Ο Άγιος και πολιούχος νήσου Ρόδου Φανούριος...

Rodiaki NewsRoom

Η αμαρτία της μνησικακίας

Γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος
Κυριάκος Αναστ. Μανέττας
Κληρικός-Εκπαιδευτικός, εφημέριος ιερού ναϋδρίου Αγίας Ειρήνης-
Τριών Ιεραρχών Παν/μίου Αιγαίου

Κάθε χρόνο στις 27 Αυγούστου η Αγία μας εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Φανουρίου, του νεοφανούς και μεγαλομάρτυρα. Επίσης μαζί και τον όσιο Ποιμένα. Η Ρόδος έχει την τιμητική της, αφού στις ιερές ακολουθίες του Αγίου η Ρόδος αναφέρεται σαν ο τόπος όπου βρέθηκε παλαιά εικόνα του Αγίου και τριγυρισμένη από σκηνές του ιερού μαρτυρίου του Αγίου. Άγνωστη η ζωή του Αγίου Φανουρίου από τους Συναξαριστές.

Ο τότε Μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β’ ο Διασπωρινός (1355-1369) διάβασε το όνομα του Αγίου στην εικόνα “ο άγιος Φανώς”. Ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξί του χέρι σταυρό, πάνω στον οποίο ήτανε λαμπάδα αναμμένη και γύρω 12 μικρές παραστάσεις από τη ζωή και το μαρτύριό του. Τον αρχαίο ναό ανοικοδόμησε ο Μητροπολίτης Νείλος στην περιοχή της Χειμάρρας απέναντι από το Χαραλάμπειο γηροκομείο, όπου σήμερα υπάρχουν τα ερείπια του μεγαλοπρεπούς σε ρυθμό βασιλικής του Αγίου Φανουαρίου. Ο ίδιος Μητροπολίτης Νείλος συνέταξε την ιερή του Ακολουθία.

Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς και λαοφιλείς αγίους μας, όπου η παράδοση και ο κόσμος τον έχει συνδέσει σαν τον θαυματουργό άγιο, που βρίσκει χαμένα αντικείμενα και υποθέσεις, γι’ αυτό και φτιάχνουν κατά χιλιάδες τις λεγόμενες φανουρόπιτες. Βέβαια είναι λανθασμένη άποψη και αντίληψη, ότι πρέπει να συγχωρούνε οι πιστοί την αμαρτωλή και τσιγούνα μητέρα του. Καμία μαρτυρία δεν έχουμε, ότι η μητέρα του Αγίου Φανουρίου ήταν αμαρτωλή και τσιγκούνα. Ούτε μοιράζουμε τη φανουρόπιτα, ελεύθερες και καλοπαντρεμένες γυναίκες, αποκλείονται χηρεμένες, χωρισμένες ή με άλλα προβλήματα οικογένειες.

Δεν μοιράζεται η Φανουρόπιτα χωρίς την ευλογία του Ιερέα μέσα στην Εκκλησία. Ο Άγιος Φανούριος ενεργεί με τη χάρη του Θεού και ανάλογα με τη βαθεία πίστη που διαθέτει ο κάθε Χριστιανός. Επειδή το θέλει το έθιμο ή η παράδοση και τυπικά αυτό δεν φέρνει το θαύμα, ούτε το ποθούμενο αποτέλεσμα. Σήμερα εκατοντάδες Μονές, εκκλησίες ανά την οικουμένη τιμούν τον Άγιο Φανούριο, όπως και η Κύπρος.

Στη Ρόδο δεν υπήρχε ναός του Αγίου, ώσπου ο αείμνηστος ιερέας παππούς μου παπα-Κυριάκος Μανέττας, από το Παραδείσι της Ρόδου άνοιξε στην Παλιά Πόλη, τον βυζαντινό ναό του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ του Ταξιάρχη μετονομάζοντάς την σε Άγιο Φανούριο. Μητροπολίτης Ρόδου ήταν τότε ο Απόστολος Τρύφωνος και το επικύρωσε ο μακαριστός Μητροπολίτης Ρόδου Σπυρίδωνας Συνοδινός.

Εμείς πήραμε από την Αρχαιολογική υπηρεσία, την ιστορική αλήθεια, για τον Άγιο Φανούριο και κάθε χρόνο στην παραμονή της εορτής του στις 26 Αυγούστου, τελούμε επίσημη παράκληση και εσπερινό στα ερείπια του ναού του στο αδιέξοδο των πολυκατοικιών Χατζηανδρέου.

Ο Αγιος Ποιμήν
Ο Όσιος Ποιμήν μαζί με άλλα αδέλφια του έφτιαξε μια μοναστική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος της αδελφότητας αυτής ήτανε ο Ποιμήν, που είχε προσόντα πραγματικού ποιμένος ψυχών. Η φήμη του έφτασε σε μακρινές περιοχές και πλήθος κόσμου πήγαινε να τον ακούσει και να τον συμβουλευτεί. Συνέγραφε, ομιλούσε, συμβούλευε με γνώμονα την αλήθεια του Χριστού και του Ευαγγελίου. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα γίνεται παράδειγμα προς μίμηση τις Χριστιανικές και αγιασμένες αρετές του, καταγράφουν και διηγούνται τα πνευματικά του παιδιά.

Η αμαρτία της μνησικακίας
Αναρίθμητες οι αρετές που κοσμούν τη ζωή ενός αγωνιστή Χριστιανού. Το ίδιο και οι αμαρτίες και τα λάθη, τα αμετανόητα. Μια σιχαμερή αρρώστια και θανάσιμη αμαρτία είναι η μνησικακία. Εκείνος που δεν ξεχνά και συνεχώς κρατάει κακία, θέλει το κακό του άλλου, εκδικείται. Ο Χριστός μιλά, για συγχώρεση, να λέμε, τον χαιρετισμό και χωρίς ανταπόδοση και στους εχθρούς μας. Είναι υπέρβαση, είναι αρετή, είναι ανωτερότητα και σ’ αυτούς, που με κάθε τρόπο γίνονται πολέμιοι, μας έχουνε πονέσει, μας έχουνε αδικήσει. Εμείς γι’ αυτούς να προσευχόμαστε και να τους αγαπάμε. Η αγάπη χωρίς όρια και όρους είναι η πεμπτουσία της πίστης μας, και όχι η αγάπη, η πρόσκαιρη και η συμφεροντολογική.

Αδέλφια μου ζούμε σε μια εποχή απέραντης μοναξιάς, των ανθρώπων, μιας τυπολατρικής φιλίας και συγγένειας. Προσπαθούν Ορθόδοξοι σύλλογοι, σωματεία, αδελφότητες να ενισχύσουν και να διδάξουν την αγάπη προς τον πλησίον. Αυτή η όμορφη διδαχή διώχνει, απομακρύνει τη μνησικακία, τον φθόνο, την εκδίκηση, την αδικία στους αδελφούς μας. Όποιος ειρηνεύει, ζει με χριστιανική αγάπη και μυστηριακή ζωή, παύει, να ζητά αμαρτωλές σκέψεις, λάθη και πάθη. Χαίρεται πρώτα απ’ όλα ο ίδιος την ήρεμη ψυχική του γαλήνη και γίνεται φως και διδαχή στους άλλους. Αμήν.