Η Τήλος όπου βρέθηκαν οι τελευταίοι ελέφαντες της Ευρώπης

Rodiaki NewsRoom

Του Ανδρέα Ξυλιά στο Weekly News

Το ταξίδι μας συνεχίζεται σε ένα μέρος που η ιστορία του ξεκίνησε 45.000 χρόνια πριν, στις εποχές των μεγάλων θηλαστικών. Ένα νησί – οικολογικό πάρκο, προστατευμένο από την συνθήκη Natura 2000 (το μοναδικό της Μεσογείου!), όπου το αποτύπωμα των αιώνων είναι χαραγμένο σε πολλούς ναούς και κάστρα, και οι γαλήνιες παραλίες περιμένουν να πάρουν την κούραση από τα πόδια μας, ύστερα από περιπλάνηση στον παρθένο τόπο. Περπατήστε μαζί μας στην Τήλο!

Έχοντας ως ορμητήριο το νησί της Κω, πήραμε το Blue Star (πλοίο φάντασμα καθώς περνάει μετά τα μεσάνυχτα!) και φτάσαμε στην Τήλο, στις 05:30, με τη μηχανή για τις απαραίτητες μετακινήσεις.
Οδήγησα ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο στα αριστερά του λιμανιού και φτάσαμε στο εκκλησάκι του Άγιου Ιωάννη, όπου και τελειώνει ο δρόμος.

Με μηδενική φωτορύπανση, απαθανάτισα τον αστερισμό του σκορπιού με την κάμερά μου, στα καλύτερά του!

Με το λυκόφως, ξεκινήσαμε να πεζοπορούμε προς τον εγκαταλελειμμένο οικισμό Γέρα, τραβεσάρωντας τις πλαγιές των λόφων, συντροφιά με τα αγριοκάτσικα, τις πέρδικες και την μεθυστική μυρωδιά του θυμαριού.
Αντικρύζοντας τα ερείπια να κοιτάζουν με θλίψη το πέλαγος, προσπαθήσαμε να κάνουμε εικόνα το χωριό γεμάτο με κατοίκους.

Περπατώντας ανάμεσά τους, βλέπαμε το εσωτερικό των σπιτιών με ένα τζάκι, δυο παράθυρα και μία πόρτα, αυτά μόνο, σε ένα μικρό δωμάτιο. Οι τελευταίοι κάτοικοι έφυγαν από εκεί λίγο μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Συνεχίσαμε το μονοπάτι περνώντας μία πηγή χωρίς νερό πια, αλλά ο φοίνικας που υπάρχει εκεί, μας φώναζε ότι εδώ ήταν μία όαση!

Ύστερα από αρκετά μαντριά, φτάσαμε στην ανατολική πλευρά του νησιού, και ο ήλιος, που μόλις είχε βγει, δημιουργούσε ένα υπερθέαμα χρωμάτων πάνω από την Αντίτηλο!

Επιστρέψαμε στο εκκλησάκι και κινήσαμε, με μια μικρή στάση στο βυζαντινό ναό της Αγίας Άννας, για το Μικρό Χωριό.

Και αυτό εγκαταλελειμμένο, αλλά κάθε βράδυ σφίζει από ζωή, καθώς ένα μικρό μπαρ προσφέρει κοκτέιλς με θέα το ερειπωμένο χωριό υπό το φως του φεγγαριού! Εμάς μας καλοσώρισαν τα αγριοκατσικάκια και μας ξενάγησαν στην νέα τους κατοικία!

Επόμενη στάση το Μεγάλο Χωριό. Πρόκειται για τη μία από τις δύο κατοικίσιμες περιοχές του νησιού.
Ψάχνοντας το παλαιντολογικό μουσείο, σταμάτησα να ρωτήσω για την τοποθεσία του, και μου έκανε εντύπωση ότι κανείς δεν μιλούσε ελληνικά!

Μάθαμε αργότερα ότι οι περισσότεροι κάτοικοι είναι συνταξιούχοι από ξένες χώρες, που αγόρασαν σπίτι εδώ για να γαληνέψουν.

Μπορώ να τους καταλάβω! Βρήκαμε το μουσείο κλειδωμένο, έτσι απευθυνθήκαμε ακριβώς απέναντι στο Κ.Ε.Π..

Ένας κύριος ήρθε να μας ανοίξει και να μας ξεναγήσει σε μια άγνωστη εποχή.

Στην Τήλο λοιπόν, πριν από 45.000 χρόνια, μετανάστευσαν ελέφαντες από την Ασία, περνώντας πιθανόν από χερσαίες γέφυρες ή κολυμπώντας κάποια πιο μικρή απόσταση από τη σημερινή.

Επειδή η τροφή στο νησί ήταν περιορισμένη, το μέγεθος των ελεφάντων συρρικνώθηκε για να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Πριν από 3.500 χρόνια, το ηφαίστειο της γειτονικής Νισύρου ενεργοποιήθηκε. Οι ελέφαντες – νάνοι κρύφτηκαν σε μια σπηλιά για να προστατευτούν από τις εκρήξεις, η οποία κατέρρευσε.. Το 1971 βρέθηκαν οστά από 40 ελέφαντες – νάνους (1,50 μέτρο) στο σπήλαιο Χαρκαδιό.

Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι είναι οι τελευταίοι ελέφαντες της Ευρώπης. Τα οστά και οι χαυλιόδοντες από έναν ελέφαντα θαυμάζαμε καθώς ακούγαμε προσηλωμένοι την ιστορία.

Βγαίνοντας από το μουσείο, κατευθυνθήκαμε ανυπόμονοι στο νεκροταφείο των ελεφάντων, το σπήλαιο Χαρκαδιό. Φυσικά η είσοδός του είναι κλειστή γιατί οι έρευνες συνεχίζονται, αλλά ένα καινούριο, μεγαλύτερο μουσείο, πριν την είσοδο του σπηλαίου, είναι έτοιμο να φιλοξενήσει σύντομα και τα υπόλοιπα οστά των ελεφάντων.

Η, γεμάτη ενδιαφέρον, εξερεύνησή μας συνεχίστηκε στο κάστρο του Μεγάλου Χωριού. Ύστερα από μια επίπονη ανάβαση 30 λεπτών, ήμασταν στην ακρόπολη της Τήλου, ατενίζοντας τον ορίζοντα! Φτιαγμένο από τους ιππότες του Τάγματος του Ιωάννη, καθώς και η Τήλος έχει κοινή ιστορία με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, επάνω στα ερείπια ελληνιστικού φρουρίου και εγκαταλείφθηκε μόλις τον 19ο αιώνα! Το αρχαίο εκκλησάκι με τις τοιχογραφίες του σώζωνται μέχρι σήμερα, παρατημένα ωστόσο στις διαθέσεις του θεού.

Καθώς αισθανθήκαμε κούραση και ζέστη, βρήκαμε καταφύγιο στην παραλία της Εριστού, γνωστή για το ελεύθερο κάμπινγκ. Η καλύτερη αμμουδιά του νησιού, με λίγα δένδρα στην πίσω πλευρά, ήταν ολοδικιά μας αυτή την περίοδο!

Το απόγευμα επισκεφθήκαμε τη μονή του Αγίου Παντελεήμονα, στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, περνώντας από απόκρυμνες πλαγιές, με θέα τη συμβολή θάλασσας και ουρανού στον ορίζοντα.

Τέτοια άγρια ομορφιά, δε τη χορταίνει ούτε το πιο ταξιδεμένο βλέμμα!
Το βράδυ, επιστρέψαμε στο λιμάνι για να φάμε κάτι, μέχρι να μας επιστρέψει στη βάση μας το Blue Star.
Επιτέλους συναντήσαμε λίγες οικογένειες να περπατούν στην προβλήτα ανάμεσα στα λιγοστά εστιατόρια που λειτουργούν.

Το νησί των ελεφάντων σας περιμένει για ένα ραντεβού με τις εποχές που δεν υπήρχε το ανθρώπινο είδος!