Ένας παπάς, μία γυναίκα, δύο δάσκαλοι και ένας λαός έγραψαν ιστορία
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΚΕ 966 ΦΟΡΕΣ
Το αιματηρό Πάσχα του 1919 στο Παραδείσι
Γράφει ο Αντώνης Αρφαράς
γιατρός, πρώην κοινοτάρχης Παραδεισίου
4 Μαΐου του 1912.. Με θριαμβευτική πορεία στην πόλη της Ρόδου ο Αμέλιο που ονομάστηκε και πρώτος Ιταλός στρατιωτικός Διοικητής άνοιξε την περίοδο της Ιταλοκρατίας στο Αιγαίο.Τα σχέδια του ήταν μεγαλεπίβολα. Έβαζε αγκωνάρια πάνω στα οποία θα στερέωνε τη νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Όλο το σκηνικό εξελίχθηκε στις πλάτες της μαρτυρικής Ρόδου και των γύρω νησιών που ακολουθούν πάντα την τύχη της πρωτεύουσας τους.
Μετά από περίπου 400 χρόνια Οθωμανικής σκλαβιάς από το 1522 έως το 1912 επήλθε το τέλος της τυραννικής περιόδου. Η έναρξη της απελευθέρωσης του ωραίου τούτου τόπου από της 22ας Απριλίου του 1912 με την υποστολή της αιμοσταγούς σημαίας της ημισελήνου και τον κυμματισμό στα νησιά μας της σημαίας “ελπίζαμε” του πολιτισμού και της προόδου, ανήκουστα εις το ευγενές και αδελφόν Ιταλικόν Έθνος μετεξελίχθη σε πλάνη και κατέστη αφετηρία νέων δεινών για τον ταλαιπωρημένο λαό μας
Αφρολουσμένα μας νησιά
Φάροι Ελληνικοί στην θύελλα της Ιστορίας
Κιβωτοί της λευτεριάς στον κατακλυσμό των αιώνων
Φωλιές των πουλιών και των άστρων
ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ
Πατρίδα της γλύκας και της ομορφιάς
7 Απριλίου 1919
Ξαναχάσαμε πάλι τον ύπνο μας και αναμαλιασμένοι γυρνούμε στα τρίστρατα του κόσμου ζητώντας λίγον ύπνο .... Γιατί όρνια, όρνια αρπαχτικά χυμήξαν στ΄αχραντό κορμί σου.
Φέρετρα γέμισαν οι πλατείες σου.
Εφιάλτες κυκλοφορούν καταμεσήμερο
Η ύαινα η λευτεριά τους βγήκε στο δρόμο και ζητά να κατασπαράξει τα παιδιά σου.
Γεμάτοι λύσσα τρόμο και πανικό ζητούν την κεφαλή σου.
Πάλι σε πένθη βουτήχηκαν, πάλι στα κατάμαυρα ντύθηκαν οι ισχυροί του πλανήτη.
Όχι για το θάνατο κάποιου σπουδαίου .Όχι το πένθος είναι βαρύτερο. Νέφη λευτεριάς σκεπάζουν τον δωδεκανησιακό ορίζοντα.
ΝΑΙ η Δωδεκάνησος ΝΑΙ
Οπλισμένη ως τα δόντια με κλάδους ελιάς αρματωμένη με τα βέλη του Απόλλωνα η Δωδεκάνησος απειλεί την Ειρήνη
Αχ γέρο Κλεόβουλε είσαι πολύ μακρυά μα και εκεί έφτασαν τα νέα στην έρημο της αθανασίας σου.Η Δωδεκάνησος αποκρούει τη λευτεριά τους. Η Δωδεκάνησος όχι.
Δεν θα γονατίσει. Δεν θα μπεί στο λεξικό τους. Κι είναι έτοιμη να τ΄απαρνηθεί όλα.
Και τον ύπνο και την ξεκούραση και το ψωμί και τη γαλήνη και το ξανάσασμα, και το κρεβάτι.
Μα τον ήλιο της τον ήλιο της όχι δεν τον παραδίδει.
Η Δωδεκάνησος το φώναξε με όψη τρομερή : πως είναι έτοιμη να πεθάνει στην κάθε στιγμή
για να γλυτώσει από τη λευτεριά τους.
Το ύφος μιας μέρας που ανέτειλε σε τούτο τον τόπο πριν 100 χρόνια.
Ο αιθέρας μιας παμπάλαιης στιγμής που φτερούγησε κι εχάθη σαν άγγελος Κυρίου .
Η φωνή μιας γυναίκας αλησμόνητης με τόση φρόνιση και με τόσο κόπο.
Η σκιά μιας μορφής αδούλωτης ντυμένης στα μαύρα..... που δροσίζει το μέλλον.
Ένα τέλος αξέχαστο, μαρμαρωμένο καταμεσήμερο της 7ης Απριλίου 1919.
Στις αρχές του 1919 άρχισε να ψυθηρίζεται ότι 17 Δήμαρχοι των Δωδεκανήσων προεξάρχοντος βεβαιως του Ιταλού Δημάρχου Ρόδου υπέραψαν έγγραφο που πλαστογραφούσε την θέληση των κατοίκων παρουσιάζον αυτούς ως αρνησιπάτριδες προτιμόντες του ένθους των μια ξένη κυβέρνηση.Ελέχθη μάλιστα ότι το έγγραφον τούτο παρουσιάστηκε και στο συνεδριο των πέντε στο Παρίσι προς υποστήριξιν των επι των νήσων κυριαρχικών αξιώσεων της Ιταλίας.
Στην περίοδο όμως που έμπαινε στα σκαριά ο νέος καταστατικός χάρτης της Ευρώπης στο 1919 η Ελλάδα δεν έμεινε αδρανής Ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε επικεφαλής της αντιπροσωπείας στο Παρίσι .Περίμενε να φτάσουν και να κατατεθούν στην αρμόδια επιτροπή τα αποτελέσματα των συλλαλητηρίων. Μ΄αυτές τις χειροπιαστές αποδείξεις θα αποστόμωνε τους παστογράφους της θέλησης του Δωδεκανησιακου λαού. Τις απόψεις του ο Βενιζέλος τις στήριζε σ΄ενα βασικό αξίωμα. Την παρουσία ντόπιων Ελληνικών πληθυσμών στις διεκδικούμενες περιοχές στην εθνολογική δηλαδή βάση.Και τα Δωδεκάνησα είναι υποστηρίζει από χιλιετίες Ελληνικά και πρέπει να επανέλθουν στην Ελλάδα.
Εξάλλου σύμφωνα με τη διακήρυξη του δόγματος των εθνοτήτων και του δικαιώματος για αυτοδιάθεση των λαών του Αμερικανού προέδρου Ουίλσον κάθε συνθήκη που αντιστρατεύονταν στις αρχές αυτές έπαυε να έχει ισχύ και με βάση τα παραπάνω η μυστική συνθήκη του 1915 μεταξύ Ιταλίας και των δυνάμεων της ΑΝΤΑΝΤ για προσάρτηση της Δωδεκανήσου έπρεπε να ακυρωθεί. Όσο όμως το Δωδεκανησιακό ζήτημα παρέμενε άλυτο οι κάτοικοι των νησιών συνέχιζαν να αγωνιούν. Αντιλαμβάνονται πλέον ότι πρέπει να κινητοποιηθούν αν θέλουν να πετύχυν την εθνκή τους αποκατάσταση.
Για το σκοπό αυτό συντάσσονται ψηφίσματα και οργανώνονται συλλαλητήρια για να προβάλουν με κάθε τρόπο την ελληνικότητα των νησιών και το προαιώνιο πόθο τους για ένωση με την Ελλάδα ανασκευάζοντας την ύπουλη Ιταλική προπαγάνδα για δήθεν αδιαφορία τους στην αλλαγή της πολιτικής τους ζωής.Επίκεντρο των ενωτικών εκδηλώσεων του Δωδεκανησιακού λαού είναι η Ιερά Μητρόπολη Ρόδου με αρχηγό τον ποιμενάρχη της Απόστολο Τρύφωνος και την Δημογεροντία που σε συνενόηση με το Δωδεκανησιακό σύλλογο Αθηνών οργανώνει Πανδωδεκανησιακό Συλλαλητήριο για την Ένωση ανήμερα του Πάσχα στις 7 Απριλίου του 1919.
Όλοι οι Δωδεκανήσιοι με ψηλά το κεφάλι κοιτούσαν εμπρός, κανείς δεν γύριζε πίσω να κοιτάξει, κείνες τις μέρες κανείς δε γύριζε πίσω. Όλοι ήξεραν τί ήταν πίσω. Ήταν το κρύο, οι αρώστιες,το λειψό ψωμί οι βαριές αλυσίδες και οι βαριές βρυσιές. Τα αίματα τα μνήματα, τα κλάματα. Αυτά ήταν πίσω και μπρός; Για την ώρα εμπρός δεν ήταν τίποτα. Για την ώρα εμπρός ήταν μόνο ένας άνθρωπος, Ο Μητροπολίτης ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΡΥΦΩΝΟΣ . Ένας ξαναμμένος άυπνος άνθρωπος που κάτι έδειχνε με το δάκτυλο. Το δάκτυλο ήταν μικρό. Μα κεινο που έδειχνε ήταν πελώριο. Και τον πίστεψαν. Γιατί μιλούσε σαν και κι αυτούς. Ήλπιζε σαν κι αυτούς, γιατί πίστευε, πάλευε, ποθούσε σαν κι αυτούς. Γιατί ήταν ίδιος με όλους . Ίδιος για όλους, ίδιος σαν όλους και τον ακολούθησαν.
Ακούραστος ρίχτηκε ψυχή τε και σώματι στον αγώνα. Χωρίς λεπτό ξεκούρασης.
Μα ποιός κουράζεται τέτοιες μέρες;
Τέτοιες αναμαλιασμένες μέρες,, τέτοιες μέρες φωτιές, τέτοιες ώρες που αποφασίζουν για αιώνες, τέτοια πελώρια δευτερόλεπτα, ποιός έχει καιρό για ξεκούραση;
Στο χωριό Βιλλανόβα σημερινό Παραδείσι κατά την ώρα της δεύτερης Ανάστασης ο Παπά-Λουκάς εκφωνεί την γεμάτη πατριωτισμό νόημα και περιεχόμενο Διακήρυξη του Μητροπολίτη Αποστόλου Τρύφωνος
Αγαπητά τέκνα
Κατά το παρελθόν έτος, χαιρετίζων υμάς κατά την στιγμήν ταύτην, ηυχόμην μεθ΄υμών τω Ειρηνάρχη Θεώ, όπως πέμψη τω κόσμῳ την ειρήνην και όπως αξιωθώμεν κατά το παρόν έτος να συνεορτάσωμεν μετά των άλλων αδελφών ημών.
Ο καλός μας Θεός ήκουσε την ευχήν μας. Πολλοί αδελφοί μας επέστρεψαν περιμένομεν δε, μετ΄ολίγον και άλλους.
Το τηλεβόλον έπαψεν τους απαισίους μυκηθμούς, εκχώρησε δε την θέσιν του εις την γραφίδα.
Τα μάλλον εξέχοντα πνεύματα της ανθρωπότητος κάθηνται σήμερον περί την πρασίνην τράπεζαν και συσκέπτονται πώς να δημιουργήσωσι δια την ανθρωπότητα ειρήνην διαρκή, μέλλον ημερώτερον φιλανθρωπότερον…
Η λαμπροτέρα δε γραμμή του Ουιλσονείου προγράμματος είναι η θεμελίωσις της μελούσης ειρήνης επί της Αρχής των Εθνοτήτων.
Τι άλλο ωνειροπόλησεν από πέντε αιώνων η ελληνική φυλή, ει μή την εθνικήν της αποκατάστασιν δια της συνενώσεως των διαφόρων αυτής τμημάτων εις έν όλον συμπαγές;
Και όμως τέκνα μου ηγαπημένα, παρ΄όλον τούτον τον ενιαίον πόθον συμπάσης της φυλής μας ευρέθησαν Έλληνες λεγόμενοι, τον αριθμό 17, οίτινες ετόλμησαν να πλαστογραφήσωσι την θέλησιν ταύτη του Ορθοδόξου Ελληνικού λαού της Ρόδου...
...Δια τούτο νομίζω ότι ο λαός της Ρόδου δύναται χωρίς ποσώς να παρεκτραπή εκ των προς την σεβαστήν Ιταλικήν Κυβέρνησιν καθηκόντων του, να εκδηλώσει ποίος είναι ο γνήσιος πραγματικός και μοναδικός πόθος του.
Επικυρών δε και εμπράκτως το αναγνωσθέν Δημοψήφισμα να ζητωκραυγάση υπέρ της ενώσεως αυτού μετά της Μητρός Ελλάδος’’.
Και το πλήθος ξέσπασε σε ουρανομήκεις ζήτω κραυγές και συνεχώς επαναλάμβανε:
-Είμεθα Έλληνες και θέλουμε την Μάνα μας.
-Ζήτω η Ελλάς
-Ζήτω η Ένωσις
-Ζήτω το Ελληνικό Έθνος
-Ζήτω ο Ελληνισμός –Κάτω οι προδόται.
Οι Ιταλοί δια να κάμψουν τον ενθουσιασμό που επικράτησε συνέλαβαν τους δασκάλους Κωνσταντίνο Πανταζή (Διακοσάββα) και Νικόλαο Μαγκαφά γεγονός που εξόργησε το πλήθος που απαιτούσε φωνάζοντας ή την απελευθέρωσίν των ή την σύλληψη όλων των κατοίκων του χωριού.
Ο κατακτητής δεν άργησε να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο και σε μια απλή παρατήρηση μιας Ελληνίδας παραδεισιώτισσας χωρικής της Ανθούλας Γεωργίου Μανωλά ή Ζερβού, δια τον ξυλοδαρμό 12χρονου παιδιού απαντά με πυροβολισμό στο στήθος και λογχισμό πισώπλατα στην προσπάθεια αυτοάμυνας της. Ακολουθεί ο προμελετημένος λογχισμός του παπά-Λούκα κατόπιν υποδείξεως του αξιωματικού που εγνώριζε την δράση του ήρωα παπά.
Προηγήθη βεβαίως η απόπειρα λογχισμού του παπά Αναστάση Μανέττα ο οποίος απεβίωσε μετά από 4 μήνες. Και τώρα;... Η παράσταση έληξε. Πετάξατε την μάσκα σας. Σας γνωρίσαμε.Πηγαίνετε να εγγραφείτε στην βίβλο της ντροπής.Όσο και να μην ξέρατε ποιά γλώσσα μιλούσαν τα κορμιά που λογχήσατε ....θα καταλάβατε τι είπαν τα μάτια που έκλεισαν.Τα χείλη που στέγνωσαν.Και θα μπορέσετε να διαβάσετε επάνω τους έστω και συλλαβιστά το χαμό σας.Και να ξέρετε πως τα μάτια και τα χείλη και τα αίματα θα σας κυνηγούν στους αιώνες.Θα λογχίζουν την γαλήνη σας.Θα πετροβολούν την μοναξιά σας και θα γεμίζουν τον ύπνο σας με εφιάλτες.
Εύκολα - εύκολα το κατορθώσατε και γεμίσατε την σημαία της αυτοκρατορίας σας με αθώα αίματα και την περιφέρετε σαν συνομοτικό μανδύα κρύβοντας άνανδρα πίσω της, τις λόγχες σας. Τίποτα δεν μετάλλαξε με το φευγιό του Τούρκου.Τα κλειδωμενα στόματα κλειδί μονάχα άλλαξαν. Άλλαξε ονόματα ο φονιάς κι λόγχη το χατζάρι Αυτή ειναι η πίκρα μας, αυτή η απηλοή μας.Μας άκουσε η Άνοιξη, φορτώθηκε τα λουλούδια της και στόλισε με αυτά τους νεκρούς της ελευθερίας. Η ιστορία βγήκε απ΄το παράθυρο για να δει τις σελίδες της να περπατούν πάνω στ΄άψυχα κορμιά.
Μα και οι 17 αρνησιπάτριδες Δήμαρχοι έστειλαν στην ιστορία το δικό τους μήνυμα: πως τα ξένα ρούχα συνήθως είναι δυσφόρετα προπάντον τα επίσημα και ο Απόστολος με το μικρό κορμί και το πελώριο ανάστημα μας δίδαξε πως τα προσωπα καταξιώνουν τους θεσμούς και ποτέ οι θεσμοί και οι εξουσίες τα πρόσωπα. Καταμεσήμερο εκείνο το Πάσχα στο σταυροδρόμι τούτο της ιστορίας και της ορθοδοξίας ένας Παπάς, μια γυναίκα, δύο δάσκαλοι και ένας λαός από αυτόν εδώ τον τόπο έγραψαν Ιστορία.
Ήταν 7 Απριλίου εκείνου του καιρού, εκείνου του αιώνα, σ΄αυτό το χωριό
Μες στις αρτηρίες της Ευρώπης κύλισε ζεστό το αίμα. Άρχιζε η Αντίσταση.
Στο εσωτερικό μέτωπο της Ιταλίας διαδραματίζονταν θεμελιακά γεγονότα. Οι εξέχουσες φυσιογνωμίες των σοσιαλιστών Benedeto Croce και Giovani Gentile παραμερίσθηκαν και νέα μορφή παρουσιάστηκε στο πολιτικό προσκήνιο. Ήταν ο πρώην δάσκαλος Benito Mussolini με σοσιαλιστικές ιδέες. Αφού επέλεξε τους επιτελικούς του εγκεφάλους Βalbo, De Bono, De Vecchi η τετρανδρία επικεφαλής φανατικών οπαδών προχώρησε δυναμικά κι αποφαστιστικά την Ρώμη επιβάλλοντας στον άβουλο βασιλιά Vittorio Emanuellle 3o της Σαβοίας να υπογράψει τον διορισμό νέας κυβέρνησης με αρχηγό τον Μουσσολίνι στις 28 Οκτωβρίου του 1922.
Ο μέχρι τώρα Διοικητης Ρόδου Allesandro Bosdati αντικαταστάθηκε από τον Μario Lago. Ο μεγάλος διπλωμάτης και πολιτικός διοικητής Mario Lago κατάλαβε εξ΄αρχής ότι είχε να κυβερνήσει ένα λαό με έμφυτες ψυχικές και πνευματικές αρετές. Ένα λαό που παρά τις μακραίωνες σκληρές κατοχές δεν είχε αποκοπεί από τις ρίζες του .Ένα λαό που διατήρησε τις ακατάλυτες αξίες της φυλής του, έτοιμο μόλις του δοθεί η ευκαιρία να εξορμήσει για να ανακτήσει το χαμένο έδαφος, και να γίνει άξιος της ιστορίας του. Τον Mario Lago όμως το 1936 διεδέχθη ένας αλλόκοτος, ιδιότροπος και αυταρχικός άνθρωπος ο De Vecchi.
Eπιστράτευσε όλα τα μέσα διπλωματικά , πολιτικά, οικονομικά, πειστικά και καταπιεστικά για να πέσει το ΟΧΥΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ που κράτησε αδούλωτη τη Δωδεκνησιακή ψυχή.Ο Ευρωπαίος Χριστιανός και πολιτισμένος κατακτητής που κατάλαβε τα Δωδεκάνησα με τη δικαιολογία της προσορινότητας και του απελευθερωτή έριξε πια τη μάσκα.
Ήταν η ιστορική στιγμή που ξεκίνησε η Οδύσεια ενός πατριώτη που πρωτοστάτησε στα γεγονότα και ανέβηκε στο τρένο που τον οδήγησε στο δικό του γολγοθά της αυτοεξορίας.Είναι ο δάσκαλος ΝΙκόλαος Μαγκαφάς το 6ο παιδί του Αντωνίου Μαγκαφά που ήρθε από την Τήλο για να γλυτώσει από την αρρώστια και το θάνατο μια και έχασε και τα 5 παιδιά του από επιδημία.Γεννήθηκε εδώ ο δάσκαλος σ΄αυτό το χωριό για να επιλέξει στην πορεία την εξορία του.Μετά τα γεγονότα αρνούμενος να συμβιβαστεί να υποταχεί να υποχωρήσει κατέφυγε στο τέλος στην ελεύθερη ηπειρωτική Ελλάδα όπου επί 10 χρόνια μακρυά από την πατρίδα του την Δωδεκάνησο την γυναίκα του Δέσποινα και τα τρία του παιδιά υπηρέτησε σε χωριά της Λειβαδιάς (Κούκουρα)μέχρι την έκρυξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Αξιοσημείωτη είναι η δράση του κατά των εισβολέων Ιταλών και των Γερμανών κατακτητών καθ΄όλη την διάρκεια του πολέμου στον τόπο εξορίας του. Ξενιτεμένη η πατρίδα σου η Δωδεκάνησος ξενιτεμένος και εσύ.Και μαζί λαμπαδιάζετε στο πέλαγος σαν πελώρια πυρκαγιά και ξυπνάτε τις μνήμες στις βάρδιες των αιώνων.
Διακύρηξες στην ελεύθερη Ελλάδα πως στη Δωδεκάνησο κάθε γενιά που πρωτοανοίγει τα μάτια της κοιτάζει πρώτα την Ελλάδα.Και βροντοφώναζες πως άδικα φρένιαζαν οι κατακτητές άδικα έφτυναν ξένα λόγια,άδικα έσπερναν ξένα ονόματα, άδικα έσβηναν απ΄τα σπίτια μας το λουλακί το χρώμα .Άδικα. Ο ουρανός από γαλάζιος δεν ξεβάφεται και ας άνοιξαν πελώρια ξενικά σχολειά. Άδικα. Δεν ήθελες εσύ δάσκαλε θρανία που να διδάσκουν την σκλαβιά . Να γίνεις Έλληνας μπορείς και χωρίς δάσκαλο και χωρίς σχολειά.Και με το νού μπορείς και με την καρδιά μπορείς. Άσε την καρδιά σου λεύτερη και κείνη θα σε πάει.Εσύ με τα ταξίματα πεταμένα κατά γής έφυγες γιατί τους είπες πως δεν έχουμε ανάγκη από πατρίδα.
Έχουμε τη δική μας. Και τους ευχαρίστησες λέγοντας πως και το σκέτο ψωμί καλό είναι και το κριθαρόψωμο και τα σύκα και το τριμμένο ρούχο. Και ξυπόλυτος καλά είναι είπες παρά να φοράς λουσάτα σκαρπίνια που σε κάθε βήμα να σου φωνάζουν - προδοσία.Είπες ακόμα για να τ΄ακούσουν οι κατακτητές πως εμείς εκεί κάτω στα νησιά μες στα νερά είμαστε περιζομένοι μα απελπισμένοι δεν είμαστε.Οι απελπισμένοι δεν έχουν ανάστημα, δεν περιγελούν αυτοκρατορίες. Εμείς ζούμε φρυγμένοι πεινασμένοι μα όχι απελπισμένοι. Οι απελπισμένοι ζούνε μπρούμητα με φοβισμένα μάτια με σκεπασμένα λόγια, με δαρμένη φωνή.Εμείς δεν είμαστε απεπισμένοι , οι απεπισμένοι μόνο τρέμουν, μόνο σκύβουν , μόνο συμφωνούν.Εμείς είμαστε περήφανοι και δεν καλοπιάνουμε δεν θυμιατίζουμε δεν προσκυνάμε παρά μόνο τον Θεό και τους Αγίους μας. Αυτή είναι η χάρτα μας αυτό το συνταγμά μας
Σήμερα 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019 η Ιστορία που μπορεί να αργεί μα ποτέ δεν ξεχνά με απόφαση του περιφεριακού συμβουλίου εις ένδειξη ευγνωμοσύνης προτείνει το Δημοτικό σχολείο Παραδεισίου να φέρει το όνομά ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΓΚΑΦΑΣ για να φωτίζεις τις νέες γενιές με το παράδειγμά σου. Ανοίγει έτσι ο δρόμος δια να τιμηθούν αναλόγως και ο Κωνσταντίνος Πανταζής και ο Κυριάκος Αφεντούλης και πολλοί άλλοι αγωνιστές. Και εγώ γονατίζω εμπρός σου ψιλόλιγνε λιγερόκορμε δάσκαλε με το στοχαστικό βλέμμα και χαίρομαι που οι συνομήλικοί μου αξιώθηκαν να μαθητεύσουν στ΄αληθινά θρανία. Γελώ γιατί ξημέρωσε η ώρα και μάθανε σωστά τα γράμματα τους.Γελώ γιατί ξημέρωσε η ώρα τους να πάρουνε τα μαθήματα της Λεβαντιάς στη μητρική της γλώσσα και χαίρομαι πρωτίστως γιατί το απολυτήριο τους το απολυτήριο μας έχει τη δική σου υπογραφή.
Και είμαι υπερήφανος γιατί βλέπω πως στο λίπασμα της σάρκας και του νου σου νέα βλαστάρια φύτρωσαν και θέριεψαν και στόλισαναυτόν τον τόπο.Γι αυτό και μεις από δω απ΄αυτήν την εσχατιά του Αιγαίου, απ΄την αρχή και το τέλος της Ευρωπης φωνάζουμε να τ΄ακούσουν και φίλοι και σύμμαχοι γιατί εμεις εχθρούς δεν είχαμε , δεν έχουμε, πως το Αιγαίο η γαλάζια αυτή θάλασσα είναι η δικιά μας γαλάζια πατρίδα ηλικίας 30 και πλέον αιώνων και όλα στον κόσμο πως μπορείς να τ΄αλλάξεις την ΜΑΝΑ ΠΟΤΕ
7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1919
7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Ένας αιώνας ΘΥΣΙΩΝ - ΔΟΞΑΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ
Ένας τόπος ποτισμένος με αίμα.
Δωδεκάνησος Ελεύθερη, Ελληνική, λεβεντογέννα. Δωδεκάνησος ο τόπος μας.
Ο κόσμος μας. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας:
Βλαστάρια της αποκοτιάς
της λευτεριάς λαμπάδες
πίστης, πατρίδας δάδες
Αγέρωχη η όψη σας
με δάφνες στολισμένη
στην θύμιση μας μένει
Και αν το κορμί σας τόλμησε η λόγχη να καρφώσει
κι αν τ΄αίμα σας επότησε το διψασμένο χώμα
τ΄ανάστημα δεν μπόρεσε διόλου να κυρτώσει
κατακτήτης του πνεύματος δε βρέθηκε ακόμα
κι ούτε εβρέθη δήμιος τη δόξα να σκοτώσει
Πολλοί είν΄οι τόποι της αντρειάς
κι οι ήρωες της πατρίδας μας
όλοι τους είναι ίσοι
μ΄αν θέλει η Δόξα να λουστεί
γυναίκας μ΄ αίμα και παπά
να΄ρθει στο Παραδείσι.
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
