Θάνος Τζήμερος: Πληρώσαμε ακριβά δίδακτρα. Μάθαμε τίποτα;

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Θάνος Τζήμερος

Για να πουλήσεις το παραμύθι ως πιθανή πραγματικότητα, δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος. Πάντα θα υπάρχουν πτωχοί τω πνεύματι που είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι κάποιος θα σου δίνει λεφτά χωρίς να σου τα ζητήσει πίσω, ότι ένα ανεπάγγελτο, αμόρφωτο παιδαρέλι θα κάνει τις αγορές να χορεύουν, ότι ο Ομπάμα θα πλήρωνε 600 δισ. δολλάρια για να αγοράσει την τεχνολογία του Απόλλωνα. Είναι πιο ευχάριστο να ακούς ότι “θα πάρω τα λεφτά από τους πλούσιους και θα σου τα δώσω” παρά “θα διαμορφώσω συνθήκες ώστε να γίνεις πλούσιος με τη δουλειά και τον κόπο σου” διότι αυτό υπονοεί πως αν δεν έχεις όρεξη να δουλέψεις, θα μείνεις φτωχός.

Η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ ευχάριστη. Έχει λεφτά που δεν επαρκούν, χρόνο που πιέζει, ενέργειες που θέλουν οργάνωση, κοινωνικές ομάδες με αντιτιθέμενα συμφέροντα, πιεστικά διλήμματα, δύσκολες αποφάσεις. Αντιθέτως, το παραμύθι το φτιάχνεις όπως θες. Μεγάλη σύνταξη θες; Θα την έχεις. Μικρό φόρο θες; Θα τον έχεις. Πολλές κοινωνικές παροχές θες; Θα τις έχεις. Για όλα αυτά χρειάζονται πολλά λεφτά; Θα τα έχεις. Από τους πλούσιους, από τη λίστα Λαγκάρντ, από αυτούς που θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν, από το “ελλάνιο καταπίστευμα”, από τον θησαυρό του Αλή-Μπαμπά.

Η επικράτηση της ουτοπίας σε βάρος την πραγματικότητας δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Συμβαίνει και στα καλύτερα και στα χειρότερα σπίτια: από την ολλανδική “φούσκα της τουλίπας” του 1637 μέχρι το αμερικανικό κραχ του 1929, κι από τον κομμουνιστικό εφιάλτη του 20ού αιώνα μέχρι τη Ζιμπάμπουε του Μουγκάμπε και τη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Δυστυχώς ο μόνος τρόπος για να καταλάβει ο λαός ότι αυτό που υπόσχεται ο λαοπλάνος δεν γίνεται, είναι να του αναθέσεις να το κάνει.

Αυτό έγινε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόστος που πληρώνουμε είναι δίδακτρα. Άλλοι λαοί τα πλήρωσαν για 70 χρόνια μαζί με δυσβάσταχτο φόρο αίματος. Εμείς θα τα πληρώσουμε μόνο για μια πενταετία μαζί με δυσβάσταχτο φόρο – ευτυχώς όχι αίματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο Μαξίμου υπήρξε για τη χώρα ό,τι καλύτερο μπορούσε να της συμβεί μετά την πτώση της χούντας. 40 χρόνια ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς είχαν αναστρέψει πλήρως την έννοια των πολιτικών όρων. Φασίστας ήσουν αν ήθελες να πας στη δουλειά σου, αντιφασίστας ήταν αυτός που σε εμπόδιζε. Δημοκράτης ήταν ο θιασώτης της σταλινικής δικτατορίας, φασίστας ήσουν εσύ που διαφωνούσες. Κοινωνικά ευαίσθητοι ήταν αυτοί που θέλαν να τους διορίσουν όλους στο Δημόσιο, ανάλγητος ήσουν εσύ που έλεγες δεν υπάρχουν λεφτά.

Κάθε πραγματικά μεταρρυθμιστικό σχέδιο που βασιζόταν σε αριθμούς και μαθηματικές πράξεις χανόταν στην ομίχλη της πολιτικής μυθολογίας, πράσινης μπλε και κόκκινης, που υποσχόταν πως με κάποιον μαγικό τρόπο θα είχαμε και την πίτα σωστή και όλο το κυνοκομείο χορτάτο. Έτσι θα πηγαίναμε για έναν αιώνα ακόμα.

Ήρθε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ομίχλη διαλύθηκε. Ξεφτίλισε την έννοια του ηθικού πλεονεκτήματος του αριστερού. Απέδειξε στην πράξη ότι τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, ήταν το πρόσχημα για την πιο άγρια ρεμούλα στο δημόσιο ταμείο, για τον διορισμό παιδιών, ανηψιών, ξαδέρφων, αγαπητικών στα υπουργικά γραφεία με ηγεμονικούς μισθούς όταν ο “λαός” ψάχνει στα σκουπίδια.

Παρέδωσε στη χλεύη της οικουμένης τους “περήφανους” διαπραγματευτές που στην Κουμουνδούρου φορούν τη μάσκα του ντόμπερμαν και στις Βρυξέλλες είναι σκυλίτσες του καναπέ, τσιουάουα με ροζ κορδελάκια, μόνιμα στα τέσσερα, κι έτοιμοι να υπογράψουν ό,τι τους δώσουν.

Τους έδειξε όπως πραγματικά είναι: καταγέλαστα, ασπόνδυλα ανθρωπάκια, αμόρφωτοι, ανίκανοι, άσχετοι με τα πάντα εκτός από το να χώνουν το χέρι μέχρι τον ώμο στο μέλι, κομπλεξικοί, οπισθοδρομικοί, φασίστες ολκής, τσαρλατάνοι του περιθωρίου, που για να παντελονιάσουν έναν ακόμα μισθό αναγκάζονται να γλείφουν εκεί που έφτυναν, να κάνουν χαρούλες με την γκόου μπακ, και να παρακαλούν για ελεημοσύνη.

Απέδειξε και στον τελευταίο Έλληνα το πόσο ψεύτης μπορεί να γίνει ο αριστερός για να σώσει τον μισθουλάκο του, πόσες σφαλιάρες δέχεται να φάει και να προσποιείται ότι απολαμβάνει την… οικειότητα, πόσες κωλοτούμπες είναι διατεθειμένος να κάνει και να τις πλασάρει ως... στρατηγικούς ελιγμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι η αναγκαία δόση του εμβολίου που χρειάζεται μια κοινωνία για να αναπτύξει αντισώματα σε κάθε νέο ιδεοληπτικό καραγκιόζη που θα του υποσχεθεί τη γη της επαγγελίας με έναν νόμο κι ένα άρθρο.

Το ερώτημα είναι αν μάθαμε κάτι. Αν αναπτύξαμε αυτά τα αντισώματα. Πολύ φοβάμαι ότι τζάμπα πήγαν τα δίδακτρα. Από τη μια οι αυξήσεις μισθών με νόμο που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ (και συναινεί η ΝΔ) κι από την άλλη τα εγγυημένα εισοδήματα, πάλι με νόμο που πουλάει η ΝΔ (και συναινεί ο ΣΥΡΙΖΑ), αποδεικνύουν πως οι διαφορές των κρατιστών είναι μόνο στυλιστικές: ο μπρουτάλ κρατισμός με αμπέχωνο ετοιμάζεται να δώσει τη θέση του στον κοψό κρατισμό με γραβάτα.

Κρατισμός είναι το εξής “απλό”: Τόσα λεφτά χρειαζόμαστε για να συντηρούμε τους κομματικούς στρατούς που διορίσαμε ή συνταξιοδοτήσαμε στα 50, κόψε τον λαιμό σου φορολογούμενε να τα βρεις. Πούλα τα κοσμήματα της γιαγιάς, της γυναίκας σου, πούλα έπιπλα, ρούχα, εκείνο το κτηματάκι που είχες στο χωριό για ώρα ανάγκης, το ένα σου νεφρό, δεν μας ενδιαφέρει! Αρκεί να έχεις να πληρώνεις τους 800 φόρους που σκαρφιστήκαμε για να έχουμε να διορίζουμε καρανίκες. Κι αν στο τέλος στραγγίσεις και δεν σου μείνει τίποτε, θα σου πάρουμε και το σπίτι.

Όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης ο κρατισμός μας κυβερνούσε. Πράσινος, μπλε, κόκκινος. Και μας σακάτεψε. Αντί όμως να αντιληφθούμε επιτέλους πως με υψηλούς φόρους δεν υπάρχει ανάπτυξη, δεν υπάρχουν επενδύσεις, και όσοι δουλεύουν ακόμα έχουν κίνητρο να δουλεύουν με μαύρα, αντί να δούμε τη χώρα ως ένα μαγαζί που έχει ανταγωνισμό από τις άλλες χώρες της περιοχής και όχι μόνο της περιοχής, έχουμε την αφέλεια να νομίζουμε ότι οι επενδυτές θα ενθουσιαστούν όταν ο άμεσος φόρος κατεβεί ένα “τσικ”, με όλους τους άλλους ληστρικούς φόρους να παραμένουν στο ύψος τους και με προκαταβολή για το επόμενο έτος 100%!

Αντί να δούμε πώς αναπτύχθηκαν άλλα κράτη και να καταργήσουμε το περιττό κράτος για να διασώσουμε το αναγκαίο, όλα τα κόμματα της Βουλής ομνύουν στο ανέγγιχτο Δημόσιων Οργανισμών και δημοσίων υπαλλήλων, στην ιδέα του κράτους – πατερούλη που θα προσλαμβάνει τους πάντες αλλά και θα παρεμβαίνει σε κάθε λεπτομέρεια της οικονομικής ζωής νομοθετώντας το τι ώρα θα ξεκινάς να δουλεύεις, τι ώρα θα τελειώνεις, πότε θα κάνεις διάλειμμα, με τι ακριβώς θα ασχολείσαι ακόμα και το πότε θα πας στην τουαλέτα.

“Ο σοσιαλισμός τελειώνει όταν τελειώσουν τα λεφτά των άλλων” είναι μια από τις πιο γνωστές φράσεις της Θάτσερ, της γυναίκας που παρέλαβε μια χρεοκοπημένη Μεγάλη Βρετανία με διαλυμένη την παραγωγική της μηχανή και την έκανε ξανά οικονομική υπερδύναμη.

Εμείς προσπαθούμε να εφαρμόσουμε το μοντέλο που όπου εφαρμόστηκε οδήγησε το κράτος σε κατάρρευση και τους πολίτες σε ανθρωπιστική τραγωδία. Όρα και Βενεζουέλα. Ενώ αντιθέτως, όπου οι άνθρωποι αφέθηκαν ελεύθεροι να δημιουργήσουν σε ένα πλαίσιο ευνομίας, ευταξίας, αξιοκρατίας και χαμηλής φορολογίας, πλούτισαν. Κι αυτοί και το κράτος.

Η Σιγκαπούρη έχει μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 70.000 δολάρια τον χρόνο, όταν εμείς έχουμε 18.000. Η Ν. Κορέα μια χώρα μικρότερη από την Ελλάδα έχει 1.315 δισεκατομμύρια ευρώ ΑΕΠ όταν εμείς έχουμε μόλις 178. Η Εσθονία σήμερα είναι παγκόσμιος ηγέτης στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση όταν το 1992 είχε τους πολίτες της στην ουρά με δελτίο για να μην λιμοκτονήσουν. Πώς αυτοί τα κατάφεραν;

Η συνταγή είναι απλή:
- κράτος σε ρόλο επόπτη της οικονομίας και όχι επιχειρηματία
- ελευθερία στην οικονομία και ιδιαίτερα στην αγορά εργασίας
- φιλικότητα στο επιχειρείν

- σταθερό νομικό και φορολογικό πλαίσιο με μικρή, ανταποδοτική φορολογία
- φόρος μόνο σε εισόδημα
- πληροφορική παντού
- νόμος και τάξη που επιβάλλονται προς όλους
- ανεξάρτητη δικαιοσύνη και γρήγορη απονομή της.

Όταν τα εφαρμόσουμε, όταν ψηφίσουμε ανθρώπους που υπόσχονται λιγότερους φόρους σε συνδυασμό με λιγότερες κρατικές δαπάνες, πολιτικούς που θα σου δείχνουν ένα μέλλον ευμάρειας επειδή θα σου μένουν στην τσέπη τα χρήματα που εσύ βγάζεις κι όχι επειδή το κράτος θα σου εξασφαλίσει επιδόματα, τότε τα «δίδακτρα» του ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν πιάσει τόπο.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό πρέπει να γίνει πολύ γρήγορα. Δεν έχουμε χρόνο, γιατί το επόμενο μνημόνιο έρχεται. Κι ούτε άλλα λεφτά για μαθήματα.

Και με την παλαιοκομματική συνιστώσα να του πριονίζει την καρέκλα και να τα έχει βρει με τον κόκκινο λαϊκισμό, ο Κυριάκος θα είναι πολύ δύσκολο αν όχι αδύνατο να προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις.

Οπότε τι θα συμβεί; Σε κάποια κρίσιμη ψηφοφορία, για ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ ας πούμε, οι παραδοσιακοί “ιδιοκτήτες” της ΝΔ που θα κυριαρχούν και στο επόμενο κοινοβούλιο θα στηλώσουν τα πόδια, θα τον ρίξουν, και θα πάμε σε εκλογές με απλή αναλογική.

Έτσι όλο το φάσμα των λαϊκιστών – η ελαφρολαϊκή δεξιά του Μπαϊρακτάρη, η κόρη η σοσιαλίστρια και τα ρετάλια των αριστεριστών που θα έχουν ξανασηκώσει κεφάλι, μαζί με γραφικούς, ψεκασμένους και ακροδεξιούς θα κάνουν το κόλπο γκρόσο του κρατισμού, που θα το βαφτίσουν εθνική συναίνεση.
Όχι! Δεν ζήσαμε πέντε χρόνια δυστυχίας και άλλα δύο ζωής εν τάφω για να ξαναβγούν οι βρυκόλακες στη δημοσιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και να φτάσει σε ποσοστό κάτω από το 3%.
Πρέπει να σβήσει με γομολάστιχα, σαν τιμωρημένο σχολιαρόπαιδο όλες τις “κόκκινες γραμμές” του, να “ξεπουλήσει” τη ΔΕΗ, να καταργήσει όλες τις μεταπολιτευτικές στρεβλώσεις στις εργασιακές σχέσεις που οι κρατιστές ονομάζουν δίχτυ προστασίας, να πάει στον πάτο μισθούς και συντάξεις.

Να νομοθετήσει και να εφαρμόσει όλα όσα είχε δαιμονοποιήσει.
Να νοσταλγούν τα υπουργάκια με το σακίδιο το email Χαρδούβελη και να κλαιν με σπρίτζειο δάκρυ.

Πρέπει να τον σιχαθούν μέχρι κι οι χορευταρούδες του Συντάγματος. Βεβαίως δεν πρόκειται ξαφνικά όλοι αυτοί να μελετήσουν το case study της Σιγκαπούρης ή της Ελβετίας.
Σε κάποιον καινούργιον ψυχασθενή θα προσκολληθούν για να πλεύσουν δήθεν ελεύθεροι, κάποια άλλη λαϊκή ενότητα θα επιδιώξουν.

Όμως το χτύπημα στην αριστερά θα είναι συντριπτικό και θα το έχει καταφέρει η ίδια για λογαριασμό της.
Ο Τσίπρας και η συμμορία του θα πρέπει να πιουν το πικρόν τούτο ποτήριον μέχρι την τελευταία σταγόνα.

Να μην τολμούν να ξεμυτίσουν στον δρόμο.
Να ακούς «αριστερός» και να αισθάνεσαι αμέσως στομαχική διαταραχή.
Να λεν οι μανάδες «ό,τι θες γίνε παιδάκι μου, αριστερός να μη γίνεις».
Μέχρι η Δικαιοσύνη να αναλάβει δράση, και να τους στείλει στο κελί που τους αξίζει, αφού και η ίδια καθαριστεί από τα σκουπίδια της.
Και κάποια στιγμή η ιστορία θα επιγράψει αυτή την περίοδο με τον όρο «Η εποχή των αλητών».

Να διαβάζουν οι Έλληνες του μέλλοντος για τον έσχατο ξεπεσμό μια χώρας που παρέδωσε τη διακυβέρνησή της, στο πιο κρίσιμο σημείο της σύγχρονης ιστορίας της, σε ένα τσούρμο αναρχομπαχαλάκηδων, τεμπελχανάδων, φραπεδοφιλόσοφων των Εξαρχείων, φρενοβλαβών και απατεώνων του κοινού ποινικού κώδικα, που είχαν δάσκαλο τον Στάλιν και πρότυπο τον Μαδούρο. Αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ, στις γενιές που έρχονται. Γι’ αυτό, εγώ τουλάχιστον του είμαι ευγνώμων.