Οι προπονητές της εξέδρας κάτι σαν το μαμούθ της Σιβηρίας…

Rodiaki NewsRoom

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποια ποδοσφαιρικά «είδη» δεν πρόκειται να απειληθούν μ’ εξαφάνιση, γιατί η νοοτροπία μας τα διατηρεί σε συνθήκες τέτοιες κι ακόμα καλύτερες από κείνες που κράτησαν… φρέσκο το μαμούθ της Σιβηρίας.

Ως οι προπονητές της εξέδρας χαρακτηρίζονται και λένε τη γνώμη τους χωρίς φόβο και πάθος, οι περισσότεροι μάλιστα κάνοντας θριαμβευτική είσοδο στο γήπεδο και άνοδο στην εξέδρα όπως ένας Ρωμαίος αυτοκράτωρ στο Κολοσσαίο.

Εδώ βεβαίως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: πως όλα αυτά παρατηρούνται όλως τυχαίως στο δεύτερο ημίχρονο των αγώνων.
Τι να κάνουμε αφού με το που ολοκληρωθεί το πρώτο 45λεπτο, ανοίγουν οι πόρτες και δεν υπάρχει κανείς για εισιτήριο;

Δεν βρέθηκε κάποιος φιλάνθρωπος και ποδοσφαιρικά ελεήμων να τους πει ν’ αδειάζουν τη …γωνιά κάπως πιο νωρίς; Αυτό λοιπόν το «είδος» έχει αντίληψη για το κάθε τι και τα λέει χύμα και τσουβαλάτα…

Στο τζάμπα βεβαίως, αλλά ποιος νοιάζεται; Είναι κι αυτοί τζαμπατζήδες όχι των μπαλκονιών, αλλά των εξεδρών και διατηρούνται εδώ και δεκαετίες προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού. Για γέλια και για κλάματα, δηλαδή. Υπάρχουν κι εκείνοι (ξεχωριστή κάστα) που τους δίνουν περισσότερη σημασία απ’ όση πρέπει και μάλιστα δευτερολογούν μήπως κι εντυπωσιάσουν με στομφώδεις φανφάρες κι ένα κλασικό εγγλέζικο, φλεγματικό ύφος που το τρέμει και στρατηγός του Πενταγώνου…

Όλ’ αυτά παρατίθενται για να γνωρίζουμε καλύτερα τι διαδραματίζεται μακριά από τον αγωνιστικό χώρο και προκαλεί τις ιαχές κι απίστευτα συνθήματα κατά τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα. Και μη νομίζετε πως φαινόμενα τέτοια παρατηρούνται μόνο στο τοπικό. Υπάρχουν και στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο με διαφορές που πρέπει να εντρυφήσει ο καθείς για να μπορεί να τις ξεχωρίσει χωρίς να την… πατήσει. Είναι κάτι σαν την αφρικανική τίγρη κι αυτήν της Βεγγάλης.

Φέτος με την πανδημία όλοι αυτοί ίσως παρακολουθούν μακριά μεν από την κερκίδα, όμως μη νομίζετε πως δεν θα βρουν ακροατές να τους κρατήσουν παρέα.

Εμείς οι απλοί παρατηρητές ίσως είμαστε οι χαμένοι της ιστορίας…

ΤΣΑΜΠΙΚΟΣ ΠΑΤΣΑΪΣ