλης Καλογεράκης), με τη διακριτική παρουσία του, συμβάλλει στην οικονομία του θεατρικού έργου. Ο αναγνώστης (Νικηφόρος Στρατήγης), ήταν μια θεατρική αποκάλυψη. Με λόγο μεστό και δυναμικό τόνο, εξέφρασε την επιθυμία της ράτσας, ‘να του μοιάσει ένα από τα εγγόνια του’, ως το ζητούμενο για τη συνέχεια στη ζωή.

Ανάμεσα τους κύριους ρόλους του έργου, ήταν και η μαντάμ Ορτάνς (Φρόσω Κουβίδη), που υπήρξε πραγματικό πρόσωπο. Η ξεχωριστή ενσάρκωση του πολύ ιδιαίτερου αυτού ρόλου, εστιάστηκε στην τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και στην υπαρξιακή αγωνία κάθε γυναίκας. Τον ρόλο του Καζαντζάκη υποδύθηκε ο Μανώλης Τσιρακάκης. Μειλίχιος, και συγκαταβατικός, έδωσε με την ερμηνεία του, τη διαρκή αναζήτηση της αλήθειας, που σε όλη του τη ζωή επιζητούσε ο Καζαντζάκης. Και κάτι ακόμη. Τον αγώνα που έκανε για να οδηγήσει τον άνθρωπο σε υψηλότερες πνευματικές αναζητήσεις. Να τον οδηγήσει από το σκοτάδι στο φως.

Ο Ζορμπάς (Στέλιος Μοσχονάς), είχε όλα τα χαρακτηριστικά της πηγαίας και αυθεντικής εκπροσώπησης του μεγάλου αυτού καζαντζακικού ήρωα. Πηγαία και η εκφορά του λόγου, αλλά εξίσου πειστική και η κίνηση που εξέφραζε την ελευθερία του ανθρώπου η οποία ήταν διαρκής επιδίωξη του.

Γλεντζές και εξωστρεφής Ζορμπάς, βαθιά ανθρώπινος και ευαίσθητος, υπήρξε μια εμβληματική μορφή που επηρέασε καταλυτικά τον Καζαντζάκη, καθώς είχε γράψει: «Αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι άνθρωποι αφήκαν βαθύτερα τ’ αχνάρια τους στη ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τον Όμηρο, τον Βούδα, τον Νίτσε, τον Μπέρξονα και τον Ζορμπά [...] Ο Ζορμπάς μ’ έμαθε ν’ αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι το θάνατο».