Μια εξομολόγηση ελέω «Διδούς»…

Rodiaki NewsRoom

Δώδεκα μέρες ‘μείναν μέχρι τα Χριστούγεννα και η χειμωνιάτικη, ελέω «Διδούς», διάθεση μ’ έχει κάνει κάπως να μελαγχολήσω, όχι για τα χρόνια που …πέρασαν ανεπιστρεπτί. Γι’ άλλο λόγο. Έχω κι εγώ τις εμμονές μου. Είναι επειδή κάπως σα να σκυλοβαρέθηκα όλη αυτή την κατάσταση, το γίγνεσθαι στο ποδόσφαιρο, το τοπικό εννοώ, τη μικρογραφία για ό, τι συμβαίνει και στη χώρα γενικώς.

Σα να υπάρχει μια εγγενής τάση προς την κατρακύλα. Βάσει του τι συμβαίνει με ποδοσφαιριστές που αλλάζουν μέσα σε μια χρονιά τρεις ομάδες, αναλόγως του πώς παν’ τα κέφια, προπονητές μεγάλους στο πνεύμα και την τσέπη, παράγοντες με σύνδρομο καταδίωξης και διαιτητές που μόνο τα …παίρνουν, όπως τους κατηγορούν, και φταίνε για όλα τα δεινά στο άθλημα αυτό με χρηματιστηριακές τάσεις και… παπαγαλάκια που διαφεντεύουν το τώρα και κανονίζουν τις τάσεις ανόδου και πτώσης.

Το ότι κάτι δεν αλλάζει δεν με λυπεί, η ιδέα μιας αέναης κυκλικής κίνησης μάς αποσπά από την ελπίδα, όρο φθαρμένο με τον καιρό, κι αυτό είναι ως ένα σημείο το χειρότερο. Μα και πάλι ελπίδα, έστω παραλογής, υπάρχει, γιατί αν δεν υπήρχε, θα σήμαινε πως καθετί έχει φθαρεί, και δεν έχει καμία εξέλιξη ή αξία, όπως και τούτα που γράφω αυτή τη στιγμή. Το γεγονός ότι κάθε αμόλυντο μέσω του ποδοσφαίρου φθίνει έως ότου διαλυθεί, προκειμένου τότε και μόνο τότε να έχει μέλλον, αντικατοπτρίζει το τι μας περιμένει από ‘δω και πέρα. Φθαρμένα θεωρώ πως είναι ακόμα και τα βιβλία με τα κατάλληλα ευχολόγια και δεν κάνω καν τον κόπο να τ’ ανοίξω.

Άλλωστε σ’ αυτό είναι άλλοι καλύτεροι από ‘μένα και δεν αμφέβαλα ποτέ πάνω σε τούτο. Αν και φαίνεται να ‘χω μια απολογητική διάθεση, δεν υφίσταται κάτι τέτοιο, δεν θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω στη θέση των άλλων ό, τι διαλύει την ήδη ματαιωμένη ελπίδα αλλαγής του δύσμοιρου δωδεκανησιακού ποδοσφαίρου.
Απλώς η βροχή και οι γιορτές δίνουν το έναυσμα της παύσης και της έναρξης περισυλλογής, στέκονται απέναντι από το παράλογο…
ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ ΠΑΤΣΑΪΣ