Ακατάλληλον δι’ ανηλίκους

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Πάνος Βενέρης στο iporta.gr

Είσαι, λοιπόν, φίλε μου 50 plus, έχεις δικό σου σπίτι κι’ αυτοκίνητο, παιδί που το σπουδάζεις να μη του λείψει τίποτε, κάποια στιγμή ίσως το ‘χες ρίξει πράσινο ίσως όχι, διαθέτεις πλούσια εμπειρία από παϊδάκια της Κυριακής με μπόλικο κρασί χύμα στο βουνό, αλλά και από τίποτε παραλιακά νυχτερινά κέντρα με γαρδένιες και τα ρέστα και για να μην πολυλογώ έχεις ζήσει κάποια χρόνια καλά και αίφνης έπεσες στη μαυρίλα της εποχής των μνημονίων (ωπς πιπέρι, των … «συμφωνιών» εννοούσα..), ξεροστάλιασες και θες ένα φλας μπακ να ξελαμπικάρεις.

Θα σου πω τον τρόπο: Πας Αθήνα, παίρνεις μετρό τη μπλε γραμμή και κατεβαίνεις Κεραμεικό.
Ναι, εκεί στο «Γκάζι». Γυρίζεις το μάτι σου δεξιά - αριστερά και βλέπεις γωνιακό μαγαζί με πράσινη τέντα μ’ έναν ήλιο. Κάτι σου θυμίζει. Σιμώνεις και βλέπεις επιγραφή: «Πολιτιστικό Κέντρο η Αλλαγή. Σαμπάνια – Σολομός – Σοσιαλισμός». Εδώ είσαι! Μπαίνεις μέσα, τα βλέπεις πράσινα, κάθεσαι στην μπάρα και πάνω σου κρέμεται μια φωτιζόμενη γιγαντοφωτό από το Νιού Γιορκ Σίτυ. Για να θυμάσαι ότι δεν είσαι πλέμπα ούτε χαραμοφάης. Είσαι κοσμικός φίλε μου. Κυριλάτος.

Ζητάς κατάλογο. Για να μη διαβάσεις το κατεβατό, σου έχω έτοιμη πρόταση : Για αρχή θα πάρεις ένα κοκτέιλ «Πασοκίτο» έτσι για να κάνεις λίγο κεφάλι και να σου ανοίξει η όρεξη. Μόλις το πιείς και ζεσταθείς, θα παραγγείλεις ένα «Βρώμικο 89» ή μια ποικιλία «Δώστα Όλα» και θα τα συνοδέψεις με ένα κόκκινο κρασί «Μεθυσμένος Ήλιος». Έχεις ήδη στανιάρει και ήρθε η ώρα για ντεζέρτ. Διαλέγεις μεταξύ προφιΝΤΕΛΟΡ και ΓΑΠcake. Στο τέλος για να κάτσουν όλα όμορφα στο στομάχι σου θα χτυπήσεις μια Πασοκολάτα!.

Μετά απ’ αυτά, θα γυρίσεις σπίτι, μάλλον θα τσιμπηθείς και θα πεις: Βρε είμαι καλά; Μια χαρά είσαι. Θα ψάξεις το κουτί με τις παλιές κασέτες και αν ήσουν μερακλής θα είχες μια με Ρίτα Σακελλαρίου. Θα τη βάλεις στο κασετόφωνο (που δεν πέταξες αφού είσαι μερακλής) και θ’ ακούσεις το «αυτός ο άνθρωπος αυτός». Θα ρίξεις μια σβούρα μόνος σου γιατί κι ο μεγάλος μ’ αυτό μεράκλωνε.

Θ’ ανοίξεις το δεκαπεντάρι Chivas που το κράταγες για την καλή στιγμή και θα χτυπήσεις όσο θες. Γιατί τώρα είναι αυτή. Αν είχες και κανένα αίσθημα απ’ τα παλιά, απ’ το πανεπιστήμιο - ξέρεις εσύ - που όμως τ’ άφησες σύξυλο και ξώμεινε μονάχο γιατί μετέπειτα σου γυάλισε η άλλη -η μικρή ντε με το ματσό μπαμπά - και τη σπίτωσες, αλλά σου ‘χει μείνει το απωθημένο, πάρτο τηλέφωνο. Καλό θα κάνεις. Να μάθεις να θυμάσαι, να μοιράζεσαι και να αναγνωρίζεις.

Κι έπειτα θα γείρεις και θα κοιμηθείς σαν πουλάκι. Και θα σου ‘ρθουν όνειρα γλυκά. Δεκαετία ’80 μέχρι μέσα ’90 φίλε μου. Γιατί μετά, τέρμα τα «συμβόλαια με το λαό» και τα ρέστα, άρχισε το γιαπιλίκι και στράβωσε το πράμα. Για το ’10 και μετά (του άλλου αιώνα στόκε μου) ούτε να το συζητάς. Γι΄αυτό εξ΄άλλου έκανες και τη φλασιά σου. Είτε είσαι πράσινος, είτε μπλε, είτε ροζέ, είτε παρδαλός. Γιατί φίλε μου δεν είναι το χρώμα. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν…. Είναι τα γούστα που σου κόπηκαν.

Ακόμα και οι κόντρες – οι πολιτικές και όχι της …Ποσειδώνος γκαζιάρη μου - που ήταν τότε σε άλλη βάση. Ήταν δικές μας και όχι ξενόφερτες που μας βάζουνε στο λούκι και τσακωνόμαστε για να τσεπώνουν άλλοι…. Πήγα λοιπόν στο «πολιτιστικό» αυτό «κέντρο» (όπως έλεγε ο αείμνηστος Βαγγέλας τα …νυχτερινά κέντρα!..) και μου ‘ρθε κάτι απ’ τα παλιά (παρότι το όλο σύνολο είναι στα όρια της τρολιάς). Εννοείται ότι θα πήγαινα και σε αντίστοιχο «μπλε» όπως και «ροζέ» αν υπήρχαν.

Αρκεί να ήταν εποχής. Γιατί θέλησα έστω και σαν παραίσθηση να ξαναζήσω εκείνο το κλίμα, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογιών που ούτως ή άλλως στις μέρες μας μόνο τα ξέφτια τους ξέμειναν.. Γιατί οι μνήμες φίλε μου, δεν παραγράφονται, δεν διαγράφονται και δεν αφορίζονται.

Γιατί εκείνα ήταν άλλα χρόνια, γεγονός που δεν μπορεί να κατανοήσει ένα νέο παιδί που ίσως και να τα θεωρεί μήτρα του κακού. Ίσως και με το δίκιο του. Εξ’ άλλου, όλα σχετικά είναι…. Γι΄αυτό, η ανάρτηση αυτή είναι ακατάλληλη δι’ ανηλίκους!... Γενικώς!... Εκτός από το ύφος της γραφής που κατά παρέκκλιση χρησιμοποίησα για να σε βάλω καλύτερα στο κλίμα!...