Την ευγνωμοσύνη της σε Ροδίτη εκφράζει Αγγλίδα τουρίστρια

Rodiaki NewsRoom

Την βοήθησε και της συμπαραστάθηκε σε τραυματισμό της στο νησί

Μία ανύποπτη στιγμή, από καθαρή τύχη μέσα στην ατυχία, και μία δυσάρεστη εμπειρία-που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ πιο δυσάρεστα-συνδέει έναν άνθρωπο με έναν άλλο, παντελώς άγνωστό του, και ένας τόπος ξένος μπορεί να φαντάζει στα μάτια του ο παράδεισος!

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που έχουν ειπωθεί για την εμπειρία τους στη Ρόδο από χιλιάδες επισκέπτες του νησιού μας όλες αυτές τις δεκαετίες, με τις περισσότερες να εκθειάζουν τα μοναδικά χαρακτηριστικά του που το κατατάσσουν στους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς.

Άλλες πάλι, είναι ανθρώπινες και αφηγούνται την εμπειρία που έχουν επισκέπτες μας από την επαφή τους με τους ντόπιους. Και σ’ αυτές το πρόσημο είναι θετικό-αν και δεν λείπουν και κάποιες αρνητικές εμπειρίες κατά καιρούς.
Σ’ αυτή τη δύσκολη, ιδιαίτερη, περίοδο που διάγουμε, λοιπόν, αξίζει να μεταφέρουμε την εμπειρία της που αφηγήθηκε από τη Ρόδο μία επισκέπτρια του νησιού, και μάλιστα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, λίγο πριν την καραντίνα, την οποία περιγράφει με έναν πολύ συγκινητικό τρόπο.

Η κυρία Jocelyn Garwood, θέλησε να δημοσιοποιήσει την εμπειρία της από το νησί μας στέλνοντας μία επιστολή για «να μεταφέρει την ευγνωμοσύνη της» σε έναν άγνωστό της Ροδίτη, στην αγγλική έκδοση μίας εφημερίδας με αδιαμφισβήτητο κύρος, της «Καθημερινής».

Μάλιστα, πριν από την επιστολή έχει μία σημείωση στην οποία λέει ότι αυτή δεν έχει να κάνει σε τίποτα με θάνατο, καταστροφή και απόγνωση, που τόσο συχνά κατακλύζουν τις ειδήσεις παγκοσμίως. Αλλά, έχει να κάνει μία πράξη καλοσύνης από ένα ανθρώπινο ον σε ένα άλλο. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η κα Garwood, δεν έχει άλλο τρόπο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της για αυτή την πράξη καλοσύνης παρά να προωθήσει αυτή την επιστολή στην εφημερίδα, ελπίζοντας ότι με κάποιο τρόπο θα φθάσει στο άτομο που αφορά.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα όσα αναφέρει στην επιστολή της, η οποία αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι γραμμένη με συναισθηματική φόρτιση, πέρυσι το Φεβρουάριο, ευρισκόμενη στη Ρόδο, γλίστρησε και χτύπησε τον καρπό της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί καν να σηκωθεί από το έδαφος. Εκεί βρέθηκε ένας ηλικιωμένος συμπολίτης μας που, δίχως να μιλάει αγγλικά, της προσέφερε όλη την απαραίτητη βοήθεια που μπορούσε, την καθησύχασε και έμεινε μαζί της μέχρι να την πάρει το ασθενοφόρο που ο ίδιος κάλεσε.

Στην επιστολή της, η οποία έχει τίτλο: «αφιέρωση σε έναν άγνωστο άνδρα στη Ρόδο», η επισκέπτριά μας απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο προς εκείνον και αναφέρει:

«Δεν γνωρίζω το όνομά σου. Δεν θα σε αναγνώριζα ακόμα και αν στεκόσουν μπροστά μου. Δεν μιλάω ελληνικά και εσύ δεν μιλάς αγγλικά, έτσι δεν υπάρχει διάλογος για να θυμηθώ. Όμως, αυτό που ΘΥΜΑΜΑΙ είναι η απίστευτη καλοσύνη σου προς εμένα στις 22 Φεβρουαρίου αυτής της χρονιάς.

Ήσουν ο ευγενικός κύριος που με βοήθησε να σηκωθώ σε ένα μονοπάτι κοντά στη θάλασσα, νωρίς εκείνο το ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό, όταν δεν μπορούσα να σηκωθώ μόνη μου. Λίγα λεπτά πιο πριν, είχα σκοντάψει και είχα χτυπήσει στο τσιμέντο με δύναμη, χτυπώντας προς στιγμήν τον εαυτό μου. Καθώς προσπαθούσα επανειλημμένα να σηκωθώ με το χέρι μου, έπεφτα πίσω στο τσιμέντο, την ίδια στιγμή που είχα αφόρητο πόνο. (Δεν γνώριζα τότε ότι είχα πάθει κάταγμα στον καρπό μου και είχα σπάσει δύο δόντια).

Τότε, ήρθες εσύ και ευγενικά με βοήθησες να σηκωθώ, οδηγώντας με σε ένα κοντινό παγκάκι. Ήσουν εσύ που προσπάθησες να με καθησυχάσεις-με τη γλώσσα του σώματος, μία ευγενική φωνή και ένα αξιαγάπητο πλατύ χαμόγελο-ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

Ήσουν εσύ αυτός που κάλεσε το ασθενοφόρο για μένα.
Ήσουν εσύ εκείνος που με βοήθησες να βγάλω το δαχτυλίδι από το πρησμένο μου δάχτυλο.
Ήσουν εκείνος που απαλά σκούπισες το αίμα και τη βρομιά από το πρόσωπό μου.
Ήσουν εκείνος που προσπάθησες να φτιάξεις τα γυαλιά μου που είχαν στραβώσει στο πρόσωπό μου.
Ήσουν εκείνος που έμεινε μαζί μου μέχρι να φθάσει το ασθενοφόρο και ήσουν ακόμα εκείνος που με οδήγησε προς τους τραυματιοφορείς.

Σε λίγες ώρες, θα φύγω από τη Ρόδο και όταν το κάνω θα θυμάμαι την εκπληκτική φυσική ομορφιά της, τη θαυμάσια ιστορική της κληρονομιά, και την καλοσύνη σχεδόν καθενός με τον οποίο είχα επαφή εδώ.

Όμως, εκείνο που θα θυμάμαι περισσότερο είναι η καλοσύνη και η φροντίδα από έναν ηλικιωμένο Έλληνα κύριο, το όνομα του οποίου δεν γνωρίζω και το πρόσωπό του δεν μπορώ να θυμηθώ.

Οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη μου για σένα».

Jocelyn Garwood