Η πικρή αλήθεια της …κατάντιας του ελληνικού ποδοσφαίρου…

Rodiaki NewsRoom

Tα παρακάτω περιστατικά είναι αληθινά και καταδεικνύουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τον …μαρασμό και τον ξεπεσμό του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να τα μοιραστώ μαζί σας γιατί τα θεωρώ άκρως επoικοδομητικά. Θα χρησιμοποιήσω αναγκαστικά πρώτο πρόσωπο, αν και δεν το συνηθίζω στα άρθρα μέσα από τη συγκεκριμένη στήλη, γιατί πρωταγωνιστής είμαι εγώ.

Κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου λοιπόν στην Κωνσταντινούπολη, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το ντέρμπι της δικής τους Α’ Εθνικής Κατηγορίας ανάμεσα στη Φενέρμπαχτσε και την Μπασακσεχίρ (για την ιστορία η Φενέρ επικράτησε με 2 – 0) στο επιβλητικό Σουκρού Σαράτσογλου.

Είναι περιττό να κάνω ανάλυση του γηπέδου το οποίο είναι Ευρωπαϊκών προδιαγραφών (ντρέπεσαι να πατήσεις κυριολεκτικά, πηγαίνεις με ασανσέρ στις εξέδρες κτλ) καθώς δεν θα ήθελα να «φάω» όλο το χώρο γράφοντας για κάτι το οποίο το θεωρώ αυτονόητο σε όλους μας (όλες οι ομάδες που συμμετέχουν στην Τουρκική Λίγκα έχουν εκπληκτικά γήπεδα). Θα ήθελα όμως να αναφέρω ορισμένα άλλα πραγματάκια τα οποία μου έκαναν εντύπωση και είναι σημαντικότατα:

- Μέσα στο γήπεδο υπήρχαν φίλαθλοι και της φιλοξενούμενης ομάδας οι οποίοι είχαν «καταλάβει» μια από τις θύρες του πάνω ορόφου. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν τους ενόχλησε κανείς, ούτε και αυτοί ενόχλησαν κανέναν. Γενικώς δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί τους αλλά ούτε και αυτοί με τους γηπεδούχους. Απλώς οι μεν και οι δε, υποστήριζαν τις ομάδες τους.

- Ζήσαμε μια εκπληκτική και πολύ δυνατή ατμόσφαιρα με τους οργανωμένους φιλάθλους να μην σταματάνε ούτε λεπτό να τραγουδάνε για την ομάδα τους. Δεν υπήρχε όμως ίχνος καπνογόνου και βεγγαλικών. Τίποτα. Ενημερώθηκα ότι αυτά απαγορεύονται δια ροπάλου και δεν υπάρχει περίπτωση ούτε για αστείο να ανάψει έστω και ένα.

- Τα συνθήματα και τα τραγούδια δεν περιείχαν ύβρεις. Όταν ρώτησα να μου μεταφράσουν τι τραγουδάνε μου εξήγησαν ότι πρόκειται για στιχάκια λατρείας για την ομάδα τους. Οι βωμολοχίες δεν επιτρέπονται να ακουστούν οπότε δεν πρόκειται κανείς να ακούσει κατάπτυστα και χειρίστης μορφής σχόλια περί πατεράδων, μανάδων, αδελφών και οικογενειών.

- Πλάι μου καθόντουσαν οικογένειας με παιδιά, οι οποίες από νωρίς είχαν πάει στο γήπεδο για να επισκεφθούν την μπουτίκ της ομάδας τους που υπάρχει μέσα στο γήπεδο και να απολαύσουν το τσάι τους σε μια από τις καφετέριες…

- Όταν τελείωσε ο αγώνας, κατευθυνόμενοι προς το μετρό, έτυχε να συναντηθούμε με φιλάθλους της Γαλατασαράι οι οποίοι χρησιμοποιούσαν το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο για να πάνε στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων καθώς η δική τους ομάδα έπαιζε στην Κόνια και ο σύλλογος διοργάνωνε εκδρομή.

Βλέποντάς τους με τα κασκόλ και τις μπλούζες της ομάδας τους, η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα διότι σκέφτηκα πως τώρα θα γίνει «μάχη». Είναι σαν να συναντιούνται οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στο μετρό της Αθήνας. Για κάντε το λίγο εικόνα.

Τι θα συμβεί άραγε; Στην Κωνσταντινούπολη πάντως δεν έγινε το παραμικρό. Συνυπήρχαν όλοι μαζί στο ίδιο βαγόνι, πηγαίνοντας προς τον προορισμό τους. Τρομερό...

Δεν ξέρω αν όλα αυτά γίνονται επειδή άπαντες φοβούνται την αστυνομία η οποία υπάρχει παντού. Και ούτε θα κάτσω να το αναλύσω. Ξέρω όμως ότι απόλαυσα ένα πολύ όμορφο ποδοσφαιρικό θέαμα χωρίς να κινδυνεύσω ποτέ. Είδα ένα παιχνίδι που όσοι ήταν στο γήπεδο πήγαν να δουν απλώς μπάλα. Δεν ασχολήθηκε κανείς με τον διαιτητή, το VAR και τους φιλάθλους των αντιπάλων.

Πέρασα ένα θαυμάσιο δίωρο παρακολουθώντας μιας άλλης κλάσης γνωστούς ανά την Ευρώπη ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στις τουρκικές ομάδες. Ήταν μια πολύ όμορφη και εποικοδομητική εμπειρία την οποία ευελπιστώ να ζήσω και στη χώρα μου κάποια στιγμή…

Δραγάτης Δημήτρης