Διλήμματα και αδιέξοδα...

Μαρία Καρίκη

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας στις οποίες νιώθουμε τόσο μπερδεμένοι που δεν ξέρουμε ποιες αποφάσεις να πάρουμε και προς ποια κατεύθυνση. Οι συναισθηματικές μας διακυμάνσεις, η διστακτικότητα, οι ανασφάλειες και τα διάφορα άχγη δεν μας αφήνουν να ανακαλύψουμε με βεβαιότητα τα «θέλω» μας. Οι αμφιβολίες που κουβαλάμε μας υπονομεύουν συνεχώς και μας δημιουργούν μεγαλύτερη σύγχυση. Όλα στο μυαλό μας μοιάζουν αδιέξοδα και συχνά νιώθουμε εγκλωβισμένοι και καθηλωμένοι σε καταστάσεις που δεν αλλάζουν…

Τα διλήμματα ούτως ή άλλως είναι μέρος της ζωής μας. Αυτό είναι αναμενόμενο και θεμιτό. Αυτό που διαταράσσει την ψυχική μας υγεία είναι τα παρατεταμένα, τα χρόνια διλήμματα που αρχίζουν να φθείρουν τον εαυτό μας σε μεγάλο βαθμό. Διλήμματα που αφορούν σημαντικές μας σχέσεις, επαγγελματικές επιλογές, αποφάσεις ζωής. Παλεύουμε μέσα μας με τα συναισθήματά μας, τα όριά μας, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και δεν μπορούμε να καταλήξουμε εύκολα κάπου συγκεκριμένα. Σε αυτό παίζουν επίσης ρόλο η ηθική μας, τα κοινωνικά «πρέπει», το τι θα πουν οι άλλοι για εμάς. Συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας τα διστάζει να αντιμετωπίσει τις τυχόν συνέπειες που θα έχει μια επιλογή μας. Φοβόμαστε, κάνουμε πίσω, δεν νιώθουμε έτοιμοι και δυνατοί να αντιμετωπίσουμε όλους και όλα που ίσως ανατραπούν με την όποια απόφασή μας.

Ωστόσο, η αναβλητικότητα και η αναποφασιστικότητα μάς αποδυναμώνουν, μάς απομυζούν. Θυμώνουμε σιγά σιγά με τον εαυτό μας που λιμνάζει, αποφεύγει, συμβιβάζεται, σιωπά μπροστά σε κάτι που δεν θέλουμε πια. Μας θυμώνει η έλλειψη τόλμης, η ανοχή άνευ όρων, η παθητικότητα από μέρους μας. Μας πληγώνει που δεν υπερασπιζόμαστε τα «θέλω» μας όπως τους αξίζουν. Αν δεν γίνει κάτι σε βάθος χρόνου, τότε φτάνουμε στο σημείο να νιώθουμε ότι έχουμε αφεθεί σε φαύλους κύκλους που μας βυθίζουν όλο και περισσότερο στη θλίψη, τη μελαγχολία, το άγχος, τη ματαίωση και ίσως τελικά και την παραίτηση.

Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς τη δική μας παρέμβαση. Τίποτα δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί χωρίς να βρούμε τη δύναμη να κάνουμε κάτι που να μας βγάλει από το τέλμα, από το αδιέξοδο που βιώνουμε. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να ρισκάρουμε, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να μην ξέρουμε τι θα γίνει παρακάτω. Συχνά μπορεί να μην έχουμε αποφασίσει προς ποια κατεύθυνση θα θέλαμε να πάμε. Ξέρουμε, όμως, μέσα μας πολύ ξεκάθαρα από πού θέλουμε να φύγουμε και τι δεν μας ταιριάζει πια. Έχουμε αντιληφθεί πού βρίσκεται η φθορά στη ζωή μας και πόσο κακό μας κάνει. Η αναγνώριση και η συνειδητοποίηση υπάρχουν. Αυτό που λείπει είναι η απόφαση και η πράξη τόλμης.

Η ζωή έτσι και αλλιώς είναι ένας αγώνας. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν χαρίζεται. Η ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας είναι η μόνη εσωτερική πυξίδα που διαθέτουμε. Τι αντέχω και τι δεν αντέχω άλλο πια. Τι θέλω και τι δεν θέλω. Μέχρι πού μπορώ να συμβιβαστώ και πόσο. Τι με εκφράζει και τι όχι πια. Ακόμα και στα διλήμματα και στα αδιέξοδα δεν έχω άλλη επιλογή παρά να με ακούσω. Με τι δυσανασχετώ περισσότερο, με τι είμαι λιγότερο ο εαυτός μου… Όταν τολμήσω να θέσω έντιμες ερωτήσεις προς τον εαυτό μου, χωρίς ωραιοποιήσεις, εκλογικεύσεις, δικαιολογίες και υπεκφυγές, τότε σίγουρα θα λάβω απαντήσεις εξίσου έντιμες και ξεκάθαρες.

Όσο περίπλοκα και να είναι τα διλήμματα, κάποτε θα πρέπει να φτάσουν στη λήξη τους. Δεν μπορεί ο ψυχισμός μας να ζει για μεγάλα διαστήματα σε σύγχυση, ασάφεια, αβεβαιότητα και καταπίεση. Δεν μπορώ για πάντα να λέω και να πείθω τον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να διαλέξω…! Η όποια απόφαση, σωστή ή λάθος, τουλάχιστον θα μας βγάλει από τη στασιμότητα, από το λίμνασμα, από τα ίδια και τα ίδια…