Πολιτικός αχταρμάς και Μακεδονικό

Φίλιππος Ζάχαρης

Δεν πρέπει να επαναπαύεται κανείς θεωρώντας πως τα πολιτικά πράγματα είναι δουλειά άλλων και πως αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η καθημερινή μας επιβίωση με κάθε κόστος και τίμημα.

Και αυτό δεν πρέπει να γίνει για τον απλούστατο λόγο ότι κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι έχουν προκαθορίσει τον στόχο, που δεν είναι άλλος από το να καταφύγουν στις κάλπες λίαν συντόμως, με την ατζέντα εστιασμένη στο Μακεδονικό.

Αν η ΝΔ θεωρεί πως η αποχώρηση των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση ήταν στημένη λόγω του Μακεδονικού, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πεπεισμένος πως η ΝΔ βρίσκεται σε κατάσταση πανικού και πως γρήγορα θα πέσουν οι μάσκες, εμείς – τουλάχιστον οι υγιειώς σκεπτόμενοι πολίτες - θα πρέπει να έχουμε το νου μας γιατί αναμένονται εξελίξεις - όχι τόσο σε επίπεδο κυβέρνησης ή αντιπολίτευσης, όσο σε ό,τι αφορά τα δεδομένα μιας ακόμη πολιτικής εξαπάτησης.

Μιλώ για πολιτική εξαπάτηση γιατί το όλο σύστημα είναι διεφθαρμένο και η διακυβέρνηση του τόπου από τους υφιστάμενους εκλογικούς νόμους που μόνο σε δημοκρατία δεν παραπέμπουν, εξαρτάται άμεσα από τις μεταγραφές βουλευτών που ζηλεύουν στο έπακρο αυτές των ποδοσφαιριστών. Θα δούμε πολλές ακόμη μεταγραφές, ποικιλόμορφες αλλαγές κομματικών στρατοπέδων γιατί αυτό που μετρά δεν είναι η αυτούσια κρίση των πολιτών αλλά η επιβαλλόμενη ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής.

Ούτε ιδεολογίες υπάρχουν, ούτε σαφής καταγεγραμμένη άποψη για τα τεκταινόμενα, πολύ περισσότερο αυτό που κυριρχεί είναι η απουσία επιχειρημάτων που θα δικαιολογούσαν εικονικά την θέση ενός βουλευτή στο κοινοβούλιο. Η όλη κατάσταση περιπλέκεται μάλιστα περισσότερο διότι οι μεταπηδήσεις από το ένα κόμμα στο άλλο γίνονται σε πολύ λιγότερο χρόνο σε σχέση με παλιά και αναλόγως των εκτάκτων γεγονότων που προσφέρουν την ποθητή για τους βουλευτές μεταγραφή.

Πρόκειται για μεταγραφές υπό την σκιά της αποδοχής ή μη της συμφωνίας των Πρεσπών, της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» για το γειτονικό κράτος που έχει και αυτό τα σχέδια του, γιατί δεν είναι μόνο ελληνικό προνόμιο ο ανεξέλεγκτος εθνικισμός.

Με αυτό το κοινοβούλιο και αυτούς τους παίχτες, το παιχνίδι είναι προφανώς στημένο εξαρχής και αυτό αφορά την στάση όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων που δήθεν κόπτονται για την εθνική κυριαρχία. Απλά τι γίνεται τώρα: επειδή το Μακεδονικό «πουλά» σε μεγάλο βαθμό και κάνει πρωτοσέλιδα, επειδή δεν είναι και λίγοι αυτοί που ξεσκονίζουν τα εθνικά λάβαρα για να δείξουν πως ενδιαφέρονται για την τύχη της χώρας - ενώ τα δέκα τελευταία χρόνια παρέμεναν εσώκλειστοι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους - τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία για τα κόμματα να ξεδιπλώσουν τις εθνικιστικές περγαμηνές τους, αφήνοντας εσκεμμένα στην άκρη τη λιτότητα.

Ότι είναι της μόδας το Μακεδονικό εδώ και πολλά χρόνια τα κόμματα το λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους, περιλαμβάνοντας στην ατζέντα των προγραμμάτων τους πάντα «το συμφέρον του κράτους» αλλά πάνω απ΄όλα «την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων».

Η Ελλάδα εξακολουθεί να γίνεται περίγελως με τις «περγαμηνές» των πολιτικών της που σφύζουν «από αγάπη για την πατρίδα», διατηρώντας ζωντανό το όραμα για την μεγάλη Ελλάδα, το ίδιο όπως και οι Σκοπιανοί για την μεγάλη Μακεδονία, οι Αλβανοί για την μεγάλη Αλβανία, οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι και πάει λέγοντας.

Οι εθνοτικές διαφορές λοιπόν έρχονται και πάλι στο προσκήνιο και δεν πάνε και πολλά χρόνια από την μεγάλη σφαγή μεταξύ Σέρβων, Κροατών, Βόσνιων και πολλών άλλων στο μεγάλο δράμα του μαρτυρικού Σεράγεβο.
Επειδή όμως τα σχέδια είναι πολλά και οι διαφορές αυτές πρέπει να ξαναβγούν στην επιφάνεια, τα κόμματα αναλαμβάνουν να παίξουν και πάλι το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου.

Οι πολίτες βέβαια δεν θα πρέπει να εφησυχάζουν γιατί σε ολόκληρη την περιοχή των Βαλκανίων τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά. Φανατισμοί, εθνικιστικά παραληρήματα αλλά και υφέρπων ρατσισμός μεταξύ των εθνοτήτων, όλο αυτό το σκηνικό πυροδοτεί την ατμόσφαιρα και δίνει μια άλλη διάσταση στα γεγονότα.

Πρέπει να γίνει κατανοητό όμως ότι τουλάχιστον στην Ελλάδα τα πολιτικά παιχνίδια διαμέσω της συμφωνίας των Πρεσπών δίνουν και παίρνουν. Και αυτό για να αποκρυβεί η χρεωκοπία του κοινοβουλευτισμού που στην συνείδηση των πολιτών έχει ήδη πάρει σάρκα και οστά. Με τις δε μεταγραφές των βουλευτών μπαίνει και το κερασάκι στην τούρτα.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία ατην άκρη και ας δούμε με ποιον τρόπο θα απαντήσουμε σε αυτή τη νέα πολιτική οπερέττα που έχει στηθεί στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού. Γιατί σίγουρα υπάρχει οργή κατά του πολιτικού συστήματος και ας διοχετεύεται ενίοτε με λάθος τρόπους.