Τα άγνωστα χρόνια της λέπρας, στο νησί της Λέρου

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο
Φράγκος Ντιπιέρο

Στις αρχές του 1800 έως και τα μέσα του αιώνα, η Λέρος αλλά και τα γύρω νησιά, αποδεκατίζονται από την επάρατο νόσο, την λέπρα, την οποία ονόμαζαν τότε και Λωβή καθώς και τους ασθενείς '' Χαλασμένους''. Πηγή (Δ Οικ ).
Τήλος, Κάλυμνος, Σύμη, Νίσυρος Κως, Πάτμος, Ρόδος και Λέρος, μαστίζονταν από την νόσο του Χάνσεν, που πήρε το όνομά της απο τον Νορβηγό γιατρό Γκέρχαρντ Χάνσεν, ο οποίος το 1873 ανακάλυψε το μυκοβακτηριδιο της νόσου.

Το 1880, ο σουλτάνος προτείνει στον διάσημο Έλληνα αφροδισιολόγο Δημ. Ζαμπάκο, στον οποίο έδωσε τον τίτλο του ''πασά'', να αναλάβει την ιατρική σχολή της Κωνσταντινούπολης.

Την ίδια χρονιά ο Δ. Ζαμπάκος αναθέτει στον Λεριό γιατρό Ιωαννίδη, να κάνει ερευνά και να προσπαθήσει να γιατρέψει αρρώστους στα νησιά των νότιων Σποράδων, ξεκινώντας από το νησί της Καλύμνου.....
Ο έμπειρος πλέον γιατρός επέστρεψε στην Λέρο, μετά από την ιατρική περιοδεία που του είχε ανατεθεί από τον Δ. Ζαμπάκο στα νησιά του νοτίου Αιγαίου. Επέστρεψε για να θεραπεύσει, αλλά και να παρατηρήσει την εξέλιξη της αρρώστιας. Η λέπρα επέφερε στην Λέρο μεγάλη καταστροφή. Σχεδόν αφάνισε τον πληθυσμό της.

Οι άρρωστοι, απομονωνόταν σε ένα λεπροκομείο κοντά στην θάλασσα, στο Ρωμαϊκό φρούριο. Λίγο αργότερα με την βοήθεια των Ελλήνων Αιγυπτιωτών, κτίστηκε ένα μικρό λεπροκομείο, βορειότερα από το ήδη ετοιμόρροπο Ρωμαϊκό φρούριο, στην περιοχή Μπρουτζι.

Εκεί μετέφεραν τους δύο ασθενείς που είχαν απομείνει. (Πηγή. (Δ.Οικ.)
Προς το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, η παρουσία του εμπείρου γιατρού Ιωαννίδη αλλά και η απομόνωση των νοσούντων, περιόρισε την εξάπλωση της αρρώστιας.

Σύμφωνα με την έρευνα του γιατρού, καταγράφεται, ότι οι Λεριοί πρόσθεσαν στην διατροφή τους κρέας, βούτυρο, γάλα, αλλά και διάφορα τυροκομικά. Εγκατέλειψαν τελείως το κρίθινο ψωμί, το οποίο παρασκευαζόταν κάτω από άθλιες συνθήκες. Εκείνη την εποχή οι κάτοικοι της Λέρου ήταν γύρω στις 4000 ψυχές.

Ο γιατρός μετά από έρευνα έγραφε και υποστήριζε ότι Λέπρα είναι κληρονομική και όχι μεταδοτική.
Αυτή ήταν η κατάσταση στην Λέρο αλλά και στα γύρω νησιά τον 19ο αιώνα κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Σήμερα στον χώρο της άλλοτε απομόνωσης πετούν μόνο κοράκια και θρηνούν ακόμα τα σκληρά χρόνια της αρρώστιας και της θλίψης, που έζησαν εκεί πάνω οι άνθρωποι της λέπρας.