Η διαφύλαξη του πολύτιμου αγαθού είναι υπόθεση όλων μας

Μιχάλης Μαστής

Το νερό νεράκι άρχισε να λέει και πάλι η Ρόδος μας. Κι είναι απόλυτα «φυσιολογικό» το γεγονός, αφού από πέρσι (που το πρόβλημα εντάθηκε) μέχρι φέτος που άρχισε να κλιμακώνεται και να εξελίσσεται σε νέο «εφιάλτη», επί της ουσίας τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε για να αποτραπούν οδυνηρές εξελίξεις.

Εδώ και πολλά χρόνια είχαν ξεκινήσει να ... βαράνε οι καμπάνες κινδύνου: Πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς;

Από τη μείωση των βροχοπτώσεων σε ολόκληρο το νησί που είχε οδηγήσει σταδιακά στη συρρίκνωση των αποθεμάτων στους υδροφόρους ορίζοντες;

Από την υπεράντληση των γεωτρήσεων που κατέβασαν στα... τάρταρα τις στάθμες;

Από την ανεξέλεγκτη και χωρίς προγραμματισμό χορήγηση αδειών για πολυτελείς και τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες σε περιοχές όπου οι υπάρχουσες επιχειρήσεις και κατοικίες έλεγαν το νερό νεράκι;

Από την αλλοπρόσαλλη πολιτική των εκάστοτε διοικούντων που αντί να επιβραβεύει τους πολίτες ή τους επιχειρηματίες που προσπαθούσαν να εξοικονομήσουν νερό τους χαράτσωνε κι από πάνω;

Το ότι το κράτος ξόδεψε εκατομμύρια των εκατομμυρίων για να φτιάξει το μεγαλύτερο ίσως έργο που φτιάχτηκε στα νησιά μας (φράγμα Γαδουρά) χωρίς να φροντίσουν προηγουμένως να δουν έγκαιρα πώς θα γίνεται σωστά η διανομή και η υδροδότηση όλου του νησιού;

Από την ασύδοτη χρησιμοποίηση πόσιμου νερού σε πισίνες, γεωργικές καλλιέργειες κλπ;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει τέλος στον κατάλογο των λαθών, που σήμερα καλούμαστε να πληρώσουμε ως συνέπειες όλοι μας.

Ευθύνες, βεβαίως και όλοι έχουμε. Όμως, όποιος επιχειρεί να τις καταλογίσει εξίσου και στους πολίτες, διαπράττει εν γνώσει του και με σκοπιμότητα μεγάλη αθλιότητα.

Οι μόνοι που σήμερα έχουν λόγο να απαιτούν, να διαμαρτύρονται και να ζητούν άμεση λύση είναι οι απλοί πολίτες κι οι επιχειρηματίες που τρέμουν στην ιδέα ότι αύριο η επιχείρησή τους μπορεί να μην έχει νερό.

Οι συνέπειες, θα είναι καταστροφικές για τη Ρόδο μας.

Δυστυχώς, αναγκαζόμαστε να επισημαίνουμε τα αυτονόητα, γιατί πολλοί από εκείνους που έπρεπε ήδη να παραμένουν ξάγρυπνοι, δεν έχουν πάρει χαμπάρι για τους κινδύνους που έρχονται, αν η κατάσταση συνεχιστεί με αυτούς τους ρυθμούς.

Ο χρόνος που χάθηκε και χάνεται, ήταν και εξακολουθεί να είναι υπέρ-πολύτιμος. Ακόμα και την ύστατη ώρα όμως, υπάρχει περιθώριο να προλάβουμε τα χειρότερα. Η λύση είναι μια και μοναδική: Να αφήσουν όλοι στην άκρη τις όποιες εμμονές και να συνεργαστούν. Άλλος δρόμος, δεν υπάρχει.