Τα μελαγχολικά σοκάκια της Ρόδου που διασχίζουμε καθημερινά

Rodiaki NewsRoom

Γράφει η
Ελένη Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου

Είναι απορίας άξιο πώς ένας πολίτης της Ρόδου να τα βλέπει όλα στραβά κι ανάποδα κι όμως δεν είναι έτσι. Μεγαλωμένη, στη Ρόδο σ’ ένα από τα ομορφότερα μέρη του κόσμου, κατά κοινή ομολογία, έχω εκπαιδευτεί να διακρίνω την ομορφιά από την ασχήμια.

Η ασχήμια όμως αυτή δεν είναι αντικειμενική, είναι υποκειμενική. Τελικά η ικανότητα να διακρίνει κανείς και να κατηγοριοποιεί την ομορφιά και την ασχήμια είναι θέμα υποκειμενικότητας και τριβής. Πολλοί πιστεύουν στην τέχνη η οποία πολλές φορές βρίσκεται κι αναδεικνύεται παντού γύρω μας κι εξαλείφει την ασχήμια.

Όντως αν κοιτάξουμε τα πράγματα από την άποψη της τέχνης και της κουλτούρας πάλι θα πρέπει να διαχωρίζουμε την τέχνη από την υψηλή τέχνη και την κουλτούρα από την υποκουλτούρα. Ο λόγος για τα σοκάκια που ενώνουν ή χωρίζουν τα ιταλικά κτήρια στο κέντρο της πόλης.

Η μελαγχολία που εκπέμπουν μας φέρνει αντίθετους με το εορταστικό πνεύμα των ημερών. Η εικόνα που εμφανίζουν τα περισσότερα ιστορικά κτήρια της ιταλικής αρχιτεκτονικής τεχνοτροπίας και όχι μόνο, και που στεγάζουν τις Δημόσιες Υπηρεσίες θα τη χαρακτήριζα πολύ επιεικώς μελαγχολική. Σοβάδες που έχουν φύγει, καλώδια απογυμνωμένα, παράθυρα σπασμένα, θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια εργαζομένων και πολιτών.

Επίσης, τα σοκάκια γύρω από τα κτήρια αυτά είναι γεμάτα σκουπίδια, τα πεζοδρόμιά τους είναι γεμάτα χόρτα, τα δεντράκια που υπάρχουν εκεί χρειάζονται κλάδεμα και τα φώτα είναι μισοσβησμένα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το σοκάκι που διασχίζει κανείς από το κεντρικό Ταχυδρομείο τη Ρόδου για να πάει στη ΔΕΥΑΡ.

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία λέει το τραγούδι κι αφού πλήθος κόσμου έχει διασχίσει αυτό το σοκάκι από την περίοδο της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα που ανεγέρθηκαν τα κτήρια αυτά. Συνορεύει δε με επτά (7) Υπηρεσίες: Περιφέρεια, Ταχυδρομείο, ΔΕΥΑΡ, Κτηματολόγιο, Πυροσβεστική, Αστυνομία, Λιμεναρχείο. Η εικόνα των κτηρίων στο δρομάκι αυτό αυτό είναι ένα μικρό δείγμα για την εικόνα που παρουσιάζουν τα περισσότερα ιστορικά κτίρια της Ρόδου, την κακή κατάσταση πεζοδρόμων και πεζοδρομίων, παρτεριών και φωτισμού.

Δεν χρειάζεται κανείς να ξεναγηθεί σε όλα τα μέρη της πόλης ή να γυρίσει στις γειτονιές, φθάνει να περάσει από εκεί, να περπατήσει, να κοιτάξει ψηλά για να συλλάβει την εικόνα. Τότε θα καταλάβει αμέσως πως η μελαγχολική εικόνα που εκπέμπουν τα κτήρια αυτά συνδυαστικά με την κατάσταση του δρόμου που τα ενώνει, τα μικρά δεντράκια, τον χαμηλό φωτισμό, κλείνει ειρωνικά το μάτι στις γιορτινές ετοιμασίες και στολισμούς λίγα μέτρα παρακάτω στους δρόμους, στις πλατείες, στο κέντρο της πόλης.

Την εικόνα πλαισιώνουν φυσικά, τα σκουπιδάκια που πετάνε οι περαστικοί προσθέτοντας κι αυτά τη δική τους πινελιά σ’ αυτήν την εικαστική παρέμβαση. Ενδεχομένως έτσι δείχνουν κι αυτοί την αγανάκτησή τους προσθέτοντας μια ψήφο διαμαρτυρίας, ένα ακόμα τεκμήριο παρουσίας και το αποτύπωμα της υποκουλτούρας της σύγχρονης εποχής χαραγμένο στις Πηγές της Ιστορίας και της Ιστορικής μας Μνήμης.