Μεγάλες μορφές του Ροδίτικου ποδοσφαίρου: Γιάννης Διακονικολάου

Rodiaki NewsRoom

Η «Αθλητική Ροδιακή» γυρίζει τον χρόνο πίσω και ρίχνει ματιές στο αθλητικό παρελθόν της περιοχής μας

Γράφει ο Δημήτρης Δραγάτης

Το 1982 πήρε την απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Ήταν μόλις 32 ετών.

Η εξέλιξη αυτή ξάφνιασε τον περισσότερο κόσμο του νησιού. Ήταν αρχηγός, είχε μεγάλη συμμετοχή στη "μεγάλη Ρόδο" και κανείς δεν περίμενε ότι δεν θα τον δει να αγωνίζεται ξανά σε επαγγελματικό επίπεδο.

Όμως ο ίδιος ήξερε πολύ καλύτερα απ' όλους. Δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του με προπονητή τον Κώστα Πολυχρονίου. Ο λόγος, για τον Γιάννη Διακονικολάου, έναν ακόμα άνθρωπο που ασφαλώς και άφησε τη σφραγίδα του στο ποδόσφαιρο της περιοχής μας.

Μια διένεξη που είχε με τον πρώην έμπειρο προπονητή (έφυγε από τη ζωή την 1η Ιουνίου του 2018), ήταν ικανή για να τον κάνει να ...θυσιαστεί ποδοσφαιρικά!

Από το ιστορικό μπαράζ της Κρήτης με το Αιγάλεω το 1981

Ο Γιάννης Διακονικολάου γεννήθηκε το 1949 στην πόλη της Ρόδου. Όπως όλα τα παιδιά της εποχής, άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στις αλάνες και στις γειτονιές υπό ...τον φόβο των γονιών του πάντως, οι οποίοι του έφερναν πάρα πολλές αντιρρήσεις όταν τον έβλεπαν με την μπάλα. Έφαγε μάλιστα και αρκετό ξύλο για ...να βάλει μυαλό, κάτι το οποίο όπως αντιλαμβάνεστε δεν έγινε ποτέ. Τις εποχές εκείνες το ποδόσφαιρο δεν ήταν σε μεγάλη εκτίμηση από τους γονείς οι οποίοι ήθελαν τα παιδιά τους να ασχοληθούν με τα γράμματα και το σχολείο.

Το πρώτο δελτίο στον Δωριέα
Το 1965, τον είδε σε μια αλάνα ο Σάββας Κούτελος, πρώην ποδοσφαιριστής του Δωριέα. Του πρότεινε να πάει στους "κιτρινόμαυρους" όπως και έγινε. Σε ηλικία λοιπόν 16 ετών έκανε το πρώτο του δελτίο στον Δωριέα αν και η ...καρδιά του εκείνη την εποχή χτυπούσε για άλλη ομάδα και συγκεκριμένα για τον Διαγόρα καθώς ήταν Διαγορίτης.

Η συνέχεια βέβαια της καριέρας του τον έκανε να γίνει ...η σημαία της Ρόδου. Με τον Δωριέα αγωνίστηκε τα πρώτα χρόνια στο τοπικό πρωτάθλημα της Δωδεκανήσου και αργότερα η ομάδα κέρδισε την άνοδο στην Εθνική Ερασιτεχνική (τη μετέπειτα δηλαδή Δ' Εθνική Κατηγορία).

Έμεινε μέχρι το 1967, όταν πήρε μετεγγραφή για τον Διαγόρα. Ήταν όμως γραφτό να μην παίξει καθόλου στην ομάδα που αγαπούσε, καθώς λίγο μετά τη μετακίνησή του στον "γηραιό" έγινε η συγχώνευση μέσω της οποίας προέκυψε η Ρόδος. Έτσι από εκεί και πέρα συνέχισε να αγωνίζεται με τα "πράσινα" τα οποία έμελλε να αποτελέσουν σήμα κατατεθέν για την καριέρα του καθώς έμεινε στην ομάδα αυτή για πάρα πολλά χρόνια.

Μετά από παιχνίδι με τη Δόξα Δράμας στην Ιαλυσό. Το τελικό 0 - 0 δεν αρέσει στους γηπεδούχους.

Δημιουργήθηκε μια πολύ ισχυρή ομάδα
Πολλοί έφεραν τις αντιρρήσεις τους εκείνα τα χρόνια για το πόσο αποδοτική θα ήταν για το ποδόσφαιρό μας μια συγχώνευση. Άλλοι πάλι θεωρούσαν ότι κάτι καλό θα μπορούσε να συμβεί. Μετά από 11 χρόνια σχεδόν (το 1978), η Ρόδος κατάφερε να ανέβει στην Α' Εθνική Κατηγορία. Μια ομάδα της περιοχής μας για πρώτη φορά θα έπαιζε στα ...σαλόνια του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν ασφαλώς μια πάρα πολύ σημαντική επιτυχία, η σημαντικότερη έως τότε.

Η Ρόδος είχε κατορθώσει να δημιουργήσει μια πολύ ισχυρή ομάδα, διαθέτοντας παίκτες με μεγάλη ποιότητα και συσπειρώνοντας και τον κόσμο του νησιού. Όλα τα χρόνια μέχρι και την άνοδό της, έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία της στη Β' Εθνική αλλά πάντα κάτι συνέβαινε και δεν τα κατάφερνε, μέχρι που ήρθε η ώρα. Ο Γιάννης Διακονικολάου ήταν βασικό στέλεχος αυτής της ομάδας, σε όλη της τη διαδρομή και έζησε πολύ καλές αλλά σίγουρα και καλές στιγμές.

Η Ρόδος της αγωνιστικής περιόδου 1979 - 1980, με προπονητή τον αείμνηστο Βικ Μπάκιγχαμ. Διακρίνεται στη μεσαία σειρά πρώτος από δεξιά

Αρχηγός και στις δύο ανόδους
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της καριέρας του ίδιου είναι ότι και στις δύο ανόδους της Ρόδου στην Α' Εθνική (η πρώτη το 1978 και η δεύτερη το 1981 στο ιστορικό μπαράζ της Κρήτης) ήταν ο αρχηγός, η σημαία θα μπορούσαμε να πούμε αυτής της ομάδας. Μετά τον ιστορικό αγώνα της Κρήτης, τα πανηγύρια στο νησί ήταν πράγματα εντυπωσιακά και προφανέστατα πολύ περισσότερα απ' αυτά που είχαν συμβεί κατά την πρώτη άνοδο.

Όταν η αποστολή επέστρεψε από την Κρήτη, για να φθάσει στην πόλη της Ρόδου έκανε πέντε ώρες! Τόσο μεγάλος ήταν ο ενθουσιασμός του κόσμου ο οποίος είχε κατακλύσει το αεροδρόμιο και τους γύρω δρόμους. Υπήρχε ένα απίστευτο ...κομβόι σε όλη την διαδρομή. Όσοι παίκτες έζησαν αυτή την εμπειρία έχουν να λένε ότι ήταν πραγματικά πρωτόγνωρη και μοναδική.

Η Ρόδος στην Αγγλία όπου πήγε για προετοιμασία. Διακρίνεται στην κάτω σειρά, δεύτερος από δεξιά

Έφθασε κοντά στην ΑΕΚ
Το 1972 είχε φθάσει μια ανάσα από το να πάρει μετεγγραφή για την ΑΕΚ. Ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του αλλά εκείνη η μετακίνηση δεν έγινε ποτέ. Έκανε προπονήσεις με τους "κιτρινόμαυρους" στην Αθήνα και ο προπονητής Στάνκοβιτς είχε ενθουσιαστεί. Τα πάντα ήταν έτοιμα για να γίνει η μετεγγραφή η οποία όμως ...χάλασε για λόγους που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ. Και την επόμενη χρονιά (το 1973) είχε εμφανιστεί ο Εθνικός με τον οποίο όμως υπήρχε διαφορά στο οικονομικό. Η μοίρα το ήθελε λοιπόν ο Γιάννης Διακονικολάου να μην παίξει εκτός συνόρων της Δωδεκανήσου.

Αναλάμβανε ρόλους μαν του μαν
Πάντοτε ήταν αμυντικός, σε όλη του την καριέρα. Ήταν μια θέση που ουσιαστικά διάλεξε ο ίδιος από τα χρόνια της αλάνας και δεν την άλλαξε ποτέ. Όταν έπαιζε επαγγελματικά, όλη η αριστερή πτέρυγα ήταν δική του.

Και συνήθως του ανέθεταν ρόλους μαν του μαν όταν αντίπαλοι ήταν ικανοί επιθετικοί που μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Αντιμετώπισε μερικά από τα μεγάλα ονόματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου όπως ο Μαύρος, ο Λοσάντα, ο Κοντογεωργάκης, ο Ντουρονικολάε, ο Πανόφσκι και πολλούς άλλους.

Ένα από τα παιχνίδια που πραγματικά άφησε τη σφραγίδα του, ήταν στα Γιάννενα με τον τοπικό ΠΑΣ. Ο ρόλος τους ήταν να ... μην πάρει ανάσα ο Κοντογεωργάκης. Όπως και έγινε. Ο έμπειρος μπαλαδόρος των Ιωαννίνων εκείνη την ημέρα είχε...εξαφανιστεί και η Ρόδος πήρε μια σημαντική ισοπαλία.

Στα χαρτάκια της Panini!

Ένας τυπικός επαγγελματίας
Ως επαγγελματίας ήταν πάρα πολύ τυπικός. Δεν έπινε, δεν ξενύχταγε ενώ ήταν και φοβερά τυπικός. Πάντα πρώτος πήγαινε στην προπόνηση και τελευταίος έφευγε. Τηρούσε επίσης ευλαβικά το ωράριο. Όταν η ομάδα έλεγε να είναι οι παίκτες νωρίς στο σπίτι, δεν έβγαινε καθόλου.

Η προπονητική καριέρα
Όταν σταμάτησε από τη Ρόδο, αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική. Ξεκίνησε ως παίκτης και προπονητής στον Ακουσίλαο Φανών όπου έμεινε για δύο χρόνια. Εν συνεχεία πέρασε από τον Απόλλωνα Καλυθιών, τον Άρη Αρχαγγέλου, τον Διγενή Κοσκινού, τον Φοίβο Κρεμαστής αλλά και την εφηβική ομάδα της Ρόδου.