Τιμήθηκε ο συνταξιούχος δάσκαλος της Ρόδου, Ιωάννης Θυρής

Ελευθερία Πελλού

Χτύπησε μετά από τριάντα χρόνια το κουδούνι του Δημοτικού Σχολείου Μονολίθου

Μετά από τριάντα χρόνια, την περασμένη Κυριακή, χτύπησε και πάλι το κουδούνι στο Μονοθέσιο Δημοτικό Σχολείο Μονολίθου!

Στην τάξη βρίσκονταν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του χωριού αλλά και αρκετοί από αυτούς που πλέον διαμένουν στην πόλη, ο ιερέας, ο επικεφαλής της παράταξης ΡΟΠΟΑΝ Γιώργος Υψηλάντης, ο πρώην αντιδήμαρχος Μανώλης Καμπουρόπουλος, όχι για κάποιο μάθημα αλλά για να παρακολουθήσουν την εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του συνταξιούχου δασκάλου και ψάλτη Ιωάννη Θυρή του Στυλιανού.

Επρόκειτο για μία πολύ όμορφη, σεμνή γεμάτη συναισθήματα και αναμνήσεις τελετή που διοργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μονολίθου «Νέα Ζωή» σε συνεργασία με την Άτυπη Ομάδα για την ανάπτυξη του Μονολίθου, για να τιμήσουν τον κ. Θυρή για το έργο του ως εκπαιδευτικού (παιδαγωγού) αλλά και ψαλτή στο χωριό!

Η εκδήλωση ξεκίνησε με «οικοδεσπότες» τους κ.κ. Φαίδρα Μαλανδρή και Στέλιο Κούτρη οι οποίοι παρουσίασαν μικρά κορίτσια του χωριού που απήγγειλαν ποιήματα για την 25η Μαρτίου, ενώ στο ίδιο κλίμα ακολούθησαν και απαγγελίες από … μεγαλύτερα παιδιά!

Η ατμόσφαιρα φορτίστηκε ακόμα περισσότερο τη στιγμή κατά την οποία εμφανίστηκαν οι μαθητές και μαθήτριες του δασκάλου, όπου μεταξύ γέλιου και χαράς, ο καθένας/καθεμία είχε κάτι να πει, κάτι να θυμηθεί από τα χρόνια εκείνα που – μικρά παιδιά- κάθονταν στα θρανία εκείνης της ίδιας τάξης και έπαιρναν πολύτιμα «εφόδια» για την πορεία της ζωής τους, από τον παιδαγωγό Ιωάννη Θυρή!

Ακόμα και αυτοί που δεν κατάφεραν να βρεθούν σε αυτή την πολύ όμορφη εκδήλωση, έδωσαν το «παρών», στέλνοντας κάποιο μήνυμα με ευχές και ευχαριστίες προς τον δάσκαλό τους!

Στον κ. Θυρή απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα, ως μικρή ένδειξη ευγνωμοσύνης για την αγάπη του προς το χωριό του! Γιατί αυτό τελικά που τονίστηκε από όλους, ήταν αυτή η μεγάλη, ανιδιοτελής αγάπη που τρέφει, έτρεφε και θα συνεχίσει να τρέφει – όπως και ίδιος ο κ. Θυρής τόνισε- για τον Μονόλιθο!

Και αυτό φαίνεται από το σημαντικό έργο που έχει επιτελέσει, όχι μόνο πλέον για το χωριό του αλλά για ολόκληρο το νησί μας.

Ο κ. Στέλιος Κούτρης αναφέρθηκε στο σπουδαίο ρόλο που έπαιξε και παίζει ως δάσκαλος και ως άνθρωπος ο Ιωάννης Θυρής του Στυλιανού:

«Γεννήθηκε στον Μονόλιθο στις 21 Φεβρουαρίου του 1946. Γονείς του οι αείμνηστοι παπα-Στυλιανός και η πρεσβυτέρα Δουλιανή Θυρή.

Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Μονολίθου από το 1952 έως το 1958, με δασκάλους τον αείμνηστο Γεώργιο Κυριάκου Θυρή και την αείμνηστη Σταματία Διακοσάββα - Χρούσου. Μπήκε με εξετάσεις στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο Ρόδου το 1958 και αποφοίτησε το 1964. Την ίδια χρονιά εισήχθη στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου από την οποία αποφοίτησε το 1966.

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία σαν έφεδρος αξιωματικός πεζικού από το 1966 έως το 1968. Από τον Απρίλιο έως τον Ιούνιο του 1969 υπηρέτησε ως αναπληρωτής δάσκαλος στην Κρητηνία και στη συνέχεια κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών προσέφερε τις υπηρεσίες του στις μαθητικές κατασκηνώσεις του Προφήτη Ηλία.

Περιμένοντας τον κανονικό του διορισμό ασχολήθηκε με τις οικογενειακές αγροτικές εργασίες. Πρωτοδιορίστηκε στην εκπαιδευτική Περιφέρεια Σύρου των Κυκλάδων και υπηρέτησε στο χωριό Μπατσί της Άνδρου από τον Απρίλιο έως τον Ιούνιο του 1970 και έτσι άρχισε ένα «εκπαιδευτικό ταξίδι» προσφοράς στις Κυκλάδες και στα Δωδεκάνησα.

Ξεκινά από τις μικρές Κυκλάδες και συγκεκριμένα από τη Δονούσα, στην οποία υπηρέτησε δύο χρόνια, συνέχισε στο χωριό Κορωνίδα της Νάξου, επίσης για μία διετία. Σειρά έχουν τα Δωδεκάνησα και συγκεκριμένα το χωριό Λιβάδια της Τήλου, όπου υπηρέτησε για τρία χρόνια.

Το Σεπτέμβρη του 1977 μετατίθεται στο Δημοτικό Σχολείο του Μονολίθου και έτσι επιστρέφει στην «Ιθάκη του», όπου τον περιμένει η «Πηνελόπη του», η Τασίτσα η Αργύρη, γραμματέας της Κοινότητας, με την οποία είχαν παντρευτεί το καλοκαίρι του 1975.

Εκεί, υπηρέτησε δώδεκα χρόνια, μέχρι το 1989, μία σημαδιακή χρονιά, γιατί η μοίρα του επεφύλαξε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο τελευταίος δάσκαλος του σχολείου και να γυρίσει το κλειδί για το οριστικό κλείσιμό του.

Η ζωή όμως και το εκπαιδευτικό ταξίδι συνεχίζονται και έτσι μετατίθεται στη πόλη της Ρόδου, στο 2ο Δημοτικό Σχολείο στο οποίο υπηρέτησε 16 χρόνια σαν δάσκαλος, σαν Υποδιευθυντής και σαν Διευθυντής μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2005. Οι δραστηριότητες όμως δε περιορίζονται μόνο στο σχολείο. Είναι πολύπλευρες. Στο χρονικό διάστημα 1991-1994, ως υπεύθυνος Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης νομού Δωδεκανήσου συμβάλλει καθοριστικά στη δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης στα παιδιά της σχολικής ηλικίας.

Όμως όλα τα χρόνια που υπηρετεί στη Ρόδο το μυαλό του και η καρδιά του βρίσκεται στο αγαπημένο του χωριό. Έτσι προσφέρει σαν μέλος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής, σαν σύμβουλος στον Αγροτικό Συνεταιρισμό, σαν εκπρόσωπος στην Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών και σαν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΚΑΪΡ. Ενεργός αγρότης ο ίδιος, νιώθοντας την αγωνία και ζώντας τα προβλήματα των αγροτών, παλεύει για την επίλυσή τους και τη προώθηση των αιτημάτων τους.

Άφησα τελευταία την ενασχόληση του με το αναλόγιο και την ψαλτική τέχνη στην εκκλησία του Άη Θωμά. Ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια ακόμα, δίπλα στον αείμνηστο πατέρα του, δεξιό ψάλτη τότε, και μετέπειτα εφημέριο, παπα-Στέλιο, στους αείμνηστους ιεροψάλτες Μανώλη Διακομανώλη και Κλεάνθη Μαλανδρή και βέβαια με καθοδηγητή τον καλλικέλαδο εφημέριο των παιδικών μας χρόνων, παπά Κλήμη Διακομανώλη και συνεχίζει μέχρι σήμερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του.

Πολύπλευρες οι δραστηριότητες πολύπλευρη και η προσφορά του. Ο Γιάννης και η Τασίτσα από το γάμο τους, απέκτησαν δύο κορίτσια την Τσαμπίκα, φιλόλογο και τη Μαριάνθη, πτυχιούχο οικονομικών επιστημών, τραπεζική υπάλληλο, ενώ πρόσφατα απέκτησαν και δύο εγγόνια».