Τα εκπαιδευτικά πράγματα της Ρόδου κατά την ιταλική κατοχή δεν ακολούθησαν ομαλή πορεία· πέρασαν διάφορες διακυμάνσεις. Κατά διαστήματα, τόσον η Στοιχειώδης, όσο και η Μέση Εκπαίδευση αντιμετώπιζαν διάφορα προβλήματα, τα οποία προέρχονταν από την προσπάθεια των Ιταλών - φασιστών να ελέγχουν τα πάντα, με απώτερο σκοπό να επιτύχουν την προσαρμογή στα δικά τους δεδομένα. Ενώ, μέχρι το 1922 αναγνώριζαν τη δικαιοδοσία που είχεν η Εκκλησία της Ρόδου και γενικότερα της Δωδεκανήσου για τη λειτουργία της Εκπαίδευσης, μετά, όμως, την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, 24.7.1923, άλλαξαν εξ ολοκλήρου την πολιτική τους.
Στη Λίνδο, πέραν του Δημοτικού Σχολείου, λειτούργησε κατά τη χρονική περίοδο 1925 - 1930, με μεγάλη επιτυχία και με έξοδα στο μεγαλύτερο μέρος των ιδίων των γονέων, μέσω της Σχολικής Εφορίας της Κοινότητας, και Ημιγυμνάσιο.
Εκτός από τον Αρχιμανδρίτη Θεοδόσιο Αναστασιάδη, στο μάθημα των Θρησκευτικών, δίδαξαν και οι ακόλουθοι: Ιωάννης Κωλέτης, Ιωάννης Ρεΐσης, Γ. Κουκούλης, Παναγιώτης Ευθυμίου, Ιωάννης Ηρακλείδης και Νικόλαος Τσαγκάρης. Και μεταξύ αυτών που αποφοίτησαν συγκαταλέγονται οι: Φίλιππος Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Κατσαρός, Αναστάσιος Σαββαΐδης, Τσαμπίκος Ι. Φίνας, Αχιλλέας Α. Ιωαννίδης, Βαλάσιος Ι. Ιωαννίδης, Παναγιώτης Θεοδοσίου, Παναγιώτης Φλάγκος, Παναγιώτης Νίχης, Ιωάννης Κούρτης, Γ. Μηλιός κ.ά.
Καθόλη τη διάρκεια λειτουργίας του Ημιγυμνάσιου στη Λίνδο, γυμνασιάρχης διετέλεσεν ο εκπαιδευτικός Ιωάννης Κωλέτης. Με απόφαση, δε, του υπουργείου Εκκλησιαστικών και Δημόσιας Εκπαιδεύσεως της Ελλάδος, που δημοσιεύθηκε στο υπ αρ. 26/31.3.1927 Φύλλο της εφημερίδας της Κυβερνήσεως αναγνωρίστηκε το Ημιγυμνάσιο της Λίνδου, ως ισότιμον προς τας δύο κατωτέρας τάξεις των εν τω Εξωτερικώ Κράτει λειτουργούντων πενταταξίων Γυμνασίων. (Παραπλεύρως το υπ αρ. 14434/15.4.1927 έγγραφο του υπουργείου προς τον Πρόεδρον της Ελληνικής Κοινότητας Λίνδου - Ρόδου, καθώς αναγράφεται.
Οι περισσότεροι αποφοιτήσαντες από το Ημιγυμνάσιο Λίνδου, ήσαν Λίνδιοι και μερικοί από τις Κοινότητες που γειτνιάζουν με τη Λίνδο. Σχεδόν όλοι οι απόφοιτοι Λίνδιοι ασχολήθηκαν με το εμπόριο είτε στη Ρόδο - την πρωτεύουσα - είτε μετέβησαν στο εξωτερικό.
Αρκετοί πήγαν στην Αιθιοπία και μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου επανήλθαν στην Πατρίδα ευκατάστατοι και συνέχισαν στην ελεύθερη, πλέον, Ρόδο τις δραστηριότητές τους. Ο εκ των αποφοίτων Λίνδιος Φίλιππος Ιωαννίδης, συνέχισε και το 1931 απόκτησε το δίπλωμα του Ecole Francaise Saint Paul, που λειτουργούσε στον Πειραιά, όπου και βραβεύθηκε με το μετάλλιο της Γαλλικής Δημοκρατίας για την επιμέλεια και επίδοσή του.
Παράλληλα με τη δραστηριοποίησή του στο χονδρικό εμπόριο, αναμίχθηκε και στα συνδικαλιστικά του νεοσύστατου, το 1949, Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου, εκλέκτηκε σύμβουλος για πρώτη φορά στις εκλογές του 1950 και επανεκλέκτηκε σε συνέχεια το 1954, 1957, 1960, 1963 ως και το 1978. Προήδρευσε του ΕΒΕΔ από τον Οκτώβριο του 1956 μέχρι τον Μάρτιο του 1957 και διετέλεσε Α Αντιπρόεδρος σε τρεις θητείες διαφορετικών διοικητικών επιτροπών: 1950/54, 1954/57 και 1960/1963.
Η λειτουργία, όμως, του Ημιγυμνασίου Λίνδου δεν κατέστη δυνατό να συνεχιστεί, λόγω των προσκομμάτων των Ιταλών, αλλά και από έλλειψη οικονομικών πόρων.
Η τύχη του Ημιγυμνασίου της Λίνδου, συζητήθηκε κατά την ετήσια περιοδεία του Μητροπολίτη Απόστολου Τρύφωνος στη Λίνδο, σε ειδική συνεδρίαση. Τα όσα συζητήθηκαν τότε, 13.10.1929, σώζονται σε πρακτικό, που είναι καταχωρισμένο στον Κώδικα της Εκκλησίας. Το πρακτικό είναι ιδιόχειρο από τον Μητροπολίτη και τα ανταλλαγέντα, ο τελευταίος τα γνωστοποίησε, υπό την ιδιότητα του προέδρου, στη Δημογεροντία Ρόδου κατά τη συνεδρίαση της 3.11.1929.
Επί του προκειμένου, στο πρακτικό της Δημογεροντίας αναφέρονται τα εξής: ...Η Αυτού Σεβασμιότης συνέστησε εις την Κοινότητα Λίνδου, όπως προβή από του προσεχούς σχολικού έτους εις την κατάργησιν του Ημιγυμνασίου, εφόσον η συντήρησις αυτού απεδείχθη, ότι είναι ανώτερη κατά πολύ των οικονομικών δυνατοτήτων της Κοινότητος και περιορισθή μόνον το πολύ εις την συντήρησιν της Έβδομης τάξεως. Μετά πολλάς, δε, εκ μέρους αυτής (της Κοινότητας Λίνδου) αντιρρήσεις επείσθη τέλος, όπως περικόψη από του επόμενου σχολικού έτους την δαπάνην του Ημιγυμνασίου και τότε υπεσχέθην, ότι θα βοηθήση αυτήν, ώστε να καλύψη εν μέρει το προκύπτον έλλειμμα.
Ως προς τον τομέα της Εκπαίδευσης, είναι εξακριβωμένο ότι την εποχή της Τουρκοκρατίας, η Λίνδος ευτύχησε να έχει γύρω στα 1848 αλληλοδιδάσκαλο ικανότατο και συγκεκριμένα στα παιδαγωγικά μαθήματα τον Λίνδιο Φραγκίσκο Αντωνιάδη, που σπούδασε στο Οικοτροφείο του Θεόφιλου Καΐρη. Ο Αντωνιάδης, ωστόσο, λόγω των προσόντων του, διορίστηκε στη Λίνδο, παρά την απαγόρευση του Οικουμενικού Πατριαρχείου να μην διορίζονται, τότε, μαθητές του Καΐρη.
Διευρύνοντας, ωστόσο, το θέμα συμπληρώνουμε, ότι στα σκοτεινά εκείνα χρόνια της σκλαβιάς η Αλληλοδιδακτική μέθοδος, συνίστατο στο ότι τα μεγαλύτερα και ικανότερα παιδιά, που αποτελούσαν τις ανώτερες τάξεις του Δημοτικού (οι πρωτόσχολοι), βοηθούσαν το διδάσκαλο στις παραδόσεις για τις μικρότερες τάξεις.
ʼλλωστε, δεν υπήρχαν τότε πλήρεις χωριστές τάξεις, με τη σημερινή διάρθρωση των Δημοτικών Σχολείων. Απλώς μικρά Τμήματα και μεγαλύτερα. Έρχονται στη μνήμη, τα λόγια του πατέρα μου: Kυριάκο, μου είχε πει, όταν κάναμε λόγο για το Σχολείο της Λίνδου: τα λίγα γράμματα που ξέρω μου τάμαθε ο Παπαθεοδόσης, (πρόκειται για το Λίνδιο μετέπειτα Αρχιμανδρίτη Θεοδόσιο Αναστασιάδη - Τσούκο). Ήταν μεγαλύτερος από εμένα, καλός μαθητής και τον έβαζε ο δάσκαλος να κάνει μάθημα στους μικρότερους.
Και όπως αναφέρεται στα Επιστημονικά Παιδαγωγικά εγχειρίδια: ... η αλληλοδιδακτική μέθοδος ήταν παλιός τρόπος διδασκαλίας, ο οποίος εξελίχθηκε το 18ο αιώνα σε παιδαγωγικό σύστημα από τους Α. Βell και Ι. Lancastet. Στους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το σύστημα μετέφερε ο Παιδαγωγός Γ. Κλεόβουλος. Στο νεότευκτο ελληνικό κράτος η αλληλοδιδακτική μέθοδος εφαρμόστηκε στην εκπαιδευτική πολιτική του Καποδίστρια και ίσχυε στη συνέχεια για πολλά χρόνια.
* Γράφει ο Κυριάκος Ι. Φίνας
ΣΥΝΔΕΣΗ / ΓΙΝΕΤΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ
Ακολουθήστε τη Ροδιακή στο Google News
