Η αυτοκτονία του Δημήτρη, φάρος για ένα άλλο φως στην Παιδεία...

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο αρχιτέκτονας
Αγαπητός Ξάνθης

Πριν από λίγες ημέρες, ένας δεκαοκτάχρονος έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στο σπίτι του στη Χαλέπα Χανίων.

Το αστυνομικό δελτίο, αλλά και κάποιοι καθηγητές του το αποσύνδεσαν από την αγωνία των πανελληνίων εξετάσεων που επρόκειτο ο μαθητής άμεσα να υποστεί.

Οι περισσότεροι όμως συνδέουν το ακραίο γεγονός με το άγχος των πανελληνίων, την πίεση των ωρών, το στρες της στιγμής.
Η πρώην δασκάλα του αναγράφει στα μέσα δικτύωσης για το αποβιώσαντα «το θεριό που ακούει στο όνομα «ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ» ας δώσει προσπάθεια στους συμμαθητές σου να διώξουν το άγχος και το φόβο, που εσένα όμως σε κατασπάραξε».
Λέξεις εκπληκτικές, αληθινές, σταράτες.

Ο Δημήτρης αποτελεί ένα από τα τόσα θύματα μιας διαδικασίας βασανιστικής, εξαντλητικής, ασύμμετρης. Ο αγώνας με το θεριό πολλές φορές είναι νικηφόρος, άλλες χαμένος, όπως και να έχει ασύμμετρος.
Στις κρίσιμες αυτές στιγμές θα σταθώ σήμερα ως γονιός για να αναφωνήσω ότι αυτή ατέρμονη εκπαιδευτική διαδρομή είναι ένα τούνελ ζωής, μία στενωπός με άγνωστο αποτέλεσμα, που μερικοί εξέρχονται στο ξέφωτο άλλοι όμως εγκλωβίζονται στο λαβύρινθο του τούνελ με οδυνηρά τελειώματα.

Είναι βέβαιο ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, οφείλει να αναμορφωθεί με ποιοτικά κριτήρια και η αναδιάταξη της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τις σύγχρονες προκλήσεις.

Το κυνήγι μιας θέσης από τις 70.000 στο Πανεπιστήμιο δεν διασφαλίζει στον κυνηγό ότι το θήραμα θα είναι ωφέλιμο. Πολλές φορές εκτός της πρώτης απογοήτευσης που συνδέεται με την αρχική αποτυχία επιλογής σχολής, έρχεται ο συμβιβασμός με τις επόμενες επιλογές τμημάτων, «φτάνει κανείς να τρυπώσει».
Η αποσύνδεση με την παραγωγή και την καινοτομία των υπαρχόντων σπουδών, η απομείωση των ανθρωπιστικών σπουδών και η ραγδαία αύξηση των τεχνολογικών κατευθύνσεων στη βάση της τεχνολογικής ευφυΐας, η οποία έχει διεισδύσει στον τρόπο ζωή, αποτελούν τη βάση του νέου αφηγήματος.
Είναι το αφήγημα εκπαιδευτικά ορθό;

Ο Δημήτρης απέδειξε με τη θυσία του, ότι οι αντοχές για την Πανελλήνιες εξετάσεις, δεν είναι μια τυπική διαδικασία, δεν είναι μια διαδρομή χρονικής ανέλιξης αλλά είναι μια βάσανο που άλλοι την αντέχουν και άλλοι υποκλίνο-νται στην ισχύ της.
Η πολιτεία, έχοντας την φροντίδα της διαμόρφωσης του εκπαιδευτικού συστήματος από την νηπιακή ηλικία, οφείλει να ανακατέψει τη σειρά αναδεικνύοντας την αξία της κριτικής στάσης και όχι την καταπίεση της «παπαγαλίας».

Αλλά και η κοινωνία οφείλει να ξεκαθαρίσει τη θέση της.
Δεν μπορεί να υποκρίνεται με τα μοιρολόγια για το Δημήτρη και την άλλη στιγμή να εξαντλείται με την παραπαιδεία και τα φροντιστήρια των παιδιών.

Ένα ολόκληρο δίκτυο λειτουργεί το πρωί και το απόγευμα στο εκπαιδευτικό πρόπλασμα για την ανεύρεση του ονείρου του μαθητή για μια «θεσούλα στο ήλιο».
Η «ευθύτητα» στο χώρο της παιδείας και της υγείας είναι κοινωνικό αγαθό.
Το Πανεπιστήμιο, ως κατάληξη της εκπαιδευτικής διαδρομής, οφείλει να γίνει κυψέλη γνώσης, λαϊκής παράδοσης, κοινωνικοπολιτικής αφετηρίας. Δεν μπορεί να εγκλωβίζεται στον επαγγελματισμό προσανατολισμό χωρίς να παρέχει τα εφόδια για έναν πολίτη με ανησυχίες, με αίσθημα δίκαιης ανάπτυξης.

Ο σύγχρονος φοιτητής να φύγει από την ψευδαίσθηση της σιγουριάς των τυποποιημένων σπουδών και να παρουσιαστεί ως ένα νέο κοινωνικό υποκείμενο στη βάση του πολιτικού προβληματισμού, της διανοητικής ανάτασης και ηθικής προσπάθειας.

Ο Δημήτρης ας γίνει φάρος για όλους μας για ένα άλλο δημιουργικό σύστημα παιδείας, μιας και μας αγγίζει όλους…
Η παιδεία είναι το κεντρικό θεμέλιο του πολιτισμού και χωρίς αυτό δεν έχουμε θέση στην ιστορία …

Υ.Γ. Την ώρα που γραφόταν το άρθρο πληροφορήθηκα ότι το θέμα της νεοελληνικής γλώσσας εξέτασης των φετινών πανελλήνιων εξετάσεων ήταν για την παιδεία και την εκπαίδευση. Έννοιες συγγενικές και συγχρόνως απόμακρες.
Ο καθένας όπως το πάρει. Ο Δημήτρης το δείχνει από εκεί ψηλά…