Τέσσερα χρόνια χωρίς τον Σωτήρη Παπαστεργίου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η κόρη του
Νάντια

Ξημέρωσε για τέταρτη φορά εκείνη η μέρα… 8 Μαΐου 2014. Όσα χρόνια κι αν περάσουν η 8η Μαΐου θα είναι πάντα εκείνη του 2014. Σε λίγες ώρες κλείνουν τέσσερα χρόνια που έχω να δω τα μάτια σου, το βλέμμα εκείνο που ξεχείλιζε ζωή!

Τέσσερα χρόνια που λείπεις… Έφυγες τόσο ξαφνικά που δεν είχα το χρόνο να προετοιμαστώ – αν μπορεί ποτέ να προετοιμαστεί κανείς για να αντιμετωπίσει το θάνατο- για το πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς εσένα, δεν ήξερα τι έρχεται και ο φόβος τότε είναι πού βρίσκει ζωή και θεριεύει... Ήρθαν στιγμές που η μοναξιά και η ανασφάλεια για το αύριο με έπνιγαν, η παρουσία της απουσίας σου βάρος ασήκωτο στην πλάτη μου και το αχανές βλέμμα της μάνας μας θηλιά στο λαιμό μου… και ενώ είχες φύγει, μου ξανάρθες εκείνο το βράδυ στο παράλληλο σύμπαν που συναντιόμαστε… σε κείνο το χώρο των ονείρων, το μυστικό που ανταμώνουμε εμείς… και μου γέλασες και μου είπες «Μη φοβάσαι, εγώ σας βλέπω! Μην κοιτάς που δεν σας μιλάω, σας βλέπω!» Πόσο όμορφος ήσουν!

Ξύπνησα και ήταν λες και άρχισε η ζωή μου από την αρχή! Αυτό ήσουν Σωτήρη Παπαστεργίου του Στέργιου και της Κωνσταντινιάς! Ένας άνθρωπος που αγαπούσε τη ζωή και μάθαινε και τους γύρω του να την αγαπάνε και να αγωνίζονται γι’ αυτήν! Ένας τόσο δραστήριος άνθρωπος που δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτώ κάτι από εσένα και να μην πάρω ώθηση να συνεχίσω για εσένα! Ήρθες από ένα μικρό χωριό των Τρικάλων Θεσσαλίας και όταν αποφασίσατε με τη μάνα ότι η Ρόδος θα γίνει η δεύτερη πατρίδα, αφιερώθηκες σε αυτήν. Η δράση σου γνωστή σε όλους!

Βλέπω σποτάκια στην τηλεόραση που παροτρύνουν τον κόσμο να μαζεύει τα σκουπίδια από τις θάλασσες κι ας μην είναι δικά του και πάω πίσω τη σκέψη μου, στη δεκαετία του ’90 πιτσιρίκια ακόμα που μετά το μπάνιο μας έδινες από μια σακούλα και μαζεύαμε τα σκουπίδια από την Καλλιθέα, την παραλία των παιδικών μας χρόνων! Σε πόσους συλλόγους για τον πολιτισμό και το περιβάλλον δεν ήσουν ενεργό μέλος! Σε πόσες δράσεις δεν έμπαινες μπροστά, δεν προσέφερες αφιλοκερδώς!

Πάντα για την Ιδέα! Για την αφύπνιση της συνείδησης και της σκέψης! Της δράσης! Για τον άνθρωπο! Με την εθελοντική αιμοδοσία της περασμένης Παρασκευής στο δημαρχείο, όπως είπε και ο αγαπημένος σου πάτερ Νεκτάριος Πόκκιας, κατάφερες και πάλι να μας ενώσεις!

Με το θάρρος της γνώμης σου και την καθαρή σου όψη σε γνώρισε η Ρόδος και σε αγάπησε, Σωτήρη Παπαστεργίου! Φίλοι και μη σε σέβονταν γιατί αναγνώριζαν σε σένα έναν άξιο άνθρωπο με φιλότιμο, χρυσή καρδιά και καλή πρόθεση! Υπήρξες ωραίος άνθρωπος, Σωτήρη Παπαστεργίου.

Γιατί είχες αρχές και ήθος. Είχες σεβασμό προς το συνάνθρωπο και καμία πρόθεση για υποβιβασμό και προσβολή του συνομιλητή σου. Είχες ένα τεράστιο προσόν: ήσουν σεμνός. Έπραττες χωρίς να καυχιέσαι. Και πόσο αυξάνονται οι κενοί άνθρωποι σήμερα, αυτοί που κάνουν κρότο για το τίποτα, που φωνάζουν χωρίς ουσία. Η δική σου παρουσία έγινε αισθητή σε αυτό τον κόσμο μέσω της πραότητας και της καλοσύνης σου. Το τρανταχτό γέλιο σου και ο θόρυβος από τις χάντρες στο κομπολόι σου ήταν οι στιγμές της δικής σου φασαρίας! Θρήνος εσένα δεν σου ταίριαζε!

Είχες φροντίσει να μας το διδάξεις και αυτό λέγοντάς μας από μικρές ότι ο θάνατος είναι το μοναδικό πράγμα σε αυτή τη ζωή που δεν διορθώνεται…το μοναδικό! «Όταν πεθάνω θέλω κλαρίνα και όχι κλάματα», έλεγες… Πόσο σοφός άνθρωπος ήσουνα, πόσο αστείρευτη πηγή ζωής.

Ακόμα κι όταν δεν θα ήσουν εδώ, δεν ήθελες κανένας να πονά. Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχνάμε. Κι εσένα δεν σε έχει ξεχάσει κανείς! Η απουσία σου είναι αισθητή και η θύμησή σου τόσο έντονη που το εισπράττω όταν μου μιλάνε για σένα οι φίλοι σου, οι συνεργάτες σου ακόμα και άνθρωποι που δεν τους ήξερα και αναφέρονται σε σένα με τόση αναπόληση και γλύκα… Την Κυριακή ήρθαν όλοι στα Εισόδια της Θεοτόκου για να θυμηθούμε ξανά όλα όσα μας πρόσφερες απλόχερα! Δεν είχα σκοπό να κλάψω γιατί δεν ήθελες δάκρυα αλλά στο άκουσμα των λόγων του πατέρα Ισιδώρου δεν μπόρεσα να κρατηθώ.

Άρχισα να αναρωτιέμαι και πάλι γιατί βρίσκεται η δική σου φωτογραφία πάνω στο τραπεζάκι μπροστά στο ιερό του ναού… Αλησμόνητος! Μου έλεγαν όλοι… Θα είναι, τους απαντούσα… Το δικό μας μνημόσυνο για εσένα θα είναι πάντα μια ωδή στη ζωή! Η ψυχή σου ήταν το μάλαμα όλου του κόσμου γι’αυτό και η απουσία σου θα πονάει πάντα, Σωτήρη Παπαστεργίου!