O «ΙΚΑΡΟΣ» ως βάση πολιτιστικής παρακαταθήκης για το μέλλον του νησιού της Ρόδου

Rodiaki NewsRoom

(Η περίπτωση του διήμερου συνεδρίου της Αρχαιολογίας)

Γράφει ο αρχιτέκτονας
Αγαπητός Ξάνθης

Στις 12 και 13 διεξήχθη στη Ρόδο Συνέδριο με θέμα τις τεχνολογίες αιχμής στην αρχαία Ελλάδα έως τους ιστορικούς χρόνους με θέμα: «Ύλες του αρχαίου κόσμου που βασίζονται στη φωτιά και ειδικά στον κλίβανο». Χώρος διεξαγωγής ήταν το κατάλυμα της Ισπανίας στη Μεσαιωνική Πολη.

Οι θεματικές του συνεδρίου που παρουσιάστηκαν τις δύο ημέρες ήταν:
---μέταλλα,
---κονιάματα,
---κεραμικά (επίσης και τα κεραμικά ΙΚΑΡΟΣ),
---αρωματικά/φαρμακευτικά έλαια,
και υαλώδες ύλες.

Το συνέδριο συνδιοργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Αρχαιολογία της Ανατολικής Μεσογείου από την Προϊστορική Εποχή έως την Ύστερη αρχαιότητα: Ελλάδα, Αίγυπτος, Εγγύς Ανατολή» από την κ.Παναγιωτάκη Μαρίνα, το Hellenic Studies “Paideia” Study abroad in Greece από τον κ. Τομάζο Ηλία και το Institute of Materials Science, University of Connecticut από τον κ. Φώτιο Παπαδημητρακόπουλο.
Ήταν μια πλήρη διημερίδα, γεμάτη από στοιχεία που εμπλούτισαν το πεδίο γνώσης και κουλτούρας πάνω στο αντικείμενο της σύνθεσης των υλικών και πράξεων εφαρμογής των ιστορικών μέχρι και νεωτέρων χρόνων.

Το απόγευμα του Σαββάτου ήταν αφιερωμένο ειδικά στον ΙΚΑΡΟ (ICARO -Ceramiche Artistiche Rodio Orientali, κατά την ιταλική γλώσσα) για την εκπληκτική απόδοση κεραμικών έργων και δραστηριοτήτων που έγγραψε χρυσές σελίδες στην πολιτιστική αλλά και εμπορική διάσταση για το νησί της Ρόδου (1928-1988). Ουσιαστικά ιδρύθηκε με σκοπό την παραγωγή καλλιτεχνικών κεραμικών, αντιγράφων των «λινδιακών» κεραμικών του Ιζνίκ, τα οποία, εξαιτίας της μεγάλης συγκέντρωσής τους στην περιοχή, εθεωρούντο μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα ως «ροδιακά» ή «λινδιακά». Επισημάνθηκαν δύο περίοδοι, η προπολεμική και η μεταπολεμική και η κατάληξη της βιοτεχνίας ως επακόλουθο της αδυναμίας αντοχής στην πίεση του ελεύθερου ανταγωνισμού από την αγορά της Κίνας και της Τουρκίας.
Επίσης, έγινε παρουσία ονομάτων και τεχνικών που αποτύπωσαν τη χάρη των έργων αλλά και την παραγωγική γραμμή του εργαστηρίου από την Κόκκινη Πόρτα της Μεσαιωνικής Πόλης της Ρόδου μέχρι και το αποτελείωμα στην περιοχή του Αγ. Δημητρίου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80.

Ο εξαίρετος κ Γιάννος Ιωαννίδης, συλλέκτης αλλά και ιστοριογράφος του ΙΚΑΡΟΣ, επεξήγησε την έναρξη αλλά και τη χρονική διάσταση της έκθεσης που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα, επισημαίνοντας την συναρπαστική ιστορία του εργοστασίου και την αξία σήμερα, που έχουν αποκτήσει τα σχετικά κομμάτια στη συνείδηση των Δωδεκανησίων.
Η αναφερόμενη έκθεση των έργων του ΙΚΑΡΟΣ, μετά από συζήτηση με το δημιουργό της από το κοινό θα μεταφερθεί στη Ρόδο τον προσεχή Μάιο για να εκτεθεί στον τόπο που το πρωτογενές υλικό έχει παραχθεί. Νομίζω ότι είναι πολιτιστική υποχρέωση για την νεώτερη γενιά να αντιληφθεί την αξία του έργων του ICARO και να την μεταδώσει στην επόμενη.
Επίσης στον επίλογο της διημερίδας υπήρξε αναγγελία εκ μέρους της δημοτικής αρχής για την έναρξη εργαστηρίου υπό την καθοδήγηση του γνωστού αγγειοπλάστη κ. Κώστα Νεοφύτου ώστε να αναβιώσει η μοναδική κεραμική τέχνη του ICARO , η οποία μπορεί να αποτελέσει σχολή υψηλών προδιαγραφών για την ανάδειξη της Ρόδου, ως κέντρο κεραμικής και ζωγραφικής τέχνης σε όλη την ανατολική Μεσόγειο.

Οι προηγούμενες προσπάθειες (δυστυχώς) από το τέλος του ‘90 απέβησαν άκαρπες και ημιτελείς.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό στην εκπαίδευση και στον πολιτισμό!! Κλείνοντας το συνέδριο, η πρόεδρος κ. Παναγιωτάκη προσδιόρισε τη θεματολογία για το επόμενο, το ποιο θα αναφέρεται στους ανασκαφείς των αρχαιολογικών ζωνών ώστε τα συνέδρια αυτού του τύπου να αποτελέσουν μια μορφή θεσμού, όπως συνηγόρησε και ο κ.Τομάζος. Η Ρόδος στο επίκεντρο του διάλογου της τέχνης στη βάση της ιστορίας και της πολιτιστικής παρακαταθήκης. Συγχαρητήρια.